IBPP2/443-1105/13/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 listopada 2013 r. (data wpływu 29 listopada 2013 r.) uzupełnionym pismem z 19 lutego 2014 r. (data wpływu 20 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 29 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia wierzytelności.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 19 lutego 2014 r. (data wpływu 20 lutego 2014 r.) będącym uzupełnieniem na wezwanie tut. organu z 10 lutego 2014 r. znak: IBPP2/443-1105/13/KO.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka), jako cesjonariusz, nabył w ramach prowadzonej działalności na własny rachunek pakiety wierzytelności. Wierzytelności te to wierzytelności własne cedenta, powstałe w toku prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Zgodnie z zawartymi umowami, cedent dokonał przelewu wyszczególnionych w załącznikach do umów wierzytelności na rzecz Spółki (cesjonariusza). Cena za pakiet została każdorazowo ustalona w oparciu o kryterium rynkowe. Cenę tą określono w oparciu o potencjalne możliwości i koszty wyegzekwowania cedowanych wierzytelności, w efekcie czego cena nabycia odzwierciedlała ekonomiczną wartość tych aktywów na dzień ich kupna. Wnioskodawca, jako cesjonariusz, nabył opisane pakiety wierzytelności celem samodzielnej ich windykacji, na własną rzecz, rachunek i ryzyko.

Umowa nie przewiduje umownego odstąpienia od umowy na skutek niemożności wyegzekwowania długów od dłużników, ani zwrotnego odkupu wierzytelności. Cesja ma tym samym charakter definitywny.

Dodatkowo wskazuje się, że:

Pismem z dnia 19 lutego 2014 r. Wnioskodawca uzupełnił zdarzenie przyszłe następująco:

1. W związku z zawarciem umowy cesji wierzytelności, na podstawie której Spółka uwalnia wierzyciela od konieczności podejmowania czynności związanych z egzekwowaniem długu, Spółka nie otrzyma od Cedenta wierzytelności żadnych przysporzeń majątkowych (wynagrodzeń), poza oczywiście samym pakietem wierzytelności będącym przedmiotem umowy.

2. Poza zapłatą ceny nie dojdzie do przekazania dla Cedenta żadnego wynagrodzenia, a kalkulację ceny oparto na wartości rynkowej. Cena wynosi z uwagi na niską jakość wierzytelności od kilku do 30% wartości nominalnej wierzytelności.

3. Transakcje dotyczą wierzytelności przeterminowanych (kilka-kilkadziesiąt miesięcy), trudno ściągalnych, tj. takich, w stosunku do których bezskutecznie prowadzono postępowanie windykacyjne (własnymi służbami lub firmą zewnętrzną), a najczęściej również postępowanie sądowe i egzekucyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie sformułowane w piśmie z dnia 19 lutego 2014 r.:

Czy przedstawione we wniosku czynności nabywania wierzytelności w ramach umowy nie przewidującej możliwości jej rozwiązania w stosunku do wierzytelności nieuregulowanych stanowić będą dla Spółki (cesjonariusza) czynność leżącą w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług, w szczególności, czy doszłoby do świadczenia usługi, gdzie obrotem byłoby dyskonto będące różnicą pomiędzy wartością nominalną nabywanego pakietu wierzytelności a zapłaconą cedentowi ceną.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają:

Z kolei w myśl art. 8 tejże ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W ocenie Wnioskodawcy czynność nabycia pakietów wierzytelności w celu ich windykacji na własny rachunek i własne ryzyko pozbawione jest cech świadczenia usługi na rzecz cedenta. Jedyne świadczenie na rzecz cedenta to zapłata umówionej kwoty pieniężnej za nabywany pakiet, istotnie niższej od wartości nominalnej tego pakietu. W tych okolicznościach cedent w żadnym momencie nie zachowuje się jak podmiot świadczący jakąkolwiek usługę na rzecz zbywcy wierzytelności; w szczególności nie wykonuje na jego rzecz usługi windykacji. Ponadto przepisy ustawy o VAT nie wskazują nabywcy wierzytelności jako podmiotu zobowiązanego do rozpoznania z tego tytułu obowiązku podatkowego i obrotu.

W podobnym tonie wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości. W wyroku z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 zawarł tezę, iż podmiot nabywający na własne ryzyko trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi oraz nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania dyrektywy w sytuacji, kiedy różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili sprzedaży. Wnioskodawca uważa, że do świadczenia usługi przez cesjonariusza nie dochodzi zarówno w przypadku, gdy umowa przewiduje uprawnienie cesjonariusza do odstąpienia od niej w stosunku do wierzytelności nie uregulowanych, jak również wówczas, gdy prawa takiego nie przewiduje. Intencją stron i faktycznie zrealizowaną czynnością w obu stanach było nabycie wierzytelności, a ceny zostały określone w oparciu o kryteria rynkowe i wartość ekonomiczną nabywanych pakietów. Ponadto o tym, że nabywający wierzytelność na opisanych warunkach cesjonariusz nie wykonuje czynności opodatkowanej (nie świadczy usługi) wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w składzie 7 sędziów w wyroku z dnia 19 marca 2012 r. sygn. I FPS 5/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

Należy zauważyć, iż świadczenie usługi następuje "odpłatnie" w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc, ustalona przez strony umowy, cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

TSUE w wyroku z 27 października 2011 r. już w punkcie wyjścia zastrzegł, że opodatkowaniu w ramach systemu VAT podlegają tylko takie transakcje, które przewidują zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie (pkt 17 ww. wyroku).

