IBPP2/443-238/14/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 marca 2014 r. (data wpływu 6 marca 2014 r.) uzupełnionym pismem z 26 maja 2014 r. (data wpływu) i z 27 maja 2014 r. (data wpływu) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży samochodu wykorzystywanego do celów przeprowadzenia egzaminów państwowych na prawo jazdy, 3-dniowych warsztatów doskonalenia zawodowego dla egzaminatorów i kursu kwalifikacyjnego dla kandydatów na egzaminatorów - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem w dniu 26 i 27 maja 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży samochodu wykorzystywanego do celów przeprowadzenia egzaminów państwowych na prawo jazdy, 3-dniowych warsztatów doskonalenia zawodowego dla egzaminatorów i kursu kwalifikacyjnego dla kandydatów na egzaminatorów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego, zwany dalej WORD został utworzony z dniem 1 maja 1998 r. przez Wojewodę Zarządzeniem nr... z dnia... w sprawie utworzenia Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego i nadania mu statutu. Podstawą prawną działania wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego są przepisy art. 116-121 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. WORD wykonuje zadania określone w art. 117 ust. 1 Prawo o ruchu drogowym, a mianowicie organizuje egzaminy państwowe sprawdzające kwalifikacje osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz kierujących pojazdami (PKWiU 85.53Z). Przy realizacji tego ustawowego zadania stosuje uregulowania określone w innych rozporządzeniach. Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego w zakresie prowadzonej przez siebie działalności egzaminacyjnej i szkoleniowej: jest instytucją prawa publicznego, prowadzenie przedmiotowej działalności jest uprawnieniem i obowiązkiem WORD, nałożonym przez przepisy prawa publicznego, zatem spełnia przesłanki do uznania go za nie-podatnika w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług i Szóstej Dyrektywy z 1977 r. (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 lutego 2010 r. nr IBPP4/443-1493/09/EJ/.

Oprócz powyższej działalności WORD wynajmuje powierzchnie biurowe w swojej siedzibie innym podmiotom.

W 2011 r. i do końca lipca 2012 r. WORD korzystał ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Od 1 sierpnia 2012 r. zrezygnował z powyższego zwolnienia w związku ze sprzedażą używanych samochodów egzaminacyjnych, będących środkami trwałymi WORD (podatek akcyzowy).

W chwili obecnej jest nadal czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług:

* realizując zadania egzaminacyjne i szkoleniowe, wynikające z innych przytoczonych przepisów jako podmiot prawa publicznego, organ władzy publicznej - nie podlega VAT. Wystawiane są faktury VAT ze znakiem NP i odpowiednią adnotacją.

* świadcząc usługi najmu lokali - wystawiane są faktury z 23% podatkiem VAT i odprowadzany do urzędu skarbowego VAT należny.

Pismami z 26 i 27 maja 2014 r. Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia przyszłego następująco:

Samochód osobowy został nabyty na potrzeby egzaminowania. Od momentu zakupu służył do przeprowadzania egzaminów państwowych na prawo jazdy oraz marginalnie mógł służyć w realizacji zadań szkoleniowych, których prowadzenie jest uprawnieniem i obowiązkiem WORD, wynikających z odrębnych przepisów, nałożonych przez przepisy prawa publicznego, z tytułu których wykonania Wnioskodawca jest uznany za organ władzy publicznej (nie podatnik VAT w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług i Szóstej Dyrektywy z 1997 r. - interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 lutego 2010 r. nr IBPP4/443-1493/09/EJ).

Samochód nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu VAT i w związku z tym nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT.

Samochód osobowy, oprócz przeprowadzania egzaminów państwowych na prawo jazdy, był wykorzystywany do:

* przeprowadzania 3-dniowych warsztatów doskonalenia zawodowego dla egzaminatorów (art. 117 ust. 1 pkt 5 ustawy - Prawo o ruchu drogowym Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, rozdział 8 rozporządzenia Ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej z dnia 13 lipca 2012 r. w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez egzaminatorów oraz wzorów dokumentów stosowanych w tych sprawach),

