IBPP1/4512-744/15/DK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 września 2015 r. (data wpływu 17 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego na rzecz małżonki - jest prawidłowe.

W dniu 17 września 2015 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego na rzecz małżonki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącym działalność gospodarczą od dnia 3 września 2014 r.

W dniu 30 września 2013 r. Wnioskodawca nabył do majątku osobistego (majątku prywatnego Wnioskodawcy) znak graficzny zarejestrowany w Urzędzie Patentowym Rzeczpospolitej Polskiej od spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za kwotę 7.499,99 zł. Znak ten nie był nigdy wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy, nie był wprowadzony przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych oraz wartości materialnych i prawnych oraz nie był przez Wnioskodawcę amortyzowany. Znak ten wszedł do majątku osobistego Wnioskodawcy - ze względu na istniejącą rozdzielność majątkową pomiędzy Wnioskodawcą a jego Małżonką.

W miesiącu grudniu 2014 r. Wnioskodawca dokonał darowizny przedmiotowego znaku na rzecz Małżonki. Interpretacją indywidualną z dnia 24 czerwca 2015 r., sygn. IBPP1/4512-229/15/ES Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, iż przedmiotowa transakcja, jako że nosi znamiona działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na

podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., dalej u.p.t.u.), jako nieodpłatne świadczenie usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku uznania prawidłowości stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach tj. przyjęcia, iż opisana w treści wniosku czynność nieodpłatnego przeniesienia własności znaku towarowego na żonę Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u., podstawę opodatkowania niniejszej transakcji będzie stanowił koszt nabycia znaku towarowego przez Wnioskodawcę, tj. kwota 7.499,99 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 29a u.p.t.u. podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie natomiast do ustępu 5 powołanego artykułu w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Jak wskazują w swojej praktyce organy podatkowe: "ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, iż chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 2 marca 2015 r. sygn. IPTPP2/4512-33/15-2/PRP)."

Z prezentowaną przez organy podatkowe wykładnią art. 29a ust. 5 u.p.tu. należy się zgodzić, jako że treść przepisu jest jasna.

Należy podkreślić, iż ustawodawca w powołanym artykule celowo użył zwrotów, które w przepisach prawa podatkowego posiadają jasną i ścisłą konotację. Stanowiąc zatem o koszcie świadczenia usług poniesionym przez podatnika, ustawodawca miał z pewnością na myśli koszty realne oraz namacalne, nie natomiast hipotetycznie utracone korzyści. Takie rozumienie przedmiotowego przepisu pozostaje również w zgodzie z treścią art. 75 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym w odniesieniu do świadczenia usług, o których mowa w art. 26 Dyrektywy, w przypadku gdy towary stanowiące część majątku przedsiębiorstwa używane są do celów prywatnych lub usługi są świadczone nieodpłatnie, podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie tych usług.

W kontekście powyższego przepisu, Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził:

"26 Rozpatrywane pojęcie zawarte jest w przepisie prawa wspólnotowego, który nie odsyła do prawa państw członkowskich w celu ustalenia jego znaczenia oraz zakresu stosowania. W związku z powyższym wykładnia tego pojęcia w jego ogólnym znaczeniu nie może zostać pozostawiona do swobodnego uznania każdego państwa członkowskiego (zob. podobnie wyrok z dnia 1 lutego 1977 r. w sprawie 51/76 Verbond van Nederlandse Ondernemingen, Rec. str. 113, pkt 10 i 11).

27 W ogólnym znaczeniu pojęcie to odnosi się do wydatków, które dotyczą samego dobra (zob. ww. wyrok w sprawie Enkler, pkt 36). Obejmuje ono wydatki, takie jak koszty nabycia czy wytworzenia rzeczonego dobra, które związane są z powstaniem prawa do odliczenia podatku VAT i bez których rozpatrywane wykorzystanie do celów prywatnych nie mogłoby mieć miejsca (Wyrok z dnia 14 września 2006 r. C-72/05 (Hausgemeinschaft Jörg und Stefanie Wollny)." Podobne stanowisko w przedmiocie wykładni powołanego przepisu dyrektywy prezentują również przedstawiciele doktryny: "Z pewnością nie jest natomiast możliwe uwzględnienie jako podstawy opodatkowania tzw. kosztu alternatywnego, czyli kwoty, jaką podatnik mógłby potencjalnie uzyskać, gdyby świadczył daną usługę na normalnych warunkach, a nie nieodpłatnie.... Analogicznie nie znajduje uzasadnienia przyjęcie jako podstawy opodatkowania rynkowej wartości danego świadczenia (K. Lewandowski, P. Fałkowski Dyrektywa VAT 2006/112. Komentarz. C.H. Beck, Warszawa 2012)."

