IBPP2/443-254/14/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 marca 2014 r. (data wpływu 12 marca 2014 r.) uzupełnionym pismem z 2 czerwca 2014 r. (data wpływu 4 czerwca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania wpłaty z tytułu opodatkowania projektu polegającego na wykonaniu dzieła naukowo-badawczego - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania wpłaty z tytułu opodatkowania projektu polegającego na wykonaniu dzieła naukowo-badawczego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 2 czerwca 2014 r. (data wpływu 4 czerwca 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 26 maja 2014 r. znak: IBPP2/443-254/14/KO.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca i podatnik (X) jest osobą fizyczną, niezatrudnioną, nieprowadzącą działalności gospodarczej, emerytowanym pracownikiem naukowym, pobierającym stałą emeryturę.

W wyniku udziału w przetargu nieograniczonym, ogłoszonym w 2013 r. przez Uniwersytet, Wnioskodawca został wybrany wykonawcą projektu polegającego na wykonaniu dzieła naukowo-badawczego. W umowie Zamawiający zobowiązał wykonawcę do:

* ponoszenia kar i sankcji nakładanych przez zewnętrzne jednostki kontrolujące, a wynikające z nienależytego wykonania przedmiotu umowy i nieprzestrzeganiem przepisów obowiązujących w tym zakresie.

W zakresie praw autorskich w umowie przyjęto następujące ustalenia:

1. Wykonawca z dniem odbioru pracy, w ramach wynagrodzenia, (...), przenosi na Zamawiającego autorskie prawa majątkowe do wszelkich powstałych w ramach realizacji pracy efektów działalności Wykonawcy stanowiących utwór w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wykonawca przenosi na Zamawiającego prawo do wyrażenia zgody na wykonanie praw zależnych do wszelkich powstałych w ramach realizacji pracy efektów działalności Wykonawcy stanowiących utwór w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) na następujących polach eksploatacji:

2. Z dniem podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego i zapłaty wynagrodzenia Zamawiający nabywa prawo własności wszystkich egzemplarzy i nośników elektronicznych, które powstały w wyniku wykonania pracy.

3. Wytworzone, w ramach realizacji niniejszej umowy efekty działalności Wykonawcy będą własnością Zamawiającego, który będzie mógł dowolnie nimi dysponować, a w szczególności dokonywać ich modyfikacji.

4. Wykonawcy nie będzie przysługiwać prawo do wykorzystywania i publikacji efektów pracy bez zgody Zamawiającego.

Wartość umowy określono kwotą 249 000 PLN (brutto).

Wykonanym dziełem była: baza danych (excel), mapy w formacie cyfrowym (GIS) oraz raport z wykonania pracy. Raport dostarczono Zamawiającemu w formacie papierowym, pozostałą cześć dzieła w formacie elektronicznym (płyta CD).

Dzieło zostało odebrane protokołem odbioru w terminie określonym umową, w grudniu 2013 r. Wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie przelewem na konto.

W związku z wysokością kwoty przekraczającej netto wartość określoną w art. 113 ust. 1 ustawy (ponad 150 000 PLN w roku) Wnioskodawca, złożył w US deklarację VAT-R, a następnie wpłacił w ustawowym terminie podatek VAT od nadwyżki powyżej kwoty zwolnienia.

W świetle art. 15 ustawy wydaje się, że Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT, ponieważ:

* nie prowadzi działalności gospodarczej (nie jest wpisany do EDG) zgodnie art. 15 ust. 1 ustawy nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług,

* wykonał jednorazowo unikalne dzieło i zgodnie art. 15 ust. 2 nie wykonuje tej działalności w sposób ciągły,

* zgodnie z umową pomiędzy Zamawiającym i Wykonawcą, prawa autorskie dotyczące dzieła przechodzą na Zamawiającego w całości i na wszystkich polach eksploatacji - co zgodnie z art. 15 ust. 3 i 3a również nie jest wykonywaną samodzielnie działalnością gospodarczą.

Pismem z 2 czerwca 2014 r. Wnioskodawca uzupełnił zaistniały stan faktyczny następująco:

Zgodnie ze stanem faktycznym opisane we wniosku dzieło dla Uniwersytetu jest czynnością z tytułu, której przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z tytułu wykonania dzieła Wnioskodawca jest związany ze zlecającym wykonanie tych czynności, prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecone czynności, co do warunków wykonywania czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności wobec osób trzecich.

