IBPP2/443-196/10/LŻ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2010 r. (data wpływu 5 marca 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 kwietnia 2010 r. (data wpływu 19 kwietnia 2010 r.) oraz pismem z dnia 21 maja 2010 r. (data wpływu 21 maja 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia w całości podatku VAT naliczonego przy nabyciu samochodu ciężarowego, paliwa do tego samochodu oraz części do tego samochodu (przeglądów rejestracyjnych, napraw związanych z wykorzystywaniem w działalności tego samochodu) - jest prawidłowe.

W dniu 5 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 16 kwietnia 2010 r. (data wpływu 19 kwietnia 2010 r.) oraz pismem z dnia 21 maja 2010 r. (data wpływu 21 maja 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia w całości podatku VAT naliczonego przy nabyciu samochodu ciężarowego, paliwa do tego samochodu oraz części do tego samochodu (przeglądów rejestracyjnych, napraw związanych z wykorzystywaniem w działalności tego samochodu).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W związku z planowanym rozwojem prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni zakupiła w dniu 27 października 2009 r. samochód ciężarowy marki Mercedes-Benz Vito 2.1 D. Przedmiotowy samochód posiada oryginalną przegrodę oddzielającą przestrzeń pasażerską od ładunkowej, dopuszczalną ładowność 1030 kg, dopuszczalną masę całkowitą 2700 kg, pojemność silnika 2148 cm3, liczba miejsc siedzących - 5. Niniejszy samochód został wyprodukowany na zamówienie z rynku belgijskiego i firma Sp. z o.o. jako przedstawiciel producenta - koncernu w Polsce, nie będąc importerem przedmiotowego pojazdu jako nowego, nie wydał dla niego wyciągu ze świadectwa homologacji. Powyższa firma wydała jednak potwierdzenie z którego wynika, że samochód ciężarowy marki Mercedes-Benz typ 638.194 model 112CDI o fabrycznym numerze... został wyprodukowany jako samochód ciężarowy kategorii N1. W dowodzie rejestracyjnym powyższy samochód został określony jako samochód ciężarowy.

Ponadto w piśmie z dnia 16 kwietnia 2010 r. Wnioskodawczyni wskazała, iż dla samochodu Mercedes-Benz Vito 2.1D istnieje homologacja na samochód ciężarowy na polskim rynku oraz że powyższy samochód jest wykorzystywany w działalności gospodarczej opodatkowanej. Natomiast w piśmie z dnia 21 maja 2010 r. poinformowała, iż samochód ten figuruje w ewidencji środków trwałych firmy pod pozycją 4.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni jest uprawniona do odliczenia podatku VAT naliczonego w pełnej wysokości od nabycia przedmiotowego pojazdu oraz zakupu paliwa do tego pojazdu oraz części na ten samochód (przeglądów rejestracyjnych oraz napraw związanych z wykorzystaniem w działalności tego samochodu).

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma ona prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT z tytułu nabycia pojazdu opisanego powyżej, ma prawo do odpisu podatku VAT od zakupionego paliwa i części na ten samochód. Zgodnie z wyrokiem ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. Polska nie miała prawa wprowadzić większych ograniczeń w prawie do odliczenia podatku VAT, niż te które istniały przed akcesją. Zgodnie z orzeczeniem Trybunału podatnicy mogą korzystać z odliczenia podatku VAT naliczonego w oparciu o art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.). Jednocześnie zgodnie z przepisem § 10 ust. 3 rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.) podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego związanego z nabyciem tych samochodów.

Z powyższego przepisu nie wynika jednak, żeby sam brak u podatnika odpisu świadectwa homologacji skutkował uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny określony w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. Brak homologacji wynikający z obiektywnej przyczyny niemożliwości jej uzyskania nie skutkuje uznaniem tego pojazdu za samochód osobowy lub inny samochód o ładowności do 500 kg.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej także ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego wynika, że związek zakupu z czynnością podlegającą opodatkowaniu jest jednym z podstawowych warunków, które musi spełnić podatnik, aby mógł skorzystać z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Kwotę podatku naliczonego, w myśl przepisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy o VAT, stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

Zgodnie z tym przepisem (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.), w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy o VAT, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W art. 88 ustawy o VAT ustawodawca wskazał sytuacje, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego, względnie zwrotu podatku naliczonego.

I tak m.in., stosownie do przepisu art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o których mowa w art. 86 ust. 3.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku dotyczące samochodów zawarte były w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika".

Z kolei art. 25 ust. 1 pkt 3a tej ustawy, ograniczający prawo do odliczenia w związku z nabywaniem paliwa do samochodów, brzmiał następująco: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg".

W myśl natomiast § 10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.), obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004 r., podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Podstawowym aktem, w prawie unijnym, określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy formułuje zasadę "standstill" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie Szóstej Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand-still" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście utrata mocy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów oraz paliwa do ich napędu, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, w niektórych przypadkach rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa. W art. 86 ust. 3 ustawy o VAT pojawiło się bowiem pojęcie pojazd samochodowy, którym może być m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy jak i motocykl.

