IBPP2/443-191/13/AMP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2013 r. (data wpływu 4 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 maja 2013 r. (data wpływu 27 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania umowy cesji wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 4 marca 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania umowy cesji wierzytelności.

Wniosek ten został uzupełniony pismem z dnia 22 maja 2013 r. (data wpływu 27 maja 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 13 maja 2013 r. znak: IBPP2/443-191/13/AMP.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką cywilną, prowadzącą działalność gospodarczą, która w przeważającej części skoncentrowana jest na sprzedaży towarów.

W grudniu 2012 r. wnioskodawca (cedent) zawarł z jednym ze swoich wspólników, będącym osobą fizyczną prowadzącą równolegle z działalnością w ramach spółki cywilnej indywidualną działalność gospodarczą (cesjonariuszem), umowę cesji wierzytelności przysługującej spółce cywilnej w stosunku do osoby trzeciej z tytułu nakładów na nieruchomość poczynionych przez spółkę cywilną w okresie dzierżawy tej nieruchomości przez spółkę cywilną. Zgodnie z treścią umowy: "Cedent przenosi niniejszym wierzytelność na rzecz cesjonariusza wraz z wszelkimi prawami z nią związanymi, natomiast cesjonariusz nabywa te wierzytelność za kwotę (...)".

Wierzytelność nie jest stwierdzona tytułem egzekucyjnym. Ustalona przez strony w umowie cesji cena sprzedaży wierzytelności odpowiada rzeczywistej wartości nakładów poczynionych na nieruchomość przez spółkę cywilną na dzień zawarcia umowy cesji. Wspólnik spółki cywilnej (cesjonariusz) nabył wierzytelność w imieniu własnym i na własne ryzyko, spółka cywilna nie ponosi odpowiedzialności za wypłacalność osoby trzeciej. Od stycznia 2013 r. dzierżawcą nieruchomości, na którą spółka cywilna poczyniła nakłady objęte umową cesji, jest cesjonariusz. Cesjonariusz nabył wierzytelność z zamiarem jej rozliczenia z osobą trzecią (wydzierżawiającym) w ramach umowy dzierżawy. Na dzień dzisiejszy cesjonariusz nie zamierza odsprzedawać dalej wierzytelności, ani egzekwować wierzytelności od osoby trzeciej (wydzierżawiającego). Cesjonariusz nie wyklucza jednak definitywnie, czy w przyszłości nie będzie samodzielnie prowadzić postępowania windykacyjnego, celem odzyskania nabytej wierzytelności, czy też dokona jej dalszego zbycia na rzecz osób trzecich.

Zarówno spółka cywilna, jak i cesjonariusz nie prowadzą działalności w zakresie obrotu wierzytelnościami, ściągania długów lub faktoringu. Dla obu stron umowy cesji sprzedaż wierzytelności miała charakter incydentalny.

W ww. piśmie z dnia 22 maja 2013 r., uzupełniając przedstawiony opis sprawy, Wnioskodawca wskazał, że:

* wnioskodawca nie przekazał nabywcy wierzytelności żadnego przysporzenia majątkowego (wynagrodzenia, premii, prowizji) w związku z zawartą umową,

* cena sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą, ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili jej sprzedaży, nie zawiera żadnej formy wynagrodzenia dla nabywcy wierzytelności,

* umowa nie nakłada na nabywcę wierzytelności obowiązku dokonywania dodatkowych (poza zapłatą ceny) świadczeń względem wnioskodawcy,

* umowa nie przewiduje możliwości zmiany ceny umówionej ceny sprzedaży w zależności od powodzenia ewentualnych czynności zmierzających do wyegzekwowania wierzytelności, jak również nie zawiera zastrzeżenia o zwrotnym przeniesieniu wierzytelności,

* pomiędzy wnioskodawcą a nabywcą wierzytelności nie istnieje żaden dodatkowy stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia w związku z nabyciem lub ewentualną egzekucją wierzytelności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałym stanie faktycznym zawarta umowa cesji będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Na gruncie VAT świadczenie stanowi, albo usługę, albo dostawę towarów. Świadczenie niebędące dostawą jest usługą. Ponieważ wierzytelność jest prawem majątkowym to tym samym nie jest towarem i jej sprzedaży nie można traktować jako dostawy towarów opodatkowanej podatkiem VAT (Izba Skarbowa w Warszawie, 6 lipca 2005 r., VR/4407/14-36/05/WD). Przyjmuje się, że sprzedaż własnych wierzytelności nie jest usługą w ujęciu PKWiU, ponieważ sprzedający swoją wierzytelność powstałą w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej nie świadczy usługi pośrednictwa finansowego w rozumieniu grupowań PKWiU 65-67. Rozbieżności budziło natomiast to, czy jest usługą nabycie wierzytelności w celu ich wykorzystania do operacji prawno-gospodarczych, co oznacza, że to nabywca (kupujący) wierzytelności jest świadczącym usługę na rzecz zbywającego (sprzedawcy). Usługa świadczona przez nabywcę wierzytelności w celu jej odsprzedaży lub wyegzekwowania lub dalszej sprzedaży, miałaby polegać na tym, że nabywca świadczy na rzecz zbywcy wierzytelności własnej usługę pośrednictwa finansowego, której podstawowym celem jest uwolnienie zbywcy wierzytelności od ciężaru jej egzekwowania (Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 25 października 2011 r. III SA/Gl 692/11). Według przeciwnego stanowiska, o usłudze ściągania długów nie można mówić w przypadku bezwarunkowego zbycia wierzytelności, w sytuacji, gdy dalsze czynności nabywcy w związku z nabytą wierzytelnością nie mają żadnego wpływu na sytuację zbywcy (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 27 kwietnia 2009 r., I SA/Po 8/09).