Odnosząc powyższe uwagi do stanu faktycznego przedstawionego w treści niniejszego wniosku, należy uznać, iż podstawę opodatkowania w przedmiotowej sprawie będzie stanowił wyłącznie koszt nabycia znaku towarowego przez Wnioskodawcę od spółki z o.o., tj. kwota 7.499,99 zł. Dla określenia podstawy opodatkowania nie będzie miała natomiast znaczenia wartość rynkowa znaku towarowego przenoszonego nieodpłatnie na żonę Wnioskodawcy, jak również koszty transakcyjne związane z przeniesieniem znaku.

Wobec powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku przedmiotowego nieodpłatnego przekazania ochronnego prawa do znaku towarowego wraz ze znakiem towarowym, która to czynność będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, podstawą opodatkowania - zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy - będzie faktyczny koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie kwota poniesionych wydatków w związku z nabyciem tego znaku towarowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl przepisu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

I tak, na mocy art. 8 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r., za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Z ww. powołanego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

* w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa - użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia - w całości lub w części - podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych (warunki te muszą być spełnione łącznie),

* w przypadku świadczenia usług - świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Wypełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zatem stwierdzić, iż opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością. Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że dokonana przez Wnioskodawcę w grudniu 2014 r. czynność nieodpłatnego przeniesienia własności znaku towarowego na żonę Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej podstawy opodatkowania przy darowiźnie wskazanego we wniosku znaku towarowego, należy przytoczyć przepis art. 29a ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), zgodnie z którym podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Natomiast zgodnie z art. 29a ust. 5 ww. ustawy, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje:

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, iż chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe.

Należy zauważyć, że cyt. wyżej przepis art. 29a ust. 5 ustawy o VAT nie określa podstawy opodatkowania w oparciu o wartość rynkową dla nieodpłatnego świadczenia usług zrównanego z odpłatnym świadczeniem usług na podstawie art. 8 ust. 2 ww. ustawy o VAT.

Ww. przepis art. 29a ustawy stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.) z treści którego wynika, iż w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Stosownie do art. 75 Dyrektywy, w odniesieniu do świadczenia usług, o których mowa w art. 26 (tekst jedn.:m.in. usług świadczonych przez podatnika nieodpłatnie na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, uznawanych za usługi świadczone odpłatnie) w przypadku gdy towary stanowiące część majątku przedsiębiorstwa używane są do celów prywatnych lub usługi są świadczone nieodpłatnie, podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie tych usług.

W myśl art. 78 lit. a Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się podatki, cła, opłaty, i inne należności, z wyjątkiem samego VAT.

Do podstawy opodatkowania nie wlicza się zatem samego podatku od wartości dodanej - należnego z tytułu danej transakcji.

Z opisu sprawy wynika, że znak towarowy o którym mowa we wniosku nie został przez Wnioskodawcę wytworzony, lecz Wnioskodawca nabył prawo do tego znaku w dniu 30 września 2013 r. za kwotę 7.499,99 zł. Znak ten nie był nigdy wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy, nie był wprowadzony przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych oraz wartości materialnych i prawnych oraz nie był przez Wnioskodawcę amortyzowany.

W miesiącu grudniu 2014 r. Wnioskodawca dokonał darowizny przedmiotowego znaku na rzecz Małżonki, co stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Wobec powyższego, w przypadku dokonanej przez Wnioskodawcę czynności darowizny na rzecz małżonki prawa do zarejestrowanego znaku towarowego o którym mowa we wniosku, jako podstawę opodatkowania - zgodnie z cyt. wyżej art. 29a ust. 5 ww. ustawy - przyjąć należy faktyczny koszt świadczenia tej usługi poniesiony przez Wnioskodawcę, którym w przedmiotowej sprawie będzie kwota wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z nabyciem prawa do tego znaku towarowego, o ile oczywiście bez ich poniesienia wykonanie usługi nieodpłatnego przekazania znaku towarowego byłoby niemożliwe. Zaznaczyć jednak należy, że jeżeli Wnioskodawca poniósł inne niewymienione we wniosku koszty świadczenia tych usług, to koszty te również będą stanowić podstawę opodatkowania.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku przedmiotowego nieodpłatnego przekazania ochronnego prawa do znaku towarowego wraz ze znakiem towarowym, która to czynność będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, podstawą opodatkowania - zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy - będzie faktyczny koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie kwota poniesionych wydatków w związku z nabyciem tego znaku towarowego, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.