IBPP1/443-975/14/BM - Opodatkowanie dostawy drugiego domu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 października 2014 r. (data wpływu 2 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z 23 grudnia 2014 r. (data wpływu 24 grudnia 2014 r.) oraz pismem z 29 grudnia 2014 r. (data wpływu 30 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy drugiego domu - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 października 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy drugiego domu.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 23 grudnia 2014 r. (data wpływu 24 grudnia 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 17 grudnia 2014 r. znak: IBPP1/443-975/14/BM. oraz pismem z 29 grudnia 2014 r. (data wpływu 30 grudnia 2014 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wybudował dom jednorodzinny w stanie surowym zamkniętym z pieniędzy pochodzących ze sprzedaży działki. Ze względu na sytuację majątkową Wnioskodawca sprzedał ten niewykończony dom w 2013 r. Transakcję Wnioskodawca rozliczył w PIT-39 wykorzystując zwolnienie z art. 21 pkt 131 ustawy.

W 2014 r. w trakcie budowy jest dom jednorodzinny z pieniędzy pochodzących ze sprzedaży pierwszego.

Obecnie Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej (Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT).

W uzupełnieniu z 23 grudnia 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że działalność gospodarczą prowadził w latach 1992 do 1993, jako sprzedaż zabawek.

Wnioskodawca nigdy nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Przedmiotem interpretacji jest jedynie ewentualna sprzedaż w roku 2015 domu jednorodzinnego, przed jego wykończeniem i zasiedleniem wraz z gruntem.

Wnioskodawca sprzedał działkę pochodzącą ze zwrotu Skarbu Państwa (wywłaszczenie w latach 50-tych) nr działek 1875/21 - 637², 1880/21 - 363².

Działki te jak i następne pokryte były nasypem przeznaczonym na linię kolejową Rybnik-Oświęcim. Struktura nasypu to glina z wykopu przeznaczonego na linię kolejową Tychy-Tychy Miasto. Nasyp posiadał wymiary szer. 25 m, długość 100 m, wys.². Wnioskodawca usunął nasyp i sprzedał działki oraz rozpoczął budowę domu na następnej działce, również pokrytej nasypem i pochodzącej ze zwrotu.

Wnioskodawca budowę rozpoczął w maju 2013 r. z przeznaczeniem dla Wnioskodawcy i rodziny.

Wnioskodawca udał się do Urzędu Skarbowego z pytaniem, co ma zrobić jak sprzeda działkę, co gdy braknie mu środków na wykończenie tego domu i Wnioskodawca będzie zmuszony go sprzedać. Poinformowano Wnioskodawcę, że gdy nastąpi sprzedaż działki to pieniądze Wnioskodawca przeznaczy na budowę domu, a gdy nastąpi sprzedaż domu to Wnioskodawca rozliczy to w PIT-39, przeznaczy na cele budowlane bez zaciągnięcia kredytu.

Poniesione koszty związane z doprowadzeniem terenu do użytku oraz podziały geodezyjne, wydzielenie drogi i utwardzenie, projekt i zezwolenia z kolei, to wszystko wyniosło więcej niż zakładał Wnioskodawca. Mimo, że Wnioskodawca sprzedał mieszkanie, nie starczyło środków na dokończenie budowy bez zaciągania kredytu.

To była przyczyna decyzji o sprzedaży budynku w stanie surowym.

Pozwolenie na budowę pierwszego domu wydano na Wnioskodawcę w dniu 22 maja 2013 r., a sprzedaż nastąpiła 29 listopada 2013 r.

W lipcu 2014 r. Wnioskodawca rozpoczął budowę drugiego domu dla siebie i rodziny, wykończenie domu za pieniądze pochodzące ze sprzedaży pierwszego domu. Na dzień dzisiejszy Wnioskodawca nie podjął decyzji o ewentualnej sprzedaży w 2015 r., bo gdyby okazało się, że Wnioskodawca nie jest w stanie pokryć wszystkich kosztów do końca bez kredytu - bo będzie zmuszony do sprzedaży rozpoczętej budowy.

Uzyskane środki pozwolą Wnioskodawcy na zagospodarowanie ostatniej działki pokrytej nasypem - stąd to pytanie o interpretację w sprawie obowiązku w podatku VAT.

O pozwolenie na budowę drugiego domu Wnioskodawca wystąpił w czerwcu 2014 r.

Pod pojęciem niewykończonego domu Wnioskodawca rozumiał "stan surowy zamknięty". Ewentualna sprzedaż obecnie budowanego domu będzie w stanie "surowy zamknięty z instalacjami".

Wydatki dotyczące budowy pierwszego i drugiego domu Wnioskodawca ponosił w całości osobiście.

Faktury VAT dla jednego i drugiego budynku wystawiane były wyłącznie na Wnioskodawcę.

Wnioskodawcy nie przysługuje odliczenie podatku VAT.

Wnioskodawca posiada jeszcze działkę ze zwrotu 700², pokrytą nasypem oraz część stuletniego domu wraz z rolą 3.000², ale nie do sprzedania - nieuregulowany stan prawny w rodzinie.

