IBPP1/443-82/11/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2011 r. (data wpływu 17 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług odpłatnego udostępnienia nieruchomości OSiR-owi oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących zakupy związane z tym udostępnieniem - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2011 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług odpłatnego udostępnienia nieruchomości OSiR-owi oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących zakupy związane z tym udostępnieniem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Gmina B. oddała w tym roku do użytkowania i przyjęła do ewidencji środków trwałych halę sportową i szereg innych związanych z nią środków trwałych. Wszystkie te środki trwałe znajdują się na gruntach będących w użytkowaniu wieczystym Gminy. Zostały one utworzone w efekcie inwestycji przeprowadzonej w latach 2007-2010. Ponoszone w jej ramach wydatki były w większości udokumentowane fakturami VAT, podobnie jak wydatki poniesione w ramach ulepszenia hali już po wprowadzeniu jej do ewidencji środków trwałych. Pierwsza ze wspomnianych faktur została wystawiona 6 lipca 2007 r., ostatnia 31 sierpnia 2010 r.

Cała inwestycja została przeprowadzona w celu prowadzenia w obiekcie działalności sportowo-wychowawczej oraz odpłatnej dzierżawy dla podmiotów gospodarczych za pośrednictwem gminnej jednostki samorządowej - Ośrodka Sportu i Rekreacji w B. (dalej OSiR). W związku z tym w dniu 10 maja 2010 r. zawarto aneks do umowy użyczenia z dnia 2 lipca 2007 r., mocą którego oddano wspomnianą halę w bezpłatne używanie OSiR-owi. Krótko potem, dnia 24 maja 2010 r. (ostateczna z dniem 7 czerwca 2010 r.) została wydana decyzja Prezydenta Miasta B. o ustanowieniu trwałego, odpłatnego zarządu OSiR na wspomnianej nieruchomości. OSiR rozpoczął w nieruchomości i będzie prowadził w kolejnych latach działalność sportowo-wychowawczą, realizując tym samym jedno z zadań publicznych Gminy (zgodnie z ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym) oraz odpłatne, opodatkowane podatkiem od towarów i usług dzierżawy dla podmiotów gospodarczych, które nie stanowią żadnego zadania publicznego Gminy. Z tytułu trwałego zarządu OSiR jest zobowiązany do uiszczania Gminie opłaty rocznej do dnia 31 marca każdego roku. Zarówno Gmina B., jak i OSiR są zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług. Gmina do tej pory nie skorzystała z prawa odliczenia podatku z faktur zakupów składających się na wspomnianą inwestycję.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Wnioskodawca prosi o wskazanie zakresu i sposobu opodatkowania podatkiem od towarów i usług przedstawionego odpłatnego udostępnienia nieruchomości OSiR-owi oraz wskazanie zakresu i sposobu realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego we wspomnianych fakturach dokumentujących zakupy związane z tym udostępnieniem.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Poprzez oddanie przedmiotowej nieruchomości w odpłatny, trwały zarząd OSIR-owi Gmina wykonuje

W zakresie opisanym w pkt 1 Wnioskodawca podlega przepisowi art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT, natomiast w zakresie pkt 2 Gmina nie wykonuje zadań publicznych i przepis ten jej nie dotyczy, co więcej z tego samego powodu nie ma zastosowania § 12 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, jeśli w decyzji o trwałym zarządzie nie jest to określone wprost, Gmina jest zobowiązana ustalić w jakiej części opłata za trwały zarząd dotyczy działalności z pkt 1, a w jakiej z pkt 2. Pierwsza część nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej tę kwotę Wnioskodawca będzie określać jako "kwotę NP"), natomiast druga będzie podlegać, z zastosowaniem stawki podstawowej (obecnie 22%) ponieważ umowy dzierżawy będą zawierane tylko z podmiotami gospodarczymi (dalej tę kwotę Wnioskodawca będzie określać jako "kwotę 22"). Z obrotem opodatkowanym będzie się wiązać szereg obowiązków: wystawianie faktur, prowadzenia rejestrów, rozliczenie w deklaracji, zapłata podatku należnego.

