IBPP1/4512-939/15/AL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), w związku wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 18 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 1458/12 (data wpływu prawomocnego orzeczenia wraz z aktami sprawy 8 grudnia 2015 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 sierpnia 2015 r. sygn. akt I FSK 739/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 lutego 2012 r. (data wpływu 10 lutego 2012 r.), uzupełnionym pismami z 7 maja 2012 r. (data wpływu 11 maja 2012 r.) oraz z 8 marca 2016 r. (data wpływu 11 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* zwolnienia od podatku na podstawie § 13 ust. 1 pkt 16b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, opłat za dostawę mediów tj. woda, ścieki, energia cieplna dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz najemców lokali mieszkalnych wykorzystujących lokale na cele mieszkaniowe - jest prawidłowe,

* refakturowania opłat za dostawę mediów tj. woda, ścieki, energia cieplna na rzecz najemców lokali użytkowych ze stawkami dostawców mediów - jest prawidłowe.

W dniu 10 lutego 2012 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku, na podstawie § 13 ust. 1 pkt 16b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, opłat za dostawę mediów dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz najemców lokali mieszkalnych wykorzystujących lokale na cele mieszkaniowe oraz w zakresie refakturowania opłat za dostawę mediów na rzecz najemców lokali użytkowych ze stawkami dostawców mediów.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 maja 2012 r. (data wpływu 11 maja 2012 r.).

W dniu 10 maja 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-470/12/AL uznając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia z podatku, na podstawie § 13 ust. 1 pkt 16b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, opłat za dostawę mediów dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz najemców lokali mieszkalnych wykorzystujących lokale na cele mieszkaniowe oraz w zakresie refakturowania opłat za dostawę mediów na rzecz najemców lokali użytkowych ze stawkami dostawców mediów - za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 10 maja 2012 r. znak: IBPP1/443-470/12/AL złożył skargę z dnia 1 sierpnia 2012 r., w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Wyrokiem z 18 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 1458/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Od powyższego wyroku Minister Finansów złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z 28 sierpnia 2015 r. sygn. akt I FSK 739/15, skarga kasacyjna została oddalona.

Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku stwierdził, że skarga kasacyjna nie jest zasadna.

W myśl art. 153 cyt. wyżej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

W skutek powyższego wniosek strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

Wykonując ww. wyroki, tut. organ pismem z 23 lutego 2016 r. znak: IBPP1/443-939/15/AL wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku z 8 lutego 2012 r.

Wnioskodawca, w odpowiedzi na powyższe wezwanie, uzupełnił przedmiotowy wniosek pismem z 8 marca 2016 r. (data wpływu 11 marca 2016 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie budownictwa i wynajmu lokali mieszkalnych i użytkowych oraz zarządzania wspólnotami mieszkaniowymi.

Wnioskodawca jest właścicielem kilku lokali mieszkalnych i lokali użytkowych tworzących wraz z innymi lokalami mieszkalnymi i lokalami użytkowymi, będącymi własnością osób fizycznych, wspólnotę mieszkaniową.

Wspomniane wyżej lokale mieszkalne wykorzystywane są wyłącznie na cele mieszkaniowe. Wskazać należy iż Wnioskodawca zarządza ww. wspólnotą mieszkaniową.

Z tytułu dostarczania mediów (energia cieplna, woda, wywóz śmieci) do lokali tworzących wspólnotę, dostawcy mediów wystawią fakturę VAT, której nabywcą jest wspólnota mieszkaniowa. Następnie wspólnota mieszkaniowa refakturuje należność z tytułu dostarczenia mediów na poszczególnych właścicieli lokali tworzących tą wspólnotę - i tak: na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych wspólnota wystawia faktury VAT ze stawką podatku "zw", a na rzecz właścicieli lokali użytkowych ze stawką z faktury dostawcy.