Zgodnie z zapisem w umowie Zlecający zobowiązał Wykonawcę dzieła do odpowiedzialności wobec osób trzecich wynikających z tytułu wykonania dzieła.

Wykonujący umowę o dzieło ponosi odpowiedzialność w zakresie kar i sankcji nakładanych przez zewnętrzne jednostki kontrolujące a wynikające z nienależytego wykonania przedmiotu umowy oraz nieprzestrzeganiem przepisów obowiązujący w zakresie wykonywanego dzieła.

Otrzymane wynagrodzenie (honorarium) z tytułu wykonania dzieła obejmowało:

* wykonanie dzieła

* przeniesienie praw autorskich

* nabycie prawa do wszystkich egzemplarzy dokumentów oraz nośników elektronicznych

* prawo do dokonywania modyfikacji efektów działalności Wykonawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle wyżej opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca miał obowiązek dokonać wpłaty podatku VAT-7.

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w piśmie z 2 czerwca 2014 r.):

Otrzymane honorarium nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Ponieważ zgodnie z art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy jak wyżej dzieło zostało wykonane jednorazowo i wszystkie prawa autorskie zostały przeniesione na zlecającego. Wykonawca dzieła jest związany ze zlecającym więzami tworzącymi stosunek prawny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane zostało również w art. 9 (1) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE. W myśl tego artykułu działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zgodnie z akapitem pierwszym artykułu 9 (1) podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Artykuł 10 stwierdza, że warunek określony w art. 9 (1) przewidujący, że działalność gospodarcza jest prowadzona samodzielnie wyklucza opodatkowanie VAT pracowników i innych osób, o ile są one związane z pracodawcą umową o pracę lub jakimikolwiek innymi więzami prawnymi tworzącymi stosunek prawny między pracodawcą a pracownikiem w zakresie warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

Dyrektywa zapewnia bardzo szeroki zakres działalności gospodarczej, obejmujący wszystkie etapy produkcji, dystrybucji i dostarczania towarów i usług. To, że działalność gospodarcza, która ma być traktowana jako taka, nie jest działalnością wykonywaną okazjonalnie, nie oznacza, że działalność ta, aby mieścić się w zakresie podatku VAT, musi osiągnąć pewną liczbę operacji lub osiągnąć określony poziomu dochodu. Decydującym elementem jest wola lub zamiar osoby dokonującej czynności, aby brać udział w produkcji, dystrybucji lub dostarczaniu dóbr lub usług. Elementem definiującym działalność gospodarczą na gruncie przepisów Dyrektywy jest to, że osoba, w celu wykonywania swoich działań, wykorzystuje zasoby ludzkie lub rzeczowe w taki sam sposób, jak są one wykorzystywane przez producenta, handlowca lub osoby świadczące usługi. Działalność gospodarcza w rozumieniu Dyrektywy będzie miała miejsce, gdy zaistnieje zamiar wykorzystania i zorganizowania środków w celu wzięcia udziału w produkcji, dystrybucji towarów lub świadczeniu usług.

Nie wszystkie jednak czynności wykonywane przez osoby fizyczne traktuje się jako wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą.

W ustawie przewidziane zostały bowiem sytuacje, w których przy spełnieniu określonych warunków nie uznaje się za podatników podatku od towarów i usług osób fizycznych.

W oparciu o art. 15 ust. 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

Z przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy wynika, że dla uznania, że określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, istotne jest łączne spełnienie wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie tj. związanie zleceniobiorcy ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym a wykonującym zlecane czynności co do warunków:

* wykonywania tych czynności,

* wynagrodzenia, oraz

* odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 3a ustawy, przepis ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio do usług twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanych w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw artystycznego wykonania albo ich wykonanie, w tym również wynagradzanych za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

