IBPP1/443-89/10/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2010 r. (data wpływu do tut. organu 1 lutego 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 kwietnia 2010 r. (data wpływu 20 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku VAT z tytułu zakupu samochodu ciężarowego marki Mercedes - Benz E 320 CDI - jest prawidłowe.

W dniu 1 lutego 2010 r. wpłynął do tut. organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku VAT z tytułu zakupu samochodu ciężarowego marki Mercedes - Benz E 320 CDI.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 15 kwietnia 2010 r. (data wpływu 20 kwietnia 2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 7 kwietnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 14 stycznia 2010 r. Wnioskodawca zakupił w Polsce samochód ciężarowy marki Mercedes-Benz E 320 CDI, rok produkcji 2004 od firmy w przekonaniu, że będzie mógł odliczyć w całości podatek VAT tj. 12 532,79 zł. Podczas rejestracji okazało się, że pomimo posiadanej homologacji i wpisu w dowodzie rejestracyjnym, że jest to samochód ciężarowy, stacja diagnostyczna odmówiła wydania oświadczenia na odliczenie VAT.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej od lipca 1993 r. Samochód nabył dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i będzie go wykorzystywał wyłącznie do działalności opodatkowanej. Samochód nabył na podstawie: faktury VAT w dniu 14 stycznia 2010 r., dowodu rejestracyjnego, wyciągu ze świadectwa homologacji i karty pojazdu.

Zgodnie z wydaną fakturą z dnia 6 kwietnia 2010 r. przez stację diagnostyczną dotyczącą przeglądu technicznego i opłaty za wpis do dowodu rejestracyjnego, samochód został zaklasyfikowany jako ciężarowy, także ze świadectwa homologacji z dnia 22 grudnia 2003 r. jednoznacznie wynika że samochód został zaklasyfikowany do kategorii ciężarowy, powyższe zaklasyfikowanie było oparte o przepisy Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. o dopuszczeniu pojazdu do ruchu.

W dowodzie rejestracyjnym w rubryce rodzaj pojazdu zapisano: samochód ciężarowy, także w karcie pojazdu w rubryce rodzaj i przeznaczenie pojazdu wpisano: samochód ciężarowy. Na podstawie wydanej homologacji producenta bezspornie wynika, że nie jest to samochód osobowy i dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi powyżej 500 kg. Zakupiony samochód nie spełnia wymagań o których mowa w art. 86 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Wnioskodawca nie poddawał samochodu dodatkowym badaniom technicznym i nie posiada zaświadczenia, że pojazd spełnia warunki o których mowa w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT w dowodzie rejestracyjnym. Nie ma adnotacji o spełnieniu przez pojazd wymagań, o których mowa w ww. artykule.

Dopuszczalna masa całkowita samochodu 2460 kg.

Dopuszczalna ładowność samochodu 645 kg.

W samochodzie są 4 miejsca siedzące, łącznie z miejscem dla kierowcy. Ponieważ samochód posiadał homologację i aktualne badanie techniczne, stacja diagnostyczna odmówiła wydania oświadczenia o spełnieniu przez pojazd wymagań, o którym mowa w art. 86 ust. 4 ustawy z 11 marca 2004 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota 12 532,79 zł podatku VAT może być w całości odliczona.

Zdaniem Wnioskodawcy ma on prawo do odliczenia całego podatku VAT, ponieważ samochód wyprodukowano w 2004 r. i posiada homologację samochodu ciężarowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

Zgodnie z obecnie (tekst jedn. od dnia 22 sierpnia 2005 r. do nadal) obowiązującym przepisem art. 86 ust. 3 ww. ustawy o VAT w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Zgodnie z art. 86 ust. 4 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.) przepis ust. 3 nie dotyczy:

Natomiast art. 86 ust. 5 cyt. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.) stanowi, iż spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W myśl art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru: DŁ = 357 kg + n × 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza liczbę miejsc (siedzeń), łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5000 zł.

Zgodnie z art. 86 ust. 5 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., dopuszczalna ładowność pojazdów oraz liczba miejsc (siedzeń) - zgodnie z wolą ustawodawcy - określana była na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji wskazanej powyżej nie miały określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznawane były również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

W myśl art. 25 ust. 1 pkt 2 obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Stosownie do § 10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.), obowiązującego do 30 kwietnia 2004 r., podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG/ Dz. Urz. UE L 145, s. 1 z późn. zm.), państwa członkowskie mogą utrzymać w mocy swoje przepisy dotyczące wyłączenia prawa do odliczenia podatku naliczonego obowiązujące w chwili wejścia w życie VI Dyrektywy, aż do przyjęcia przez Radę przepisów przewidzianych w tym przepisie. Tym samym wskazany przepis formułuje zasadę "stand still", przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W sentencji wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, iż "Artykuł 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli - co winien ocenić sąd krajowy - te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem".

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 z późn. zm.), uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Porównując przywołane przepisy obowiązujące do 30 kwietnia 2004 r. i te obowiązujące po tej dacie należy stwierdzić, że regulacje zawarte w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług mogą spowodować, w niektórych sytuacjach, ograniczenie zakresu prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z nabycia niektórych rodzajów samochodów.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że w dniu 14 stycznia 2010 r. Wnioskodawca zakupił w Polsce samochód ciężarowy marki Mercedes-Benz E 320 CDI, rok produkcji 2004 od firmy w przekonaniu, że będzie mógł odliczyć w całości podatek VAT tj. 12 532,79 zł. Podczas rejestracji okazało się, że pomimo posiadanej homologacji i wpisu w dowodzie rejestracyjnym, iż jest to samochód ciężarowy, stacja diagnostyczna odmówiła wydania oświadczenia na odliczenie VAT.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej od lipca 1993 r. Samochód nabył dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i będzie go wykorzystywał wyłącznie do działalności opodatkowanej. Samochód nabył na podstawie: faktury VAT w dniu 14 stycznia 2010 r., dowodu rejestracyjnego, wyciągu ze świadectwa homologacji i karty pojazdu.