* realizacji kursu kwalifikacyjnego dla kandydatów na egzaminatorów (art. 117 ust. 1 pkt 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, art. 61 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, rozdział 7 rozporządzenia Ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej z dnia 13 lipca 2012 r. w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez egzaminatorów oraz wzorów dokumentów stosowanych w tych sprawach).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionej sytuacji sprzedając używany ponad 1 rok samochód, wykorzystywany wyłącznie do celów przeprowadzania egzaminów państwowych na prawo jazdy, będący środkiem trwałym w WORD, od którego nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, należy naliczyć 23% podatek VAT i odprowadzić do urzędu skarbowego. Wystawić fakturę na sprzedaż używanego samochodu osobowego z 23% stawką podatku VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Obecnie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że sprzedając używany samochód służący wyłącznie na cele działalności niepodlegającej VAT (nie spełnia warunku określonego w powyższym artykule), od którego nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, powinien naliczyć 23% podatek należny i odprowadzić do urzędu skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Wśród czynności podlegających VAT wyróżnić należy czynności zwolnione z VAT i czynności opodatkowane tym podatkiem. Do tych drugich zastosować należy prawidłową stawkę podatku VAT, stosowaną dla danej czynności opodatkowanej.

Jednakże czynności nie podlegające opodatkowaniu odróżnić należy od czynności zwolnionych z VAT. Poprzez zwolnienie rozumieć należy sytuację, w której do czynności z reguły opodatkowanej (posiadającej określoną stawkę podatku VAT) zastosowanie znajdzie brak obowiązku opodatkowania, tj. dana czynność skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego, co jednak nie prowadzi do powstania zobowiązania podatkowego. Czynności nieopodatkowane zaś to takie czynności, które nie są w ogóle objęte przedmiotem opodatkowania i względem których nie występuje obowiązek podatkowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W świetle art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to pozostaje w zgodzie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1 z późn. zm.), który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

* dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,

* odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane. Przepisy ustawy o podatku VAT nie zawierają jednoznacznej definicji pojęcia organów władzy publicznej. Najbardziej precyzyjne w tym względzie są regulacje zawarte w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 885 z późn. zm.).

Na wstępie należy zaznaczyć, że takie pojęcia jak "organ władzy publicznej" czy "urzędy obsługujące te organy" nie zostały zdefiniowane w ustawie o VAT. Choć w wielu aktach normatywnych ustawodawca posługuje się pojęciem "władza publiczna" czy "organy władzy publicznej", to jednocześnie nigdzie nie definiuje tych pojęć.

Przepisy tej ustawy jednoznacznie rozdzielają organy władzy publicznej od innych jednostek sektora finansów publicznych, w tym samorządowych osób prawnych utworzonych na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek prawa handlowego (art. 9 pkt 14 ww. ustawy).

Z brzmienia art. 9 pkt 1 cyt. ustawy o finansach publicznych wynika, że organy władzy publicznej tworzą organy władzy rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunał.

Powołany wyżej przepis art. 15 ust. 6 ustawy, jak i ww. cyt. przepis Dyrektywy, wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Zatem czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, należy stwierdzić, iż generalnie organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników. Dotyczy to jednakże tylko tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego.

Kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika podatku od towarów i usług jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Zgodnie z art. 18 pkt 20 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 596 z późn. zm.) do wyłącznej właściwości sejmiku województwa należy podejmowanie uchwał w innych sprawach zastrzeżonych ustawami i statutem województwa do kompetencji sejmiku województwa.

Zgodnie z art. 116 ust. 1-3 z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.) Sejmik województwa tworzy, po uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw transportu, wojewódzkie ośrodki ruchu drogowego na obszarze województwa. Ośrodek jest samorządową wojewódzką osobą prawną. Zarząd województwa sprawuje nadzór nad ośrodkiem.

Na mocy art. 117 ust. 1 pkt 3, 3a, 4 i 5 ustawy - Prawo o ruchu drogowym do zadań ośrodka należy m.in:

* organizowanie egzaminów państwowych sprawdzających kwalifikacje osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz kierujących pojazdami (pkt 3);

* organizowanie egzaminów sprawdzających kwalifikacje osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami w zakresie określonym umową międzynarodową, której stroną jest Rzeczpospolita Polska (pkt 3a),

* prowadzenie kursów kwalifikacyjnych (pkt 4),

* prowadzenie 3-dniowych warsztatów doskonalenia zawodowego dla egzaminatorów (pkt 5).

