IBPP2/443-1028/08/RSz - Zastosowanie stawki VAT w wysokości 7% dla obuwia tanecznego przeznaczonego dla dzieci i młodzieży.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki cywilnej, przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2008 r. (data wpływu 5 listopada 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 7% dla obuwia tanecznego przeznaczonego dla dzieci i młodzieży - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 7% dla obuwia tanecznego przeznaczonego dla dzieci i młodzieży.

W dniu 8 stycznia 2009 r. została przedłożona umowa Spółki, z której wynika uprawnienie do samodzielnego reprezentowania Spółki przez Panią X..

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami przeznaczonymi do tańca towarzyskiego i sportowego. Są to głównie ubrania i tkaniny, dodatki krawieckie, akcesoria do tańca, ozdoby, kosmetyki oraz obuwie treningowe i obuwie taneczne.

Obecnie Wnioskodawca postanowił zamówić u producenta nową linię obuwia tanecznego pod marką "X". Będą to buty do tańca dziecięce, młodzieżowe oraz dla dorosłych, zarówno damskie i męskie. Buty te będą sprzedawane od przyszłego roku.

W związku z wątpliwościami związanymi z prawidłowym zakwalifikowaniem wg właściwej stawki podatku VAT butów przeznaczonych dla dzieci (juniorzy starsi wiek 14-15 lat) i młodzieży (wiek 16-18 lat) Wnioskodawca zwraca się o wydanie indywidualnej interpretacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Według jakiej stawki podatku VAT należy zakwalifikować sprzedaż butów tanecznych przeznaczonych dla dzieci i młodzieży - dla:

Zdaniem Wnioskodawcy, buty taneczne przeznaczone dla dzieci i młodzieży należy zakwalifikować wg stawki 7% podatku VAT zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535) sprzedaż obuwia dziecięcego bez względu na symbol PKWiU jest opodatkowana 7% stawką podatku od towarów i usług (zał. Nr 3, poz. 47 do ustawy). Dotyczy to butów dla chłopców i dziewcząt produkowanych w rozmiarach 29-39, zgodnie z zapotrzebowaniem na rynku (młodzież obecnie jest wysokiego wzrostu i najczęściej ma duży rozmiar stóp). Buty te są przystosowane do tańca w odpowiednich grupach wiekowych i będą dodatkowo znakowane przez producenta jako model junior.

Zgodnie z Przepisami Sportowego Tańca Towarzyskiego publikowanymi przez Polskie Towarzystwo Taneczne (załącznik 2 Stroje taneczne):

w grupie I - "maluchy, dzieci młodsze i dzieci starsze do 11 lat" dla tancerki dopuszczalne są buty z obcasem typu "klocek", nie wyższym niż 3,5 cm, dla tancerza buty czarne z niskim obcasem do 2 cm;

w grupie II - "juniorzy młodsi 12 - 13 lat" dla tancerki dozwolone są obcasy 2 "tj. 5 cm, dla tancerza buty czarne z niskim obcasem do 2 cm";

w grupie III - "juniorzy starsi 14-15 lat i młodzież 16-18 lat" dozwolone są buty dowolne, zarówno dla tancerzy i tancerek, bez względu na wysokość obcasa.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje terminu "obuwie dziecięce", nie określa również jaki rozmiar obuwia pozwala na zaliczenie go do obuwia dziecięcego dla którego ma zastosowanie obniżona stawka podatku VAT, natomiast zapis zawarty w załączniku Nr 3 do ustawy - "bez względu na symbol PKWiU" wskazuje, że należy brać pod uwagę cechy obuwia funkcjonalne i użytkowe, nazwę obuwia oraz ich przeznaczenie.

W opinii Wnioskodawcy należy również uwzględnić warunki fizyczne (rozmiary stóp) dzieci i młodzieży dla których skierowana będzie oferta handlowa.

Ponadto Polskie Normy PN-87/O-91010 "Obuwie wielkości" oraz PN-87/O-91055 "Kopyta wielkości" określają następujące grupy wielkościowe obuwia:

przedszkolna - Nr długości od 17-19 cm,

szkolna - Nr długości od 20 do 22 cm,

dziewczęca - Nr długości od 22 do 25 cm,

chłopięca - Nr długości od 22 do 26 cm.

Normy te nie określają literalnie terminu "obuwie dziecięce" jednak wskazują w jakich rozmiarach mogą występować buty przeznaczone dla dzieci i młodzieży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami przeznaczonymi do tańca towarzyskiego i sportowego. Są to głównie ubrania i tkaniny, dodatki krawieckie, akcesoria do tańca, ozdoby, kosmetyki oraz obuwie treningowe i obuwie taneczne.

Obecnie Wnioskodawca postanowił zamówić u producenta nową linię obuwia tanecznego pod marką "X". Będą to buty do tańca dziecięce, młodzieżowe oraz dla dorosłych, zarówno damskie i męskie. Buty te będą sprzedawane od przyszłego r.

Wnioskodawca ma wątpliwości związane z prawidłowym zakwalifikowaniem według właściwej stawki podatku VAT, butów przeznaczonych dla dzieci i młodzieży.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku Nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W poz. 47 załącznika Nr 3 do ustawy wymienione zostało obuwie dziecięce bez względu na symbol PKWiU.

