IBPP2/443-225/08/RSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o. S.R., przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2008 r. (data wpływu 11 marca 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 maja 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy udzielenie kilkunastu pożyczek może być uznane za sporadyczną usługę finansową w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o podatku VAT i czy odsetki od udzielanych pożyczek powinny być uwzględniane przy kalkulacji współczynnika sprzedaży - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy udzielenie kilkunastu pożyczek może być uznane za sporadyczną usługę finansową w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o podatku VAT i czy odsetki od udzielanych pożyczek powinny być uwzględniane przy kalkulacji współczynnika sprzedaży.

Ww. wniosek został uzupełnionym pismem z dnia 30 maja 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest eksploatacja i rewitalizacja terenów poprzemysłowych oraz produkcja i sprzedaż kruszyw hutniczych oraz skrzepowego złomu żelaza. Wnioskodawca jest jednym z największych producentów kruszyw w Polsce.

W latach 2005-2006 Wnioskodawca, poszukując efektywnych form lokaty kapitału, zdecydował się udzielić kilkunastu oprocentowanych pożyczek trzem innym podmiotom gospodarczym. Transakcje te traktowane były przez Wnioskodawcę jako zyskowny i bezpieczny sposób zagospodarowania wolnych środków finansowych. Nie były one związane z prowadzeniem regularnej działalności finansowej. Nie są też one stałym ani koniecznym rozszerzeniem działalności Spółki i dokonywane były na marginesie zasadniczej działalności produkcyjnej.W związku z udzielonymi pożyczkami i naliczaniem oraz otrzymywaniem odsetek, Wnioskodawca wykazuje w rozliczeniach VAT zarówno czynności opodatkowane (główna działalność) jak i zwolnione (obrót odsetkowy w momencie zapłaty lub upływu terminu do zapłaty odsetek). Praktycznie wszystkie ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki (związany z nimi VAT naliczony) dotyczą działalności opodatkowanej VAT (produkcyjnej). Niektóre koszty mają jednak charakter ogólny (koszty biura, działu księgowości itd.) i tym samym w odniesieniu do nich zastosowanie mogą znaleźć regulacje art. 90 ust. 2-10 ustawy o VAT, dotyczące rozliczania podatku naliczonego współczynnikiem (proporcją) sprzedaży.

Zgodnie z art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, do obrotu, na podstawie którego kalkuluje się współczynnik, nie wlicza się jednak obrotu uzyskanego z tytułu usług wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy w poz. 3 (usługi pośrednictwa finansowego, w tym pożyczki), w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie. Z kolei w świetle art. 174 ust. 2 lit. b) Dyrektywy Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dyrektywa 2006/112 WE, dalej: Dyrektywa), która stanowi podstawę systemu VAT wiążącą wszystkie Państwa Członkowskie, przy wyliczaniu współczynnika nie wlicza się wysokości obrotu uzyskanego z transakcji związanych z pomocniczymi transakcjami finansowymi.

Mając na uwadze treść art. 90 ust. 6 ustawy o VAT oraz art. 174 ust. 2 lit. b) Dyrektywy, Wnioskodawca wnioskuje o udzielenie interpretacji w kwestii, czy odsetki od udzielonych pożyczek jako od sporadycznych i pomocniczych transakcji finansowych powinny być uwzględniane we współczynniku sprzedaży (proporcji), którym są rozliczane koszty ogólnego funkcjonowania Wnioskodawcy, zgodnie z art. 90 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT.Natomiast z uzupełnienia wniosku z dnia 30 maja 2008 r. wynika, że przedmiotowe usługi finansowe (pożyczki), są klasyfikowane do grupowania PKWiU 65.22 (usługi udzielania pożyczek świadczone poza systemem bankowym) i w konsekwencji są zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy o VAT w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy. Wnioskodawca traktuje je jako zwolnione z VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie sporadycznych usług pośrednictwa finansowego powinno być rozumiane z uwzględnieniem indywidualnego charakteru każdej sprawy. W przedmiotowej sprawie problem dotyczy oceny sytuacji, czy udzielenie przez Wnioskodawcę kilkunastu pożyczek w ciągu 2 lat (w 2005 oraz 2006 r.). z zastrzeżeniem, że ostatnia z nich udzielona została w grudniu 2006 r. może być potraktowane jako czynności dokonywane sporadycznie. Zdaniem Wnioskodawcy tego rodzaju działalność powinna być traktowana jako sporadyczna.