W ten sposób Wnioskodawca, jako właściciel lokali mieszkalnych i lokali użytkowych, otrzymuje od wspólnoty dwie faktury - jedną dla lokali mieszkalnych ze stawką podatku VAT "zw" i jedną dla lokali użytkowych ze stawką podatku VAT z faktur dostawcy mediów. Otrzymaną od wspólnoty fakturę VAT ze stawką "zw" Wnioskodawca refakturuje dalej na najemców lokali mieszkalnych będących jego własnością, a wchodzących w skład wspólnoty, i w tym celu wystawia na rzecz tych najemców faktury VAT również ze stawką "zw". Fakturę VAT ze stawką dostawcy mediów Wnioskodawca refakturuje dalej na rzecz najemców lokali użytkowych i w tym celu wystawia na rzecz tych najemców faktury VAT ze stawką dostawcy mediów.

W opisanej wyżej sytuacji faktycznej wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii wysokości podatku VAT występującego podczas kolejnych czynności refakturowania.

W uzupełnieniu wniosku z 8 marca 2016 r. Wnioskodawca wskazał:

1. Umowy z dostawcami mediów zawarte są przez Wnioskodawcę w celu zapewnienia najemcom dostawy wody, energii cieplnej, odprowadzenia ścieków i wywozu śmieci.

2. Wnioskodawca ponosi koszt przedmiotowych mediów a następnie refakturuje cały ich koszt na swoich najemców.

3. Zużycie mediów - woda, ścieki, energia cieplna - w poszczególnych miesiącach jest różne i zależy od faktycznego zużycia tych mediów przez najemców. Najemcy sami decydują ile zużywają mediów co znajduje następnie odzwierciedlenie we wskazaniach indywidualnych urządzeń pomiarowych.

4. Zużycie mediów - woda, ścieki, energia cieplna - obliczane jest w oparciu o wskazania urządzeń pomiarowych.

5. Zawarte z najemcami umowy najmu przewidują odrębne od czynszu obliczanie i rozliczanie opłat za media - woda i ścieki, energia cieplna (GJ i MW), wywóz śmieci.

6. Wnioskodawca rozlicza ze swymi najemcami tylko te koszty jakimi został obciążony zgodnie z fakturami otrzymanymi od dostawców mediów. Wnioskodawca nie nalicza żadnych marż czy też innych opłat dodatkowych. Rozliczając ciepło Wnioskodawca stosuje Prawo Energetyczne a to art. 45a; odnośnie wody i ścieków Wnioskodawca stosuje Ustawę o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków a to art. 26.

7. Koszt dostawy energii cieplnej, wody i odprowadzenia ścieków jest kosztem niezależnym od właściciela lokali tj. Wnioskodawcy i jest w całości rozliczany przez Wnioskodawcę na poszczególnych najemców poprzez wystawianie na nich faktur.

8. PKWiU za wodę 36.00.20.0, PKWiU za ścieki 37.00.11.0, PKWiU za śmieci 90.00.21.0, za energię cieplną Wnioskodawca nie wskazał PKWiU z uwagi na istnienie podatku VAT 23%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W odniesieniu do przepisów wskazanych w poz. 61 niniejszego wniosku, kwestia powyższa sprowadza się do pytania czy Wnioskodawca korzysta ze zwolnień określonych w analizowanym przepisie § 13 ust. 1 pkt 16b Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Czy przedstawiony w poz. 68 sposób refakturowania faktury VAT za dostarczone media jest prawidłowy.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko uzupełnione pismem z dnia 7 maja 2012 r.), zastosowanie stawki podatku "zw" do refaktur wystawianych przez Wnioskodawcę na rzecz najemców lokali mieszkalnych mieści się w dyspozycji pkt 16b - jest to bowiem czynność wykonywana przez właściciela lokali mieszkalnych, tworzących wspólnotę na rzecz osób używających tych lokali na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela a lokale te wykorzystywane są wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Media refakturowane na rzecz najemców lokali użytkowych powinny być refakturowane ze stawką dostawcy mediów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe - w zakresie zwolnienia z podatku, na podstawie § 13 ust. 1 pkt 16b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, opłat za dostawę mediów dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz najemców lokali mieszkalnych wykorzystujących lokale na cele mieszkaniowe,

* prawidłowe - w zakresie refakturowania opłat za dostawę mediów na rzecz najemców lokali użytkowych ze stawkami dostawców mediów.