Zgodnie z wydaną fakturą z dnia 6 kwietnia 2010 r. przez stację diagnostyczną dotyczącą przeglądu technicznego i opłaty za wpis do dowodu rejestracyjnego, samochód został zaklasyfikowany jako ciężarowy, także ze świadectwa homologacji z dnia 22 grudnia 2003 r. jednoznacznie wynika że samochód został zaklasyfikowany do kategorii ciężarowy, powyższe zaklasyfikowanie było oparte o przepisy Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. o dopuszczeniu pojazdu do ruchu.

W dowodzie rejestracyjnym w rubryce rodzaj pojazdu zapisano: samochód ciężarowy, także w karcie pojazdu w rubryce rodzaj i przeznaczenie pojazdu wpisano: samochód ciężarowy. Na podstawie wydanej homologacji producenta bezspornie wynika, że nie jest to samochód osobowy i dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi powyżej 500 kg. Zakupiony samochód nie spełnia wymagań o których mowa w art. 86 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Wnioskodawca nie poddawał samochodu dodatkowym badaniom technicznym i nie posiada zaświadczenia, że pojazd spełnia warunki o których mowa w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT w dowodzie rejestracyjnym. Nie ma adnotacji o spełnieniu przez pojazd wymagań, o których mowa w ww. artykule. Dopuszczalna masa całkowita samochodu wynosi 2460 kg, a dopuszczalna ładowność samochodu 645 kg.

W samochodzie są 4 miejsca siedzące, łącznie z miejscem dla kierowcy. Ponieważ samochód posiadał homologację i aktualne badanie techniczne, stacja diagnostyczna odmówiła wydania oświadczenia o spełnieniu przez pojazd wymagań, o którym mowa w art. 86 ust. 4 ustawy z 11 marca 2004 r.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny stwierdzić należy, iż na mocy obowiązujących od dnia 22 sierpnia 2005 r. przepisów art. 86 ust. 3 i ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do pełnego odliczenia kwoty podatku naliczonego z faktury VAT dokumentującej zakup przedmiotowego samochodu z uwagi na fakt, iż dopuszczalna masa całkowita tego pojazdu nie przekracza 3,5 tony oraz nie spełnia wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT w aktualnie obowiązującym brzmieniu. Na podstawie aktualnie obowiązujących przepisów Wnioskodawca ma zatem jedynie prawo do odliczenia 60% kwoty podatku określonej w fakturze zakupu tego pojazdu, nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Natomiast na mocy przepisów art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., Wnioskodawcy przysługiwałoby prawo do odliczenia w pełnej wysokości kwoty podatku naliczonego z faktury VAT dokumentującej zakup przedmiotowego samochodu bowiem dopuszczalna ładowność tego samochodu wynosi 645 kg czyli więcej niż określona wzorem DŁ = 357 + n x 68 kg (357 + 4 x 68 kg = 629 kg).

Również na mocy art. 25 ust. 1 pkt 2 obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym Wnioskodawcy przysługiwałoby prawo do odliczenia w pełnej wysokości kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury VAT dokumentującej nabycie przedmiotowego samochodu bowiem ładowność nabywanego samochodu jest wyższa niż 500 kg (wynosi 645 kg) i Wnioskodawca posiada świadectwo homologacji producenta lub importera wymagane dla danego rodzaju samochodu potwierdzające, że jest to samochód ciężarowy.

Z powyższego wynika, iż przepisy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym obowiązujące do dnia 30 kwietnia 2004 r. oraz przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r.) umożliwiałyby Wnioskodawcy pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu wskazanego we wniosku samochodu ciężarowego, natomiast przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r. do nadal) częściowo ograniczyły Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tego samochodu (do wysokości 60%, nie więcej niż 6.000 zł).

Tym samym stwierdzić należy, iż zmiana przepisów regulujących prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem wskazanego we wniosku samochodu ciężarowego, wprowadzona z dniem 22 sierpnia 2005 r. ustawą z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 90, poz. 756) spowodowała w konkretnej sytuacji Wnioskodawcy ograniczenie w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu tego samochodu. Zatem w wyniku zmiany przepisów prawa, która weszła w życie z dniem 22 sierpnia 2005 r., w rozpatrywanej sprawie doszło do pogorszenia sytuacji podatnika (ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego), tak więc w niniejszej sytuacji mamy do czynienia z naruszeniem klauzuli "stand still".

W związku z powyższym, jeżeli dopuszczalna ładowność nabytego przez Wnioskodawcę samochodu wynosi 645 kg, a liczba miejsc (siedzeń) wynosi 4 i wielkości te wynikają z wyciągu ze świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji oraz zakup samochodu potwierdzony jest fakturą VAT wystawioną na Wnioskodawcę, jak również nabyty samochód ciężarowy jest związany z wykonywaniem przez Wnioskodawcę wyłącznie czynności opodatkowanych - wówczas Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia pełnej (100%) kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury zakupu tego samochodu ciężarowego.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się ponadto, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.