W 2011 r. Wnioskodawca sprzedał kawalerkę 29² a w 2012 r. mieszkanie 34² -Wnioskodawca nigdy nie składał VAT-R oraz deklaracji VAT-7.

Środki z ewentualnej sprzedaży domu będą przeznaczone na zabudowanie ostatniej działki, na własne potrzeby mieszkaniowe bez zaciągania kredytu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ewentualna sprzedaż w roku 2015 obecnie budowanego domu jednorodzinnego, przed jego wykończeniem i zasiedleniem podlega podatkowi VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko przedstawione w piśmie z 23 i 29 grudnia 2014 r.):

Wnioskodawca sądził, że po wywłaszczeniu rodziny na ponad 1 hektar - zwrot 3.700² będzie jakąś rekompensatą i pozwoli wybudować dom dla siebie i rodziny bez żadnego kredytu. Była to jedyna realna droga do własnego domu w oparciu o własne środki.

Wnioskodawca uważa, że sprzedaż nowowybudowanego domu nie powinna podlegać podatkowi VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 s. 1 z późn. zm.), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

"Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podkreślić także należy, iż w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Należy także zauważyć, że Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do kwestii, czy sprzedaż w roku 2015 obecnie budowanego drugiego domu jednorodzinnego, przed jego wykończeniem i zasiedleniem będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca obecnie nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej (działalność gospodarczą prowadził w latach 1992 do 1993 - sprzedaż zabawek). Wnioskodawca nigdy nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca sprzedał działkę pochodzącą ze zwrotu Skarbu Państwa (wywłaszczenie w latach 50-tych - nr działek 1875/21 - 637²,1880/21 - 363²). Działki te jak i następne pokryte były nasypem przeznaczonym na linię kolejową. Wnioskodawca usunął nasyp i sprzedał działki oraz rozpoczął budowę domu na następnej działce, również pokrytej nasypem i pochodzącej ze zwrotu.

Wnioskodawca wskazał we wniosku, ze pozwolenie na budowę pierwszego domu wydano na Wnioskodawcę w dniu 22 maja 2013 r., Wnioskodawca wybudował dom jednorodzinny w stanie surowym zamkniętym z pieniędzy pochodzących ze sprzedaży działki.

Wnioskodawca budowę rozpoczął w maju 2013 r. z przeznaczeniem dla Wnioskodawcy i rodziny.

Poniesione koszty związane z doprowadzeniem terenu do użytku oraz podziały geodezyjne, wydzielenie drogi i utwardzenie, projekt i zezwolenia z kolei, to wszystko wyniosło więcej niż zakładał Wnioskodawca.

Ponadto należy zauważyć, że Wnioskodawca w 2011 r. sprzedał kawalerkę 29² a w 2012 r. mieszkanie 34². Pomimo tego Wnioskodawcy nie starczyło środków na dokończenie budowy bez zaciągania kredytu. To była przyczyna decyzji o sprzedaży pierwszego budynku w stanie surowym. Wnioskodawca sprzedał 29 listopada 2013 r. ww. niewykończony dom ze względu na sytuację majątkową.

Z wniosku wynika, że w czerwcu 2014 r. Wnioskodawca wystąpił o pozwolenie na budowę drugiego domu.

Wnioskodawca wskazał we wniosku, że w lipcu 2014 r. rozpoczął budowę drugiego domu dla siebie i rodziny. Wykończenie domu ma nastąpić za pieniądze pochodzące ze sprzedaży pierwszego domu.

Na dzień dzisiejszy Wnioskodawca nie podjął jeszcze decyzji o ewentualnej sprzedaży ww. domu w 2015 r., bo gdyby okazało się, że Wnioskodawca nie jest w stanie pokryć wszystkich kosztów do końca bez kredytu - bo będzie zmuszony do sprzedaży rozpoczętej budowy.

Uzyskane środki pozwolą Wnioskodawcy na zagospodarowanie ostatniej działki pokrytej nasypem.

Wnioskodawca wskazał, że środki z ewentualnej sprzedaży drugiego domu będą przeznaczone na zabudowanie ostatniej działki, na własne potrzeby mieszkaniowe bez zaciągania kredytu.

Wnioskodawca wskazał ponadto, że wydatki dotyczące budowy pierwszego i drugiego domu ponosił w całości osobiście. Faktury VAT związane z budową jednego i drugiego budynku wystawiane były wyłącznie na Wnioskodawcę. Wnioskodawcy nie przysługuje odliczenie podatku VAT.

Z wniosku wynika również, że Wnioskodawca posiada jeszcze działkę ze zwrotu 700², pokrytą nasypem oraz część stuletniego domu z rolą 3.000², który nie jest przeznaczony do sprzedania ze względu na nieuregulowany stan prawny w rodzinie.

Należy podkreślić, że Wnioskodawca wskazał, we wniosku, że rozpoczął budowę drugiego domu dla siebie i rodziny.