Na mocy tego przepisu wyłączono z zakresu działania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług honoraria twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych z tytułu przekazania lub udzielenia licencji do praw autorskich lub praw artystycznego wykonania albo ich wykonania. Chodzi zatem o czynności, z których przychody są kwalifikowane do przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że powyższe wyłączenia mają zastosowanie w sytuacji analogicznej jak w przypadku czynności, o których mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, tj. gdy pomiędzy zlecającym a wykonawcą istnieje stosunek prawny określający warunki wykonawstwa, wynagrodzenia oraz odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Uregulowanie w zakresie nieuznawania honorariów, o których mowa wyżej, za samodzielną działalność gospodarczą (na warunkach wskazanych powyżej) obejmuje również wynagrodzenia (tantiemy) otrzymywane przez twórców i artystów za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

Odnośnie dwóch pierwszych warunków stwierdzić należy, że każdy w zasadzie stosunek prawny o charakterze odpłatnym istniejący pomiędzy podmiotem zlecającym wykonanie danej czynności a podmiotem, który daną czynność wykonuje jest w jakimś sensie określony co do warunków wykonywania danych czynności oraz wynagrodzenia. Jednakże nie w każdym stosunku cywilnoprawnym określony jest zakres odpowiedzialności zlecającego za wykonanie zlecanych czynności. Należy przy tym zauważyć, że sformułowanie art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, odnoszące się do odpowiedzialności należy rozumieć jako odpowiedzialność zleceniodawcy w stosunku do osób trzecich, za czynności realizowane przez zleceniobiorcę w ramach wykonywania zlecenia. Tylko w takim przypadku ryzyko wykonania czynności zleconych przechodzi z faktycznego wykonawcy na osobę zlecającą ich wykonanie, co wyklucza samodzielny charakter działalności zleceniobiorcy.

Tak rozumiana odpowiedzialność za wykonanie czynności określa, kto ponosi ryzyko prowadzonej działalności, a tym samym wskazuje na wyłączenie ze sfery samodzielności (i z grona podatników podatku od towarów i usług) tego podmiotu, który nie odpowiada za efekt wykonywanej pracy wobec osób trzecich. Nie będzie więc podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług osoba, która w ramach podpisanej umowy, tworzyć będzie ze zlecającym więzi analogiczne ze stosunkiem pracy, nie ponosząc tym samym ryzyka ekonomicznego w związku z wykonywanymi czynnościami. Tylko spełnienie wymogów wyłączających samodzielność działania przez zawarcie więzi prawnej między zleceniodawcą a zleceniobiorcą co do warunków wykonywania zleconych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich, pozwala jednocześnie wyłączyć wykonywane czynności od opodatkowania podatkiem VAT.

Przedmiotowe zagadnienie było również przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (orzeczenia w sprawie C-202/90 Ayuntamiento de Sevilla przeciwko Recaudadores de Tributos de las Zonas primera y segunda, C-235/85 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów). TSUE w ww. orzeczeniach wskazał, że za samodzielną nie będzie mogła być uznana działalność gospodarcza, która wykonywana jest przy wykorzystaniu infrastruktury i organizacji wewnętrznej podmiotu, na rzecz którego jest prowadzona, nie powoduje żadnego ryzyka ekonomicznego po stronie usługodawcy, a nadto nie powoduje odpowiedzialności usługodawcy wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością. Zatem wyłączone od opodatkowania VAT są stosunki, które pod względem warunków wykonywania czynności, wynagrodzenia oraz odpowiedzialności zlecającego tożsame są ze stosunkiem pracy. Chodzi tutaj w szczególności o element podporządkowania zlecającemu, który jest charakterystyczny dla stosunku pracy.

Istotny zatem, z punktu widzenia uznania realizowanych czynności za samodzielnie wykonywaną działalność, jest sposób określenia (w umowie lub w odrębnych przepisach) odpowiedzialności zleceniodawcy wobec osób trzecich.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca ma wątpliwości, czy realizacja przez niego projektu polegającego na wykonaniu dzieła naukowo-badawczego, do którego prawa autorskie przeszły na Uniwersytet, pozostaje poza zakresem wykonywanej przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy należy przede wszystkim zauważyć, że art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy - stosowany odpowiednio do usług twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanych w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw artystycznego wykonania albo ich wykonanie, ustanawia przesłanki, które muszą wystąpić łącznie, aby wyłączenie z zakresu opodatkowania podatkiem od towarów i usług miało miejsce.

