IBPP1/443-877/11/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2011 r. (data wpływu 24 maja 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 sierpnia 2011 r. (data wpływu 23 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 maja 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17 sierpnia 2011 r. (data wpływu 23 sierpnia 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 11 sierpnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 1995 r. Wnioskodawca wraz z żoną, z którą nie ma rozdzielności majątkowej nabył dwie działki. Działki te nie zostały zakupione z myślą o działalności gospodarczej, lecz o prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Do rozpoczęcia działalności rolniczej jednak nie doszło. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny gdyż prowadzi działalność gospodarczą w zakresie gastronomii. Żona nie jest podatnikiem podatku VAT.

Część jednej z tych działek Wnioskodawca wydzierżawił firmie pod plac składowy. Za dzierżawę wystawiał faktury VAT. Umowa dzierżawy została zawarta w 2008 r. i trwa do nadal.

Działki te nigdy nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych, a opłaty z nimi związane takie jak np. podatek od nieruchomości nie były zaliczane do kosztów uzyskania przychodu.

Obecnie Wnioskodawca zamierza podzielić działki na mniejsze po czym sprzedać ich części powstałe w wyniku podziału.

Przed sprzedażą zostanie zmieniony ich status z działek rolnych na działki budowlane. Gmina nie posiada w odniesieniu do tych działek planu przestrzennego zagospodarowania. Jednakże ze studium uwarunkowań wynika zmiana statusu działek z rolnych na budowlane. Działki, które mają być przedmiotem dostawy nie są zabudowane.

Do tej pory ani Wnioskodawca ani jego żona nie dokonywali dostawy gruntów. W przyszłości zamierzają również sprzedać pozostałe (powstałe z podziału obecnie posiadanych) jednakże nie zostało to jeszcze ostatecznie przesądzone.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 17 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca wskazał, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej wyżej sytuacji Wnioskodawca ma obowiązek opodatkować stawką 23% podatku od towarów i usług sprzedaż tych działek.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż działek nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, gdyż dla tej czynności Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa VAT). Nie można stwierdzić, że działki stanowiły składniki związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy VAT. Bogate orzecznictwo wskazuje, że sprzedaż składników majątkowych stanowiących majątek prywatny nie stanowi działalności gospodarczej na tle ustawy VAT. W tezie wyroku WSA w Poznaniu z 10 lutego 2010 r. (sygnatura: I SA/Po 1026/09) czytamy, że: "Oceny, czy dana osoba spełnia kryteria pozwalające na ustalenie, że przy dostawie działek budowlanych osoba fizyczna działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) należy dokonać w momencie nabycia tych działek bądź gruntu, z którego działki są następnie wydzielane." Wnioskodawca w momencie zakupu działek nie zamierzał prowadzić na nich działalności gospodarczej. Potwierdzenie tej tezy znajdziemy również w wyroku z 27 stycznia 2010 r. WSA w Opolu (sygnatura: I SA/Op 512/09) który stwierdza: "Nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy VAT, sprzedaż czy wyprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży." Podobnie orzekł też NSA w Warszawie w wyroku z 12 stycznia 2010 r. (sygnatura: I FSK 1626/08) gdzie w tezie czytamy: "Zatem nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych). Jeżeli sprzedane działki zostały wydzielone z gruntu stanowiącego majątek osobisty sprzedawcy, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedawca nie może być uznany za handlowca w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy VAT."

Mając na względzie utartą i jednolitą linię orzecznictwa stwierdzić można, iż sprzedając działki Wnioskodawca nie będzie dla tych czynności podatnikiem podatku od towarów i usług, a co za tym idzie nie musi do ceny działek doliczać 23% podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, na mocy art. 8 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. z 2010 r. Dz. U. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

O ile ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje jedynie czynności wykonywane w sposób ciągły, zorganizowany i profesjonalny, o tyle ustawa o podatku VAT katalog podatników poszerza o podmioty, które - mimo że czynność wykonały jednorazowo - działały z zamiarem i w okolicznościach określonych przez ustawę za działalność gospodarczą.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej lub innej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 2 pkt 15, 19, 20 i 21 ustawy o VAT:

* przez działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą (...) a także świadczenie usług rolniczych;

* przez rolnika ryczałtowego rozumie się rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych;

* przez produkty rolne rozumie się towary wymienione w załączniku nr 2 do ustawy oraz towary wytworzone z nich przez rolnika ryczałtowego z produktów pochodzących z jego własnej działalności rolniczej przy użyciu środków zwykle używanych w gospodarstwie rolnym, leśnym i rybackim;

* przez usługi rolnicze rozumie się usługi wymienione w załączniku nr 2 do ustawy.

Biorąc pod uwagę wcześniej przytoczoną definicję działalności gospodarczej uznać należy, iż rolnik ryczałtowy, w świetle ustawy o podatku od towarów i usług, posiada status podatnika prowadzącego działalność gospodarczą (działalność rolniczą).

Jednakże na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy korzysta tylko ze zwolnienia od podatku w zakresie dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności oraz w zakresie świadczenia usług rolniczych.

Właściciel gospodarstwa rolnego, dokonujący dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze, jest co do zasady rolnikiem ryczałtowym, posiadającym status podatnika prowadzącego działalność gospodarczą (działalność rolniczą). Jeśli więc osoba taka wykonuje inne czynności mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług, brak jest podstaw prawnych do uznania, iż nie podlegają one opodatkowaniu.

Rolnik ryczałtowy sprzedający działki gruntowe nie zbywa majątku osobistego, ale składnik gospodarstwa rolnego, rozumianego jako grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w 1995 r. Wnioskodawca wraz z żoną, z którą nie ma rozdzielności majątkowej nabył dwie działki nr 1094/237 i 1096/237. Działki te zostały zakupione z myślą o prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Działki miały służyć produkcji rolnej i sprzedaży produktów rolnych. Do rozpoczęcia działalności rolniczej jednak nie doszło, gdyż ze szczegółowej analizy ekonomicznej z uwzględnieniem sytuacji rynkowej wynikało, że produkcja taka będzie nieopłacalna. Wnioskodawca nie dokonuje również sprzedaży (dostawy) produktów rolnych z własnej produkcji rolniczej. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, gdyż prowadzi działalność gospodarczą w zakresie gastronomii. Działkę nr 1094/237 Wnioskodawca wydzierżawił firmie pod plac składowy. Za dzierżawę wystawiał faktury VAT. Umowa dzierżawy została zawarta w 2008 r. i trwa do nadal. Natomiast działka nr 1096/237 nie była wynajmowana ani nie była na niej prowadzona żadna działalność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Działki te nigdy nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych.

Działka nr 1094/237 została podzielona na 2 mniejsze działki, natomiast działkę nr 1096/237 podzielono na 3 mniejsze.

Przed sprzedażą zostanie zmieniony status działek z rolnych na działki budowlane. Gmina nie posiada w odniesieniu do tych działek planu przestrzennego zagospodarowania, jednakże ze studium uwarunkowań wynika zmiana statusu działek z rolnych na budowlane. Działki, które mają być przedmiotem dostawy nie są zabudowane, jak również Wnioskodawca nie występował o wydanie decyzji w sprawie warunków zabudowy.

Wcześniej Wnioskodawca nie dokonywał dostawy gruntów. W przyszłości zamierza również sprzedać pozostałe (powstałe z podziału obecnie posiadanych), jednakże nie zostało to jeszcze ostatecznie przesądzone. Środki ze sprzedaży działek zostaną przeznaczone na własne potrzeby oraz działalności gospodarczej.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów dostawa gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzonej działalności gospodarczej, co może mieć miejsce również przy czynności dokonanej jednorazowo.