Na wstępie należy zauważyć, że niniejszą interpretację oparto na stanie prawnym obowiązującym w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym gdyż stanowi ona ponowne rozstrzygnięcie wniosku Strony w wyniku orzeczeń sądowych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a cyt. ustawy o VAT, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z art. 8 ust. 2a cyt. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 s. 1 z późn. zm.), w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Podkreślić należy, iż odpowiednikiem powyższego jest powołany już wyżej art. 8 ust. 2a ustawy o VAT.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 106 ust. 1 cyt. ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 106 ust. 4 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przepis art. 30 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 wskazanej ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 i 2 ww. ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

* stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,

* stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika Nr 3 do ustawy wynosi 8%.

W poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy, ustawodawca wymienił "usługi związane z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych" PKWiU 36.00.20.0.

W poz. 142 załącznika nr 3 do ustawy, ustawodawca wymienił "usługi związane z odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków" PKWiU ex 37.

Zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy, przez PKWiU ex rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Umieszczenie tego dopisku przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania obniżonej stawki podatku VAT tylko do usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniającego określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce "nazwa usługi". Zatem, wynikająca z konkretnego załącznika stawka VAT dotyczy wyłącznie danej usługi z danego grupowania.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zgodnie z art. 82 ust. 3 ustawy - minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić inne niż określone w art. 43-81 zwolnienia od podatku, a także określić szczegółowe warunki stosowania tych zwolnień, uwzględniając:

Zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 16b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r., w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), obowiązującego do 31 grudnia 2013 r., zwalnia się od podatku czynności wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową lub właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale należące do właścicieli tworzących tę wspólnotę mieszkaniową, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.) lub opłaty pośrednie w rozumieniu ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2010 r. Nr 206, poz. 1367 oraz z 2011 r. Nr 22, poz. 114 i Nr 185, poz. 1092), jeśli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zwolnienie określone ww. przepisem § 13 ust. 1 pkt 16b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dotyczy czynności wykonywanych przez wspólnotę mieszkaniową lub też czynności wykonywanych przez właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale należące do właścicieli tworzących tę wspólnotę mieszkaniową, jeśli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 21 czerwca 2001 r., o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.), właścicielem jest wynajmujący lub inna osoba, z którą wiąże lokatora stosunek prawny uprawniający go do używania lokalu.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ww. ustawy o ochronie praw lokatorów - przez lokatora należy rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności.

Natomiast w myśl art. 2 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o ochronie praw lokatorów, przez opłaty niezależne od właściciela należy rozumieć opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych.

Jak stanowi natomiast art. 2 ust. 1 pkt 8a ww. ustawy o ochronie praw lokatorów, przez wydatki związane z utrzymaniem lokalu - należy rozumieć wydatki, ustalane proporcjonalnie do powierzchni użytkowej lokalu w stosunku do powierzchni użytkowej wszystkich lokali w danym budynku, obciążające właściciela, obejmujące: opłatę za użytkowanie wieczyste gruntu, podatek od nieruchomości oraz koszty:

Przez opłaty pośrednie w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 13 ustawy z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 206, poz. 1367 z późn. zm.) należy rozumieć opłaty za energię cieplną, elektryczną, gaz, wodę oraz odbiór nieczystości stałych i płynnych.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie budownictwa i wynajmu lokali mieszkalnych i użytkowych oraz zarządzania wspólnotami mieszkaniowymi.

Wnioskodawca jest właścicielem kilku lokali mieszkalnych i lokali użytkowych tworzących wraz z innymi lokalami mieszkalnymi i lokalami użytkowymi, będącymi własnością osób fizycznych, wspólnotę mieszkaniową.

