IBPP1/4512-79/15/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 stycznia 2015 r. (data wpływu 29 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismem z 3 kwietnia 2015 r. (data wpływu 10 kwietnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od towarów i usług nabytych w ramach realizowanego projektu pn. "..."- jest prawidłowe.

W dniu 29 stycznia 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek uzupełniony pismem z 3 kwietnia 2015 r. (data wpływu 10 kwietnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od towarów i usług nabytych w ramach realizowanego projektu pn. "...".

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Gmina realizuje czynności w zakresie zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana oraz czynności będące skutkiem zawartych przez nią umów cywilnoprawnych. Do tych ostatnich należy między innymi sprzedaż gruntów pod budownictwo mieszkaniowe, jest to czynność opodatkowana podatkiem VAT. Gmina posiada na obszarze swojego działania teren przeznaczony, zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, pod zabudowę mieszkaniową. Teren ten nie był uzbrojony w infrastrukturę techniczną w związku z czym Gmina rozpoczęła prace zmierzające do wykonania infrastruktury w celu umożliwienia sprzedaży działek wchodzących w jego obszar. Gmina wykonała przyłącza energetyczne. Działki zostały sprzedane pod budownictwo wielo, jak i jednorodzinne w ramach inwestycji pn.: "". Realizacja została rozpoczęta w 2011 r.

W celu realizacji tej inwestycji Gmina w miesiącu grudniu 2011 r. zawarła umowę o przyłączenie z przedsiębiorstwem energetycznym (obecnie T. S.A.). W umowie Gmina zobowiązała się sfinansować koszty przyłączenia.

Pierwsza faktura za przyłączenie o nr... - została wystawiona dnia 2 stycznia 2012 r. i otrzymana w dniu 4 stycznia 2014 r. Faktura została wystawiona na poczet zaliczki tytułem: Opłata za przyłączenie: K.

Druga faktura o nr tytułem: Opłata za przyłączenie: K. - została wystawiona w dniu 19 sierpnia 2014 r. po zakończeniu prac, otrzymana przez Wnioskodawcę w dniu 22 sierpnia 2014 r.

U usługodawcy obowiązek podatkowy z tytułu pierwszej faktury wystawionej na rzecz wnioskodawcy powstał w dniu 28 grudnia 2011 r., zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do końca 2013 r.), natomiast w przypadku drugiej faktury dokumentującej usługi związane z budową przyłączy obowiązek podatkowy powstał w dniu 18 sierpnia 2014 r. w dacie wykonania usługi zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT.

Faktura wystawiona w 2012 r. została zapłacona tytułem zaliczki w dniu 28 grudnia 2011 r., zgodnie z umową, w której mowa, iż faktura na kwotę zaliczki zostanie wystawiona przez przedsiębiorstwo energetyczne w terminie do 7 dni od daty wpływu zaliczki na konto przedsiębiorstwa energetycznego. Płatność dokonana w 2014 r. została uiszczona na podstawie faktury wystawionej przez przedsiębiorstwo energetyczne w terminie do 7 dni od daty zakończenia prac (po wybudowaniu przyłącza i sieci elektroenergetycznej, którą odebrano 18 sierpnia 2014 r. protokołem odbioru Nr..., niezbędnej do realizacji przyłączenia), umożliwiających podanie napięcia na instalację podmiotu przyłączanego. Sprzedaż działek miała miejsce w latach 2013-2014 r. Pierwsza działka została sprzedana w dniu 26 marca 2013 r. - potwierdzona zawarciem aktu notarialnego. Natomiast ostatnia działka sprzedana w dniu 25 czerwca 2014 r. również potwierdzona zawarciem aktu notarialnego w tym dniu. Gmina nie dokonywała odliczeń podatku naliczonego z faktur dokumentujących przyłącze energetyczne. W momencie podpisania umowy przyłączeniowej zasadniczej wraz z aneksem, teren objęty inwestycją nie był podzielony na poszczególne działki budowlane. Faktyczny podział nieruchomości nastąpił w czerwcu 2012 r. Natomiast budowa sieci i przyłączy energetycznych, nastąpiła po wydzieleniu poszczególnych działek. Koszty całych odcinków przyłączy energetycznych w ilości 1190 m Linia nN kablowa YAKXS 4 x 120, złącza kablowe i kablowo - pomiarowe ZK4+2p - 11 szt, ZK4+1 p - 20 szt, ZK3 -1 szt. Gmina przeniosła na nabywców działek, była to dobrowolna decyzja Wnioskodawcy.

