IBPP1/443-980/10/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2010 r. (data wpływu 13 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy przeniesienie na podwykonawców zwrotu kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego powinno być udokumentowane notą obciążeniową czy też fakturą VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 października 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy przeniesienie na podwykonawców zwrotu kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego powinno być udokumentowane notą obciążeniową czy też fakturą VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca świadczy usługi budowlano-montażowe w ramach realizacji różnych projektów budowlanych. W związku z prowadzonymi pracami budowlanymi niejednokrotnie konieczne jest zajęcie pasa drogowego przy budowie. W zakresie konkretnych prac budowlanych Podatnik korzysta z usług podwykonawców, z którymi zawiera umowy podwykonawcze (umowa o roboty budowlane). Zobowiązuje w nich podwykonawców do poniesienia kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego. Decyzję administracyjną, w której właściwy organ wyraża zgodę na zajęcie pasa drogowego i ustala opłatę, uzyskuje Wnioskodawca, który zamierza kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego, zgodnie z warunkami zawartej umowy, obciążyć podwykonawcę inwestycji, wystawiając notę obciążeniową, nie traktując przy tym tej czynności jako opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Zarządca dróg, wydając zezwolenie na zajęcie pasa drogowego i pobierając opłatę, nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, a czynność udokumentowana jest decyzją administracyjną. Przeniesienie opłaty administracyjnej jest czynnością, zdarzeniem pozostającym poza zakresem przedmiotowym VAT. Jest tylko czynnością techniczną, a nie wynagrodzeniem za czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Nie mieści się ona bowiem w art. 5 w związku z czym powinna być dokumentowana notą obciążeniową a nie fakturą VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Podatnik postępuje prawidłowo wystawiając noty obciążeniowe w przypadku żądania od podwykonawców zwrotu kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego, czy też powinien udokumentować ten fakt fakturą VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe obciążenie - zwrot kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego - jako niepodlegające ustawie o VAT winno być dokonane notą obciążeniową. Wnioskodawca nie odsprzedaje podwykonawcy żadnego świadczenia, nie wypełnia tą czynnością treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT. W tym przypadku, w ocenie Wnioskodawcy, przeniesienie opłaty na inny podmiot, nie ma charakteru odsprzedaży świadczenia, jest to tylko i wyłącznie przenoszenie kosztów. Wnioskodawca wskazuje, że występuje w roli pośrednika i otrzymany zwrot wydatków nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, gdyż nie jest on w istocie wynagrodzeniem Wnioskodawcy. Jest to wyłącznie przenoszenie wydatków zgodnie z treścią zapisów umowy wykonawczej. Ponadto Wnioskodawca podnosi, że podatek od towarów i usług jest podatkiem od określonych czynności, a nie samych transferów (płatności pieniężnych) i nie każda płatność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz wyłącznie taka, która stanowi wynagrodzenie za czynność opodatkowaną co wynika z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zdaniem Wnioskodawcy w opisanej sytuacji, następuje przeniesienie na podwykonawcę kosztów, nie ma natomiast świadczenia ze strony inwestora.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT" opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jako generalny wykonawca wielu obiektów budowlanych obciąża Podwykonawców opłatą wynikającą z decyzji administracyjnej, wydaną przez właściwy organ administracji publicznej w granicach przydzielonych mu zadań o charakterze publicznoprawnym, która to decyzja uprawnia do zajęcia pasa ruchu drogowego czy zieleni potrzebnego do wybudowania budynku mieszkalnego czy użytkowego. Zatem opłata za przedmiotową decyzję administracyjną wydaną przez podmiot wykonujący zadania o charakterze publicznoprawnym nie będzie podlegała opodatkowaniu przepisom ustawy o podatku od towarów i usług na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Z treści umów wykonawczych zawartych pomiędzy Inwestorem, a Podwykonawcą wynika, że koszt związany z opłatą za przedmiotową decyzję administracyjną ponosi Inwestor, a następnie przenosi on koszty z tym związane na Podwykonawcę.