Stanowisko odmienne stałoby w oczywistej sprzeczności z podstawowymi zasadami podatku VAT określonymi w Dyrektywie 2008/112/WE Rady z dnie 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Najdobitniej wskazuje na to art. 13 ust. 1 Dyrektywy, który nakazuje uznanie organów władzy publicznej za podatników, jeśli wyłączenie ich skutkowałoby istotnym zakłóceniem warunków konkurencyjnych, nawet w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej. Sytuacja w której Gmina prowadziłaby (za pośrednictwem swojej jednostki organizacyjnej) odpłatne dzierżawy dla podmiotów gospodarczych, nie będąc jednocześnie zobowiązaną do opodatkowania swojego obrotu stanowiłaby niedopuszczalne na gruncie VAT zakłócenie konkurencji.

W przedstawionym przypadku sytuacja jest tym bardziej oczywista, że Gmina w zakresie pkt 2 nie realizuje swoich zadań publicznych, a zatem Wnioskodawca nie występuje jako organ władzy publicznej, lecz jako podmiot prowadzący działalność zarobkową. Jak słusznie zauważa Tomasz Michalik ("VAT Komentarz" C. H. Beck, 2009 r., wyd. VI) "Warto zaznaczyć, iż przyjęta formuła podziału czynności wykonywanych przez przedmiotowe organy na wynikające z nałożonych stosownymi przepisami zadań oraz tych wynikających z umów cywilnoprawnych powoduje, iż poza regulacją pozostają czynności, które nie wynikają z realizacji zadań nałożonych stosownymi przepisami, ale także nie wynikają z zawartych umów cywilnoprawnych. W takim przypadku, jak się zdaje, konstrukcja regulacji powoduje, te czynności te nie będą podlegały wyłączaniu". Bardziej obrazowo przedstawiono tę kwestię w "Ustawa o VAT. Komentarz" (Modzelewski Zbigniew, Mularczyk Grzegorz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, 2006 r., wyd. II): "Jeśli podatnik składa zgłoszenie rejestracyjne na potrzeby opodatkowania VAT do własnego urzędu skarbowego i w związku z potwierdzeniem zarejestrowania jako podatnika VAT czynnego lub podatnika VAT zwolnionego musi ponieść opłatę skarbową w wysokości 152 zł, to mimo iż urząd skarbowy wykonał określoną czynność (usługę) za wynagrodzeniem, to urząd z tytułu takiej czynności nie stanie się podatnikiem VAT. I nie wynika to wcale z braku umowy cywilnoprawnej, tyko z faktu, że - wykonując daną czynność - występował jako organ władzy publicznej. Natomiast ten sam urząd skarbowy może odpłatnie wynająć (podnająć) innemu podmiotowi powierzchnię handlową (lokal) w budynku, do którego ma określone prawo. Ten kontrahent urzędu skarbowego będzie prowadził w tym lokalu np. punkt z poradami prawnymi (pisemnymi i ustnymi) w zakresie podatku od towarów i usług.

W takiej sytuacji urząd skarbowy wykona czynność jako podatnik VAT, chociaż jest organem władzy publicznej. Wystąpi w tym przypadku również umowa cywilnoprawna między urzędem a przedsiębiorcą (umowa najmu tub podnajmu), ale nie fakt jej wystąpienia powinien determinować to, czy urząd stanie się podatnikiem VAT, czy też nie. Decydujące znacznie ma w tym przypadku rozstrzygnięcie kwestii: czy urząd, wykonując daną czynność (najem lub podnajem lokalu użytkowego), występował jako organ władzy publicznej, czy też jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą. Oczywiście wynajem powierzchni użytkowej nie jest zastrzeżony dla urzędów skarbowych, co oznacza, że urząd zachowywał się jak każdy inny przedsiębiorca w tym zakresie i tylko dlatego powinien stać się podatnikiem VAT. Wystąpienie w tym wypadku umowy cywilnoprawnej jest tylko konsekwencją działania urzędu jako "zwykłego przedsiębiorcy"."