Gmina od samego początku planowała obciążyć nabywców działek opłatą za przyłączenia energetyczne. Przedmiotowe przyłącze, Gmina od początku inwestycji zamierzała wykorzystać do czynności opodatkowanych. Opisywane przyłącze służy wyłącznie nabywcom działek, na których budowane są budynki jednorodzinne w zabudowie szeregowej i jeden budynek wielorodzinny, nie służy on zadaniom własnym gminy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. Dz. U. z 2013 r. poz. 594., bowiem do zadań własnych Gminy w myśl art. 18 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1059 z późn. zm.), należy wyłącznie planowanie i organizacja zaopatrzenia w energię elektryczną, natomiast nie finansowanie budowy sieci (w tym przyłączy) energetycznych. Tym samym budowa przyłączy energetycznych nie mieści się w ramach zadań własnych gminy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca sprostował informację zawartą we wniosku dotyczącą pierwszej faktury za przyłączenie o nr..... Faktura ta została wystawiona dnia 2 stycznia 2012 r. i otrzymana przez Wnioskodawcę w dniu 4 stycznia 2012 r. (w pierwotnym wniosku data otrzymania była 4 stycznia 2014 r.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT Gminie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymanych od wykonawcy przyłącza energetycznego, bez względu na to czy te koszty zostały poniesione przed sprzedażą gruntów czy po ich sprzedaży.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od towarów i usług zawarty w fakturach VAT dokumentujących wydatki poniesione przez Gminę na wykonanie przyłączy energetycznych podlega odliczeniu od podatku należnego wynikającego ze sprzedaży działek, do których doprowadzone zostały te przyłącza.

Z treści art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wynika, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych przez podatnika.

Oznacza to, że w celu umożliwienia odliczenia podatku VAT naliczonego zawartego w fakturach VAT od podatku należnego konieczne jest spełnienie warunków zawartych w tym przepisie:

* zainteresowany musi być podatnikiem podatku od towarów i usług,

* zakupione towary i usługi muszą być wykorzystane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Pierwszy warunek jest spełniony, gdyż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w przypadku sprzedaży działek, ponieważ wykonuje tę czynność na podstawie umowy cywilnoprawnej. Wynika to bezpośrednio z treści art. 15 ust. 6 ww. ustawy.

Drugi warunek jest również spełniony, gdyż sprzedaż uzbrojonych działek była czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, tj. nie korzystającą ze zwolnienia. Wydatki zaś, poniesione przez Gminę na infrastrukturę były wykorzystane w związku ze sprzedażą działek. W wyniku podpisania umów o przyłącze energetyczne i wpłaceniu zaliczki wartość działek wzrosła i Wnioskodawca uzyskał wyższą cenę niż wtedy, gdyby tych nakładów Wnioskodawca nie poniósł. Fakt, że nakłady te poniósł właśnie Wnioskodawca a nie np. podatnik będący przedsiębiorcą, nie może mieć w tym przypadku znaczenia, gdyż udowodnione zostało, że Gmina jest podatnikiem takim jak każdy inny podatnik VAT sprzedający towary, a ustawa nie różnicuje podatników w zakresie możliwości odliczania podatku.

Identyczne stanowisko podzielił Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wydanej interpretacji indywidualnej nr ILPP1/443-1246/11-2/NS z dnia 19 grudnia 2011 r.

Odliczenie faktury zaliczkowej z 2012 r. oraz faktury końcowej z 2014 r. nastąpi na podstawie korekty deklaracji VAT zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy o VAT poprzez skorygowanie deklaracji VAT za 1/2012 oraz 8/2014.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT.

W myśl tego przepisu w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Zgodnie zaś z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.) kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością.

Z wniosku wynika, że Gmina jako podatnik VAT realizował czynności na podstawie umów cywilnoprawnych w zakresie sprzedaży gruntów pod budownictwo mieszkaniowe. Jest to czynność opodatkowana podatkiem VAT.