Jak wynika z interpretacji indywidualnej sygnatura: IPPP3/443-223/08-2/MM Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stoi na stanowisku, że "Wnioskodawca przenosząc koszty na Podwykonawcę nie ma obowiązku wystawiania faktury VAT. Dochodzi w tym konkretnym przypadku do refakturowania kosztów. Obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie regulują kwestii refakturowania kosztów. Należy więc w tej sytuacji odwołać się do zapisu zawartego w art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. Nr L 347/1), (wcześniej art. 6 ust. 4 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG) (Dz. Urz. UE. Nr L 145/1)), zgodnie z którym w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, uczestniczy w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Ponadto z cytowanych przepisów wynika, iż aby mogła być mowa o opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi dojść do świadczenia usług. W przypadku więc przenoszenia opłat za zajęcie pasa drogowego na Wnioskodawcę przez Inwestora nie ma mowy o jakimkolwiek świadczeniu usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług na jego rzecz. W świetle powyższego w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie obciążenie Wnioskodawcy opłatą za zajęcie pasa drogowego na cele budowy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie jest czynnością wymienioną w art. 5 i 8 ustawy o VAT. Czynność ta, jako niepodlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług winna być udokumentowana innym dokumentem niż fakturą VAT zarezerwowaną dla dokumentowania czynności z zakresu ustawy o podatku od towarów i usług, np. notą obciążeniową".

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy dokonując przeniesienia kosztów przedmiotowej opłaty administracyjnej należy zwrócić uwagę, iż po stronie przenoszącego jej koszty nie dochodzi do wykonania świadczenia, o którym stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym w opisywanym przypadku nie dochodzi do dokonania sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT, co jest ściśle powiązane z administracyjnym charakterem opłaty.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w opisywanym przypadku obciążenie kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego powinno zostać udokumentowane notą księgową a nie fakturą VAT. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Podgórze z dnia 22 listopada 2005 r. (sygn. PP/443-185/05), zgodnie z którym: "zarówno udzielenie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego jak i naliczenie opłat za jego zajęcie, stanowią czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji publicznej w drodze decyzji administracyjnej (...). Zarządca dróg wydając zezwolenie na zajęcie pasa drogowego i pobierając za niego opłatę nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, a czynność dokumentowana jest decyzją administracyjną (...). Czynność "przenoszenia kosztów" zajęcia pasa drogowego przez Spółkę na Inwestora nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług, gdyż nie mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 5 ww. ustawy o VAT i powinna być dokumentowana notą księgową".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 31 grudnia 2010 r., gdyż we wniosku z dnia 8 października 2010 r. Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy o VAT. Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ww. ustawy o VAT usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Powołany przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 powoływanej ustawy o VAT. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Odwołując się do uregulowań dotyczących świadczenia usług należy podkreślić, iż czynność należy uznać za świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Ponadto należy mieć również na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 cyt. ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w myśl ust. 2 powołanego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez "podatników" w rozumieniu ustawy i wykonywane są w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy.

W celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z opodatkowania konieczne jest spełnienie dwóch warunków:

* czynności - co do zasady podlegające opodatkowaniu - muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,

* ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

Należy podkreślić, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 15 ust. 6 ustawy o VAT bowiem w niniejszej sprawie istotą problemu nie jest kwestia podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT czynności wydania przez uprawnione organy władzy publicznej (administracyjne) decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego. W przedmiotowej sprawie przedmiotem interpretacji jest bowiem kwestia obciążenia podwykonawcy kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego (zgodnie z zawartą pomiędzy Wnioskodawcą a podwykonawcą umową), które ponosi Wnioskodawca, występując o wydanie decyzji administracyjnej zezwalającej na zajęcie pasa drogowego.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca świadczy usługi budowlano-montażowe w ramach realizacji różnych projektów budowlanych. W związku z prowadzonymi pracami budowlanymi niejednokrotnie konieczne jest zajęcie pasa drogowego przy budowie. W zakresie konkretnych prac budowlanych Podatnik korzysta z usług podwykonawców, z którymi zawiera umowy podwykonawcze (umowa o roboty budowlane). Zobowiązuje w nich podwykonawców do poniesienia kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego.

