IBPP2/443-1160/13/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 grudnia 2013 r. (data wpływu 17 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy Spółka dla usługi najmu nieruchomości na cele użytkowe ma prawo zastosować zwolnienie z opodatkowania bezpośrednio na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 1) Dyrektywy 2006/112/WE Rady UE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 grudnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy Spółka dla usługi najmu nieruchomości na cele użytkowe ma prawo zastosować zwolnienia z opodatkowania bezpośrednio na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady UE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka P.G.P. S. A. zawarła w dniu 23 grudnia 2011 r. umowę, najmu na cele biurowe lokalu użytkowego usytuowanego na VII piętrze w budynku przy.... Wnioskodawczyni jest Wynajmującym, a Najemcą jest Maciej J., prowadzący działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej Urzędu Miasta... pod numerem...z siedzibą w K. Na chwile składania poniższego wniosku stosowana jest 23% stawka podatku od towarów i usług. W kontaktach pomiędzy stronami umowy najmu pojawiła się propozycja rozliczenia podatku od towarów i usług z tą umową związanego ze stawką VAT-ZW. Stronom wiadomy jest fakt podobnego postępowania podmiotów w tym zakresie, nie mniej jednak chcąc upewnić się co do poprawności przytoczonego postępowania postanowiono zwrócić się z przedmiotowym wnioskiem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko wnioskodawczyni, zgodnie z którym nieprawidłowo zostały zaimplementowane przepisy art. 135 ust. 1 lit. I Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, poprzez zbyt wąskie ujęcie zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), co skutkuje niezrealizowaniem celu przepisów Dyrektywy 2006/112 (Dz.Urz.UE. L z 2006 r. Nr 357, str. 1) w zakresie stworzenia ogólnego zwolnienia dzierżawy i wynajmu nieruchomości z pozostawieniem swobody państwom członkowskim wyłącznie w zakresie określenia wyjątków od tej reguły.

2. Jeżeli odpowiedź na powyższe pytanie jest twierdząca to czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni co do możliwości zastosowania stawki VAT-ZW w przypadku rozliczania podatku od towarów i usług w zakresie przytoczonym w stanie faktycznym.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zwolnienie przedmiotowe przewidziane w art. 135 ust. 1 lit. I Dyrektywy 2006/112 ujęte jest w sposób potencjalnie ogólny ale zarazem wystarczająco precyzyjny. Ustawodawca unijny obejmując zwolnieniem "dzierżawę i wynajem nieruchomości', nie sprecyzował dalszych wymagań co do tych czynności co wskazuje na to, iż jego intencją było objęcie wszystkich tych czynności bez względu na ich cel, podmioty ich dokonujące czy też inne kryteria. Jednocześnie z treści Dyrektywy 2006/112 wprost wynika zawarte w art. 135 ust. 2 zd. 2 uprawnienie państw członkowskich do określenia w krajowym ustawodawstwie dodatkowych wyłączeń z zakresu zwolnienia w zakresie dzierżawy i wynajmu nieruchomości. Trzeba w tym miejscu zwrócić uwagę na fakt wprowadzenia w pierwszym zdaniu art. 135 ust. 2, na poziomie ustawodawstwa unijnego, wyłączeń w stosunku do m.in. miejsc parkingowych dla pojazdów, wynajmu sejfów czy też świadczenia usług zakwaterowania w sektorze hotelarstwa, stanowiących niewątpliwy wyjątek od reguły. Wskazuje to na intencje ustawodawcy unijnego jakoby ogólną zasadą wyłączenia było objęcie wszystkich transakcji dzierżawy oraz najmu nieruchomości.

Odmienne stanowisko można upatrywać w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Ustawodawca krajowy przewiduje zwolnienie jedynie w zakresie "usług w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe". Porównując zakresy zwolnienie przewidziane w art. 135 ust. 1 lit. I Dyrektywy 2006/112 oraz krajowej regulacji, naturalnym wnioskiem jest stwierdzenie iż ustawodawca przewidział bardzo wąski zakres zwolnienia od podatku od towarów i usług tworząc regułę ogólną, która z powodzeniem mogłaby być uznana zaledwie za wyjątek od zwolnienia przewidzianego w Dyrektywie 2006/112.

