IBPP2/443-1209/12/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2012 r. (data wpływu 30 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu niezabudowanego - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu niezabudowanego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące zaistniały stan faktyczny:

Gmina dokonała sprzedaży nieruchomości gminnej stanowiącej działkę niezabudowaną, znajdującą się na terenie Gminy, dla którego brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania teren, na którym położona jest nieruchomość jest oznaczony jako "tereny otwarte o kluczowym znaczeniu dla ochrony zasobów ekologicznych" a zgodnie z zapisami w ewidencji gruntów jest to użytek RIIIb - 0,1396 ha, RIVa - 0,3500 ha, RV - 0,2767 ha. Do kwoty wylicytowanej w przetargu, która wyniosła 328 250,00 zł doliczony został podatek VAT w wysokości 23%.

Nabywca zwrócił się do Gminy o zwrot podatku uważając, że nie powinien zostać naliczony.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w sytuacji sprzedaży nieruchomości niezabudowanej nr 4552/10 położonej w obrębie Włosień, dla której brak jest planu zagospodarowania przestrzennego, decyzji o warunkach zabudowy, w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest dla tego terenu zapis "tereny otwarte o kluczowym znaczeniu dla ochrony zasobów ekologicznych" a w ewidencji gruntów jest ta działka oznaczona jako użytek RIIIb - 0,1396 ha, RIVa - 0,3500 ha, RV - 0,2767 ha należy doliczyć podatek VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Opierając się na interpretacji indywidualnej IBPP2/443-1145/11/BW z dnia 10 stycznia 2012 r., którą Gmina uzyskała w podobnej sprawie, przy sprzedaży dz. 4552/10 do kwoty netto wylicytowanej przez kupującego w przetargu tj. 328 250,00 zł, Sprzedający Gmina doliczyła podatek VAT w wysokości 23%.

Argumentując stanowisko wyrażone przez Gminę wskazać należy, iż w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 14 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Bd 181/10, skład orzekający uznał, że w sytuacji, gdy w dniu zawarcia transakcji sprzedaży nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego należy do zadań własnych gminy. Polityka przestrzenna gminy wyrażona jest natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, którego uchwalenie jest niezbędnym etapem uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 9 cyt wyżej ustawy stanowi, że studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla organów gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu.

W wyroku z dnia 22 lipca 2008 r. sygn. I FSK 368/07 Naczelny Sąd Administracyjny orzekł iż "studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest obok miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania, środkiem prawnym kształtowania polityki przestrzennej przewidzianym przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Te właśnie środki mają bezpośredni wpływ na gospodarkę nieruchomościami w skali gminy i w odniesieniu do konkretnego właściciela nieruchomości". Podobny pogląd wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku II SA/Gl 817/06 z dnia 11 lutego 2008 r.

Z powyższych orzeczeń wynika zatem, iż w przypadku nieistnienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dla określenia przeznaczenia terenu decydujące znaczenie mają ustalenia zawarte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, bowiem to one stanowią podstawę dla opracowania planu i w tym zakresie są wiążące dla organów gminy. Należy również zauważyć, że o ile przeznaczenie terenu określa plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o ustaleniu warunków zabudowy oraz studium zagospodarowania, o tyle ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.) ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty. Wobec powyższego należy stwierdzić, że dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, a nie zapisy w ewidencji gruntów.

Takie też stanowisko wyrażone zostało przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej IBPP2/443-1145/11/BW z dnia 10 stycznia 2012 r., o którą wystąpiła Gmina dokonując sprzedaży nieruchomości gminnej stanowiącej działkę niezabudowaną, znajdującą się na terenie Gminy, dla którego brak było miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla tej działki. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania teren na którym położona jest nieruchomość jest oznaczony jako "tereny rozwoju aktywności gospodarczej-pozarolniczej" a zgodnie z zapisami w ewidencji gruntów jest to użytek PS V (0,2970 ha) i LsIV (0,1706 ha).