Decyzję administracyjną w której właściwy organ wyraża zgodę na zajęcie pasa drogowego i ustala opłatę uzyskuje Wnioskodawca, który zamierza kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego, zgodnie z warunkami zawartej umowy, obciążyć podwykonawcę inwestycji, wystawiając notę obciążeniową, nie traktując przy tym tej czynności jako opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Zarządca dróg, wydając zezwolenie na zajęcie pasa drogowego i pobierając opłatę, nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, a czynność udokumentowana jest decyzją administracyjną.

W oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż przeniesienie opłaty przez Wnioskodawcę na rzecz podwykonawcy jest świadczeniem, za które Wnioskodawca pobiera opłatę w wysokości równej kwocie zapłaconej przez niego opłaty, której wysokość została ustalona w drodze decyzji administracyjnej.

Wnioskodawca obciążając kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego podwykonawcę przenosi na podmiot świadczący usługę budowlaną poniesiony przez siebie wydatek. Przeniesienie powyższych kosztów jest związane bezpośrednio z usługą świadczoną przez podwykonawcę, bowiem brak decyzji administracyjnej zezwalającej na zajęcie pasa drogowego, nie pozwoliłby na wykonanie czynności, do których podwykonawca został zobowiązany.

W przedmiotowej sprawie z wnioskiem o wydanie zezwolenia występuje Wnioskodawca, niemniej jednak zauważyć należy, że z wniosku wynika, iż z umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą i podwykonawcą to podwykonawca zobowiązany jest do ponoszenia kosztów związanych z inwestycją, w tym dotyczących opłat za zajęcie pasa drogowego.

Zatem w przedmiotowej sprawie podwykonawca inwestycji, zgodnie z warunkami zawartej umowy, zobowiązany jest do ponoszenia kosztów opłaty za zajęcie pasa drogowego, lecz samodzielnie nie stara się o uzyskanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Natomiast Wnioskodawca występując z wnioskiem o wydanie takiej decyzji administracyjnej w której właściwy organ wyraża zgodę na zajęcie pasa drogowego i ustala opłatę w istocie działa na rzecz podwykonawcy.

Pomiędzy Wnioskodawcą, a podwykonawcą istnieje zatem więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca podejmuje bowiem określone działania, za które otrzymuje wynagrodzenie w wysokości kwoty opłaty za wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, które to wynagrodzenie zostaje wypłacone przez podwykonawcę inwestycji. Opłata, o której mowa w niniejszym wniosku jest formą wynagrodzenia za świadczone usługi, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Świadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz podwykonawcy usługą jest przeniesienie opłaty, za co otrzymuje wynagrodzenie równe wartości opłaty ustalonej w drodze decyzji administracyjnej za zajęcie pasa drogowego. Natomiast podwykonawca staje się niewątpliwie beneficjentem tej czynności, jest bezpośrednim jej konsumentem, odbiorcą świadczenia odnoszącym korzyść o charakterze majątkowym.

A zatem zapłatę przez podwykonawcę na rzecz Wnioskodawcy kwoty opłaty za zajęcie pasa drogowego należy uznać za wynagrodzenie w zamian za wyświadczoną przez Wnioskodawcę usługę.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy o VAT Minister Finansów, w obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008 r., rozporządzeniu z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.) określił m.in. szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania.

Przedmiotowe świadczenie powinno zostać udokumentowane fakturą VAT, którą Wnioskodawca winien wystawić w oparciu o przepisy art. 106 ust. 1 ww. ustawy o VAT oraz uregulowania rozdziału 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Reasumując wskazać należy, że w okolicznościach przedstawionych w niniejszym wniosku Wnioskodawca świadczy na rzecz podwykonawcy usługę polegającą na przeniesieniu opłaty za zajęcie pasa drogowego, opodatkowaną na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, którą należy udokumentować fakturą VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zauważyć należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie kwestia obciążenia przez Wnioskodawcę podwykonawcy kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie była natomiast kwestia podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT czynności wydania przez uprawnione organy decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego.

Na marginesie należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny i stanowisko wnioskodawcy i nie stanowią źródeł prawa.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.