Gmina posiada na obszarze swojego działania teren przeznaczony, zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, pod zabudowę mieszkaniową. Teren ten nie był uzbrojony w infrastrukturę techniczną w związku z czym Gmina rozpoczęła w 2011 r. prace zmierzające do wykonania infrastruktury w celu umożliwienia sprzedaży działek wchodzących w jego obszar. W celu realizacji tej inwestycji Gmina w miesiącu grudniu 2011 r. zawarła umowę o przyłączenie z przedsiębiorstwem energetycznym. W umowie Gmina zobowiązała się sfinansować koszty przyłączenia.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii ustalenia czy Gminie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymanych od wykonawcy przyłącza energetycznego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pod pojęciem sprzedaży - w myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy.

Podatnikami w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., działalność gospodarcza, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L Nr 347 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Jak wynika z powyższego wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo - przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Generalnie zatem wyłączone z opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności wykonywane przez podmioty prawa publicznego (organy władzy publicznej i urzędy obsługujące te organy) w ramach sprawowanego przez nie władztwa publicznego.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy, stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Powołany wyżej art. 15 ust. 6 ustawy, jak i cyt. przepis obowiązującej obecnie Dyrektywy wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Zatem czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, należy stwierdzić, iż generalnie organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników. Dotyczy to jednakże tylko tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego.

Kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Biorąc powyższe pod uwagę należy zaznaczyć, że zbywając daną nieruchomość na podstawie umów cywilnoprawnych, Gmina nie realizuje ani zadań własnych, ani zleconych. Wykonuje zatem czynność, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy i występuje w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 594 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym m.in. zadania obejmujące sprawy ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej, wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 1 i pkt 3 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, ustawy określają, które zadania własne gminy mają charakter obowiązkowy.

Zatem, jeżeli ustawodawca określi konkretne zadanie jako obowiązkowe, to wówczas na gminie (jej organach) ciąży obowiązek ich wykonania, a obywatelowi przysługuje z tego tytułu określone roszczenie. Zapis, że ustawy zawierają ustalenia, które zadania należą do obligatoryjnych zadań gminy, ma doniosłe konsekwencje prawne. Oznacza, że obarczyć gminy zadaniem obowiązkowym nie może żaden inny akt prawny, decyzja administracyjna czy wyrok sądowy, a tym bardziej umowa cywilnoprawna dotycząca sprzedaży gruntu, co ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Przeciw takim działaniom gminie służy ochrona, o której mowa w art. 2 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, stanowiącym, iż samodzielność gminy podlega ochronie sądowej.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (tekst jedn.: (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059 z późn. zm.), ustawa określa zasady kształtowania polityki energetycznej państwa, zasady i warunki zaopatrzenia i użytkowania paliw i energii, w tym ciepła, oraz działalności przedsiębiorstw energetycznych, a także określa organy właściwe w sprawach gospodarki paliwami i energią.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci, na zasadzie równoprawnego traktowania, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania tych paliw lub energii, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru. Jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne odmówi zawarcia umowy o przyłączenie do sieci, jest obowiązane niezwłocznie pisemnie powiadomić o odmowie jej zawarcia Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i zainteresowany podmiot, podając przyczyny odmowy.

Zgodnie z art. 7 ust. 3 ww. ustawy, obowiązek, o którym mowa w ust. 1 zdanie pierwsze, nie dotyczy przypadku, gdy ubiegający się o zawarcie umowy o przyłączenie do sieci nie ma tytułu prawnego do korzystania z nieruchomości, obiektu lub lokalu, do których paliwa gazowe lub energia mają być dostarczane.

Na mocy art. 7 ust. 3a cyt. ustawy, podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci składa wniosek o określenie warunków przyłączenia do sieci, zwanych dalej "warunkami przyłączenia", w przedsiębiorstwie energetycznym, do którego sieci ubiega się o przyłączenie.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 i ust. 2 ustawy - Prawo energetyczne, do zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia w energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe należy:

Gmina realizuje zadania, o których mowa w ust. 1, zgodnie z:

Z przytoczonych przepisów wynika zatem, że gmina w ramach zadań własnych zobowiązana jest jedynie do planowania i organizacji zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe na obszarze gminy, nie jest natomiast zobowiązana do realizacji budowy przyłączy do sieci, gdyż powyższe zapewnia na własny koszt osoba ubiegająca się o przyłączenie nieruchomości do sieci.