Natomiast NSA w wyroku z 19 marca 2012 r. sygn. akt I FPS 5/11 rozważał okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę, ustalając, czy po stronie kupującego-cesjonariusza wystąpiło wynagrodzenie bezpośrednio związane z nabyciem wierzytelności, rzeczywiście otrzymane (bądź należne), jako świadczenie wzajemne za wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę, stającą się tym samym usługą odpłatną czyli czynnością opodatkowaną. Wyraził w tym zakresie pogląd, że "poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy". Stwierdził zarazem, że trzeba odpowiedzieć na pytanie, "czy - obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę". W jego ocenie przy tym w "sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi".

Z przedstawionego opisu zdarzenia wynika, że Wnioskodawca, jako cesjonariusz, nabył w ramach prowadzonej działalności na własny rachunek pakiety wierzytelności. Wierzytelności te to wierzytelności własne cedenta, powstałe w toku prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Zgodnie z zawartymi umowami, cedent dokonał przelewu wyszczególnionych w załącznikach do umów wierzytelności na rzecz Spółki (cesjonariusza). Cena za pakiet została każdorazowo ustalona w oparciu o kryterium rynkowe. Cenę tą określono w oparciu o potencjalne możliwości i koszty wyegzekwowania cedowanych wierzytelności, w efekcie czego cena nabycia odzwierciedlała ekonomiczną wartość tych aktywów na dzień ich kupna. Wnioskodawca, jako cesjonariusz, nabył opisane pakiety wierzytelności celem samodzielnej ich windykacji, na własną rzecz, rachunek i ryzyko. Umowa nie przewiduje umownego odstąpienia od umowy na skutek niemożności wyegzekwowania długów od dłużników, ani zwrotnego odkupu wierzytelności. Cesja ma tym samym charakter definitywny.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazał, że:

* w związku z zawarciem umowy cesji wierzytelności, na podstawie której Spółka uwalnia wierzyciela od konieczności podejmowania czynności związanych z egzekwowaniem długu, Spółka nie otrzymała od cedenta wierzytelności żadnych przysporzeń majątkowych (wynagrodzeń), poza samym pakietem wierzytelności będącym przedmiotem umowy,

* umowa cesji wierzytelności nie nakładała na Spółkę żadnych innych, poza ceną, świadczeń na rzecz zbywcy wierzytelności,

* poza ceną, nie doszło do przekazania dla Wnioskodawcy żadnego innego wynagrodzenia; kalkulację ceny oparto na kryterium wartości rynkowej, cena wynosi z uwagi na niską jakość wierzytelności od kilku do 30% wartości nominalnej wierzytelności,

* nabyte wierzytelności stanowiły w dacie ich nabycia wierzytelności wymagalne,

* w umowach brak jest postanowień pozwalających na zmianę umówionej ceny wierzytelności w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności,

* pomiędzy cedentem wierzytelności a Spółką nie będzie istniał odrębny stosunek prawny, który rodziłby obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Spółki w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności,

* umowa cesji wierzytelności nie ustanawia upoważnienia dla Spółki do występowania wobec dłużnika, po to by wyegzekwować wierzytelność na rachunek zbywcy wierzytelności,

* transakcje dotyczą wierzytelności przeterminowanych (kilka-kilkadziesiąt miesięcy), trudno ściągalnych, tj. takich, w stosunku do których bezskutecznie prowadzono postępowanie windykacyjne (własnymi służbami lub tirmą zewnętrzną), a najczęściej również postępowanie sądowe i egzekucyjne.

W tym miejscu wskazać należy, że w przypadku zbycia wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Zbycie wierzytelności na rzecz osoby trzeciej najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi.

Takie zbycie, z punktu widzenia pierwszego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż.

Celem i skutkiem takiej transakcji jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku tej transakcji przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem). W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, iż czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle powołanych wcześniej przepisów stwierdzić należy, iż czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

Natomiast z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usługi dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności. Zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności, a jej nabywcą. Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Jednakże biorąc pod uwagę treść powołanych przepisów oraz powołanego wyżej wyroku TSUE należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku, skoro - jak wskazał Wnioskodawca - cena nabycia wierzytelności odzwierciedla ekonomiczną wartość tych aktywów na dzień ich kupna, poza ceną nabycia wierzytelności nie doszło do przekazania innego wynagrodzenia, jak również pomiędzy zbywcą wierzytelności a Wnioskodawcą nie istniał odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności, to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Opisana transakcja dotyczy jedynie przelewu wierzytelności ze sprzedającego na kupującego, skoro Wnioskodawca wyraźnie wskazał, że nabywając wierzytelność dokonał za nią zapłaty, w której nie będzie mieściło się wynagrodzenie. Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność Wnioskodawca wszedł w miejsce dotychczasowego wierzyciela.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zmiana któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego powoduje, że interpretacja indywidualna traci swoją ważność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.