IBPP2/443-195/13/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2013 r. (data wpływu 4 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 maja 2013 r. (data wpływu 29 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie terminu i prawa do odliczenia w pełnej wysokości kwoty podatku naliczonego z faktury VAT dokumentującej nabycie samochodu osobowego przeznaczonego pod wynajem - jest prawidłowe.

W dniu 4 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie terminu i prawa do odliczenia w pełnej wysokości kwoty podatku naliczonego z faktury VAT dokumentującej nabycie samochodu osobowego przeznaczonego pod wynajem.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 maja 2013 r. (data wpływu 29 maja 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 20 maja 2013 r. znak: IBPP2/443-195/13/KO.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 5 listopada 2012 r. rozpoczął działalność gospodarczą. Głównym przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek - PKD 77.11.Z. W dniu 8 listopada 2012 r. został zakupiony nowy samochód ciężarowy marki V. posiadający 3 miejsca oraz ładowność do 3,5 tony. W dniu 19 listopada 2012 r. dokonano zmian konstrukcyjnych w pojeździe poprzez zamontowanie dodatkowych foteli w miejscach fabrycznych kotwiczeń oraz pasy bezpieczeństwa w miejscach przewidzianych przez producenta, zdemontowano przegrodę oddzielającą przestrzeń pasażerską od ładunkowej. Zmiany te zwiększyły liczbę miejsc z 3 do 9. Adaptacja zmieniła rodzaj pojazdu z ciężarowego na osobowy. Dodatkowe badanie techniczne samochodu przeprowadzono w dniu 20 listopada 2012 r. Samochód ten przeznaczony jest na wynajem dla osób fizycznych oraz firm. Pierwszy najem samochodu odbył się w miesiącu grudniu 2012 r. Najemcą była firma F. Z najemcą tym nie została zawarta umowa na piśmie na usługi najmu, ustalono wstępnie że jest to najem próbny i po kilkudniowym okresie właściciel zdecyduje o dalszej współpracy. Za tę czynność najmu została wystawiona faktura o treści najem samochodu V. o numerze rej.... bez kierowcy. Kolejną umowę ustną zawarto w styczniu 2013 r. z firmą U. Po zakończeniu okresu najmu wystawiono również fakturę o treści wynajem samochodu V.o numerze rej.... do przewozu osób na trasie T. Po tych dwóch próbnych wynajmach została zawarta umowa najmu samochodu osobowego na piśmie z firmą M. Umowa ta została zawarta w dniu 8 lutego 2013 r. na okres od 1 marca 2013 r. do 31 października 2013 r. W umowie określono szczegółowo warunki współpracy oraz kwotę czynszu miesięcznie. Zakup tego samochodu został dokonany w celu wykorzystywania dla celów prowadzonej działalności gospodarczej tj. wynajem i dzierżawa samochodów osobowych. Nigdy samochód ten nie był i nie będzie wykorzystywany dla innych celów. Usługi najmu, które Wnioskodawca wykonuje są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

Pismem z dnia 27 maja 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił zaistniały stan faktyczny następująco:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od 5 listopada 2012 r. tj. od początku prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 27 maja 2013 r.):

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 27 maja 2013 r.):

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy o VAT).

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego (art. 86 ust. 13 ustawy o VAT).

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym, związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług (choćby przed zrealizowaniem prawa do odliczenia, towary bądź usługi nie zostały jeszcze spożytkowane na cele działalności opodatkowanej).

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia - jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas - po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych - odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wskazać należy, że do dnia 31 grudnia 2010 r. zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów regulują przepisy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą nowelizującą.

I tak, w myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2013 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ww. ustawy nowelizującej, przepis ust. 1 nie dotyczy:

Stosownie do art. 3 ust. 3 ww. ustawy nowelizującej, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z wyżej powołanego przepisu art. 3 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony, wykorzystywanych w celach prowadzonej działalności gospodarczej, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w ograniczonej wysokości.

