IBPP1/443-931/13/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 25 września 2013 r. (data wpływu 2 października 2013 r.) uzupełnionym pismem z 7 stycznia 2014 r. (data wpływu 9 stycznia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wliczenia do proporcji obrotu ze sprzedaży lokali mieszkalnych, lokali użytkowych, budynków na podstawie art. 90 ust. 5 ustawy o VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 października 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wliczenia do proporcji obrotu ze sprzedaży lokali mieszkalnych, lokali użytkowych, budynków na podstawie art. 90 ust. 5 ustawy o VAT.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 7 stycznia 2014 r. (data wpływu 9 stycznia 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 20 grudnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Miasto jako podatnik VAT, część swoich wydatków dotyczących nabycia towarów i usług, dla których nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot związanych ze sprzedażą opodatkowaną, odlicza procentowo wg wyliczonej proporcji określonej w art. 90 ust. 3-6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT). Na podstawie art. 90 ust. 5 ustawy o VAT, do wyliczenia proporcji nie ujmuje się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych podlegających amortyzacji - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności. Miasto jako osoba prawna dokonuje sprzedaży lokali mieszkalnych i użytkowych oraz budynków, wykazując obrót wynikający z tych transakcji w swojej deklaracji VAT-7. Ww. nieruchomości zabudowane nie znajdują się w ewidencji środków trwałych Urzędu Miejskiego, ale na stanie miejskiej jednostki budżetowej, będącej odrębnym podatnikiem VAT.

Zgodnie ze statutem nadanym tej jednostce (o nazwie "Jednostka Obsługi Finansowej Gospodarki Nieruchomościami" - dalej: JOFGN), przedmiotem jej działania jest obsługa finansowa gospodarki nieruchomościami, które stanowią własność lub współwłasność Miasta oraz nieruchomościami Skarbu Państwa, dla których Prezydent Miasta wykonuje uprawnienia właścicielskie, a do zadań tej jednostki należy m.in. prowadzenie ewidencji środków trwałych nieruchomości przekazanych w zarząd. JOFGN wykorzystuje nieruchomości do prowadzenia działalności, m.in. w postaci świadczenia usług dzierżawy i najmu. Zarówno Miasto (jako jednostka samorządu terytorialnego), jak i JOFGN (jako jednostka budżetowa) są zwolnione podmiotowo z podatku dochodowego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że Jednostka Obsługi Finansowej Gospodarki Nieruchomościami (JOFGN) została powołana na mocy uchwały nr. Rady Miejskiej w Z. z dnia 12 września 2005 r. w sprawie: utworzenia jednostki budżetowej "Jednostka Obsługi Finansowej Gospodarki Nieruchomościami", podjętej na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. h i art. 40 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym i art. 18 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych. Statut jednostce nadano uchwałą. Rady Miejskiej w Z. z dnia 17 października 2005 r. w sprawie nadania Statutu jednostce budżetowej pod nazwą "Jednostka Obsługi Finansowej Gospodarki Nieruchomościami".

Zgodnie z zapisami statutu (§ 5 pkt 1 Statutu) pierwotnie przedmiotem działania Jednostki była obsługa finansowa gospodarki nieruchomościami stanowiącymi własność lub współwłasność:

a. Gminy Miejskiej Z.,

b. Skarbu Państwa dla których Prezydent Miasta wykonuje uprawnienia właścicielskie,

c. osób prawnych i fizycznych, których nieruchomości pozostają w samoistnym posiadaniu Gminy Miejskiej Z.

Zadania JOFGN określone zostały w pkt 2 § 5 Statutu i obejmowały głównie czynności z zakresu obsługi rachunkowo - księgowej nieruchomości stanowiących własność bądź współwłasność Gminy Miejskiej bądź Skarbu Państwa, a w szczególności:

W związku z trudnościami, jakie były związane z przygotowaniem i przeprowadzeniem przetargu na zarządzanie komunalnym zasobem gminnym, w oparciu o art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, zadania te powierzono Jednostce Obsługi Finansowej Gospodarki Nieruchomościami.

Uchwałą nr. Rady Miejskiej w Z. z dnia 15 stycznia 2007 r. w sprawie: zmiany uchwały nr.... z dnia 17 października 2005 r. w sprawie nadania Statutu jednostce budżetowej pod nazwą "Jednostka Obsługi Finansowej Gospodarki Nieruchomościami" statut JOFGN został poszerzony o zadania z zakresu:

Przedmiotowa uchwała została podjęta na podstawie art. 40 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym i art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych, zgodnie z którym to przepisem, organ tworząc jednostkę budżetową nadaje jej statut oraz określa mienie oddawane tej jednostce w zarząd.