Główną działalnością Wnioskodawcy jest eksploatacja i rewitalizacja terenów po przemysłowych oraz produkcja i sprzedaż kruszyw. Przychody z zasadniczej działalności stanowią niemal całość przychodów Wnioskodawcy. Udzielanie pożyczek przez Wnioskodawcę nie jest regularną działalnością finansową i stanowiło jedynie normalny sposób lokowania środków finansowych podobny np. do lokowania nadwyżki finansowej na rachunku (tylko bardziej efektywny).

Użyte w art. 90 ust. 6 ustawy o VAT słowo "sporadycznie" nie może być interpretowane w sprzeczności z pojęciem "pomocnicze transakcje finansowe", użytym w Dyrektywie (art. 174 ust. 2 lit. b). W tym kontekście, za wyłączone ze współczynnika należy uznać te transakcje finansowe, które są wykonywane poza głównym zakresem działalności (niejako na jej marginesie), w sposób niestanowiący jej koniecznego, stałego i bezpośredniego rozszerzenia oraz nieangażujący istotnej części aktywów.

Właśnie tak rozumiane są sporadyczne transakcje finansowe w orzecznictwie Europejskiego "Trybunału Sprawiedliwości (dalej: Trybunał). Przykładowo, w wyroku w sprawie C-306/94 (Régie Dauphinoise) Trybunał stwierdził, że istotna jest relacja między główną działalnością podatnika a przedmiotowymi transakcjami finansowymi. Za sporadyczne (incydentalne) Trybunał uznał takie transakcje, które nie są koniecznym lub stałym lub bezpośrednim rozszerzeniem działalności danego podmiotu. Tylko bowiem konieczne, stałe i bezpośrednie rozszerzenie działalności może mieć wpływ na współczynnik (proporcję sprzedaży). W ocenie Wnioskodawcy udzielenie przedmiotowych pożyczek nie może być z całą pewnością uznane za konieczne, stałe lub bezpośrednie rozszerzenie działalności. Podobnie w wyroku w sprawie C-77/01 (EDM) Trybunał, dla uznania transakcji za incydentalne wskazał na kryterium stopnia zaangażowania aktywów materialnych i niematerialnych podatnika w osiąganiu przychodów zwolnionych z VAT. Zdaniem Trybunału transakcje, które w niewielkim stopniu angażują aktywa mogą być potraktowane jako incydentalne (sporadyczne). Mając na uwadze tezy powyższego orzeczenia i fakt, że udzielone przez Wnioskodawcę pożyczki angażują w bardzo znikomym stopniu aktywa (do zawarcia przedmiotowych transakcji Wnioskodawca nie musiał zatrudniać dodatkowego personelu, używać żadnych środków trwałych, od dłuższego czasu pożyczki nie wymagają żadnych działań ze strony Wnioskodawcy, itd.), należy uznać, że stanowią one działalności sporadyczną, tj. pomocnicze transakcje finansowe w rozumieniu Dyrektywy.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, kryterium częstotliwości (ile transakcji dokonano w danym okresie czasu) oraz kryterium wielkości przychodów (jaki procent przychodów Wnioskodawcy stanowią zyski z danych transakcji finansowych) nie mają decydującego znaczenia w ocenie, czy dana transakcja finansowa może być uznana za sporadyczną (incydentalną). Wskazują na to również polscy komentatorzy orzeczeń Trybunału (Transakcje finansowe w orzecznictwie ETS cz. II, Prawo i Podatki 9/2006):

"Analizując orzeczenia w sprawach Régie Dauphinoise i EDM można pokusić się o stworzenie zestawu warunków decydujących o uznaniu danych transakcji lub usług finansowych za incydentalne i w konsekwencji nie są brane pod uwagę przy kalkulacji współczynnika. Te warunki testowe są następujące:

* warunek charakteru działalności (wynikający z wyroku Régie Dauphinoise): czy transakcja stanowi konieczne i stałe oraz bezpośrednie rozszerzenie zasadniczej działalności gospodarczej (czy jest niezbędną częścią schematu funkcjonowania danego przedsiębiorstwa);

* warunek zaangażowania zasobów (wynikający z wyroku EDM): czy aktywa przedsiębiorstwa (zwłaszcza te, przy których nabyciu występował podatek naliczony) są wykorzystywane do transakcji w stopniu większym niż niewielki.

Co istotne, jedynie pomocniczo i w sposób nieprzesądzający o ostatecznym charakterze danej transakcji mogą być stosowane dwa inne kryteria pominięte lub odrzucone przez ETS:

* kryterium częstotliwości: jak często dany rodzaj transakcji finansowych jest dokonywany;

* kryterium wielkości przychodów: jaki procent przychodów przedsiębiorstwa stanowią zyski z danych transakcji finansowych."

Również podejście polskich organów skarbowych jest co do zasady zgodne ze stanowiskiem prezentowanym przez Trybunał i przez Spółkę. Zagadnienie, czy odsetki od pożyczek powinny wpływać na współczynnik, było już rozpatrywane m.in. przez Izbę Skarbową w Krakowie, w interpretacji z 24 czerwca 2005 r. (sygn. PP-/I/4407/85/05). Jak wskazuje Izba, "aby ocenić czy dane czynności mogą być uznane za sporadyczne należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość ich wykonywania, ale także czy stanowią one uzupełnienie zasadniczej działalności firmy. Bowiem tylko czynności, które nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem działalności podstawowej mogą być uznane za sporadyczne". Podobnie Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy, którego zdaniem "biorąc pod uwagę, iż zgodnie z przedstawionym opisem nie stanowiły bezpośredniego, jak i koniecznego uzupełnienia prowadzonej przez Stronę podstawowej działalności polegającej na wynajmie powierzchni biurowej, uznać należy, iż miały one charakter sporadyczny, w związku z czym nie powinny być uwzględniane przy obliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług" (pismo z 12 października 2006 r., sygn. 1471 /NTR2/443-281/06/MŹ).

Odnosząc się do przedstawionego wyżej orzecznictwa Trybunału i pism organów skarbowych, działanie Wnioskodawcy polegające na udzieleniu pożyczek powinno być potraktowane jako działalność sporadyczna (incydentalna). Przemawiają za tym następujące argumenty:

Wnioskodawca pragnie wskazać, że nawet literalne, językowe rozumienie pojęcia "sporadyczny", czyli występujący od czasu do czasu, nieregularnie, umożliwia zakwalifikowanie sytuacji udzielenia kilkunastu pożyczek ponad rok temu jako sporadycznej transakcji finansowej (Wnioskodawca działa od lutego 1998 r.). Niezależnie od tego, należy wskazać że kierowanie się jedynie literalną, językową interpretacją tego pojęcia, bez uwzględnienia orzecznictwa Trybunału i brzmienia Dyrektywy (która mówi nie o transakcjach sporadycznych, ale o pomocniczych), byłoby niewłaściwe i nieprawidłowe w świetle zasad prawidłowej wykładni aktów prawnych opartych na dyrektywach unijnych.

Mając na uwadze przedstawione wyżej stanowisko Wnioskodawcy należy stwierdzić, że:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Natomiast art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, stanowi iż, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Istota umowy pożyczki została określona w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej ilości.

W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W przedmiotowym załączniku nr 4 zawierającym "Wykaz usług zwolnionych od podatku" pod poz. 3 wymieniono usługi pośrednictwa finansowego (sekcja J ex 65-67), z wyłączeniem:

