IBPP2/443-221/08/JCi

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko "X", przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2008 r. (data wpływu 11 marca 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 kwietnia 2008 r. (data wpływu 29 kwietnia 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności wystawiania faktur zawierających obciążenie podatkiem od nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 11 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności wystawiania faktur zawierających obciążenie podatkiem od nieruchomości.

W dniu 29 kwietnia 2008 r. zostało złożone uzupełnienie do ww. wniosku, będące odpowiedzią na wezwanie tutejszego organu z dnia 21 kwietnia 2008 r. znak: IBPP2/443-221/08/JCi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Decyzją Prezydenta Miasta "Y" z dnia 1 grudnia 2006 r. "X" w "Y" otrzymała w trwały zarząd nieruchomość w "Y", przejmując zarazem prawa zlikwidowanego "Z" w "Y", dotychczasowego właściciela budynku, w zakresie najmu pomieszczeń wyżej wymienionej nieruchomości. Trwały zarząd jako forma prawna władania nieruchomością daje jednostce prawo do korzystania z nieruchomości, a zwłaszcza do korzystania z nieruchomości w celu prowadzenia działalności należącej do zakresu jej działania, do czynności związanych z różnymi formami procesu budowlanego na nieruchomości oraz do oddania nieruchomości w najem, dzierżawę albo użyczenie. Objęcie nieruchomości w trwały zarząd następuje na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego, a nie na podstawie faktury sprzedaży. Rejestracja "X" w "Y" jako podatnika VAT nastąpiła w wyniku przekroczenia obrotów w 2006 r., dnia 19 grudnia 2006 r., poprzez wystawienie pierwszej faktury VAT za najem pomieszczeń. W momencie przejęcia nieruchomości w trwały zarząd jednostka nie była zarejestrowana jako podatnik VAT, nie miała więc praw podatnika.

Użyczenie przedmiotowej nieruchomości nie ma związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością, która jest ściśle określona w ustawie o prokuraturze. Jest to tylko działalność uboczna wynikająca z przejęcia w trwały zarząd przez "X" nieruchomości wraz z prawami dotychczasowego właściciela budynku w zakresie najmu pomieszczeń przedmiotowej nieruchomości.

Wnioskodawca zawarł umowy użyczenia z następującymi jednostkami budżetowymi: Sąd "A", Sąd "B" i "C". W umowach użyczenia dokonano zapisu, iż wyżej wymienione jednostki zostaną obciążone podatkiem od nieruchomości w stosunku do procentowego ich udziału w ogólnej wielkości powierzchni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zasadnym jest wystawianie przez "X", będącą płatnikiem VAT, faktur zawierających obciążenie podatkiem od nieruchomości innych jednostek budżetowych ze stawką 22%, czy też należałoby wystawić faktury ze stawką zwolnioną.

Zdaniem Wnioskodawcy, faktury powinny być wystawiane ze stawką zwolnioną, ponieważ "X" uiszcza należność z tytułu podatku od nieruchomości na podstawie decyzji Urzędu Miasta, a nie na podstawie faktury, z której wynikałaby kwota VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Umowa użyczenia jest umową uregulowaną w art. 710-719 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Użyczenie jest umową, w której użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy (art. 710 Kodeksu Cywilnego). Istotnymi cechami tej umowy są zatem dwa elementy: oddanie rzeczy do używania na pewien czas i nieodpłatność.

W oparciu o art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Oznacza to, że opodatkowaniu co do zasady, podlegają czynności wykonane odpłatnie. Jednakże ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Użyczenie nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, gdyż w tym przypadku nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Stanowi natomiast nieodpłatne świadczenie usług.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT na równi z odpłatnym świadczeniem usług traktuje się również nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części.

Z powyższego wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług muszą być spełnione łącznie dwa warunki:

Za usługi niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej.

Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zauważyć, że należność publicznoprawna jaką jest podatek od nieruchomości nie może podlegać dalszej odsprzedaży. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości obrotem. Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży bowiem na podatniku i to on jest zobowiązany do zapłaty należności z tego tytułu. Jednakże, strony mogą w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu podatku od nieruchomości.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż nie można mówić o odsprzedaży podatku od nieruchomości na rzecz osób trzecich, a jedynie o zwrocie wyłożonych środków pieniężnych, która to czynność, co do zasady, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, iż Wnioskodawca obciąży biorących w użyczenie pomieszczenia podatkiem od nieruchomości w stosunku do procentowego ich udziału w ogólnej wielkości powierzchni. Należy jednakże zauważyć, iż oddanie w ramach umowy użyczenia dla jednostek budżetowych: Sądu "A", Sądu "B" i "C" pomieszczeń skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawcy. Użytkujący pomieszczenia uiszcza za Wnioskodawcę podatek od nieruchomości, tym samym stosunek prawny zawarty przez Wnioskodawcę nie związany jest z bezpośrednią odpłatnością, ale z uzyskiwaniem korzyści w postaci opłaconych należności podatkowych. Cytowany na wstępie przepis Kodeksu cywilnego wymaga, by użyczenie rzeczy odbywało się w sposób bezpłatny.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, opłaty ponoszone przez korzystającego, związane z podatkiem od nieruchomości nie stanowią integralnej części użyczenia, albowiem, zgodnie z przepisem art. 713 Kodeksu cywilnego biorący do używania ponosi jedynie zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.

Podstawowa stawka podatku zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ww. ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w cyt. ustawie o VAT oraz w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie.

I tak § 8 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.) stanowi, iż zwalnia się od podatku usługi świadczone pomiędzy gospodarstwami pomocniczymi jednostek budżetowych, jednostkami budżetowymi i zakładami budżetowymi, z wyjątkiem usług wymienionych w poz. 138 (usługi w zakresie rozprowadzania wody) i 153 (usługi w zakresie gospodarki ściekami oraz wywozu i unieszkodliwiania odpadów, usługi sanitarne i pokrewne) załącznika nr 3 do ustawy oraz usług komunikacji miejskiej.

Pojęcie podmiotów sfery budżetowej jest bardzo szerokie i obejmuje swym zasięgiem podmioty działające w różnych dziedzinach i formach. Podmioty te mogą działać w formach określonych ustawą z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 z późn. zm.). W myśl przepisu art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o finansach publicznych jednostki budżetowe, zakłady budżetowe i gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych zaliczane są do sektora finansów publicznych. W art. 19 i 20 ww. ustawy o finansach publicznych określone zostały kryteria, jakim odpowiadać powinna dana jednostka, aby była uznawana za jednostkę budżetową albo zakład budżetowy. Zgodnie z tą ustawą pod pojęciem jednostek budżetowych należy rozumieć takie jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Państwowe jednostki budżetowe tworzą, łączą i likwidują ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i wojewodowie oraz inne organy działające na podstawie odrębnych przepisów. Natomiast gminne, powiatowe lub wojewódzkie jednostki budżetowe tworzą, łączą i likwidują organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego (art. 21 ust. 1 cyt. ustawy).

Zakładami budżetowymi natomiast są zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 1 i 2 cyt. ustawy takie jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych, które odpłatnie wykonują wyodrębnione zadania, pokrywają koszty swojej działalności z przychodów własnych. Państwowe zakłady budżetowe tworzą, łączą i likwidują ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i wojewodowie. Natomiast gminne, powiatowe lub wojewódzkie zakłady budżetowe tworzą, łączą i likwidują organy stanowiące samorządu terytorialnego - art. 25 ust. 1.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż o ile czynności świadczone w ramach umowy użyczenia, o których mowa we wniosku, za które Wnioskodawca uzyskuje korzyści majątkowe, świadczone są pomiędzy jednostkami budżetowymi, wówczas będą one korzystać ze zwolnienia na podstawie przepisu § 8 ust. 1 pkt 14 ww. rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem wyżej wymienione czynności powinny zostać udokumentowane fakturą VAT jako zwolnione z podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.