IBPP2/443-1214/11/RSz - Zwolnienie z VAT dostawy mediów w związku z najmem pomieszczeń i lokali użytkowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2011 r. (data wpływu 14 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostaw mediów oraz refakturowania mediów wynikających z faktur pierwotnych w związku z najmem pomieszczeń na cele użytkowe i mieszkalne - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostaw mediów oraz refakturowania mediów wynikających z faktur pierwotnych w związku z najmem pomieszczeń na cele użytkowe i mieszkalne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca zajmuje się wynajmem pomieszczeń we własnych nieruchomościach na cele użytkowe i mieszkalne.

Zgodnie z zapisem zawartym w umowie na wynajem pomieszczeń mieszkalnych, najemcy mają obowiązek wpłacać czynsz najmu w ustalonej wysokości w terminie do 10 dnia każdego miesiąca z góry. Najemcy oprócz czynszu najmu, zobowiązani są do uiszczania należności za dostarczoną wodę, odprowadzanie ścieków, energię elektryczną na korytarzu, usługi kominiarskie, czyszczenie kanalizacji i wywóz śmieci. Opłaty te mają być regulowane przez najemców w terminie do 10 dnia każdego miesiąca. Faktury wystawiane są pierwszego dnia miesiąca, z tym, że w przypadku mediów, w których wysokość opłaty uzależniona jest od faktycznego zużycia, należność wyliczana jest na podstawie faktury zbiorczej otrzymanej od operatora danego medium, więc dotyczy miesiąca poprzedniego. W przypadku mediów, za które pobierana jest stała opłata miesięczna (wywóz nieczystości), opłata dotyczy miesiąca bieżącego - czyli płatna jest z góry.

W umowach na wynajem lokali użytkowych na cele prowadzonej przez najemców działalności gospodarczej ustalono, że czynsz najmu płatny będzie do dnia 15 każdego miesiąca na podstawie faktur VAT wystawianych przez wynajmującego. Najemca ponosił będzie również koszty związane z użytkowaniu przedmiotu najmu: zużycie energii elektrycznej wg wskazań licznika, zużycie wody i kanalizacji wg wskazań podlicznika i zużycie oleju opałowego wg wskazań podlicznika. Należności te płatne będą na podstawie refaktury wystawionej przez zarządzającego nieruchomością, w oparciu o faktury pierwotne.Zarówno w przypadku lokali mieszkalnych jak i użytkowych, w fakturach wystawianych przez wynajmującego na podstawie faktur pierwotnych dotyczących mediów i innych opłat przenoszonych na najemców (refaktury), zastosowano opodatkowanie taką samą stawką podatku VAT, jaką opodatkowane były u ich dostawców. Wodę i ścieki oraz wywóz nieczystości opodatkowano obniżoną 8% stawką podatkową, w pozostałych przypadkach zastosowano 23% stawkę podstawową.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można uznać, że dostarczanie mediów jest usługą odrębną od podstawowej usługi najmu, czyli możliwe jest zastosowanie takiej samej stawki podatkowej w fakturze wystawianej (refakturze) na rzecz najemcy, jak w fakturze pierwotnej wystawionej przez operatora dostarczającego media.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z brzmieniem dodanego z dniem 1 kwietnia 2011 r. ustawą nowelizującą ustawę o podatku od towarów i usług art. 8 ust. 2a, w przypadku gdy podatnik, działając na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że w przypadkach gdzie wynajmujący jest jedynie pośrednikiem pomiędzy dostawcą mediów, a jego ostatecznym odbiorcą, przyjąć należy, że wynajmujący nabył te media, a następnie odsprzedał je najemcy. W takim przypadku uzasadnione jest zastosowanie takiej samej stawki podatku od towarów i usług, jaka znalazła się w fakturze pierwotnej wystawionej przez operatora dostarczającego media. Gdyby natomiast stwierdzić, że dostarczone media (opomiarowane bądź rozliczane ryczałtowo) są jedynie świadczeniem usługi pomocniczej będącej nierozłączną częścią podstawowej usługi najmu, to należałoby zastosować stawkę właściwą dla tej usługi podstawowej, czyli w przypadku gdy przedmiotem umowy jest najem lokali użytkowych - stawkę 23%, a w przypadku lokali mieszkalnych uznać, iż media korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, tak jak usługa podstawowa, czyli usługa w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym.

W związku z faktem, że wynajmujący zawiera jedną umowę na dostawę mediów we własnym imieniu, ale na rzecz wszystkich najemców danej nieruchomości i to on figuruje w fakturach wystawionych przez operatora, jako ich nabywca, w pełni uzasadnione jest stosowanie w fakturach (refakturach) wystawianych na najemców (ostatecznych odbiorców), takiej samej stawki podatku od towarów i usług, jaka figuruje w fakturze pierwotnej.

Na poparcie takiego stanowiska uznać można fakt, że na media wystawiana jest odrębna faktura, dotycząca z reguły innego okresu, niż faktura za usługę najmu. Oznacza to, iż usługa dostawy mediów jest usługą odrębną od usługi najmu i rządzi się innymi zasadami zawartymi w umowach dotyczących najmu zarówno lokali mieszkalnych, jak i użytkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W myśl art. 15 ust. 1 cyt. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 106 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują w sposób szczegółowy jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania, posłużenie się jednak sformułowaniem "całość świadczenia należnego od nabywcy" oznacza, że w podstawie opodatkowania należy uwzględnić wszelkie dodatkowe koszty bezpośrednio związane z dostawą towarów lub ze świadczeniem usługi zasadniczej, którymi w efekcie obciążany jest nabywca świadczenia. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego. W przypadku nawet, gdyby te elementy wykazane zostały na fakturze odrębnie, nie zmieni to faktu, że dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług powiększą one podstawę opodatkowania dostarczanego towaru lub świadczonej usługi.

Podstawowa stawka podatku - stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ustawodawca przewidział również dla niektórych czynności opodatkowanie obniżonymi stawkami podatku VAT, a także możliwość zastosowania zwolnienia. Zwolnienie od podatku może mieć charakter przedmiotowy, kiedy odnosi się do dostawy określonego towaru lub usługi oraz podmiotowy, kiedy dotyczy podatnika.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Natomiast, stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy o VAT, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, iż ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi według stawki 23%, gdyż najem, jako usługa wypełnia określoną w art. 8 ustawy o VAT definicję usług i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Dodatkowo, podkreślić należy, iż cytowany powyżej art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę jak i od podmiotu nabywającego tę usługę.

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy należy stwierdzić, iż usługa polegająca na wynajmie lokalu mieszkalnego w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, mieści się w katalogu czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, a zatem jest zwolniona od podatku VAT.

Podkreślić jednakże należy, iż z dniem 1 kwietnia 2011 r. do polskiego porządku prawnego wprowadzono art. 8 ust. 2a, który stanowi implementację ww. uregulowań Dyrektywy.

Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z art. 30 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Zapis ten jest zgodny z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), w myśl którego w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot obciążający daną usługą, zakupioną we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inny podmiot, nie może być zatem potraktowane w żaden inny sposób niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Celem refakturowania jest zatem przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. "Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie "w stanie nieprzetworzonym" odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Należy zaznaczyć, iż strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np. media, ubezpieczenie, ochronę, itp.), ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (zużyta energia, woda, odprowadzenie ścieków, itp.). Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych). Zaznaczyć należy, iż strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, zużytej energii, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. towarów bądź świadczącym usługi. W przypadku braku takich umów najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - najmu nieruchomości. Usługa pomocnicza taka jak zapewnienie dostępu do wody, energii, gazu nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej. Podział na usługi zasadniczą i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku właściwą dla usługi zasadniczej. Bez usługi podstawowej - usługi najmu - odsprzedaż mediów straciłaby swój sens.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem nieruchomości, a koszty dodatkowe - w tym opłaty z tytułu mediów czy energii elektrycznej (inne) - stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia.

Tym samym, ww. koszty mediów ponoszone przez wynajmującego stanowią wraz z czynszem obrót, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz najemców. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane są według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu lokali, tj. w przypadku, gdy przedmiotem umowy jest najem:

* lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe, zastosowanie znajduje zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT,

* lokali użytkowych - zastosowanie ma 23% stawka VAT, o której mowa w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu korzystania przez nich z mediów i energii również stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu. Podobne stanowisko wyraża Trybunał Sprawiedliwości UE, który w orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń. Trybunał stwierdził w nim, iż w tym przypadku (do usług pomocniczych) stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej; usługę należy uznać więc za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca zajmuje się wynajmem pomieszczeń we własnych nieruchomościach na cele użytkowe i mieszkalne.

Zgodnie z zapisem zawartym w umowie na wynajem pomieszczeń mieszkalnych, najemcy mają obowiązek wpłacać czynsz najmu w ustalonej wysokości. Najemcy oprócz czynszu najmu, zobowiązani są do uiszczania należności za dostarczoną wodę, odprowadzanie ścieków, energię elektryczną na korytarzu, usługi kominiarskie, czyszczenie kanalizacji i wywóz śmieci. Faktury są wystawiane na podstawie faktury zbiorczej otrzymanej od operatora danego medium.