W przedmiotowej sprawie wskazano, iż Wnioskodawczyni zakupiła samochód ciężarowy marki Mercedes-Benz Vito 2.1 D. Przedmiotowy samochód posiada oryginalną przegrodę oddzielającą przestrzeń pasażerską od ładunkowej, dopuszczalną ładowność 1030 kg, dopuszczalną masę całkowitą 2700 kg, pojemność silnika 2148 cm3, liczba miejsc siedzących - 5. Niniejszy samochód został wyprodukowany na zamówienie z rynku belgijskiego i firma Sp. z o.o. jako przedstawiciel producenta - koncernu w Polsce, nie będąc importerem przedmiotowego pojazdu jako nowego, nie wydał dla niego wyciągu ze świadectwa homologacji. Powyższa firma wydała jednak potwierdzenie z którego wynika, że samochód ciężarowy marki Mercedes-Benz typ 638.194 model 112CDI o fabrycznym numerze V SA63819413305610 został wyprodukowany jako samochód ciężarowy kategorii N1. W dowodzie rejestracyjnym powyższy samochód został określony jako samochód ciężarowy, a przedmiotowy samochód Wnioskodawczyni zakupiła 27 października 2009 r. Wnioskodawczyni wskazała, iż dla samochodu Mercedes-Benz Vito 2.1D istnieje homologacja na samochód ciężarowy na polskim rynku. Powyższy samochód jest wykorzystywany w działalności gospodarczej opodatkowanej i figuruje on w ewidencji środków trwałych firmy pod pozycją 4.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż w świetle aktualnie obowiązujących przepisów o podatku od towarów i usług w kwestii podatku naliczonego (art. 86 ust. 3 ustawy o VAT) Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł A ponadto, zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, nie przysługuje jej prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa przeznaczonego do napędu tego samochodu.

Tymczasem w świetle przepisów ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004 r., w odniesieniu do przedstawionej w przedmiotowym wniosku sytuacji, Wnioskodawczyni przysługiwałoby prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego od nabytego samochodu ciężarowego oraz paliwa do jego napędu, gdyż ograniczenia wynikające z ww. przepisów art. 25 ust. 1 pkt 2 oraz art. 25 ust. 1 pkt 3a tej ustawy, nie mają tu zastosowania. A jedynym ograniczeniem jest warunek aby to nabycie związane było z opodatkowaną podatkiem VAT działalnością Wnioskodawczyni.

Tak więc mając na uwadze przepisy prawa wspólnotowego i krajowego oraz powołany wyżej wyrok ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07, przy ocenie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia przedmiotowego samochodu oraz paliwa przeznaczonego do jego napędu, Wnioskodawczyni winna kierować się przepisami dot. podatku od towarów i usług obowiązującymi przed dniem 1 maja 2004 r.

Brak homologacji wynikający z obiektywnej niemożliwości jej uzyskania, nie skutkuje uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny samochód o ładowności do 500 kg. Istotne jest bowiem, aby z homologacji wydanej dla danego typu samochodu wynikało, iż pojazd ten nie podlega ograniczeniom, o których mowa w powołanych wyżej przepisach, a w szczególności art. 25 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 1 pkt 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, tut. organ stwierdza, iż o ile faktycznie przedmiotowy samochód jest samochodem ciężarowym o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg, przy czym dla tego typu samochodów została wydana homologacja, z której wynika, iż jest to samochód ciężarowy, a ponadto wykorzystywany jest przez Wnioskodawczynię wyłącznie do jej opodatkowanej działalności gospodarczej, wówczas Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego przy nabyciu przedmiotowego samochodu oraz paliwa do jego napędu.

Odnosząc się natomiast do kwestii prawa do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego przy nabyciu części do opisanego we wniosku samochodu (przeglądów rejestracyjnych, napraw związanych z wykorzystywaniem w działalności tego samochodu), należy zauważyć, iż przepisy obecnie obowiązującej ustawy o VAT, nie rozszerzyły, w ocenie tut. organu, w odniesieniu do sytuacji opisanej we wniosku, ograniczeń w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, w porównaniu do przepisów ustawy obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r. Tak więc mając na uwadze przepisy prawa wspólnotowego i krajowego oraz powołany wcześniej wyrok ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07, przy ocenie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu części i ww. usług do przedmiotowego samochodu, Wnioskodawczyni winna kierować się aktualnie obowiązującymi przepisami dot. podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu części i ww. usług do przedmiotowego samochodu (przeglądów rejestracyjnych, napraw związanych z wykorzystywaniem w działalności tego samochodu) w takim zakresie w jakim nabyte części i usługi służyć będą opodatkowanej działalności Wnioskodawczyni oraz pod warunkiem, iż nie zaistnieją wyłączenia wskazane w art. 88 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Dodatkowo wyjaśnia się, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawczyni dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.