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej (...).

Usługi finansowe i ubezpieczeniowe korzystają ze zwolnienia od podatku, na zasadzie art. 43 ust. 1 pkt 7, 12, 37-41 i ust. 13 u.p.t.u., przy czym ustawodawca wyłączył niektóre czynności od zwolnienia od podatku. Zgodnie z art. 43 ust. 15 pkt 1 u.p.t.u. wyłączenie obejmuje m.in. czynności ściągania długów, w tym faktoringu.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotne znaczenie ma uchwała NSA z dnia 19 marca 2012 r., powzięta w składzie siedmiu sędziów (I FPS 5/11). Uchwała NSA zapadła po wydaniu, w dniu 27 listopada 2011 r., przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyroku w sprawie C-93/10 i, z uwagi na konieczność respektowania pro unijnej wykładni przepisów w zakresie podatku od towarów i usług, uwzględnia tezy zawarte w orzeczeniu Trybunału.

Do czasu wydania powyższego orzeczenia przez NSA w orzecznictwie sądów administracyjnych dostrzec można było dostrzec dwa rozbieżne stanowiska.

W dużym skrócie można powiedzieć, że istota tych rozbieżności sprowadzała się do tego, że według pierwszego stanowiska nabycie na podstawie art. 509 § 1 k.c. wierzytelności pieniężnej dokonuje się we własnym imieniu i na własny rachunek nabywającego, który wchodzi na miejsce dotychczasowego wierzyciela. Dalsze losy wierzytelności są już poza tą transakcją. Podmiot który nabył wierzytelność do swojego majątku, egzekwuje ją już na swoją rzecz. Nie mamy do czynienia z jakąkolwiek usługą wobec braku drugiego podmiotu, tj. usługobiorcy i wiążącej strony umowy o wykonanie usługi i to za wynagrodzeniem za nią.

Według drugiego stanowiska, nabywca wierzytelności świadczy usługę na rzecz zbywcy, który jest beneficjentem usługi z uwagi na fakt, że zostaje uwolniony od ciężaru wyegzekwowania, zostaje mu zaoszczędzone ryzyko i koszty posiadania trudnej wierzytelności. W każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie długu innego podmiotu w celu jego wyegzekwowania, mamy do czynienia z usługą, która to czynność mieści się w pojęciu pośrednictwa finansowego.

NSA w uchwale z dnia 19 marca 2012 r. wskazał, iż zawarcie umowy cesji, na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego (art. 509-510 k.c.), powoduje przejście praw i obowiązków z jednego podmiotu (cedenta) na drugi (cesjonariusza). Cedent zostaje wyłączony z dotychczasowego stosunku zobowiązaniowego, a w jego miejsce wstępuje cesjonariusz.

Naczelny Sąd Administracyjny (I FPS 5/11), na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, sformułował twierdzenie, iż nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

NSA, odwołując się do treści wyroku TSUE (C-93/10), podkreślił, że na gruncie ustawy VAT umowa cesji wierzytelności stanowić będzie odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jedynie wówczas, gdy wystąpi wynagrodzenie bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymane (bądź należne), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Istotnym jest wiec, czy obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym przez nabywcę. W dalszej kolejności - uznanie, że nie mamy do czynienia ze świadczeniem usługi jako czynnością opodatkowaną podatkiem VAT w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., powoduje, że nie ma konieczności rozważania dalszych zagadnień materialnoprawnych, w tym zwłaszcza dokonywania analizy art. 43 ust. 1, ust. 13 i ust. 15, gdyż kwestia zwolnienia danej usługi od podatku od towarów i usług bądź ewentualnego wyłączenia od takiego zwolnienia może być rozpatrywana jedynie w odniesieniu do czynności, które podlegają opodatkowaniu tym podatkiem w myśl art. 5 ust. 1 u.p.t.u.