Oznacza to, że przychody z tytułu wykonywanych czynności nie tylko winny być wymienione w określonych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz także spełnione muszą zostać pozostałe kryteria przedmiotowe określające, czy pomiędzy twórcą (artystą wykonawcą) a zamawiającym istnieją więzy tworzące stosunek prawny określający warunki wykonywania czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Jak wynika z powyżej cytowanych przepisów niezbędnym jest odniesienie się do ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 2 i 7 ww. ustawy, odpowiednio źródłami przychodów są:

* działalność wykonywana osobiście;

* kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Zgodnie z art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:

W myśl art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Jak już wyżej wskazano, sama kwalifikacja przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę do źródeł, o których mowa wyżej nie jest wystarczająca do uznania, że Zainteresowany spełnia warunki do wyłączenia go z katalogu podatników podatku VAT.

Dokonując wykładni analizowanego art. 15 ust. 3 pkt 3 i ust. 3a ustawy zgodnie z prawem unijnym należy wskazać, że za nie spełniające warunku samodzielności należy uznać czynności prawne zawarte między podmiotami, które w swej istocie zbliżone są do umowy o pracę, kreujące stosunek podporządkowania co się tyczy warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności wobec osób trzecich.

Należy zaznaczyć, że powyższe stanowisko potwierdza uchwała NSA z 12 stycznia 2009 r. w sprawie o sygn. akt I FPS 3/08, w której wskazano, że za samodzielną działalność nie będzie mogła zostać uznana działalność, która jest stosunkiem pracy lub stosunkiem do niego bardzo zbliżonym ponieważ wykonywana jest przy wykorzystaniu infrastruktury i organizacji wewnętrznej podmiotu, na rzecz którego jest prowadzona, nie powoduje żadnego ryzyka ekonomicznego po stronie usługodawcy, a nadto nie powoduje odpowiedzialności usługodawcy wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością.

Przechodząc na grunt analizowanej sprawy niezbędnym jest ocena działalności Wnioskodawcy - który wykonał projekt polegający na wykonaniu dzieła naukowo-badawczego, do której prawa autorskie przeszły na Uniwersytet - w kontekście art. 15 ust. 3 pkt 3 i ust. 3a ustawy. Konieczna w tym celu jest zatem analiza przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Jak stanowi art. 1 ust. 2 powołanej ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

Z treści ww. przepisów można wywieść, że twórcą w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Użyte w tym przepisie określenie "przejaw działalności twórczej", należy rozumieć jako uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym.

Przepisy ww. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie definiują pojęcia "utworu naukowego". Warto zauważyć, że ta kategoria utworów została wymieniona wśród utworów wyróżnionych ze względu na sposób wyrażenia, tj. wśród utworów wyrażonych słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (art. 1 ust. 2 ww. ustawy), obok takich utworów jak literackie, publicystyczne i kartograficzne oraz programów komputerowych (art. 1 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy). W piśmiennictwie przyjmuje się, że przez utwory naukowe należy rozumieć takie utwory, które stanowią rezultat naukowego procesu poznawczego i które jednocześnie, w swej podstawowej funkcji komunikacyjnej, są zorientowane nie "na siebie", jak utwory artystyczne, lecz na przedstawienie obiektywnie istniejącej rzeczywistości.

W prawie autorskim mamy do czynienia z dwoma rodzajami praw: autorskimi prawami osobistymi oraz autorskimi prawami majątkowymi. Zasadą jest, iż z utworu może korzystać lub nim rozporządzać tylko osoba uprawniona. Najczęściej będzie to sam twórca lub - jeżeli z mocy ww. ustawy autorskie prawa majątkowe przysługują innej osobie niż twórca, osoba, która je nabyła lub na rzecz której została ustanowiona licencja.

W myśl art. 8 ust. 1-3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa autorskiego zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku - właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Zatem, aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego musi posiadać następujące cechy:

* mieć źródło w pracy człowieka (twórcy),

* stanowić przejaw działalności twórczej,

* posiadać indywidualny charakter.

W myśl art. 16. ustawy o prawie autorskim, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa osobiste chronią nieograniczoną w czasie i niepodlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy z utworem, a w szczególności prawo do:

Natomiast zgodnie z art. 17 ww. ustawy o prawie autorskim, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Zatem autorskie prawa osobiste przysługują zawsze autorowi dzieła. Prawo to nigdy nie wygasa i jest, z natury rzeczy, niezbywalne, nie można się go zrzec ani przenieść na inną osobę. Autorskie prawa osobiste chronią pewien "intelektualny" związek twórcy z dziełem.