Zakupy dokonane przez Gminę w ramach inwestycji pozostają zatem od początku związane zarówno z czynnościami niepodlegającymi VAT, jak i opodatkowanymi. Gminie przysługuje zatem w części prawo o którym mowa w art. 86 Ustawy o VAT. Jednak zastosowanie w tym przypadku art. 90 ust. 2 Ustawy o VAT nie jest możliwe, ponieważ w przypadku czynności niepodlegających VAT nie możemy mówić o obrocie, a to potencjalnie prowadziłoby do ustalenia proporcji, o której mowa w tym przepisie na poziomie 100%. Pełne odliczenie podatku zawartego w cenach zakupów dokonanych przez Gminę byłoby sprzeczne z zasadą neutralności VAT i przepisem art. 86 Ustawy o VAT. Dlatego, podzielając opinię przedstawioną w interpretacji Ministra Finansów z dnia 6 października 2010 r. wydanej z jego upoważnienia przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach o sygn. IBPP4/443-1293/10/EJ, Wnioskodawca uważa, że przepis art. 90 Ustawy o VAT, a w związku z tym także art. 91 Ustawy o VAT nie mają zastosowana w przedstawionym przypadku. Proporcja, którą Gmina powinna zastosować w odniesieniu do podatku naliczonego z zakupów związanych z inwestycją, powinna być ustalona jako udział -"kwoty 22" (zdefiniowanej powyżej), w sumie "kwoty NP" oraz "kwoty 22" Jest to "pierwszy klucz podziału", o którym mowa we wspomnianej interpretacji Ministra Finansów. Korekta, o której mowa w art. 91 mogłaby mieć zastosowanie do przedmiotowych składników majątku Gminy jedynie w razie zmiany sposobu wykorzystania lub w przypadku zmiany "kwoty NP" lub "kwoty 22".

Ponieważ w złożonych do tej pory deklaracjach VAT Gmina nie odliczyła podatku z faktur zakupu zgodnie z przedstawionym stanowiskiem, to jest uprawniona do dokonania stosownych korekt deklaracji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 6 wyżej cytowanej ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Należy zaznaczyć, że jednostki samorządu terytorialnego takie jak gminy, powiaty czy województwa, są innymi niż organy władzy publicznej, uczestnikami sektora finansów publicznych, zatem nie korzystają z wyłączenia z opodatkowania, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, lecz są objęte zwolnieniem o którym mowa w obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. przepisie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649 z późn. zm.).

Poprzednio kwestia ta była uregulowana w § 12 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 z późn. zm.).

Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, m.in. sprawy z zakresu:

* ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej (art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym),

* kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych (art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy o samorządzie gminnym)

* utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych (art. 7 ust. 1 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż Gmina B. oddała do użytkowania i przyjęła do ewidencji środków trwałych halę sportową i szereg innych związanych z nią środków trwałych. Wszystkie te środki trwałe znajdują się na gruntach będących w użytkowaniu wieczystym Gminy. Zostały one utworzone w efekcie inwestycji przeprowadzonej w latach 2007-2010. Ponoszone w jej ramach wydatki były w większości udokumentowane fakturami VAT, podobnie jak wydatki poniesione w ramach ulepszenia hali już po wprowadzeniu jej do ewidencji środków trwałych. Pierwsza ze wspomnianych faktur została wystawiona 6 lipca 2007 r., ostatnia 31 sierpnia 2010 r.

Cała inwestycja została przeprowadzona w celu prowadzenia w obiekcie działalności sportowo-wychowawczej oraz odpłatnej dzierżawy dla podmiotów gospodarczych za pośrednictwem gminnej jednostki samorządowej - Ośrodka Sportu i Rekreacji w B. (dalej OSiR). W związku z tym dnia 10 maja 2010 r. zawarto aneks do umowy użyczenia z dnia 2 lipca 2007 r., mocą którego oddano wspomnianą halę w bezpłatne używanie OSiR-owi. W dniu 24 maja 2010 r. została wydana decyzja Prezydenta Miasta B. o ustanowieniu trwałego, odpłatnego zarządu OSiR na wspomnianej nieruchomości. OSiR rozpoczął w nieruchomości i będzie prowadził w kolejnych latach działalność sportowo-wychowawczą, realizując tym samym jedno z zadań publicznych Gminy (zgodnie z ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym) oraz odpłatne, opodatkowane podatkiem od towarów i usług dzierżawy dla podmiotów gospodarczych, które nie stanowią żadnego zadania publicznego Gminy. Z tytułu trwałego zarządu OSiR jest zobowiązany do uiszczania Gminie opłaty rocznej do dnia 31 marca każdego roku. Zarówno Gmina B., jak i OSiR są zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług. Gmina do tej pory nie skorzystała z prawa odliczenia podatku z faktur zakupów składających się na wspomnianą inwestycję.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

Przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ww. ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Zagadnienie dotyczące instytucji trwałego zarządu regulują przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm. Obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 18 ww. ustawy, nieruchomości mogą być oddawane jednostkom organizacyjnym w trwały zarząd, najem i dzierżawę oraz użyczane na cele związane z ich działalnością. Przez jednostkę organizacyjną, o której mowa w cyt. wyżej przepisie - w myśl art. 4 pkt 10 powołanej ustawy, należy rozumieć państwową lub samorządową jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej.

