IBPP1/443-784/12/AZb

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 26 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Ke 239/11 (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu 31 lipca 2012 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 maja 2012 r. sygn. akt I FSK 1413/11 stwierdza, że stanowisko Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacji Spółka z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2010 r. (data wpływu 6 września 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 listopada 2010 r. (data wpływu 26 listopada 2010 r.) oraz pismem z dnia 17 grudnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanego wynagrodzenia z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu - jest prawidłowe.

W dniu 6 września 2010 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanego wynagrodzenia z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19 listopada 2010 r. (data wpływu 26 listopada 2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr IBPBI/2/423-1139/10/PP, IBPP1/443-852/10/AZb z dnia 12 listopada 2010 r. oraz pismem z dnia 17 grudnia 2010 r.

W dniu 20 grudnia 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-852/10/AZb.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stan faktyczny stwierdzono, że w sprawie będącej przedmiotem rozstrzygnięcia otrzymane "odszkodowanie" stanowi w rzeczywistości wynagrodzenie za świadczoną przez Wnioskodawcę usługę, która - zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 20 grudnia 2010 r. znak: IBPP1/443-852/10/AZb złożył skargę z dnia 21 marca 2011 r. (data wpływu do tut. organu 28 marca 2011 r.), w której zażądał uchylenia zaskarżonej interpretacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 26 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Ke 239/11 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Powyższy wyrok został zaskarżony skargą kasacyjną Ministra Finansów do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której wniesiono o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 maja 2012 r. sygn. akt I FSK 1413/11 oddalił skargę kasacyjną Ministra Finansów, stwierdzając m.in. że " Art. 5 ust. 1 pkt 1 stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. (...) żadna z wymienionych w tym przepisie sytuacji nie miała miejsca w stanie faktycznym sprawy. W szczególności działanie skarżącej spółki nie polegało na świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT".

Odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 26 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Ke 239/11 wpłynął do tut. organu w dniu 31 lipca 2012 r.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (opis stanu faktycznego przyjęto z uzupełnienia wniosku z dnia 19 listopada 2010 r.):

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym zarejestrowanym 28 grudnia 2001 r., składa miesięczne deklaracje na druku VAT-7.

Wnioskodawca zawarł z kontrahentem umowę najmu środków trwałych (autobusów). Wnioskodawca jest wynajmującym z tytułu zawartej umowy a najemcą jest firma osoby fizycznej zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT. Umowa została zawarta 13 października 2009 r. na okres 48 m-cy na wynajem 3 szt autobusów z określonym czynszem 5000 zł za 1 szt autobusu za m-c. Zgodnie z treścią umowy faktury wystawiono ostatniego dnia danego miesiąca. Tytułem zabezpieczenia prawidłowości realizacji umowy najemca zgodnie z umową wniósł kaucję w kwocie 150.000 zł na rachunek wynajmującego. Umowa przewidywała zwrot kaucji najemcy po zakończeniu okresu jej obowiązywania. Umowa zawiera zapis: "Każdej ze stron niniejszej umowy przysługuje prawo jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia". Oprócz powyższego zapisu umowa nie zawiera innych warunków wcześniejszej umowy oraz nie przewiduje sankcji z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy. Najemca w trakcie trwania umowy nie wywiązał się terminowo z płatności i z kwoty kaucji potrącano płatności na poczet należności z tytułu najmu. Kwota kaucji w trakcie trwania umowy została pomniejszona o kompensaty należności z najmu. Najemca zwrócił autobusy będące przedmiotem najmu w trakcie trwania umowy (przed terminem zakończenia umów). Przy zwrocie autobusów kwota należności została potrącona w pozostałej części z kaucji, a spółki zwarły ugodę, że pozostałą wartość kaucji w kwocie 84.104,11 zł w związku z niewywiązaniem się z umowy przez najemcę i utraconymi korzyściami poniesionymi przez wynajmującego. M. jako wynajmujący zalicza pozostałą kaucję jako odszkodowanie za utracone korzyści, karę umowną za przedwczesne rozwiązanie umowy i jako taka nie jest ona ani dostawą towarów ani świadczeniem usług. Kwota odszkodowania została skompensowana z pozostałą kwotą kaucji z rozliczenia.