Jednak, w myśl art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b ustawy nowelizującej, przepis ust. 1 tego artykułu nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Sformułowanie zawarte w powyższym zacytowanym przepisie art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b ustawy nowelizującej, dotyczące przedmiotu działalności podatnika nie oznacza przedmiotu działalności w sensie generalnym, lecz w sensie zadysponowania konkretnym samochodem w pewien określony sposób.

W kontekście ww. przepisu przedmiot działalności gospodarczej w tym wypadku jest związany jednocześnie z wynajmem/dzierżawą konkretnych samochodów ze względu na użycie w nim wyrazu "tych", przy czym najem/dzierżawa samochodów jest jedyną okolicznością wymienioną w tym przepisie, która uzasadnia jego zastosowanie.

W związku z tym zaistnienie przesłanki w postaci prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wynajmu/dzierżawy samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze nie jest wystarczające do nabycia prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. samochodów i pojazdów. Bowiem do nabycia tego uprawnienia niezbędne jest zaistnienie drugiej przesłanki w postaci przeznaczenia danego samochodu do wynajmu/dzierżawy.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w dniu 5 listopada 2012 r. rozpoczął działalność gospodarczą. Głównym przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek - PKD 77.11.Z. W dniu 8 listopada 2012 r. został zakupiony nowy samochód ciężarowy marki V.posiadający 3 miejsca oraz ładowność do 3,5 tony. W dniu 19 listopada 2012 r. dokonano zmian konstrukcyjnych w pojeździe poprzez zamontowanie dodatkowych foteli w miejscach fabrycznych kotwiczeń oraz pasy bezpieczeństwa w miejscach przewidzianych przez producenta, zdemontowano przegrodę oddzielającą przestrzeń pasażerską od ładunkowej. Zmiany te zwiększyły liczbę miejsc z 3 do 9. Adaptacja zmieniła rodzaj pojazdu z ciężarowego na osobowy. Dodatkowe badanie techniczne samochodu przeprowadzono w dniu 20 listopada 2012 r. Samochód ten przeznaczony jest na wynajem dla osób fizycznych oraz firm. Pierwszy najem samochodu odbył się w miesiącu grudniu 2012 r. Najemcą była firma F. Z najemcą tym nie została zawarta umowa na piśmie na usługi najmu, ustalono wstępnie że jest to najem próbny i po kilkudniowym okresie właściciel zdecyduje o dalszej współpracy. Za tę czynność najmu została wystawiona faktura o treści najem samochodu V.o numerze rej.... bez kierowcy. Kolejną umowę ustną zawarto w styczniu 2013 r. z firmą U. Po zakończeniu okresu najmu wystawiono również fakturę o treści wynajem samochodu V.o numerze rej.... do przewozu osób na trasie T. Po tych dwóch próbnych wynajmach została zawarta umowa najmu samochodu osobowego na piśmie z firmą M. Umowa ta została zawarta w dniu 8 lutego 2013 r. na okres od 1 marca 2013 r. do 31 października 2013 r. W umowie określono szczegółowo warunki współpracy oraz kwotę czynszu miesięcznie. Zakup tego samochodu został dokonany w celu wykorzystywania dla celów prowadzonej działalności gospodarczej tj. wynajem i dzierżawa samochodów osobowych. Nigdy samochód ten nie był i nie będzie wykorzystywany dla innych celów. Usługi najmu, które Wnioskodawca wykonuje są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan prawny oraz opis sprawy należy stwierdzić, iż skoro Wnioskodawca nabyty ww. samochód przeznacza wyłącznie na cele wynajmu przez okres co najmniej sześć miesięcy w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w tym zakresie, zatem Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktury VAT dokumentującej nabycie tego samochodu, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b ustawy nowelizującej.

Prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie samochodu przysługiwało Wnioskodawcy w rozliczeniu za okres, w którym Wnioskodawca otrzymał fakturę lub w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych, na podstawie art. 86 ust. 10 i ust. 11 ustawy o VAT.

Jeżeli natomiast Wnioskodawca nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w ww. terminach, to może obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.