Zgodnie z prawem wspólnotowym kraje członkowskie Unii Europejskiej mają, na określonych zasadach, obowiązek implementowania przepisów unijnych zawartych w dyrektywach do krajowych porządków prawnych. Zgodnie z art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej "Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków". Kraje członkowskie muszą zatem wprowadzać regulacje krajowe, które mimo pozostawienia właściwym organom w tym zakresie dużej swobody, muszą realizować cel przewidziany w Dyrektywach. W odniesieniu do przedmiotowej sprawy, analiza art. 135 ust. 1 lit. I Dyrektywy 2006/112 prowadzi do wniosku jakoby celem ustawodawcy unijnego nie było jedynie zwrócenie uwagi państwom członkowskim na samą możliwość ujęcia w krajowych przepisach tego typu zwolnień. Zawarta w unijnym akcie prawnych regulacja przewiduje regułę ogólną zwolnienia wszystkich rodzajów dzierżawy i wynajmu, wskazując przy tym konkretne wyłączenia od tej zasady. Prowadzi to do wniosku, iż intencją i celem ustawodawcy unijnego było stworzenie ogólnej zasady zwolnienia od podatku z możliwością dostosowania wyłączeń od tej zasady w krajowych porządkach prawnych ze względu na specyfikę każdego z systemów prawnych. W tym też zakresie, w odwołaniu do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, spoczywa na krajach członkowskich obowiązek zaimplementowania wskazanej regulacji do krajowych porządków prawnych. Analiza ustawy o podatku od towarów i usług pozwala stwierdzić, iż ustawodawca nie w pełni trafnie odczytuje cel przepisu art. 135 ust. 1 lit. I Dyrektywy 2006/112. Stanowisko to popiera analiza sposobu implementacji tego przepisu przez inne kraje członkowskie, wśród których nikły procent państw członkowskich zdecydował się na podobne uregulowanie tej kwestii, jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług (porównaj: K. Sachs, R. Namysłowski: Dyrektywa VAT. Komentarz; wyd. Wolters Kluwer; Warszawa 2008; s. 601 i nast.; Tabela 11).

Dodatkowo nie pozostaje tu bez znaczenia zasada supremacji prawa wspólnotowego nad normami krajowymi. Nie należy przecież zapominać, iż w przypadku sprzeczności uregulowań prawa krajowego, pierwszeństwo stosowania mają właściwe normy prawa wspólnotowego. Oznacza to także, iż w przypadku niedotrzymania terminu implementacji lub niedokonania jej w sposób właściwy tj. pozwalający na zrealizowanie celu Dyrektywy, istnieje możliwość bezpośredniego stosowania przepisów prawa wspólnotowego z pominięciem regulacji krajowych. Warunkiem sine qua non takiego postępowania jest jednak dostatecznie precyzyjne sformułowanie norm prawnych zawartych w przepisach unijnych, oraz taki ich charakter i treść, które pozwalają na bezpośrednie zastosowanie tych postanowień. Stanowisko takie jest ugruntowane na gruncie orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości porównaj: C-6/64 Flaminio Costa, C-26/62 Van Gend Loos, C-41/74 Van Duyn, C-103/88 Fratelli Costanzo Sp.A, C-431/92 Komisja przeciw Niemcom, 8/81 Ursula Becker przeciwko Finanzamt Münster-Innenstadt). Podobne wnioski można także wyciągnąć na gruncie orzecznictwa krajowe a w szczególności III SA/WA 2219/05, III SA/WA 3203/05 oraz III SA/WA 1744/06. W odniesieniu do konkretnego przypadku przepisu art. 135 ust. 1 lit. I Dyrektywy 2006/112 nie powinno budzić wątpliwości wystarczająco precyzyjne i pozwalające na bezpośrednie stosowanie sformułowanie jego treści. Budowa przewidzianego tam zwolnienia opierająca się o zasadę ogólną oraz przewidziane wyłączenia wskazują na wyczerpujące uregulowanie tej kwestii zgodnie z intencjami ustawodawcy unijnego. Podobne stanowisko prezentowane jest także w literaturze (porównaj: T. Michalik: VAT. Komentarz do art. 46; C.H. Beck; Warszawa 2010).

W związku z powyższymi rozważaniami uzasadnione wydaje się stanowisko Wnioskodawcy zarówno co do nieprawidłowego zaimplementowania do krajowego porządku prawnego przepisów Dyrektywy 2006/112 jak wynikające stad uprawnienie Wnioskodawcy do zastosowania stawki VAT-ZW w oparciu o zwolnienie przewidziane w art. 135 ust. 1 lit. I Dyrektywy 2006/112.