Omówione wyżej orzeczenie NSA oraz poprzedzający je wyrok TSUE wpłynęły na zmianę dotychczasowej linii orzeczniczej sądów administracyjnych (zob. np. wyrok NSA z dnia 9 maja 2012 r., I FSK 175/12, wyrok NSA z dnia 26 lipca 2012 r., I FSK 505/12) i zmianę stanowiska organów podatkowych (zob. np. interpretację indywidualną Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 stycznia 2013 r., IPPP2/443-254/09-5/12-S/k.k./DG), w kwestii traktowania umowy cesji wierzytelności jako świadczenia usług.

W stanie faktycznym, będącym przedmiotem wniosku o interpretację, występuje jedynie zapłata za wierzytelność. Nabywca wierzytelności (cesjonariusz) nie świadczy na rzecz wnioskodawcy (spółki cywilnej) żadnej - odpłatnej ani nieodpłatnej - usługi. Określona w umowie cesji kwota stanowi jedynie zapłatę za wierzytelność (cenę wierzytelności). Cena odpowiada rzeczywistej, ekonomicznej wartości wierzytelności na dzień zawarcia umowy cesji. Nabywca wierzytelności nie świadczy na rzecz spółki cywilnej lub innego podmiotu żadnej odpłatnej usługi, która powodowałaby powstanie obowiązku podatkowego na gruncie ustawy o VAT. Wnioskodawca jak również nabywca wierzytelności, nie prowadzą działalności gospodarczej polegającej na stałym, zorganizowanym obrocie wierzytelnościami. W konsekwencji, uwzględniając wnioski wynikające z przytoczonych wyżej orzeczeń, zdaniem wnioskodawcy, zawarta przez niego umowa cesji nie będzie w ogóle podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

A skoro nie podlega opodatkowaniu, to nie podlega również zwolnieniu z tego opodatkowania.

W ww. piśmie z dnia 22 maja 2013 r. Wnioskodawca dodatkowo wskazał, iż zawarta umowa cesji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca, oprócz zapłaty za wierzytelność określonej w umowie kwoty nie otrzymał od nabywcy żadnego innego świadczenia czy usługi. Wnioskodawca nie ma zatem obowiązku wykazać i rozliczyć podatku VAT z tytułu zawartej umowy cesji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Natomiast przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Przeniesienie wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Przeniesienie wierzytelności w formie cesji wierzytelności (przelewu wierzytelności) na osobę trzecią najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi. Cesja taka, z punktu widzenia pierwszego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (cedent) zawarł z jednym ze swoich wspólników, będącym osobą fizyczną prowadzącą równolegle z działalnością w ramach spółki cywilnej indywidualną działalność gospodarczą (cesjonariuszem), umowę cesji wierzytelności przysługującej spółce cywilnej w stosunku do osoby trzeciej z tytułu nakładów na nieruchomość poczynionych przez spółkę cywilną w okresie dzierżawy tej nieruchomości przez spółkę cywilną. Zgodnie z treścią umowy: "Cedent przenosi niniejszym wierzytelność na rzecz cesjonariusza wraz z wszelkimi prawami z nią związanymi, natomiast cesjonariusz nabywa te wierzytelność za kwotę (...)".

Ww. Wierzytelność nie jest stwierdzona tytułem egzekucyjnym. Ustalona przez strony w umowie cesji cena sprzedaży wierzytelności odpowiada rzeczywistej wartości nakładów poczynionych na nieruchomość przez spółkę cywilną na dzień zawarcia umowy cesji. Wspólnik spółki cywilnej (cesjonariusz) nabył wierzytelność w imieniu własnym i na własne ryzyko, spółka cywilna nie ponosi odpowiedzialności za wypłacalność osoby trzeciej. Od stycznia 2013 r. dzierżawcą nieruchomości, na którą spółka cywilna poczyniła nakłady objęte umową cesji, jest cesjonariusz. Cesjonariusz nabył wierzytelność z zamiarem jej rozliczenia z osobą trzecią (wydzierżawiającym) w ramach umowy dzierżawy.

Zarówno spółka cywilna, jak i cesjonariusz nie prowadzą działalności w zakresie obrotu wierzytelnościami, ściągania długów lub faktoringu. Dla obu stron umowy cesji sprzedaż wierzytelności miała charakter incydentalny.

Z powyższego wynika, że opisana w stanie faktycznym wniosku transakcja dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza.

Tak więc, przeniesienie opisanej wierzytelności z majątku Wnioskodawcy (dotychczasowego wierzyciela) do majątku nabywcy wierzytelności będzie skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez Wnioskodawcę (dotychczasowego wierzyciela) i stanowić będzie wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W związku z powyższym, zbycie przedmiotowej wierzytelności przez Wnioskodawcę na osobę trzecią nie będzie stanowić czynności, o których mowa w art. 7 i 8 ustawy. Zbycie to nie będzie dla Wnioskodawcy ani dostawą towarów, ani świadczeniem usług, lecz jednym ze sposobów uzyskania dla niego jako dotychczasowego wierzyciela zapłaty za wcześniej wykonane świadczenie na rzecz dłużnika. Tym samym zbycie przez Wnioskodawcę ww. wierzytelności własnej należy uznać za czynność nie podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.