Jednakże z wniosku wynika, że Wnioskodawca planuje ewentualną sprzedaż w 2015 r. ww. drugiego domu w stanie "surowym zamkniętym z instalacjami".

Wskazuje to jednoznacznie, że w takiej sytuacji nie dojdzie do wykorzystywania ww. domu przez Wnioskodawcę i jego z rodzinę.

Wnioskodawca wskazał, że środki z ewentualnej sprzedaży drugiego domu będą przeznaczone na zabudowanie ostatniej działki, na własne potrzeby mieszkaniowe bez zaciągania kredytu.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Należy zauważyć, że zamiar z jakim Wnioskodawca rozpoczął budowę drugiego domu dla siebie i rodziny, który następnie Wnioskodawca zamierza sprzedać w stanie surowym ze względu brak środków na jego wykończenie, a środki uzyskane z tej sprzedaży posłużą Wnioskodawcy do umożliwienia planowanej zabudowy ostatniej działki, na własne potrzeby mieszkaniowe Wnioskodawcy bez zaciągania kredytu, nie może przesądzać, że ewentualna sprzedaż ww. drugiego domu w stanie w stanie "surowym zamkniętym z instalacjami" nie będzie podlegała opodatkowaniu.

Znaczenie dla sprawy ma bowiem całokształt działań jakie Wnioskodawca podejmuje w odniesieniu do nieruchomości przez cały okres jej posiadania.

Trzeba mieć także na uwadze, że przez termin "zamiar" należy pojmować nie wolę wewnętrzną ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustaleniu zamiaru nie można poprzestać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych.

Odnosząc się do sprawy będącej przedmiotem wniosku należy stwierdzić, że Wnioskodawca podjął się budowy drugiego domu biorąc pod uwagę możliwość jego sprzedaży w 2015 r.

Wnioskodawca rozpoczął w lipcu 2014 r. budowę drugiego domu z pieniędzy pochodzących ze sprzedaży pierwszego niewykończonego domu, który Wnioskodawca sprzedał w listopadzie 2013 r. w celu wybudowania drugiego domu.

Ponadto w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w celu sprzedaży drugiego domu zaangażował środki podobne do wykorzystywanych przez podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, mianowicie doprowadził do użytku teren działek pokrytych nasypem przeznaczonym na linię kolejową, dokonał podziału geodezyjnego, wydzielił drogi, utwardził drogi, uzyskał projekt i zezwolenia na budowę pierwszego domu, wybudował pierwszy dom w stanie surowym zamkniętym, sprzedał pierwszy dom w stanie surowym zamkniętym, za środki uzyskane z budowy pierwszego domu, wybuduje drugi dom, a w przypadku jego sprzedaży w stanie surowym zamkniętym z instalacjami, środki ze sprzedaży przeznaczy na zabudowanie ostatniej działki własne potrzeby mieszkaniowe. Takie działania Wnioskodawca wykraczają poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym i odpowiadają działaniom podmiotów profesjonalnie zajmujących się budową domów na sprzedaż.

Zatem w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca podejmując czynności związane z ewentualną sprzedażą ww. drugiego domu, zaangażował środki podobne do tych jakie wykorzystują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami o którym mowa we wskazanych orzeczeniach w sprawach C-180/10 i C-181/10, tj. wykazał aktywność w przedmiocie ewentualnego zbycia drugiego domu porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć należy również, iż nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Powyższe w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca, gdyż Wnioskodawca w razie ewentualnej sprzedaży drugiego domu nie będzie go wykorzystał do potrzeb osobistych. Wnioskodawca podjął się bowiem budowy drugiego domu z pieniędzy pochodzących ze sprzedaży pierwszego niewykończonego domu, a pieniądze pochodzące z ewentualnej sprzedaży drugiego domu miałyby posłużyć Wnioskodawcy w celu zagospodarowania trzeciej działki na własne potrzeby mieszkaniowe bez zaciągania kredytu.

Została tym samym wypełniona definicja prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy a Wnioskodawca działa jako podatnik VAT.

Jednocześnie wskazać należy, że działania Wnioskodawcy zmierzające do sprzedaży drugiego domu w stanie "surowym zamkniętym z instalacjami", oceniane pojedynczo nie decydowałyby jeszcze o handlowym charakterze działań Wnioskodawcy, jednak brane pod uwagę łącznie ze sprzedażą pierwszego domu i budową trzeciego domu dowodzą, że Wnioskodawca zamierza dokonać dostawy ww. drugiego domu w stanie "surowym zamkniętym z instalacjami" w warunkach, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

A zatem, w przedmiotowej sprawie występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że planowana dostawa drugiego domu w stanie "surowym zamkniętym z instalacjami" będzie dokonana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca dokonując ewentualnej sprzedaży drugiego domu w stanie "surowym zamkniętym z instalacjami" będzie działał w charakterze podatnika zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, a czynność ta nosi znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Skutkiem powyższego dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż drugiego domu w stanie "surowym zamkniętym z instalacjami" będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż nowowybudowanego domu nie powinna podlegać podatkowi VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.