Zastosowanie obniżonej stawki podatku VAT nie zostało zatem uzależnione od klasyfikacji statystycznej obuwia. Biorąc jednak pod uwagę, iż w ustawie o podatku od towarów i usług nie zdefiniowano użytego pojęcia "obuwie dziecięce" a ustawa ta wielokrotnie np. przy definicji towarów (art. 2 pkt 6) lub przepisach dotyczących świadczenia usług (art. 8 ust. 3) każe odwoływać się do przepisów o statystyce publicznej, należy posiłkowo odwołać się do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 42, poz. 264 z późn. zm.), w dalszym ciągu obowiązującej dla celów podatkowych. Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług nie zawiera interpretacji terminów "obuwie dziecięce" lub "obuwie damskie" czy "obuwie męskie".

Zgodnie z przedmową do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług bazą pojęciową i merytoryczną klasyfikacji w zakresie wyrobów była Polska Scalona Nomenklatura Towarowa Handlu Zagranicznego (PCN), która wymienia obuwie męskie i damskie o długości podeszwy wewnętrznej 24 cm lub więcej oraz pozostałe obuwie o długości podeszwy wewnętrznej mniejszej niż 24 cm. W wymienionej nomenklaturze nie występuje natomiast pojęcie "obuwie dziecięce".

Brak w ustawie o podatku od towarów i usług wskazania numeracji obuwia, dla dostawy którego należy stosować obniżoną stawkę podatku VAT, oraz brak bezpośredniego odwołania do klasyfikacji statystycznych powoduje, że wyżej wymienione rozgraniczenie na obuwie damskie i męskie (o długości podeszwy wewnętrznej 24 cm i większej) oraz pozostałe (w domyśle dziecięce, o długości podeszwy wewnętrznej poniżej 24 cm) należy stosować jedynie pomocniczo, gdy cechy funkcjonalne, użytkowe, fason obuwia nie pozwalają na jednoznaczne rozstrzygnięcie tej kwestii. Przykładowo pantofle na wysokim obcasie w rozmiarze 23 cm nie mogą być uznane za obuwie dziecięce. W pierwszej kolejności należy jako kryterium klasyfikacji przyjąć cechy obuwia np. cechy jakościowe, funkcjonalne, użytkowe oraz nazwę obuwia (np. użycie przez jego producenta oznaczenia "dziecięce"). Ponadto należy wziąć pod uwagę przedział rozmiarów, w jakich dany model obuwia jest produkowany w ilościach wskazujących na jego handlowe przeznaczenie.

Jeżeli numeracja konkretnego modelu rozpoczyna się przykładowo od 22 cm a kończy na 26 cm trudno uznać takie obuwie za dziecięce. Dopiero, gdy na podstawie wymienionych kryteriów nie można zaliczyć obuwia do "dziecięcego", "damskiego" lub "męskiego" z uwagi na jego uniwersalne cechy i szeroki zakres numeracji (od bardzo małych do bardzo dużych), należy pomocniczo zastosować rozgraniczenie zastosowane w Polskiej Scalonej Nomenklaturze Towarowej Handlu Zagranicznego tj. obniżoną do 7% stawkę podatku VAT należy stosować dla obuwia o długości podeszwy wewnętrznej poniżej 24 cm.

Przyjęcie proponowanego przez Wnioskodawcę rozwiązania tj. uznania, iż buty taneczne przeznaczone dla:

należy zakwalifikować do butów dziecięcych, prowadziłoby do zakwalifikowania do tej grupy znacznej części obuwia sprzedawanego na rynku, które wcale nie jest przeznaczone dla dzieci. Zakres wielkościowy obuwia damskiego i męskiego według cytowanych we wniosku Polskich Norm w znacznej części pokrywa się z zakresem obuwia dla chłopców i dziewcząt. Zakresy te w znacznej części zachodzą na siebie.

Ustanowiona w art. 41 ust. 1 podstawowa stawka podatku wynosi 22%. Obniżona stawka podatku ma charakter preferencji podatkowej (wyjątku od reguły) i dlatego pojęcia użytego w załączniku Nr 3 do ustawy ("obuwie dziecięce") nie należy interpretować rozszerzająco tj. rozciągać na obuwie o rozmiarach do 25 lub 26 cm.

Należy podkreślić, iż Dyrektor Izby Skarbowej nie jest organem właściwym w sprawach dokonywania klasyfikacji statystycznej towarów, jak również nie jest uprawniony do udzielania odpowiedzi w zakresie, czy jedyną i wyłączną cechą obuwia dziecięcego jest długość podeszwy.

Podkreślenia wymaga fakt, że organ podatkowy nie jest organem uprawnionym do klasyfikowania danych usług lub towarów do odpowiednich symboli PKWiU. W świetle zasad metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zaliczenie danego towaru lub usługi do odpowiedniego grupowania tej klasyfikacji należy do obowiązków podatnika. W przypadku trudności w ustaleniu przez podmiot właściwego grupowania według PKWiU w odniesieniu do sprzedawanych towarów i świadczonych usług jednostką uprawnioną do wydawania informacji klasyfikacyjnych jest Urząd Statystyczny w Łodzi. Informacje są wydawane na wniosek podmiotu. Tylko w przypadku prawidłowego zaklasyfikowania do właściwego grupowania PKWiU możliwie jest rozstrzygnięcie o zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług danego towaru lub usługi. Ponadto należy zauważyć, iż sklasyfikowanie ww. wyrobu należy do obowiązków producenta.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.