Wspomniane wyżej lokale mieszkalne wykorzystywane są wyłącznie na cele mieszkaniowe. Wnioskodawca zarządza ww. wspólnotą mieszkaniową.

Z tytułu dostarczania mediów (energia cieplna, woda) do lokali tworzących wspólnotę, dostawcy mediów wystawiają fakturę VAT, której nabywcą jest wspólnota mieszkaniowa. Następnie wspólnota mieszkaniowa refakturuje należność z tytułu dostarczenia mediów na poszczególnych właścicieli lokali tworzących tą wspólnotę - i tak: na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych wspólnota wystawia faktury VAT ze stawką podatku "zw", a na rzecz właścicieli lokali użytkowych ze stawką z faktury dostawcy.

W ten sposób Wnioskodawca, jako właściciel lokali mieszkalnych i lokali użytkowych, otrzymuje od wspólnoty dwie faktury - jedną dla lokali mieszkalnych ze stawką podatku VAT "zw" i jedną dla lokali użytkowych ze stawką podatku VAT z faktur dostawcy mediów. Otrzymaną od wspólnoty fakturę VAT ze stawką "zw" Wnioskodawca refakturuje dalej na najemców lokali mieszkalnych będących jego własnością a wchodzących w skład wspólnoty, i w tym celu wystawia na rzecz tych najemców faktury VAT również ze stawką "zw". Fakturę VAT ze stawką dostawcy mediów Wnioskodawca refakturuje dalej na rzecz najemców lokali użytkowych i w tym celu wystawia na rzecz tych najemców faktury VAT ze stawką dostawcy mediów.

Wnioskodawca ponosi koszt przedmiotowych mediów a następnie refakturuje cały ich koszt na swoich najemców.

Zużycie mediów - woda, ścieki, energia cieplna - w poszczególnych miesiącach jest różne i zależy od faktycznego zużycia tych mediów przez najemców. Najemcy sami decydują ile zużywają mediów co znajduje następnie odzwierciedlenie we wskazaniach indywidualnych urządzeń pomiarowych.

Zużycie mediów - woda, ścieki, energia cieplna - obliczane jest w oparciu o wskazania urządzeń pomiarowych.

Zawarte z najemcami umowy najmu przewidują odrębne od czynszu obliczanie i rozliczanie opłat za media - woda i ścieki, energia cieplna (GJ i MW).

Wnioskodawca nie nalicza żadnych marż czy też innych opłat dodatkowych. Rozliczając ciepło Wnioskodawca stosuje Prawo Energetyczne a to art. 45a; odnośnie wody i ścieków Wnioskodawca stosuje Ustawę o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków a to art. 26.

Koszt dostawy energii cieplnej, wody i odprowadzenia ścieków jest kosztem niezależnym od właściciela lokali tj. Wnioskodawcy i jest w całości rozliczany przez spółkę na poszczególnych najemców poprzez wystawianie na nich faktur.

PKWiU za wodę 36.00.20.0, PKWiU za ścieki 37.00.11.0, za energię cieplną Wnioskodawca nie wskazał PKWiU z uwagi na istnienie podatku VAT 23%.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 18 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 1458/12 uznając, że skarga zasługuje na uwzględnienie stwierdził, że: "W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, który podlegał analizie w zakresie treści pytania tam sformułowanego, czynsz najmu nie obejmował opłat za ewentualne inne świadczenia wynajmującego na rzecz najemcy, w tym za media i inne świadczenia dodatkowe, brak zatem podstaw do przyjęcia, że mamy do czynienia ze świadczeniem jednolitym usługi najmu, w cenę którego wliczany jest zarówno czynsz jaki i koszty świadczeń dodatkowych.

Dokonana w zaskarżonej interpretacji wykładnia art. 29 ust. 1 u.p.t.u. nie była więc prawidłowa, nie uwzględniała bowiem w odniesieniu do usługi najmu różnic wynikających z ukształtowania warunków tej usługi przez strony umowy najmu oraz treści przepisów art. 8 ust. 2a i art. 30 ust. 3 u.p.t.u. (...)