W umowie nie zawarto postanowień dotyczących przedpłat kaucji czy też zaliczenia jej jako odszkodowanie w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy najmu. Kwestia zaliczenia pozostałej kwoty kaucji wynikła wyłącznie z zawartej pomiędzy stronami ugody. Ugoda została zawarta 30 sierpnia 2010 r. W związku z przedterminowym zwrotem przedmiotu najmu przez najemcę umowy najmu pojazdów z dnia 13 października 2009 r., która miała obowiązywać do dnia 29 października 2013 r., strony ustaliły, że tytułem odszkodowania Wnioskodawca otrzyma od najemcy kwotę 84 104,11 zł za utracone przyszłe korzyści, które Wnioskodawca czerpałby z umowy najmu pojazdów z dnia 13 października 2009 r. Kwota pozostała z rozliczenia kaucji wpłaconej przez najemcę przy zawarciu przedmiotowej umowy, w kwocie 84 104,11 złotych zostanie zaliczona tytułem tego odszkodowania. Strony ustaliły, iż niniejsza ugoda wyczerpuje wszelkie roszczenia stron ugody związanej z realizacją i zakończeniem umowy najmu pojazdów z dnia 13 października 2009 r.

W opisanym stanie faktycznym nie doszło do wypowiedzenia umowy najmu przez żadną ze stron. Umowa została zerwana przez najemcę i doszło do zwrotu przez niego najmowanych środków transportu.

Sprawa odszkodowania nie została skierowana przez żadną ze stron na drogę postępowania sądowego. Strony podpisały tylko ugodę określając w jej treści, iż niniejsza ugoda wyczerpuje wszelkie roszczenia stron związane z realizacją i zakończeniem umowy najmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 19 listopada 2010 r.):

W związku z opisaną sytuacją Wnioskodawca kieruje zapytanie, czy otrzymane odszkodowanie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowiąc świadczenie usług zgodnie z art. 8 ust. 1 lub dostawę towarów zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 19 listopada 2010 r.), odszkodowanie za utracone korzyści w związku z zawartą ugodą, dotyczącą zwrotu środków najmu, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie jest dostawą towarów ani świadczeniem usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 i art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług i art. ustawy o podatkach i usługach (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Zdaniem Spółki zapłata odszkodowania nie stanowi świadczenia usług, nie ma charakteru ekwiwalentnego tzn. nie jest usługą wykonywaną w zamian za wynagrodzenie. Przepadek kaucji nie jest następstwem wykonania świadczenia, a jedynie rekompensatą za utracone korzyści.

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia a rozliczenie (otrzymana zapłata) powinna być konsekwencją wykonania świadczenia, co w zaistniałym opisywanym zdarzeniu nie ma miejsca. Naliczanie odszkodowań, kar umownych (dochodzenie zapłaty u wynajmującego) w związku z niedotrzymaniem przez wynajmującego terminu najmu ma charakter sankcyjny i odszkodowawczy wobec wynajmującego. Wobec tego odszkodowanie nie stanowi ekwiwalentu (wynagrodzenia) za dostawę towarów czy świadczenie usług.

Wobec powyższego Spółka stoi na stanowisku, że obciążenie najemcy odszkodowaniem (kary pełniącym funkcję odszkodowawczą) za nie wywiązanie się w pełnym zakresie z warunków zawartej umowy nie stanowi zapłaty za usługę lecz rekompensatę za utracone korzyści przez spółkę i nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na stanie prawnym obowiązującym w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, gdyż niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygniecie wniosku strony w wyniku orzeczenia sądowego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ww. ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 ustawy.

Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy takich świadczeniach, których istotą jest zaniechanie, powstrzymywanie się od określonych czynności.