W umowach na wynajem lokali użytkowych najemca ponosi czynsz najmu oraz koszty związane z użytkowaniu przedmiotu najmu (zużycie energii elektrycznej, zużycie wody i kanalizacji, zużycie oleju opałowego) na podstawie refaktury wystawionej przez zarządzającego nieruchomością, w oparciu o faktury pierwotne, otrzymane od operatora danego medium. Zarówno w przypadku lokali mieszkalnych jak i użytkowych, w fakturach wystawianych przez wynajmującego na podstawie faktur pierwotnych dotyczących mediów i innych opłat przenoszonych na najemców (refaktury), zastosowano opodatkowanie taką samą stawką podatku VAT, jaką opodatkowane były u ich dostawców. Wodę i ścieki oraz wywóz nieczystości opodatkowano obniżoną 8% stawką podatkową, w pozostałych przypadkach zastosowano 23% stawkę podstawową.

W przedmiotowej sprawie należy rozstrzygnąć zatem, czy koszty związane z dostawą wody, odprowadzaniem ścieków, energii elektrycznej, usług kominiarskich, czyszczeniem kanalizacji, wywozem śmieci, dostawą oleju opałowego dla najemców lokali mieszkalnych jak i użytkowych są kosztami, które mogą stanowić przedmiot refakturowania i korzystać z preferencyjnej stawki podatku VAT.

Wnioskodawca we własnym stanowisku stwierdził, że wynajmujący zawiera jedną umowę na dostawę mediów we własnym imieniu, ale na rzecz wszystkich najemców danej nieruchomości i to on figuruje w fakturach wystawionych przez operatora, jako ich nabywca.

Zatem, w analizowanej sytuacji, wydatki związane z opłatami za tzw. media stanowią koszty utrzymania obciążające wynajmującego, w odniesieniu natomiast do wynajmu stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku okoliczności oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy stwierdzić należy, że jeżeli umowy na dostawę mediów (tj. woda, energia, odprowadzanie ścieków, usług kominiarskich, czyszczenie kanalizacji, wywóz śmieci, oleju opałowego, nie są zawierane bezpośrednio przez najemcę z dostawcami, tylko wynajmujący zawarł ww. umowy, wówczas kwoty należne z tych świadczeń pozostają w bezpośrednim związku z przedmiotem umów najmu, stanowiąc część świadczonej usługi zasadniczej. Świadczenia dodatkowe (pomocnicze) są bowiem ściśle związane z usługą najmu i mają w stosunku do nich charakter poboczny (uzupełniający). Świadczenia dodatkowe nie stanowią odrębnej usługi, ale są elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie - usługę najmu. W związku z tym świadczenie usługi najmu wraz z ww. świadczeniami dodatkowymi stanowi jedną usługę, do podstawy opodatkowania której należy doliczyć również koszty usług uzupełniających (woda, energia, odprowadzanie ścieków, usługi kominiarskie, czyszczenie kanalizacji, wywóz śmieci, olej opałowy) oraz zastosować jednolitą stawkę podatku, właściwą dla usługi zasadniczej (tj. usługi najmu).

Reasumując, w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z refakturowaniem mediów na najemców, bowiem Wnioskodawca świadczy usługę najmu lokali mieszkalnych i użytkowych. Nabywane przez Wnioskodawcę media stanowią element pomocniczy do usługi najmu. Zatem nabywane media nie mogą stanowić przedmiotu refakturowania.

W przypadku umowy najmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkalne, kwoty należne z tytułu świadczeń za energię elektryczną, zużycie gazu, zużycie wody i odprowadzenie ścieków, podlegają zwolnieniu z podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast, w przypadku najmu lokali użytkowych, kwoty należne z tytułu świadczeń za energię elektryczną, wodę i kanalizację, olej opałowy, opodatkowane są stawką 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za nieprawidłowe.

Tut. organ pragnie zauważyć, iż fakt, że wynajmujący zawiera jedną umowę na dostawę mediów we własnym imieniu, ale na rzecz wszystkich najemców danej nieruchomości i to on figuruje w fakturach wystawionych przez operatora, jako ich nabywca, nie stanowi przesłanki prawnej do uznania stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe.

Nie stanowi jej również fakt, cyt. " (...) że na media wystawiana jest odrębna faktura, dotycząca z reguły innego okresu, niż faktura za usługę najmu. Oznacza to, iż usługa dostawy mediów jest usługą odrębną od usługi najmu i rządzi się innymi zasadami zawartymi w umowach dotyczących najmu zarówno lokali mieszkalnych, jak i użytkowych."

Jednocześnie tut. organ zauważa, iż odpowiedzi udzielono wyłącznie na pytanie sformułowane w ww. wniosku z dnia 8 listopada 2011 r.

Wnioskodawca w złożonym wniosku wskazał, że "najemcy mają obowiązek wpłacać czynsz najmu w ustalonej wysokości w terminie do 10 dnia każdego miesiąca z góry", "czynsz najmu płatny będzie do dnia 15 każdego miesiąca na podstawie faktur VAT wystawianych przez wynajmującego". Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii dotyczących momentu powstania obowiązku podatkowego, gdyż Wnioskodawca nie przedstawił w tym zakresie stanowiska, jak również nie było to przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.