Zgodnie z nadanym cytowaną powyżej uchwałą brzmieniem § 5 statutu przedmiotem działania Jednostki jest:

1.1. obsługa finansowa gospodarki nieruchomościami, które stanowią własność lub współwłasność Gminy Miejskiej oraz nieruchomościami Skarbu Państwa, dla których Prezydent Miasta wykonuje uprawnienia właścicielskie,

1.2. zwykły zarząd:

1.2.1. nieruchomościami mieszkalnymi i użytkowymi, będącymi własnością lub współwłasnością Gminy Miejskiej, stanowiącymi grunty zabudowane budynkami mieszkalnymi i użytkowymi oraz znajdującymi się na tych nieruchomościach obiektami infrastruktury technicznej, tj. urządzeniami i sieciami technicznego uzbrojenia terenu związanymi z funkcjonowaniem budynków wraz z terenami niezbędnymi do prawidłowego i racjonalnego korzystania z tych budynków i urządzeń,

1.2.2. lokalami komunalnymi i Skarbu Państwa w budynkach Wspólnot Mieszkaniowych,

1.2.3. nieruchomościami mieszkalnymi i użytkowymi będącymi własnością lub współwłasnością Skarbu Państwa, stanowiącymi grunty zabudowane budynkami mieszkalnymi i użytkowymi oraz znajdującymi się na tych nieruchomościach obiektami infrastruktury technicznej, tj. urządzeniami i sieciami technicznego uzbrojenia terenu związanymi z funkcjonowaniem budynków, dla których Prezydent Miasta wykonuje uprawnienia właścicielskie, wraz z terenami niezbędnymi do prawidłowego i racjonalnego korzystania z tych budynków i urządzeń.

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 5 lipca 2010 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego, jednostek budżetowych, samorządowych zakładów budżetowych, państwowych funduszy celowych oraz państwowych jednostek budżetowych mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 289), ewidencję środków trwałych prowadzi ta jednostka (w tym przypadku JOFGN), która otrzymała w zarząd lub użytkowanie ww. środki (stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego - Miasta) i które są przez nią wykorzystywane na potrzeby własnej działalności.

Na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych, Rada Miejska w Z. przekazała jednostce w zarząd nieruchomości mieszkalne i użytkowe, będące własnością lub współwłasnością Gminy Miejskiej (Skarbu Państwa), stanowiące grunty zabudowane budynkami mieszkalnymi i użytkowymi oraz znajdującymi się na tych nieruchomościach obiektami infrastruktury technicznej, dlatego przedmiotowe nieruchomości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych jednostki budżetowej. Powyższe wynika również z zapisów rozporządzenia przytoczonego powyżej.

Jednostka sprawuje zarząd opisanymi powyżej nieruchomościami i udostępnia je osobom trzecim, a pozyskiwane dochody z tytułu odpłatnego udostępnienia nieruchomości tym osobom (przede wszystkim czynsze i opłaty niezależne do właściciela za lokale mieszkalne i użytkowe) ujmowane są w strukturze budżetu Wnioskodawcy w ramach odrębnego zadania dochodowego.

JOFGN nie wnosi wobec Wnioskodawcy opłat z tytułu użytkowania nieruchomości.

Ww. nieruchomości, co do zasady, nie są bezpośrednio wykorzystywane przez Wnioskodawcę, a udostępniane przez jednostkę budżetową (zgodnie z jej statutem) osobom trzecim na podstawie umów najmu, dzierżawy lub użyczenia, bądź zajmowane bez tytułu prawnego (w tym wypadku naliczane jest odszkodowanie z tego tytułu).

Należy zaznaczyć, że jednostka wykorzystuje kilka lokali jako siedziby Punktów Obsługi Mieszkańców, ponosząc wydatki związane z ich utrzymaniem w ramach wydatków na bieżące utrzymanie jednostki.

Wnioskodawca posiadany zasób nieruchomości mieszkaniowych udostępnia mieszkańcom gminy za pośrednictwem JOFGN, celem realizacji zadań własnych Wnioskodawcy, wynikających m.in. z art. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.), natomiast w zakresie zbywania przedmiotowych nieruchomości lub ich części, transakcji dokonuje Wnioskodawca jako właściciel nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przy wyliczeniu proporcji Miasto jako podatnik VAT (bez podległych jednostek budżetowych, które są zarejestrowane jako odrębni podatnicy VAT), może zgodnie z art. 90 ust. 5 ustawy o VAT nie wliczać do proporcji obrotu uzyskanego ze sprzedaży lokali mieszkalnych, lokali użytkowych, budynków, dokonywanej przez Miasto, znajdujących się na stanie podległej jednostki budżetowej i wykorzystywanych w tej jednostce do prowadzenia działalności podlegającej opodatkowaniu VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, Miasto przy wyliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, zgodnie z art. 90 ust. 5 ustawy o VAT nie powinno wliczać obrotu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości, będących własnością Miasta lub Skarbu Państwa, dla których Prezydent Miasta wykonuje uprawnienia właścicielskie, gdyż nie ma znaczenia przez który podmiot jest prowadzona ewidencja środków trwałych - Miasto przekazało to zadanie podległej jednostce budżetowej, która wykorzystuje obiekty do świadczenia usług, opodatkowanych lub zwolnionych z VAT. Dane dotyczące środków trwałych wg prowadzonej ewidencji są ujmowane (zgodnie z zapisami § 20 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 5 lipca 2010 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego, jednostek budżetowych, samorządowych zakładów budżetowych, państwowych funduszy celowych oraz państwowych jednostek budżetowych mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, wydanego na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych) w sprawozdaniu finansowym jednostki samorządu terytorialnego (Miasta), składającym się, m.in. z łącznego bilansu obejmującego dane wynikające z bilansów samorządowych jednostek budżetowych (w tym zarówno Urzędu Miejskiego, która prowadzi ewidencję środków trwałych nieprzekazanych innym jednostkom do użytkowania lub w zarząd, jak również JOFGN, która prowadzi ewidencję użytkowanych nieruchomości), łącznego rachunku zysków i strat obejmującego dane wynikające z rachunków zysków i strat samorządowych jednostek budżetowych i łącznego zestawienia zmian w funduszu obejmujących dane wynikające z zestawień zmian w funduszu samorządowych jednostek budżetowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT (obowiązującego do 31 grudnia 2013 r.), podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Sprzedażą natomiast - w myśl art. 2 pkt 22 ww. ustawy - jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W przypadku, gdy podatnik dokonuje zakupów związanych zarówno z czynnościami w związku, z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i z czynnościami w związku, z którymi takie prawo nie przysługuje, zastosowanie znajdą przepisy art. 90 ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jednocześnie, według art. 90 ust. 2 ww. ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl przepisu art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W świetle art. 90 ust. 4 ustawy o VAT, proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Dokonując analizy cyt. wyżej przepisów stwierdzić należy, że na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, występuje obowiązek wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Natomiast w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy.

Ponadto należy podkreślić, iż przepisy dotyczące zasad odliczania częściowego, zawarte w art. 90 ust. 2 ustawy oraz następnych ustępach tego artykułu, znajdują zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. A zatem dotyczą czynności podlegających opodatkowaniu. Natomiast nie dotyczą czynności, których wykonanie nie powoduje konsekwencji podatkowych, gdyż nie podlegają one przepisom ustawy.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż proporcja wyliczana jest jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zatem, w liczniku tak ustalonej proporcji uwzględnia się obrót z czynności, w związku z którymi przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia podatku należnego, tzn. wartości transakcji, od których - zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy - przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. W mianowniku natomiast uwzględnia się całkowity obrót uzyskany z czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (czyli kwoty z licznika) oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje to prawo, a więc czynności zwolnionych od podatku (czynności niepodlegające opodatkowaniu nie są w ogóle objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, tak więc nie uwzględnia się ich w proporcji).

Stosownie do art. 90 ust. 5 ww. ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Zatem, w oparciu o powyższy przepis należy stwierdzić, że do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z:

Powyższe środki trwałe muszą zatem zostać zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz być używane przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Wskazać należy, że ww. przepis art. 90 ust. 5 ustawy, jest bezpośrednią implementacją regulacji wynikającej z art. 174 ust. 2 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1 z późn. zm.), zgodnie z którą, w drodze odstępstwa od ust. 1 (sposób wyliczenia proporcji stosowanej przy odliczaniu podatku naliczonego), przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się wysokości obrotu uzyskanego z dostaw dóbr inwestycyjnych używanych przez podatnika do potrzeb jego przedsiębiorstwa.

Wykładnia porównawcza powyższej regulacji art. 90 ust. 5 ustawy oraz cyt. art. 174 ust. 2 lit. a ww. Dyrektywy prowadzi do wniosku, że wynikający z przepisu krajowego zwrot "używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności" wskazuje, że nie jest wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru, bowiem "użytkownikiem" w rozumieniu tego przepisu jest jedynie taki właściciel, który do momentu sprzedaży korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa.

Tak więc "użytkownikiem" w rozumieniu art. 90 ust. 5 ustawy o VAT jest jedynie taki właściciel, który do momentu sprzedaży korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa, a nie tylko pobiera z tego towaru pożytki cywilne i inne dochody. Zatem, środek trwały oddany w najem, dzierżawę lub w użytkowanie wieczyste nie spełnia ww. warunku.

Z wniosku wynika, że Miasto jako podatnik VAT, część swoich wydatków dotyczących nabycia towarów i usług, dla których nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot związanych ze sprzedażą opodatkowaną, odlicza procentowo wg wyliczonej proporcji określonej w art. 90 ust. 3-6 ustawy o VAT. Miasto dokonuje sprzedaży lokali mieszkalnych i użytkowych oraz budynków, wykazując obrót wynikający z tych transakcji w swojej deklaracji VAT-7. Ww. nieruchomości zabudowane nie znajdują się w ewidencji środków trwałych Urzędu Miejskiego, ale na stanie miejskiej jednostki budżetowej, będącej odrębnym podatnikiem VAT.

Zgodnie ze statutem nadanym tej jednostce przedmiotem jej działania jest obsługa finansowa gospodarki nieruchomościami, które stanowią własność lub współwłasność Miasta oraz nieruchomościami Skarbu Państwa, dla których Prezydent Miasta wykonuje uprawnienia właścicielskie, a do zadań tej jednostki należy m.in. prowadzenie ewidencji środków trwałych nieruchomości przekazanych w zarząd.

Na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy o finansach publicznych, Rada Miejska w Z. przekazała jednostce w zarząd nieruchomości mieszkalne i użytkowe, będące własnością lub współwłasnością Gminy Miejskiej (Skarbu Państwa), stanowiące grunty zabudowane budynkami mieszkalnymi i użytkowymi oraz znajdującymi się na tych nieruchomościach obiektami infrastruktury technicznej, dlatego przedmiotowe nieruchomości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych jednostki budżetowej.

Jednostka sprawuje zarząd opisanymi powyżej nieruchomościami i udostępnia je osobom trzecim, a pozyskiwane dochody z tytułu odpłatnego udostępnienia nieruchomości tym osobom (przede wszystkim czynsze i opłaty niezależne do właściciela za lokale mieszkalne i użytkowe) ujmowane są w strukturze budżetu Wnioskodawcy w ramach odrębnego zadania dochodowego.

JOFGN nie wnosi wobec Wnioskodawcy opłat z tytułu użytkowania nieruchomości.

Ww. nieruchomości, nie są bezpośrednio wykorzystywane przez Wnioskodawcę, a udostępniane przez jednostkę budżetową (zgodnie z jej statutem) osobom trzecim na podstawie umów najmu, dzierżawy lub użyczenia, bądź zajmowane bez tytułu prawnego (w tym wypadku naliczane jest odszkodowanie z tego tytułu).

W zakresie zbywania przedmiotowych nieruchomości lub ich części transakcji dokonuje Wnioskodawca jako właściciel nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy zgodnie z art. 90 ust. 5 ustawy o VAT może nie wliczać do proporcji obrotu uzyskanego ze sprzedaży lokali mieszkalnych, lokali użytkowych, budynków znajdujących się na stanie podległej jednostki budżetowej i wykorzystywanych w tej jednostce do prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości Wnioskodawcy należy stwierdzić, że przy kalkulacji wartości współczynnika struktury sprzedaży, w związku z art. 90 ust. 5 ustawy o VAT, Wnioskodawca powinien uwzględniać obrót z tytułu dostawy budynków oraz lokali mieszkalnych i użytkowych używanych przez Gminę do wykonywania jej zadań publicznych oddanych innemu podmiotowi (jednostce - odrębnemu podatnikowi VAT) do używania, gdyż, jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego nie były one używane bezpośrednio przez Wnioskodawcę na potrzeby jego działalności gospodarczej. Ponadto jak wynika z opisu zawartego we wniosku ww. nieruchomości zabudowane nie znajdują się w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy a w ewidencji miejskiej jednostki budżetowej będącej odrębnym podatnikiem, która sprawuje zarząd nieruchomościami mieszkalnymi i użytkowymi będącymi własnością lub współwłasnością Gminy, stanowiącymi grunty zabudowane budynkami mieszkalnymi i użytkowymi oraz znajdującymi się na tych nieruchomościach obiektami infrastruktury technicznej.

Tym samym nie zostały spełnione warunki wynikające z art. 90 ust. 5 ustawy o VAT uprawniające do nieuwzględnienia w proporcji obrotu uzyskanego ze sprzedaży ww. nieruchomości.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.