Zgodnie z art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej (...). Stanowi zatem zorganizowany kompleks majątkowy przeznaczony do prowadzenia działalności produkcyjnej, handlowej lub usługowej. Natomiast w myśl art. 55³ ustawy - Kodeks cywilny, za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

Biorąc pod uwagę powyższe należy przyjąć, że gospodarstwo rolne spełnia określone w Kodeksie cywilnym wymogi właściwe dla przedsiębiorstwa. Celem przedsiębiorstwa, którym jest gospodarstwo rolne, zawsze jest produkcja rolnicza, bez względu na to w jaki sposób zostaną wykorzystane pożytki z tej działalności.

Wnioskodawca wskazuje, iż zakupu powyższego gruntu dokonał z myślą o prowadzeniu gospodarstwa rolnego i dokonywaniu sprzedaży produktów rolnych, a więc nie do majątku osobistego ale w celu wykorzystywania w działalności gospodarczej. Jednocześnie ww. gruntu Wnioskodawca nie wykorzystywał w działalności rolniczej, gdyż do jej rozpoczęcia nie doszło. Opisane okoliczności wskazują na to, iż zamiarem Wnioskodawcy było wykorzystywanie gruntu w działalności gospodarczej. Nawet jeśli dotychczas nie osiągał z tytułu posiadanego gruntu żadnych dochodów nie oznacza to, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Jak wskazano bowiem wcześniej dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności, a podatnikiem jest również podmiot generujący straty.

Ponadto z wniosku wynika, że pomimo, iż Wnioskodawca przedmiotowych działek nie wykorzystywał rolniczo, to jednak część gruntu wydzierżawiał firmie pod plac składowy. Za dzierżawę wystawiał faktury VAT. Umowa dzierżawy została zawarta w 2008 r. i trwa do nadal.

W odniesieniu do powyższego należy zauważyć, iż w myśl art. 693 § 1 ustawy - Kodeks Cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Wobec powyższego oddanie w ramach umowy dzierżawy innemu podmiotowi nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawcy.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że dzierżawa, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zatem Wnioskodawca z tytułu przedmiotowej działalności tj. dzierżawy jest podatnikiem podatku VAT, z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z definicją działalności gospodarczej zawartą w powołanym wyżej przepisie, obejmuje ona również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne oraz fakt, że działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność gospodarczą (w tym działalność rolniczą i działalność polegającą na dzierżawie nieruchomości), sprzedaż przedmiotowego gruntu winna być traktowana jako sprzedaż majątku związanego z działalnością gospodarczą. Dlatego nawet jeśli Wnioskodawca początkowo nie zamierzał przeznaczyć nabytego gruntu do sprzedaży, to nie ulega wątpliwości, że nabył go w celu wykorzystania do działalności gospodarczej (rolniczej) oraz wykorzystywał go dla celów prowadzenia działalności gospodarczej (dzierżawa części działki).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wypełni zatem definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i wystąpi - w związku z dostawą przedmiotowego gruntu - w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Jak wynika z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z dodanym do ustawy o VAT od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są grunty zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Zwolnienie przysługuje zatem wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane czy też pod zabudowę. Oznacza to, że ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym i leśnym.

Grunty w niniejszej sprawie mają zostać sprzedane jako działki budowlane. Taki stan rzeczy w rezultacie pociąga za sobą powstanie obowiązku podatkowego na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, a przedmiotowa dostawa gruntów będzie stanowiła dostawę, o której mowa w cyt. art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jeśli zaś chodzi o zwolnienie przedmiotowe dla dostawy gruntu niezabudowanego, to ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, korzysta jedynie dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi jednak ww. okoliczność, zatem planowana dostawa wskazanych we wniosku działek nie będzie mogła korzystać z powyższego zwolnienia.

Reasumując, dokonanie dostawy przeznaczonych pod zabudowę działek niezabudowanych powstałych z podziału wskazanych we wniosku działek, nabytych w celu prowadzenia działalności gospodarczej (rolniczej), których część była/jest wykorzystywana dla celów prowadzenia działalności gospodarczej (dzierżawa części działki), zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, podlegać będzie opodatkowaniu wg stawki 23%, bowiem sprzedający, tj. Wnioskodawca w odniesieniu do powyższych transakcji, występować będzie w charakterze podatnika.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.