W związku z powyższym, jeżeli zaniechanie pewnych czynności za odszkodowaniem przynosiłoby wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi, to wówczas powinno być ono na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług uznane za usługę.

Ponadto podkreślić należy, iż czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Jak zaznaczył Wojewódzki Sąd Administracyjny w wydanym w dniu 26 maja 2011 r. orzeczeniu, przedmiot sporu dotyczy oceny skutków ugody zawartej przez strony, w tym otrzymanego przez wynajmującą odszkodowania za utracone korzyści w związku z zerwaniem umowy, w kontekście istnienia przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie WSA zauważył, iż organ podatkowy prawidłowo wskazał na przedmiot opodatkowania podatkiem od towarów i usług, powołując stosowne przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Sąd zgadza się również z przedstawioną przez organ definicją świadczenia usług, funkcjonującą na gruncie ustawy o VAT. WSA podkreślił, że koniecznym elementem dla powstania obowiązku w VAT jest odpłatność, dlatego aby mówić o opodatkowaniu dostawy towaru czy też usługi muszą one być odpłatne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż "Zarówno ustawa o VAT jak i Dyrektywy w sprawie VAT nie definiują wprost terminu odpłatności. Definicji takich można poszukiwać w przepisach Kodeksu cywilnego jak i orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W rozumieniu cywilistycznym odpłatność zawiera element wynagrodzenia pieniężnego, tym samym w takim ujęciu występuje wzajemna ekwiwalentność świadczeń. Zgodnie z linią orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE (np. w sprawach: C-16/93, C-213/99, C-404/99), odpłatność w rozumieniu VAT definiowana jest znacznie szerzej, a elementem wyróżniającym jest wynagrodzenie z tytułu dokonanej transakcji, zasadniczo z pominięciem formy tegoż wynagrodzenia. Tym samym należy podkreślić konieczny bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymaniem wynagrodzenia. A zatem opodatkowaniu podlegają dostawa towarów i świadczenie usług za wynagrodzeniem, które powinno mieć formę przysporzenia (zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta z tytułu konkretnego świadczenia) - por. też wyroki WSA w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 2166/07 i dnia 20 października 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 305/10".

Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, iż wynagrodzeniem w znaczeniu, o którym mowa powyżej, nie jest odszkodowanie. Sąd stwierdził, że "Odszkodowanie, co wynika z przepisów Kodeksu cywilnego, jest bowiem zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikała szkoda. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Inaczej mówiąc odszkodowanie to nic innego, jak rekompensata, zadośćuczynienie za utracone zyski, które mogłyby zostać uzyskane przez dalsze świadczenie usług na rzecz kontrahenta. Odszkodowanie nie jest wynagrodzeniem z tytułu jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Istotą i celem odszkodowań jest rekompensata za szkodę, a nie płatność za świadczenie. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie. Otrzymanie odszkodowania nie wiąże się bowiem z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Ponadto należy podkreślić, że obowiązująca w prawie cywilnym zasada pełnej kompensacji szkody nie pozwala na otrzymanie odszkodowania w wysokości przekraczającej wartość tej szkody. Wypłata odszkodowania nie może być źródłem dodatkowego, bezpodstawnego wzbogacenia".

W ocenie WSA, w przedmiotowej sprawie w ramach realizacji ugody podpisanej przez strony nie nastąpiło świadczenie usługi przez wynajmującą, natomiast otrzymanego odszkodowania nie można uznać za wynagrodzenie za świadczoną usługę. Tym samym przedstawione przez stronę zdarzenie znajduje się poza przedmiotowym zakresem ustawy o VAT.