W myśl przepisu art. 45 ust. 1 cyt,. ustawy, trwały zarząd na rzecz jednostki organizacyjnej ustanawia właściwy organ, w drodze decyzji. Z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze (art. 11 ust. 1 ww. ustawy).

W komentarzu do ustawy o gospodarce nieruchomościami wskazano, że: "Trwały zarząd jest prawem niezbywalnym. Podlega ochronie prawnej i jest instytucją prawa administracyjnego powodującą powstanie stosunku prawnego pomiędzy osobą prawną prawa publicznego a jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej. Wobec powyższego Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego, przyznając trwałemu zarządcy określone uprawnienia w stosunku do nieruchomości, są zobligowane uregulować prawa i obowiązki związane z gospodarowaniem mieniem publicznym. Chodzi tu przede wszystkim o zakres odpowiedzialności jednostki organizacyjnej wobec organu wykonawczego reprezentującego właściciela oraz uprawnienia tej jednostki w stosunku do posiadanej nieruchomości. Ponieważ tych stosunków nie można regulować przepisami prawa cywilnego, ustawodawca postanowił, że ustanowienie na rzecz jednostki organizacyjnej trwałego zarządu odbywać się będzie w drodze decyzji administracyjnej wydawanej przez upoważnione właściwe organy, tj. w odniesieniu do nieruchomości Skarbu Państwa - starostę, zaś jednostek samorządu terytorialnego odpowiednio wójta, burmistrza, prezydenta miasta, zarząd powiatu lub zarząd województwa. Natomiast upoważnienie ustawowe do oddania nieruchomości Skarbu Państwa w trwały zarząd na rzecz jednostek organizacyjnych wymienionych w art. 60 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy posiada wyłącznie minister właściwy do spraw administracji publicznej" - Michał Horoszko w: "Gospodarka nieruchomościami. Komentarz", red. dr Dariusz Pęchorzewski, C.H. Beck 2009 r.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie Prezydent Miasta oddając jednostce samorządowej (OSiR) na podstawie decyzji administracyjnej w trwały zarząd ww. nieruchomość (halę sportową i szereg innych związanych z nią środków trwałych) działa jako organ reprezentujący jednostkę samorządu terytorialnego w sprawach z zakresu gospodarowania mieniem samorządowym. Gospodarka nieruchomościami należy do zadań własnych gminy wymienionych w art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

W związku z tym, że oddanie nieruchomości w trwały zarząd za odpłatnością jest świadczeniem na rzecz innego podmiotu i nie jest dostawą towaru należy uznać, że jest ono świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT.

W konsekwencji powyższego, odpłatne przekazanie nieruchomości stanowiącej przedmiot własności lub przedmiot użytkowania wieczystego jednostki samorządu terytorialnego w trwały zarząd na podstawie decyzji administracyjnej podlega opodatkowaniu, ale korzysta ze zwolnienia (§ 13 ust. 1 pkt 12 cyt. wyżej rozporządzenia i odpowiednio § 12 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia).

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. kwotę podatku naliczonego stanowi z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z wniosku wynika, że zarówno Gmina B., jak i OSiR są zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług. Ośrodek Sportu i Rekreacji w przedmiotowej nieruchomości dokonuje odpłatnie, opodatkowanej podatkiem od towarów i usług dzierżawy na rzecz podmiotów gospodarczych.

Z opisu stanu faktycznego sprawy wynika zatem, że przedmiotowa nieruchomość nie będzie generowała dla Wnioskodawcy obrotu (sprzedaży) opodatkowanego podatkiem VAT, a tym samym towary i usługi zakupione w ramach realizacji ww. inwestycji nie będą w jakimkolwiek zakresie związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT wykonywanymi przez Wnioskodawcę bowiem to OSiR (odrębny podatnik podatku VAT), a nie Gmina dokonuje sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT usług najmu w przedmiotowej nieruchomości na rzecz podmiotów gospodarczych.

W konsekwencji z uwagi na niespełnienie przez Wnioskodawcę podstawowej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, Wnioskodawca nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z ww. inwestycją a tym samym dokonania korekt deklaracji w celu skorzystania z tego prawa.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, należało uznać za nieprawidłowe.

Równocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy jednak zaznaczyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47. ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.