Gmina jest natomiast zobowiązana do finansowania oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych znajdujących się na terenie Gminy.

Tym samym budowa przyłączy energetycznych niestanowiących oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych nie mieści się w ramach zadań własnych gminy.

Zatem z tytułu budowy przyłączy energetycznych oraz zbycia uzbrojonych nieruchomości gruntowych Gmina w tym przypadku wykonuje czynność, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy i występuje w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Wskazać należy, że zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez podatnika podatku VAT do wykonywania czynności opodatkowanych.

W omawianej sprawie obydwa warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT zostały spełnione, ponieważ Gmina jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny, a wydatki poniesione przez Gminę na wykonanie przyłączy energetycznych mają związek z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, tj. sprzedażą gruntów, w ramach których Wnioskodawca odsprzedawał także wybudowane przyłącza.

Z informacji zawartych we wniosku wynika bowiem, że sprzedaż uzbrojonych działek przeznaczonych zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, pod zabudowę mieszkaniową, jest czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, natomiast w wyniku poniesienia nakładów wzrosła wartość działek i Wnioskodawca uzyskał z ich sprzedaży cenę wyższą niż wtedy, gdyby nakładów tych nie poniósł. Zatem, w związku z budową ww. przyłączy Gmina osiągnie obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle powyższego, z uwagi na związek poniesionych wydatków na budowę przyłączy energetycznych z czynnościami opodatkowanymi (sprzedażą działek), które Gmina wykonała na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych, Wnioskodawca ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących ich poniesienie, o ile poniesione wydatki będące przedmiotem odliczenia nie obejmują wydatków na oświetlenie ulic, placów i dróg publicznych znajdujących się na terenie Gminy.

Z wniosku wynika, że pierwsza faktura za przyłączenie została wystawiona przez przedsiębiorstwo energetyczne 2 stycznia 2012 r. a odebrana przez Wnioskodawcę 4 stycznia 2012 r. Faktura została wystawiona na poczet zaliczki tytułem opłaty za przyłączenie a zapłacona tytułem zaliczki w dniu 28 grudnia 2011 r., zgodnie z umową, w której mowa, że faktura na kwotę zaliczki zostanie wystawiona przez przedsiębiorstwo energetyczne w terminie do 7 dni od daty wpływu zaliczki na konto przedsiębiorstwa energetycznego.

Druga faktura tytułem opłaty za przyłączenie - została wystawiona w dniu 19 sierpnia 2014 r. po zakończeniu prac, otrzymana przez Wnioskodawcę w dniu 22 sierpnia 2014 r. Płatność dokonana w 2014 r. została uiszczona na podstawie faktury wystawionej przez przedsiębiorstwo energetyczne w terminie do 7 dni od daty zakończenia prac (po wybudowaniu przyłącza i sieci elektroenergetycznej, którą odebrano 18 sierpnia 2014 r. protokołem odbioru niezbędnej do realizacji przyłączenia), umożliwiających podanie napięcia na instalację podmiotu przyłączanego.

Jak podał Wnioskodawca u usługodawcy obowiązek podatkowy z tytułu pierwszej faktury wystawionej na rzecz Wnioskodawcy powstał w dniu 28 grudnia 2011 r., zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do końca 2013 r.), natomiast w przypadku drugiej faktury dokumentującej usługi związane z budową przyłączy obowiązek podatkowy powstał w dniu 18 sierpnia 2014 r. w dacie wykonania usługi zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT.

Koszty całych odcinków przyłączy energetycznych Gmina przeniosła na nabywców działek, była to dobrowolna decyzja Wnioskodawcy. Sprzedaż działek miała miejsce w latach 2013-2014. Gmina nie dokonywała odliczeń podatku naliczonego z faktur dokumentujących przyłącze energetyczne.

