IBPP2/443-203/08/WN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2009 r. (data wpływu 17 marca 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 kwietnia 2009 r. (data wpływu 10 kwietnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wystawienia faktury w euro dla polskich kontrahentów - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 marca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wystawienia faktury w euro dla polskich kontrahentów.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 kwietnia 2009 r. (data wpływu 10 kwietnia 2009 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 31 marca 2009 r. znak: IBPP2/443-203/09/WN.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi firmę transportową, zamierza wystawiać faktury za wykonane usługi w walucie euro dla polskich kontrahentów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota netto powinna być wystawiona w walucie euro, podatek VAT powinien być wykazany w walucie PLN, kurs NBP należy przyjąć z dnia poprzedzającego datę załadunku, kwota brutto powinna być wystawiona w walucie euro, kontrahent powinien wpłacić całość kwoty w walucie euro na konto walutowe, a nie z rozbiciem na kwotę netto w euro i kwotę VAT w PLN, aby wystawić fakturę VAT w euro dla polskich kontrahentów nie trzeba posiadać żadnych zezwoleń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, regulują ogólne zasady dokumentowania transakcji dla potrzeb podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 106 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Żaden z przepisów ww. ustawy o VAT nie odnosi się wprost do kwestii wystawiania faktur w walucie obcej, ale też brak jest uregulowań, które zabraniałyby dokumentowania transakcji dokonywanych przez podatników VAT w obcej walucie. Przepisy dotyczące podatku od towarów i usług nie nakładają też na podatnika dokumentującego dokonywaną transakcję fakturą wystawianą w walucie obcej, obowiązku posiadania przez niego zezwolenia do dokonywania tej czynności w takiej formie.

Jeżeli jednak podatnik decyduje się na fakturowanie należności w walucie obcej, musi mieć na względzie przepis § 5 ust. 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), w myśl którego, kwoty podatku wykazuje się w złotych bez względu na to, w jakiej walucie określona jest kwota należności w fakturze.

Powyższy przepis nakłada na wystawcę obowiązek przeliczania tylko kwot podatku wykazywanych na fakturach na złote, jeżeli kwota należności jest określona w innej walucie.

Istnieje zatem możliwość wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż w dowolnej walucie obcej, ale kwota podatku powinna być zawsze wyrażona w walucie polskiej, co oznacza że w przypadku kontraktów zawartych np. w EURO dostawca krajowy może wystawić fakturę podając kwotę netto i brutto w EURO, a podatek VAT w złotych.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż powszechnym zjawiskiem jest, iż kontrahent dokonuje zapłaty faktury w walucie jaka widnieje na fakturze, zatem jeśli Wnioskodawca otrzyma zapłatę w walucie obcej, to winna być ona uregulowana w całości na konto walutowe.

Przepisy podatkowe jednak nie regulują, że płatność musi być uregulowana w walucie widniejącej na fakturze, co oznacza, że jeśli płatności dokonano w walucie innej, niż ta która na niej widnieje, jej wartość powinno się przeliczyć na walutę proponowaną przez wystawcę.

Ważnym jest, iż zabieg ten stosuje się tylko dla celów informacyjnych, gdyż zmiana walut nie może mieć wpływu na wysokość należności w euro, czyli wartość należności za usługę nie zmienia się.

Ponadto, jeśli chodzi o kwestię przeliczania kwot stosowanych do określenia podstawy opodatkowania wyrażonej w walucie obcej zauważa się, że sposób przeliczania kwot wykazywanych na fakturach, w sytuacji, gdy kwoty te wykazywane są w walutach obcych zawarty jest w art. 31a ustawy o podatku VAT, zgodnie z którym w przypadku gdy kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. Jeżeli natomiast zgodnie z przepisami ustawy lub przepisami wykonawczymi do ustawy podatnik może wystawić fakturę przed powstaniem obowiązku podatkowego i wystawi ją w przewidzianym przepisami terminie, a kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej na tej fakturze, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez NBP na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień wystawienia faktury (art. 31a ust. 2 cyt. ustawy).

Zatem w przypadku kontraktów zawartych w EURO, wystawiając fakturę, Wnioskodawca może podać kwotę netto w EURO i PLN (wg kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonej przez NBP na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego), a podatek VAT jedynie w PLN. Zaznaczyć jednak należy, iż jeśli Wnioskodawca wystawi fakturę przed powstaniem obowiązku podatkowego i wystawi ją w przewidzianym przepisami terminie, kurs waluty kontraktu należy przyjąć, na podstawie przepisów ustawy lub przepisów wykonawczych, według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez NBP na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień wystawienia faktury.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż kurs NBP należy przyjąć z dnia poprzedzającego datę załadunku, należało uznać za nieprawidłowe.

Reasumując, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała