IBPP1/443-901/13/KJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 13 sierpnia 2013 r. (data wpływu 24 września 2013 r.), uzupełnionym pismem z 12 listopada 2013 r. (data wpływu 18 listopada 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki niezabudowanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 września 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki niezabudowanej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 12 listopada 2013 r. (data wpływu 18 listopada 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 5 listopada 2013 r. znak: IBPP1/443-901/13/KJ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 1 marca 2013 r. na podstawie aktu notarialnego Gmina zbyła niezabudowaną działkę nr 3/8, obręb X położoną w C. na rzecz Pana K. i Pani M. Od roku 1998 r. do 28 lutego 2013 r. przedmiotowa działka była dzierżawiona przez rodziców nabywających. Dzierżawa terenu korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie § 13 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jako dzierżawa gruntów przeznaczonych na cele rolnicze. Gmina była właścicielem przedmiotowej nieruchomości na podstawie decyzji stwierdzającej jej nabycie. Z wypisu z rejestru gruntów wynika, że obszar działki nr 3/8, stanowiącej sad, wynosi 0,0144 ha. Działka nie jest zabudowana i posiada bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Obszar na którym znajduje się działka nr 3/8 nie jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego, jednak według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta, leży w terenie oznaczonym symbolem B-1.4.MW/MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jedno i wielorodzinnej. Na przedmiotową działkę nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy. Państwo K. i M. nabyli działkę nr 3/8 w celu poprawy warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, położonej w C. oznaczonej w obrębie X jako działka nr 4/9. W akcie notarialnym z dnia 1 marca 2013 r. podano cenę netto sprzedaży tj. kwotę 21.000,00 zł powiększoną o podatek VAT według podstawowej stawki 23% w wysokości 4.830,00 zł oraz cenę brutto tj. kwotę 25.830,00 zł. Tak też została wystawiona faktura VAT dokumentująca przedmiotową sprzedaż.

Pani M., matka nabywających, uważa że Gmina pobrała nienależnie podatek VAT powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego I FPS 8/10 z którego wynika, że w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086) w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są wypisy z ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wyjaśnił, że z wypisu z ewidencji gruntów, wydanym z upoważnienia Prezydenta Miasta z datą 25 lutego 2013 r. wynika, że obszar działki nr 3/8 wynosi 0,0144 ha i stanowi sad (Klasa botaniczna: IVb; Rodzaj użytku: R-użytki rolne; Sposób zagospodarowania: S; Nazwa klasoużytku: Sad; Oznaczenie klasoużytku: S-RIVb).

Działka nr 3/8 nie jest zabudowana i posiada bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Nieruchomość położona w C., oznaczona jako działka nr 3/8 nie jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego, natomiast zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta działka leży w terenie oznaczonym symbolem B-1.4.MW/MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jedno i wielorodzinnej. Na działkę 3/8 nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy. Przedmiotową nieruchomość gruntową przeznaczono do sprzedaży celem poprawy warunków zagospodarowania zabudowanej budynkami mieszkalnymi nieruchomości przyległej oznaczonej w obrębie X jako działka nr 4/9.

W dniu dokonania dostawy gruntu tj. 1 marca 2013 r. Gmina zbyła również sąsiednią nieruchomość, położoną w obrębie X, oznaczoną jako działka nr 3/5, która podobnie jak działka nr 3/8 stanowiła sad. W tamtejszym stanie prawnym sprzedaż została opodatkowana według stawki 23%. Prawidłowość zastosowania stawki 23% potwierdza interpretacja indywidualna sygn. IBPP2/443-493/13/AB.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dostawa niezabudowanej działki nr 3/8 przez Gminę na rzecz Pana K. i Pani M. podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 23%, czy też podlega zwolnieniu z opodatkowania tym podatkiem.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że nieruchomość Gminy będąca przedmiotem sprzedaży zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta, leży w terenie oznaczonym symbolem B-1.4.MW/MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jedno i wielorodzinnej, jej dostawa nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami na dzień sprzedaży tj. na 1 marca 2013 r. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decyduje przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Ustalenie zaś przeznaczenia danego terenu jest niezbędne dla określenia prawa do korzystania przy dostawie tego terenu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Takie stanowisko wydał Minister Finansów w interpretacji z dnia 11 maja 2012 r. IBPP2/443-135/12/AM. W związku z tym, działka nr 3/8 była przeznaczona pod zabudowę, dlatego też nie spełnia wymogów zawartych w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Wobec powyższego, sprzedaż działki 3/8 położonej w C. podlegała opodatkowaniu podstawową stawką VAT-23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że tut. organ oparł niniejszą interpretację na przepisach obowiązujących w dniu zaistnienia zdarzenia, tj. w dniu 1 marca 2013 r. bowiem w tym dniu Wnioskodawca dokonał sprzedaży niezabudowanej działki nr 3/8 opisanej we wniosku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Artykuł 15 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 cyt. ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Organy władzy publicznej są zatem podatnikami VAT w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak stanowi art. 41. ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., ustawodawca zwolnił od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

W celu określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zatem, podmiotem właściwym do określenia przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina. Tym samym, źródłem wywodzenia, czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Z treści cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. Jedynie w sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W świetle art. 9 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".

Zgodnie z art. 9 ust. 4 ww. ustawy, ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

W myśl art. 9 ust. 5 ww. ustawy studium nie jest aktem prawa miejscowego.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.), podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt I FPS 8/10 rozstrzygnięto, że w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1, z późn. zm.). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego - "teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 pomiędzy Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondernemingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony dla terenów gminy - przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Z kolei w sytuacji braku ww. dokumentacji - przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca, czynny podatnik podatku VAT, w dniu 1 marca 2013 r. na podstawie aktu notarialnego zbył niezabudowaną działkę nr 3/8.

Działka nie jest zabudowana i posiada bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Obszar na którym znajduje się przedmiotowa działka nie jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego, jednak według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta, leży w terenie oznaczonym symbolem B-1.4.MW/MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jedno i wielorodzinnej. Na przedmiotową działkę nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy. Z wypisu z ewidencji gruntów wynika, że obszar przedmiotowej działki stanowi sad (Klasa botaniczna: IVb; Rodzaj użytku: R-użytki rolne; Sposób zagospodarowania: S; Nazwa klasoużytku: Sad; Oznaczenie klasoużytku: S-RIVb).

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz przywołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że z uwagi na to, że w przedmiotowej sprawie brak jest planu zagospodarowania przestrzennego a także decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy dostawie przedmiotowej niezabudowanej działki nr 3/8, zakwalifikowanej w ewidencji gruntów jako użytki rolne, stosownie do art. 21 ust. 1 ww. ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, dla klasyfikacji tego terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta.

Zatem skoro dla przedmiotowej działki brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy, to dostawa niezabudowanej działki nr 3/8, która zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów stanowi sad - użytek rolny, korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Na marginesie należy zauważyć, że powołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna Nr IBPP2/443-493/13/AB została wydana w indywidualnej sprawie, w której indywidualnie oceniano stan faktyczny i stanowisko wnioskodawcy. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa i tut. organ nie jest nią związany. Ponadto interpretacja ta została wydana na tle zupełnie innego stanu faktycznego bowiem w tamtym przypadku przedmiotem dostawy nie był grunt niezabudowany lecz grunt, na którym posadowione były budowle. Wprawdzie same budowle nie były przedmiotem dostawy gdyż nie stanowiły ekonomicznej własności Wnioskodawcy, to jednak ich istnienie spowodowało, że przedmiotem dostawy był grunt przeznaczony pod zabudowę. W takim przypadku przeznaczenie wynikające czy to z ewidencji gruntów czy ze studium uwarunkowań pozostawało dla sprawy bez znaczenia.

Tut. organ nie jest również związany powołaną przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku interpretacją z dnia 11 maja 2012 r. IBPP2/443-135/12/AM.

Ponadto zauważyć należy, że Minister Finansów działając na podstawie art. 14e Ordynacji z urzędu może dokonać zmiany wydanej interpretacji ogólnej lub indywidualnej, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.