Prawo do odliczenia podatku może zostać zrealizowane w terminach określonych w art. 86 ust. 10-13 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

W myśl art. 86 ust. 10 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Stosownie do 86 ust. 10b pkt 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Zgodnie z art. 86 ust. 10c ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio do całości lub części zapłaty uiszczanej przed dokonaniem dostawy lub wykonaniem usługi.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminie określonym w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

W myśl art. 86 ust. 11 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Termin "dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych" do odliczenia podatku jest liczony dopiero od okresu, w którym zostaną spełnione łącznie wskazane wyżej przesłanki do odliczenia.

W myśl art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich odpowiednich przesłanek.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r., podatnik zgodnie z treścią ww. art. 86 ust. 10 może dokonać obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał fakturę.

Natomiast w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., co do zasady podatnik może dokonać obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadku spełnienia łącznie trzech przesłanek, wynikających z treści art. 86 ust. 10 oraz ust. 10b pkt 1 ustawy tj.:

* powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,

* doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,

* podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.

Analizując zatem przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że w przypadku gdy Wnioskodawca otrzymał fakturę zaliczkową w dniu 4 stycznia 2012 r. to pierwszym okresem rozliczeniowym, w którym Wnioskodawca mógł odliczyć podatek z tej faktury był miesiąc styczeń 2012 r., tj. miesiąc, w którym Wnioskodawca otrzymał fakturę dokumentującą wpłatę zaliczki. Jeżeli w rozliczeniu za ten okres Wnioskodawca nie odliczył podatku VAT mógł to zrobić w rozliczeniu za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Odnośnie natomiast odliczenia podatku z drugiej faktury dokumentującej zakończenie prac związanych z przyłączami elektrycznymi należy wskazać jeżeli, jak podaje Wnioskodawca, obowiązek podatkowy u dostawcy powstał 18 sierpnia 2014 r. i faktura została wystawiona w dniu 19 sierpnia 2014 r., tj. po zakończeniu prac a otrzymana przez Wnioskodawcę w dniu 22 sierpnia 2014 r., to pierwszym okresem rozliczeniowym, w którym Wnioskodawca mógł odliczyć podatek z tej faktury był miesiąc, w którym otrzymał fakturę dokumentującą wykonanie ww. usługi, tj. sierpień 2014 r. (bowiem dopiero za ten miesiąc zostaną spełnione wszystkie przesłanki odliczenia). Jeżeli w rozliczeniu za ten okres Wnioskodawca nie odliczył podatku VAT mógł to zrobić w rozliczeniu za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Natomiast jeżeli Wnioskodawca do tej pory nie obniżył podatku należnego o podatek naliczony z ww. faktur VAT zakupu towarów i usług związanych z realizacją ww. inwestycji, to w trybie art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, Wnioskodawca może obniżyć kwotę podatku należnego poprzez dokonanie korekt deklaracji podatkowych za styczeń 2012 r. i za sierpień 2014 r.

Reasumując wskazać należy, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług wynikającego z faktur VAT dokumentujących wykonanie przez przedsiębiorstwo energetyczne przyłączy energetycznych, w trybie określonym w art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, pod warunkiem, że nie wystąpiły przesłanki negatywne wskazane w art. 88 ustawy o VAT.

Powyższe wynika z faktu, że nabyte przyłącza zostały wykorzystane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów, tj. sprzedaży do działek, na których zostały zainstalowane przyłącza, przez zarejestrowanego podatnika podatku VAT, przez co spełnione zostały przesłanki z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (w szczególności gdyby faktury zakupu obejmowały budowę oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych, do finansowania których w ramach zadań własnych zobowiązany jest Wnioskodawca) lub zmiany stanu prawnego.

Przedmiotem niniejszej interpretacji nie była kwestia powstania obowiązku podatkowego u dostawcy. Stwierdzenia w tym zakresie zawarte we wniosku, że "U usługodawcy obowiązek podatkowy z tytułu pierwszej faktury wystawionej na rzecz wnioskodawcy powstał w dniu 28 grudnia 2011 r., zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do końca 2013 r.), natomiast w przypadku drugiej faktury dokumentującej usługi związane z budową przyłączy obowiązek podatkowy powstał w dniu 18 sierpnia 2014 r. w dacie wykonania usługi zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT", przyjęto jako element opisanego stanu faktycznego i nie były one przedmiotem oceny.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.