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ podatkowy winien dokonać oceny stanowiska strony skarżącej zaprezentowanego we wniosku z uwzględnieniem oceny prawnej wyrażonej w niniejszym wyroku (art. 153 p.p.s.a.).

Dokonując wykładni art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, powinien uwzględnić, że uregulowania umowne w zakresie najmu mogą powodować, że w odniesieniu do usług dotyczących mediów i innych świadczeń dodatkowych wynajmujący może brać udział w świadczeniu tych usług działając we własnym imieniu, ale na rzecz najemcy. Skutkiem czego, stosownie do art. 8 ust. 2a u.p.t.u. zasadnym będzie przyjęcie, że wynajmujący otrzymał i wyświadczył usługę. Zgodnie z art. 30 ust. 3 u.p.t.u. w takim przypadku podstawą opodatkowania u takiego podatnika będzie kwota należna z tytułu świadczenia tych usług, pomniejszona o podatek VAT".

Jednocześnie w wyroku z 28 sierpnia 2015 r. sygn. akt I FSK 739/15 NSA wskazał, iż cyt.: "Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotny jest wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-42/14 Minister Finansów przeciwko Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w Warszawie (ECLI:EU:C:2015:229), z którego wynika, że " Art. 14 ust. 1, art. 15 ust. 1 i art. 24 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2009/162/UE z dnia 22 grudnia 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że w ramach najmu nieruchomości dostawy energii elektrycznej, energii cieplnej i wody oraz wywóz nieczystości, zapewniane przez podmioty trzecie na rzecz najemcy bezpośrednio zużywającego te towary i usługi, należy uważać za dokonywane przez wynajmującego w sytuacji, gdy stroną umów o te świadczenia jest wynajmujący przenoszący jedynie koszty świadczeń na najemcę."

Trybunał stwierdził też, że rzeczoną dyrektywę należy interpretować w ten sposób, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości co do zasady należy uważać za kilka odrębnych i niezależnych świadczeń, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba że elementy transakcji, także te wskazujące względy ekonomiczne zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, iż tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Z tak obszernie cytowanego wyroku w sprawie C-42/14 jednoznacznie wynika, że według TSUE dostawy mediów co do zasady należy traktować jako świadczenia odrębne od usługi najmu nieruchomości. Natomiast traktowanie dostawy mediów jako jednej usługi z najmem uzasadnione będzie jedynie w przypadku, gdy dane świadczenia są nierozerwalnie związane z najmem i ich podział miałby charakter sztuczny.

Zużycie mediów - woda, ścieki, energia cieplna - obliczane jest w oparciu o wskazania urządzeń pomiarowych. Zużycie mediów - woda, ścieki, energia cieplna - w poszczególnych miesiącach jest różne i zależy od faktycznego zużycia tych mediów przez najemców. Najemcy sami decydują ile zużywają mediów co znajduje następnie odzwierciedlenie we wskazaniach indywidualnych urządzeń pomiarowych.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o interpretację, który podlegał analizie w zakresie treści pytania tam sformułowanego, wynikało, że czynsz najmu nie obejmował opłat za ewentualne inne świadczenia wynajmującego na rzecz najemcy, w tym za media i inne świadczenia dodatkowe. Brak było natomiast informacji dotyczących sposobu rozliczania mediów i możliwości wyboru ich dostawcy. (...) Ponownie rozpatrując sprawę organ podatkowy zobowiązany jest przeanalizować stan faktyczny przedstawiony we wniosku o interpretację, z uwzględnieniem wskazań wynikających z wyroku TSUE z 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C - 42/14."

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, przytoczone wyżej przepisy oraz rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 sierpnia 2015 r. sygn. akt I FSK 739/15 oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 18 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 1458/12 stwierdzić należy, co następuje:

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii refakturowania przez Wnioskodawcę na rzecz najemców lokali mieszkalnych wykorzystujących te lokale na cele mieszkaniowe opłat pobieranych za czynności związane z dostawą mediów (tekst jedn.: energii cieplnej, wody, wywóz śmieci) do tych lokali oraz kwestii możliwości refakturowania przez Wnioskodawcę na rzecz najemców lokali użytkowych opłat za media (tekst jedn.: energię cieplną, wodę, wywóz śmieci) ze stawkami zastosowanymi przez dostawców mediów.

Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku w sprawie C-42/14 kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi dyrektywy VAT, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować jako odrębne, rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, iż tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Odnosząc się zatem do występujących w niniejszej sprawie opłat za media tj. opłat za energię cieplną, wodę, ścieki, należy zauważyć, że zgodnie z powołanym wyżej wyrokiem TSUE w sprawie C-42/14, w sytuacji gdy mamy do czynienia z ww. mediami, to co do zasady uznajemy je za usługi odrębne od stricte usługi najmu w sytuacji gdy najemca ma możliwość wyboru ilości zużycia mediów. Zatem kryterium zużycia będzie czynnikiem decydujących o odrębności świadczeń.

W przedmiotowej sprawie zawarte z najemcami umowy najmu przewidują odrębne od czynszu obliczanie i rozliczanie opłat za media - wodę, ścieki, energię cieplną. Najemcy sami decydują ile zużywają mediów co znajduje następnie odzwierciedlenie we wskazaniach indywidualnych urządzeń pomiarowych. Ponadto koszt dostawy energii cieplnej, wody i odprowadzania ścieków jest kosztem niezależnym od właściciela lokali tj. Wnioskodawcy i jest w całości rozliczany przez Wnioskodawcę na poszczególnych najemców poprzez wystawianie na nich faktur.

Zatem w niniejszej sprawie ww. opłaty za przedmiotowe media tj. wodę, ścieki, energię cieplną są świadczeniami odrębnymi od usługi najmu.

W ocenie tut. organu wydatki te stanowią samodzielne, wyodrębnione świadczenie na rzecz najemcy lokalu mieszkalnego, wykorzystywanego na cele mieszkaniowe bądź na rzecz najemcy lokalu użytkowego.

W związku z powyższym pobierane przez Wnioskodawcę od najemców lokali mieszkalnych opłaty za czynności wykonywane na ich rzecz (tekst jedn.: opłaty z tytułu dostawy mediów: energii cieplnej, wody, ścieków) podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie § 13 ust. 1 pkt 16b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), bowiem warunki dla zastosowania tego zwolnienia zostały spełnione.

Zatem Wnioskodawca, jako właściciel lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, prawidłowo stosuje zwolnienie na podstawie § 13 ust. 1 pkt 16b rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy VAT, do opłat za czynności wykonywane na rzecz użytkowników lokali mieszkalnych (wykorzystujących te lokale na cele mieszkaniowe) tj. do czynności dostarczania do tych lokali mediów tj. energii cieplnej, wody, odprowadzania ścieków.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Jak wynika z wniosku przedmiotem najmu są również lokale użytkowe. Jak tut. organ stwierdził w niniejszej interpretacji, pobierane opłaty za media dostarczane do lokali użytkowych są świadczeniami odrębnymi od usługi najmu.

Zatem dokonując odsprzedaży mediów (wody, energii cieplnej, ścieków) na rzecz właścicieli lokali użytkowych Wnioskodawca obowiązany jest do zastosowania stawek VAT właściwych dla dostarczanych mediów.

Tym samym dla odsprzedaży mediów: energii cieplnej Wnioskodawca winien zastosować stawkę 23% VAT zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Natomiast dla odsprzedaży mediów - wody i ścieków Wnioskodawca winien zastosować stawkę 8% VAT zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT.

W związku z powyższym Wnioskodawca postępuje prawidłowo wystawiając najemcom faktury VAT za czynności dostarczania do lokali użytkowych energii cieplnej, wody oraz odprowadzania ścieków ze stawkami wykazanymi przez dostawców mediów (pod warunkiem zastosowania na fakturach pierwotnych przez dostawców mediów właściwej stawki VAT).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

W pozostałym zakresie wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.