Ustawodawca w objaśnieniach do ww. załącznika wskazał, iż - ex - dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W latach 2005-2006 Wnioskodawca, poszukując efektywnych form lokaty kapitału, zdecydował się udzielić kilkunastu oprocentowanych pożyczek trzem innym podmiotom gospodarczym. Transakcje te traktowane były przez Wnioskodawcę jako zyskowny i bezpieczny sposób zagospodarowania wolnych środków finansowych. Nie były one związane z prowadzeniem regularnej działalności finansowej. Nie są też one stałym ani koniecznym rozszerzeniem działalności Spółki i dokonywane były na marginesie zasadniczej działalności produkcyjnej. W związku z udzielonymi pożyczkami i naliczaniem oraz otrzymywaniem odsetek, Spółce należą się odsetki. Zdaniem Wnioskodawcy udzielenie przez Spółkę pożyczek stanowi czynności usług pośrednictwa finansowego - są to usługi udzielania pożyczek świadczone poza systemem bankowym, które na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 (poz. 3 załącznika nr 4 - sekcja J ex (65-67) ustawy o VAT, podlegają zwolnieniu od podatku VAT.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przypadku usług polegających na udzielaniu pożyczek obrotem, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, są odsetki od udzielonej pożyczki (otrzymane jak również niezapłacone, których termin zapłaty upłynął). Odsetki te winny być udokumentowane fakturą VAT i zaewidencjonowane w rejestrze sprzedaży w miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Zgodnie z treścią art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W art. 90 ust. 2 ustawy wskazano, iż jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Na podstawie regulacji art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W myśl art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy w poz. 3, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Należy zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie wskazuje jak należy definiować pojęcie "sporadycznie". Zatem odwołując się do definicji słownikowej tego pojęcia należałoby uznać, iż "sporadyczny" oznacza zjawiający się rzadko, od czasu do czasu, nieregularnie. Wg słownika języka polskiego (wydawnictwo PWN strona internetowa - www.sjp.pwn.pl) oznacza: "zjawiający się, występujący rzadko, od czasu do czasu, nieregularnie". Sporadyczność oznacza występowanie danych zdarzeń w sposób incydentalny, lecz nie wyklucza ich powtarzalności. Stąd można wywieść, że dokonana przez Wnioskodawcę czynność udzielenia pożyczki nosi cechy powtarzalności, a więc częstotliwości.

Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną, należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności jednostki.

W zaistniałej sytuacji transakcje udzielania pożyczek traktowane były przez Wnioskodawcę jako zyskowny i bezpieczny sposób zagospodarowania wolnych środków finansowych. Tym samym pomimo, iż nie były one związane z prowadzeniem regularnej działalności finansowej, należy stwierdzić, że wykonywane przez Spółkę czynności udzielania pożyczek noszą cechy powtarzalności. Ewentualna "sporadyczność" tej działalności wynikać może z niesystematycznego osiągania zysków. Okoliczność ta nie przesądza jednakże o "sporadycznym" świadczeniu usług, o których mowa w art. 90 ust. 6 ustawy. Należy również stwierdzić, iż usługi udzielania pożyczek stanowią uzupełnienie podstawowej działalności Wnioskodawcy, w związku z czym, obrót z tego tytułu winien być uwzględniony w mianowniku proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy.

Reasumując, skoro świadczone przez Wnioskodawcę usługi w zakresie udzielenia pożyczki nie spełniają wymagań do uznania ich jako czynności dokonywane sporadycznie, to zgodnie z wyżej powołanym przepisem art. 90 ust. 6 ustawy, kwoty należne z tytułu udzielonych pożyczek należy uwzględniać przy wyliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w przedmiotowej sprawie należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, iż przepis art. 174 (1) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), wskazuje, w jaki sposób w oparciu o dane dotyczące struktury wszystkich transakcji podatnika, należy obliczyć kwotę odliczeń przysługujących podatnikowi wykonującemu czynności wywierające różne skutki w zakresie prawa do odliczenia podatku. Natomiast zgodnie z przepisami art. 174 (2) niektóre kategorie przychodów wyłączane są z obrotów uwzględnianych przy obliczeniu proporcji, o której mowa w ust. 1. Oznacza to, że dokonywanie niektórych transakcji zarówno opodatkowanych, jak i zwolnionych od podatku nie wpływa na wysokość podatku naliczonego podlegającego proporcjonalnemu rozliczeniu.

Na podstawie przepisu art. 174 (2) Dyrektywy, przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się następujących kwot:

Należy w tym miejscu zauważyć, iż sporadyczność transakcji w zakresie usług udzielania pożyczek pieniężnych, zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, nie odnosi się do częstotliwości takich czynności, lecz raczej stopnia wykorzystania zasobów podatnika, przy nabyciu których przysługiwało prawo odliczenia podatku. Czynności sporadyczne należałoby raczej rozumieć jako czynności poboczne do działalności gospodarczej podatnika. Ponadto, w brzmieniu art. 174 ust. 2 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE odstąpiono od sformułowania "sporadyczne" użytego w ustawie o VAT i posłużono się zwrotem "pomocnicze transakcje finansowe".

Ponadto należy stwierdzić, iż powołane przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia innych organów podatkowych, dotyczące interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

W nawiązaniu do orzeczeń ETS powołanych przez Wnioskodawcę nr C-77/01 i nr C-306/94, tut. organ zwraca uwagę, iż dotyczą one odmiennego stanu faktycznego i nie mogą także wpłynąć na treść wydanej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku - Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.