W oparciu o powyższe argumenty stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważyć, iż generalnie - poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku, a nawet zwolnień od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. zwolnieniu od podatku podlegają usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta jedynie świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym i, co istotne, na cele mieszkaniowe. Natomiast wynajem lokali użytkowych objęty jest 23% stawką podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka P.G.P. S. A. zawarła w dniu 23 grudnia 2011 r. umowę najmu na cele biurowe lokalu użytkowego. Wnioskodawcy jest Wynajmującym, a Najemcą jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Na chwile składania poniższego wniosku stosowana jest 23% stawka podatku od towarów i usług. W kontaktach pomiędzy stronami umowy najmu pojawiła się propozycja rozliczenia podatku od towarów i usług z tą umową związanego ze stawką VAT-ZW.

Zaznaczyć należy, że wyżej przywołany przepis art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT stanowi implementację regulacji unijnej w tym zakresie, wyrażoną w art. 135 ust. 1 lit. l Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.).

Stosownie do art. 135 ust. 1 lit. I i ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: dzierżawę i wynajem nieruchomości.

Zwolnienie przewidziane w ust. 1 lit. I nie obejmuje:

Państwa członkowskie mogą przewidzieć dodatkowe wyłączenia dotyczące zakresu stosowania zwolnienia przewidzianego w ust. 1 lit. l.

W ocenie organu z brzmienia cyt. art. 135 Dyrektywy wynika, że Państwa Członkowskie w odniesieniu do usług dzierżawy i wynajmu nieruchomości mogą wprowadzać dalsze ograniczenia zwolnienia, mogą przyznać podatnikowi prawo wyboru opodatkowania, mogą też wprowadzić ograniczenia w zakresie prawa wyboru opodatkowania.

Należy jednak zwrócić uwagę, że przepisy wspólnotowe wyłączyły ze zwolnienia świadczenie wymienione w pkt 2 art. 135 Dyrektywy. Usługi wskazane w ww. przepisie zostały wymienione enumeratywnie. Jednakże na podstawie ust. 2 art. 135 Dyrektywy katalog ten dla państw członkowskich nie jest zamknięty, gdyż każde państwo może przewidzieć dodatkowe wyłączenia ze zwolnienia. Z możliwości tej skorzystał więc polski ustawodawca w kwestii bezpośredniego stosowania przepisów Dyrektywy przez podatników państw członkowskich.

Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie dopuszcza bezpośredniego stosowania dyrektywy bezwarunkowo, uzależniając zastosowanie norm dyrektywy od spełnienia co najmniej dwóch przesłanek: po pierwsze dyrektywa, której normy mają być stosowane bezpośrednio, nie została - pomimo upływu terminu do implementacji - przetworzona do prawa krajowego, po drugie, normy te muszą być na tyle precyzyjne i bezwarunkowe, że nadają się do zastosowania w konkretnym przypadku.

W odniesieniu do powyższego warto przywołać wyrok TSUE w sprawie C-8/81 (Ursula Becker), który powołała również Wnioskodawczyni. W wyroku tym Trybunał odniósł się do bezpośredniego stosowania VI Dyrektywy i Dyrektyw Rady w ogólności. Trybunał podkreślił, że art. 189 Traktatu Rzymskiego (obecnie art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej - wersja skonsolidowana Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej) przewiduje, iż "Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków". Na gruncie tej regulacji w powyższym rozstrzygnięciu TSUE podkreślił możliwość bezpośredniego stosowania Dyrektyw, stwierdzając przede wszystkim, iż "w przypadkach, gdy władze Wspólnoty nałożyły na państwa członkowskie obowiązek pewnego działania, efektywność takiego obowiązku byłaby ograniczona jeżeli osoby nie miałyby możliwości powoływać się na nie przed sądem zaś sądy krajowe nie mogłyby rozpatrywać ich jako elementu prawa wspólnotowego (...) w związku z tym w tych przypadkach, gdy regulacje Dyrektywy są w odniesieniu do ich zakresu (...) bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne, na regulacjach tych podmioty mogą, w przypadku niewprowadzenia do prawa krajowego stosownych regulacji w przewidzianym czasie, opierać się, jeżeli prawo krajowe jest niezgodne z Dyrektywą".