Jak wskazał Sąd w wydanym wyroku, "Ze strony skarżącej nie nastąpiło świadczenie żadnej usługi czy to w postaci działania czy powstrzymania się od dokonania czynności, tolerowania czynności albo sytuacji. Przy czym ugoda podpisana przez strony nie jest też zgodą na wcześniejsze rozwiązanie umowy. Nie można bowiem wyrazić zgody na coś co już nastąpiło (tu: zerwanie umowy). W przedmiotowej sprawie umowa została zerwana przez najemcę - rozwiązana niezgodnie z zapisami umowy najmu zawartej między skarżącą a najemcą. Zawarta ugoda nie spowodowała też automatycznie powstania innego, nowego stosunku zobowiązaniowego, którego przedmiotem jest świadczenie usługi, a którą to jak twierdzi organ, jest wyrażenie zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy".

W uzasadnieniu wyroku Sąd nie zgodził się z tezą przyjętą przez organ, iż zgoda wyrażona przez wynajmującą stanowi świadczenie usługi. Sąd podkreślił, iż powyższa teza "opiera się w zasadzie jedynie na twierdzeniu, że odszkodowanie otrzymane przez wnioskodawcę jest ściśle związane z uzyskaniem korzyści przez wypłacającego (najemcę) w postaci uzyskania zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu (...). Organ nie wskazuje jednak na czym ta korzyść ma polegać, w szczególności nie wyjaśnia jej aspektu majątkowego, mimo iż sam wskazuje (...), że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym".

Wojewódzki Sąd Administracyjny za celny uznał wywód skargi, iż "trudno wywnioskować że ugoda przyniosła korzyści materialne najemcy, skoro zwrócił on przedmiot najmu i dodatkowo nie otrzymał zwrotu kaucji wniesionej jako zabezpieczenie wykonania umowy najmu".

Sąd zauważył, że "kwota pobrana przez wynajmującą z kaucji wpłaconej przez najemcę nie posiada cech wynagrodzenia za świadczoną usługę, nie pozostaje bowiem w żadnym przyczynowym związku z żadną czynnością będącą przedmiotem opodatkowania VAT. Tym samym brak tu cechy odpłatności".

Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, iż "Przedmiotowa kwota, posiada natomiast klasyczne cechy odszkodowania (...). Stanowi zadośćuczynienie, jest odszkodowaniem za utracone przyszłe korzyści, które skarżąca czerpałaby z umowy najmu pojazdów, a nie jest "wynagrodzeniem za wyrażenie zgody". Otrzymana przez wynajmującą kwota nie jest ekwiwalentem za usługę, lecz konsekwencją zdarzenia wcześniejszego, tj. naruszenia przez najemcę warunków umowy i jej zerwania".

Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 maja 2012 r. sygn. akt I FSK 1413/11 stwierdził, iż organ podatkowy błędnie przyjął, że " (...) na mocy zawartej przez strony ugody skarżąca spółka wyraziła zgodę na wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu, w zamian za co jej kontrahent - najemca wypłacił odszkodowanie. Działanie strony skarżącej organ potraktował jako świadczenie usługi polegające na "zaniechaniu określonej czynności (umowy najmu)", a świadczeniem wzajemnym najemcy miała być zdaniem organu wypłata odszkodowania. Tymczasem jak słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji, z przedstawionych przez spółkę okoliczności sprawy bez wątpienia wynika, że do rozwiązania umowy doszło już wcześniej na skutek nie wywiązywania się w terminie przez kontrahenta skarżącej z płatności z tytułu najmu oraz zwrotu wynajmowanych środków transportu, a dopiero konsekwencją powyższego było zawarcie ugody, w której strony uregulowały kwestię rozliczenia pozostałej kwoty kaucji oraz ewentualnych wzajemnych roszczeń. Wypłacona na skutek zawartej umowy kwota miała więc charakter wyłącznie rekompensaty, a nie była żadnym ekwiwalentem za wykonaną usługę polegającą na zaniechaniu".

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, przytoczone wyżej przepisy prawa oraz rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 26 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Ke 239/11 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 maja 2012 r. sygn. akt I FSK 1413/11 stwierdzić należy, że otrzymane odszkodowanie nie stanowi wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów zdefiniowanej w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, nie stanowi również wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Tym samym otrzymana kwota odszkodowania pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.