IBPP1/443-743/10/AZb

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 sierpnia 2010 r. (data wpływu 10 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 października 2010 r. (data wpływu 15 października 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania i opodatkowania opłaty za zajęcie pasa drogowego - jest prawidłowe.

W dniu 10 sierpnia 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania i opodatkowania opłaty za zajęcie pasa drogowego.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 października 2010 r. (data wpływu 15 października 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) podpisał umowę o roboty budowlane z Wykonawcą. Zarówno Spółka jak i wykonawca są czynnymi podatnikami VAT.

Oferta przedstawiona przez Wykonawcę (będąca podstawą podpisanej umowy) przewidywała, że cena za roboty budowlane obejmuje opłaty za czasowe zajęcie chodnika i jezdni.

Jako Zamawiający Wnioskodawca wystąpił do Prezydenta Miasta o pozwolenie na czasowe zajęcie pasa drogowego w celu wykonania prac budowlanych. Otrzymał stosowną decyzję, w której była zawarta wysokość opłaty naliczonej za zajęcie pasa drogowego.

Zgodnie z umową Wnioskodawca obciążył Wykonawcę tą opłatą wystawiając fakturę VAT ze stawką 22%, w której to fakturze opłata stanowiła wartość netto.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo wystawiając na Wykonawcę fakturę VAT z tytułu poniesionych przez niego kosztów za zajęcia pasa drogowego stosując stawkę 22%.

Zdaniem Wnioskodawcy, obie strony są czynnymi podatnikami VAT. Wnioskodawca uważa, że w takim przypadku wszelkie rozliczenia miedzy stronami umowy o usługi budowlane powinny być dokumentowane fakturami VAT. Spółka świadczy na rzecz Wykonawcy usługę polegającą na przeniesieniu opłaty i prawa do zajęcia pasa drogowego. Formułując stanowisko Wnioskodawca opierał się m.in. na interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 listopada 2009 r. nr ITPP1/443-763/09/DM.

Spółka uważa, że postąpiła prawidłowo wystawiając na Wykonawcę fakturę VAT z tytułu poniesionych kosztów za zajęcie pasa drogowego, przy zastosowaniu stawki VAT w wysokości 22%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 cyt. ustawy. Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Odwołując się do uregulowań dotyczących świadczenia usług należy podkreślić, iż czynność należy uznać za świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Ponadto należy mieć również na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 cyt. ustawy.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z kolei stosownie do art. 106 ust. 1 ww. ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z okoliczności wskazanych w niniejszym wniosku wynika, iż Wnioskodawca podpisał umowę o roboty budowlane z Wykonawcą. Oferta przedstawiona przez Wykonawcę (będąca podstawą podpisanej umowy) przewidywała, że cena za roboty budowlane obejmuje opłaty za czasowe zajęcie chodnika i jezdni. Jako Zamawiający Wnioskodawca wystąpił do Prezydenta Miasta o pozwolenie na czasowe zajęcie pasa drogowego w celu wykonania prac budowlanych. Otrzymał stosowną decyzję, w której była zawarta wysokość opłaty naliczonej za zajęcie pasa drogowego. Zgodnie z umową Wnioskodawca obciążył Wykonawcę tą opłatą wystawiając fakturę VAT ze stawką 22%, w której to fakturze opłata stanowiła wartość netto. Zarówno Spółka jak i wykonawca są czynnymi podatnikami VAT.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż przeniesienie opłaty przez Wnioskodawcę na rzecz Wykonawcy jest świadczeniem, za które Wnioskodawca pobiera opłatę w wysokości równej kwocie zapłaconej przez niego opłaty, której wysokość została ustalona w drodze decyzji administracyjnej. Wnioskodawca obciążając Wykonawcę kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego przenosi na podmiot świadczący usługę budowlaną poniesiony przez siebie wydatek. Przeniesienie powyższych kosztów jest związane bezpośrednio z usługą świadczoną przez Wykonawcę, bowiem brak decyzji administracyjnej zezwalającej na zajęcie pasa drogowego, nie pozwoliłby na wykonanie czynności, do których został zobowiązany. W analizowanym przypadku z wnioskiem o wydanie zezwolenia wystąpił Wnioskodawca, niemniej jednak zauważyć należy, że z treści wniosku wynika, iż oferta przedstawiona przez Wykonawcę (będąca podstawą podpisanej umowy) przewidywała, że cena za roboty budowlane obejmuje opłaty za czasowe zajęcie chodnika i jezdni. Skoro zatem Wykonawca samodzielnie nie starał się o uzyskanie zezwolenia na czasowe zajęcie pasa drogowego w celu wykonania prac budowlanych, to występując z powyższym wnioskiem Wnioskodawca w istocie działał na rzecz Wykonawcy.

Pomiędzy Wnioskodawcą, a Wykonawcą istnieje zatem więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca podejmuje bowiem określone działania, za które zostaje wynagrodzony w wysokości kwoty opłaty za wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, które to wynagrodzenie jest należne od Wykonawcy. Opłata, o której mowa w niniejszym wniosku jest formą wynagrodzenia za świadczone usługi, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 cyt. ustawy. Świadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz Wykonawcy usługą jest przeniesienie opłaty, za co otrzymuje wynagrodzenie równe wartości opłaty ustalonej w drodze decyzji administracyjnej, za zajęcie pasa drogi. Natomiast Wykonawca staje się niewątpliwie beneficjentem tej czynności, jest bezpośrednim jej konsumentem, odbiorcą świadczenia odnoszącym korzyść o charakterze majątkowym. A zatem zapłatę przez Wykonawcę na rzecz Wnioskodawcy kwoty opłaty za zajęcie pasa drogowego należy uznać za wynagrodzenie w zamian za wyświadczoną przez Wnioskodawcę usługę.

Świadczenie to powinno zostać udokumentowane fakturą VAT, którą Wnioskodawca winien wystawić w oparciu o przepisy art. 106 ust. 1 ww. ustawy oraz uregulowania rozdziału 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.).

Ponadto ze względu na to, iż w niniejszym przypadku nie będą miały zastosowania ani obniżone, ani preferencyjne stawki podatku od towarów i usług, jak również zwolnienie z opodatkowania tym podatkiem, usługa świadczona przez Wnioskodawcę będzie opodatkowana podstawową stawką podatku od towarów i usług w wysokości 22%.

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z powołanego przepisu wynika zatem, iż kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Należność jest kwotą, na którą strony się umówiły, czyli kwotą, którą podatnik ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług.

Należy jednak zauważyć, iż zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353#185; ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że jeśli z zawartej umowy rzeczywiście wynika, że kwota stanowiąca wynagrodzenie za świadczenie usługi polegającej na przeniesieniu opłaty i prawa do zajęcia pasa drogowego, jest kwotą netto, to świadczący usługę do tej kwoty powinien doliczyć odpowiedni podatek VAT, w przeciwnym razie wynagrodzenie za świadczenie ww. usługi jest kwotą brutto, w której to kwocie należy zawrzeć wartość netto oraz podatek VAT.

Reasumując wskazać należy, że w okolicznościach przedstawionych w niniejszym wniosku Wnioskodawca świadczyć będzie na rzecz Wykonawcy usługę polegającą na przeniesieniu opłaty i prawa do zajęcia pasa drogowego, którą należy udokumentować fakturą VAT. Opłata ta stanowi wartość netto, do której należy doliczyć 22% stawkę podatku od towarów i usług, o ile takie ustalenia wynikają z umowy, w przeciwnym bowiem przypadku będzie to kwota brutto.

Należy także podkreślić, że organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów cywilnoprawnych i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w drodze postępowania podatkowego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.