Z przywołanego wyroku wynika, że możliwość powoływania się bezpośrednio na przepisy Dyrektywy istnieje tylko wtedy gdy przepisy krajowe są niezgodne z Dyrektywą. W przedmiotowej sprawie przepisy krajowe nie naruszają celów Dyrektywy, bowiem jak wskazano wcześniej przepisy krajowe zwalniają od podatku usługi najmu i dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe (art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT). Ustawodawca krajowy na mocy art. 135 ust. 2 Dyrektywy Rady mógł przewidzieć dodatkowe wyłączenia dotyczące zakresu stosowania zwolnienia przewidzianego w art. 135 ust. 1 lit. l cyt. Dyrektywy i z tej możliwości skorzystał wyłączając z zakresu zwolnienia usługi najmu i dzierżawy lokali użytkowych na cele użytkowe.

Zatem wbrew temu, co twierdzi Wnioskodawcy, przepisy Dyrektywy nie mogą być bezpośrednio stosowane, bowiem wyznaczają one państwom członkowskim zamierzony cel, jaki winny one osiągnąć, pozostawiając władzom krajowym wybór form i środków ich wprowadzania, zaś wyjątek nieprawidłowej implementacji oraz niezgodności przepisów krajowych z Dyrektywą w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania.

Wskazać należy, że zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zajętym w wyroku C-473/08 z dnia 28 stycznia 2010 r. w sprawie Eulitz, pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 VI Dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika. Jednakże interpretacja tych pojęć powinna być zgodna z celami, do jakich dążą owe zwolnienia, oraz powinna spełniać wymogi zasady neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT. Zatem, zdaniem Trybunału, powyższa zasada ścisłej interpretacji nie oznacza, że pojęcia użyte w celu opisania zwolnień z art. 13 powinny być interpretowane w sposób, który uniemożliwiałby osiągnięcie zakładanych przez nie skutków.

Z cytowanego wyżej przepisu art. 135 ust. 1 lit. l Dyrektywy wynika zatem, że stosowanie zwolnień w zakresie najmu i dzierżawy nieruchomości ma charakter fakultatywny.

Powyższe nie oznacza bezwzględnego nakazu stosowania zwolnień do usług dzierżawy i wynajmu dla każdej nieruchomości.

Należy zatem podkreślić, iż stosowanie zwolnienia do transakcji przedstawionych w art. 135 ust. 1 lit. l Dyrektywy jest opcjonalne dla państw członkowskich, tj. po pierwsze państwa mogą, ale nie muszą z tej opcji korzystać, a po drugie zakres wykorzystania opcji (tzn. zastosowanie zwolnień do wszystkich transakcji dotyczących dzierżawy i wynajmu nieruchomości, czy tylko do transakcji wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne) jest pozostawiony do dyspozycji państwa członkowskiego.

Kluczowe rozstrzygnięcie, w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej dokonał wykładni wspomnianego przepisu, zapadło w sprawie C-12/98 (Miguel Amengual Far). Podobnie jak w Polsce, w Hiszpanii obowiązywały przepisy, które opodatkowywały wynajem nieruchomości, zwalniając jedynie wynajem na cele mieszkalne. Trybunał uznał, że przepisy Dyrektywy w zakresie zwolnień dla najmu nieruchomości (wówczas art. 13B (b) Szóstej Dyrektywy Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, Dz.U.UE.L nr 145, s. 1) pozostawiają państwom członkowskim swobodę w zakresie regulowania, jakie czynności będą opodatkowane a jakie zostaną zwolnione. Tym samym Hiszpania mogła wprowadzić, jako ogólną zasadę, opodatkowanie podatkiem VAT najmu nieruchomości i wyłączyć spod tej zasady jedynie najem nieruchomości na cele mieszkalne.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie polskie przepisy dotyczące kwestii zastosowania zwolnienia z opodatkowania usług dot. najmu i dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe pozostają w zgodzie z przepisami unijnymi.

Zatem w oparciu o obowiązujący stan prawny należy stwierdzić, że w Polsce usługi najmu i dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym są zwolnione z opodatkowania jedynie na cele mieszkaniowe, co jest zgodne z przepisami wspólnotowymi.

Natomiast usługa najmu nieruchomości - lokalu użytkowego na cele użytkowe tzn. na cele niemieszkalne nie może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania, zatem dla tych czynności stawka podatku na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT wynosi 23%. W konsekwencji Wnioskodawca nie może zastosować zwolnienia od podatku na podstawie przepisów Dyrektywy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że zarówno co do nieprawidłowego zaimplementowania do krajowego porządku prawnego przepisów Dyrektywy 2006/112/WE jak również wynikające stąd uprawnienie Wnioskodawcy do zastosowania stawki VAT-ZW w oparciu o zwolnienie przewidziane w art. 135 ust. 1 lit. I Dyrektywy 2006/112, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.