Powyższe czynności Wnioskodawca wykonuje jako jedyna wskazana przez przepisy prawa publicznego instytucja, która posiada uprawnienia do działania w tym zakresie.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na postanowienie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że "dyrektywą 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminą Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminą w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy."

Mając na względzie powyższe postanowienie należy każdorazowo badać, czy sprzedaż majątku gminnego podlega wyłączeniu z VAT. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 15 ustawy o VAT) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Przenosząc zatem powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy ustalić czy Wnioskodawca dokonując sprzedaży samochodu używanego do przeprowadzenia jazd egzaminacyjnych na prawo jazdy, 3-dniowych warsztatów doskonalenia zawodowego dla egzaminatorów i kursu kwalifikacyjnego dla kandydatów na egzaminatorów działa w charakterze podatnika VAT a zamierzoną sprzedaż należy traktować w kategorii działalności gospodarczej.

Z treści wniosku wynika, że Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego został utworzony z dniem 1 maja 1998 r. przez Wojewodę Zarządzeniem nr... z dnia... w sprawie utworzenia Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego i nadania mu statutu. Podstawą prawną działania Wnioskodawcy są przepisy art. 116-121 ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Wnioskodawca wykonuje zadania określone w art. 117 ust. 1 Prawo o ruchu drogowym, a mianowicie organizuje egzaminy państwowe sprawdzające kwalifikacje osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz kierujących pojazdami (PKWiU 85.53Z). Wnioskodawca także przeprowadza 3-dniowe warsztaty doskonalenia zawodowego dla egzaminatorów i kursy kwalifikacyjne dla kandydatów na egzaminatorów. Wnioskodawca w zakresie prowadzonej przez siebie działalności egzaminacyjnej i szkoleniowej: jest instytucją prawa publicznego, prowadzenie przedmiotowej działalności jest uprawnieniem i obowiązkiem Wnioskodawcy, nałożonym przez przepisy prawa publicznego. Wnioskodawca realizując zadania egzaminacyjne i szkoleniowe, wynikające z innych przytoczonych przepisów jako podmiot prawa publicznego, organ władzy publicznej - nie podlega VAT.

Z treści pytania wynika, że Wnioskodawca zamierza sprzedać używany ponad 1 rok samochód, który był wykorzystywany do celów przeprowadzania egzaminów państwowych na prawo jazdy, 3-dniowych warsztatów doskonalenia zawodowego dla egzaminatorów i kursu kwalifikacyjnego dla kandydatów na egzaminatorów. Samochód ten jest środkiem trwałym Wnioskodawcy, od którego nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Samochód nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu VAT i w związku z tym nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT.

Z powyższego wynika zatem, że składnik rzeczowy majątku ruchomego tj. samochód wykorzystywany do celów przeprowadzania egzaminów państwowych na prawo jazdy, 3-dniowych warsztatów doskonalenia zawodowego dla egzaminatorów i kursu kwalifikacyjnego dla kandydatów na egzaminatorów, o którym mowa w pytaniu nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a co za tym idzie Wnioskodawcy nie przysługiwało z tytułu jego nabycia prawo do odliczenia. Zakupiony samochód, który był wykorzystywany do celów przeprowadzania egzaminów państwowych na prawo jazdy, 3-dniowych warsztatów doskonalenia zawodowego dla egzaminatorów i kursu kwalifikacyjnego dla kandydatów na egzaminatorów był faktycznie użytkowany dla realizacji celów, które stanowią działalność publiczno - prawną Wnioskodawcy (pozostającą poza zakresem VAT). Zatem należy uznać, że Wnioskodawca sprzedając ww. samochód, który nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, służący mu do wykonywania działalności publiczno-prawnej nie działa "w charakterze podatnika", a to oznacza, że jego sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT.

W konsekwencji nie znajdzie w opisanej sytuacji zastosowanie:

* opodatkowanie dostawy ww. samochodu podatkiem VAT w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT,

* zwolnienie od podatku dostawy ww. samochodu wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Opisana we wniosku sprzedaż samochodu wykorzystywanego wyłącznie do wykonywania przez Wnioskodawcę działalności publiczno-prawnej Wnioskodawcy pozostaje poza zakresem VAT, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tak, więc stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.