Ponieważ zapis w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania Gminy w odniesieniu do nieruchomości będącej przedmiotem transakcji, której wniosek dotyczy, jest podobny, a to "tereny otwarte o kluczowym znaczeniu dla ochrony zasobów ekologicznych" dlatego Gmina oceniła sytuację przez pryzmat wskazanej wyżej interpretacji i naliczyła podatek VAT. Przedmiotowy zapis w studium nie wyklucza bowiem zabudowania działki objętej transakcją sprzedaży, a zapis w ewidencji gruntów nie determinuje odmiennej oceny stanu faktycznego, dlatego w ocenie Gminy należało doliczyć podatek VAT. Zasadność takiego stanowiska potwierdza również szczególnie wysoka wycena przedmiotowej nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, oscylująca w granicach wyceny nieruchomości o charakterze inwestycyjnym, przeznaczonych pod zabudowę.

W analizowanej sytuacji, biorąc pod uwagę powyższe argumenty, zdecydowano, że w sprzedaży dz. 4552/10 położonej w obrębie Włosień należy doliczyć podatek VAT w wysokości 23%, podobnie jak doliczony został podatek VAT w przypadku sprzedaży dz. 1151 - zgodnie z interpretacją indywidualną IBPP2/443-1145/11/BW z dnia 10 stycznia 2012 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu a nie jego klasyfikacją gleboznawczą. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji pojęcia gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. Jedynie w sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy również zauważyć, że o ile przeznaczenie terenu określa plan zagospodarowania przestrzennego, o tyle ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z treści § 68 ust. 1 rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454) wynika, że użytki rolne dzielą się na:

Jeżeli dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego lub nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, wówczas dopiero dla podstawy wymiaru podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2010 r., sygn. akt I FPS 8/10, wydanym w składzie siedmiu sędziów, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 z późn. zm.). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego - "teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondernemingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/1 12/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy - przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż dokonała sprzedaży nieruchomości gminnej stanowiącej działkę niezabudowaną, znajdującą się na terenie Gminy, dla którego brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania teren, na którym położona jest nieruchomość jest oznaczony jako "tereny otwarte o kluczowym znaczeniu dla ochrony zasobów ekologicznych" a zgodnie z zapisami w ewidencji gruntów jest to użytek RIIIb - 0,1396 ha, RIVa - 0,3500 ha, RV - 0,2767 ha. Do kwoty wylicytowanej w przetargu, która wyniosła 328 250,00 zł doliczony został podatek VAT w wysokości 23%.

Odnosząc zatem przedstawione we wniosku zdarzenie należy podkreślić, iż tylko w sytuacji, gdy dla danego gruntu brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy to należy kierować się ewidencją gruntów i budynków. Natomiast w sytuacji wydanej decyzji o warunkach zabudowy to należy kierować się właśnie ta decyzją.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy wskazać należy, iż w przedmiotowej sytuacji w związku z brakiem planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o przeznaczeniu nieruchomości stanowi ewidencja gruntów i budynków, zgodnie z którą, przedmiotowa nieruchomość została sklasyfikowana w ewidencji gruntów jako użytek RIIIb - 0,1396 ha, RIVa - 0,3500 ha, RV - 0,2767 ha, czyli grunty orne, oznaczone symbolem - R. W związku z powyższym, dostawa ww. nieruchomości korzystać będzie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości niezabudowanej korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej z dnia 10 stycznia 2012 r. znak: IBPP2/443-1145/11/BW należy zauważyć, iż została ona wydana w indywidualnej sprawie, zatem nie ma ona wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Nie mniej jednak należy wskazać, iż już po wydaniu ww. interpretacji indywidualnej, w związku z ukazaniem się w dniu 17 stycznia 2010 r. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt I FPS 8/10, wydanego w składzie siedmiu sędziów NSA, oraz ukształtowanej w jego następstwie jednolitej linii orzeczniczej Sądów Administracyjnych, uległo też zmianie stanowisko Ministra Finansów, w odniesieniu do kwestii, które są przedmiotem niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.