Natomiast drugi rodzaj praw autorskich - prawa majątkowe określają wszelkie kwestie finansowe, jakie związane są z faktem bycia autorem danego dzieła bądź utworu. Oznacza to, że autor ma prawo do decydowania o sposobach komercyjnego wykorzystania tego, co stworzył - oraz do czerpania korzyści majątkowych z dowolnego właściwie zakresu korzystania ze swojego dzieła.

W przeciwieństwie do autorskich praw osobistych, prawa majątkowe mogą przysługiwać w niektórych sytuacjach również osobom innym niż twórca utworu albo z mocy samej ustawy dotyczy to np. autorskich praw majątkowych pracodawcy, którego pracownik stworzył utwór bądź z mocy umowy o przeniesienie autorskich praw majątkowych zwykle jest to umowa o dzieło, połączona z tym, że wykonawca dzieła (autor) przenosi autorskie prawa majątkowe do niego w momencie przyjęcia dzieła przez zamawiającego.

Przepis art. 41 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy określa, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej "licencją", obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.

W analizowanej sprawie, jak wskazał Wnioskodawca, jest on twórcą projektu będącym dziełem naukowo-badawczym, który jest utworem w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Z tytułu wykonanego projektu i przekazania praw autorskich do niego Wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie od Uniwersytetu. A zatem Wnioskodawcę łączy z Uniwersytetem stosunek prawny. Stosunek ten powstaje na podstawie cyt. wyżej przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Co jednakże istotne w analizowanej sprawie relacje jakie łączą Wnioskodawcę z Uniwersytetem nie są stosunkiem zobowiązaniowym podobnym do tego jaki łączy pracodawcę i pracownika. Jak wskazał bowiem Zainteresowany w opisie sprawy, dzieło dla Uniwersytetu jest czynnością z tytułu której przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z zapisem w umowie Zlecający zobowiązał Wykonawcę dzieła do odpowiedzialności wobec osób trzecich wynikających z tytułu wykonania dzieła. Wykonujący umowę o dzieło ponosi odpowiedzialność w zakresie kar i sankcji nakładanych przez zewnętrzne jednostki kontrolujące a wynikające z nienależytego wykonania przedmiotu umowy oraz nieprzestrzeganiem przepisów obowiązujący w zakresie wykonywanego dzieła.

W analizowanym przypadku mamy zatem do czynienia z działalnością, w zakresie której Wnioskodawca - na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy - jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy działanie Wnioskodawcy mieści się w definicji działalności gospodarczej określonej w ustawie o podatku od towarów i usług. Działaniom Wnioskodawcy można bowiem przypisać spełnienie warunku samodzielności, który stanowi cechę działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich w zakresie kar i sankcji nakładanych przez zewnętrzne jednostki kontrolujące a wynikające z nienależytego wykonania przedmiotu umowy oraz nieprzestrzeganiem przepisów obowiązujących w zakresie wykonywanego dzieła. Wnioskodawca z tytułu wykonanych czynności nie jest związany z Uniwersytetem więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy nim a Uniwersytetem co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności Uniwersytetu za wykonane tych czynności wobec osób trzecich.

Z tych też względów wykonanie projektu polegające na wykonaniu dzieła naukowo-badawczego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Na podstawie art. 113 ust. 5 ustawy jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę (...).

Natomiast zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Przepis art. 103 ustawy stanowi pewnego rodzaju podsumowanie regulacji określających zobowiązanie do rozliczenia podatku przez podatnika. Obliczony podatek podatnik wykazuje w deklaracji podatkowej, o której mowa w art. 99 ustawy i wpłaca w trybie oraz na zasadach określonych w art. 103 ustawy. Podatnik wpłaca podatek w terminie co do zasady takim samym jak termin określony w art. 99 ustawy dla złożenia deklaracji podatkowej, czyli do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca z momentem przekroczenia kwoty, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy tj. 150 000 zł był obowiązany do obliczenia i wpłacenia podatku w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.