IBPP1/443-733/09/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2009 r. (data wpływu do tut. organu 20 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym pismami z dnia 17 kwietnia 2009 r. (data wpływu 22 kwietnia 2009 r.), z dnia 30 czerwca 2009 r. (data wpływu 9 lipca 2009 r.), z dnia 1 lipca 2009 r. (data wpływu 9 lipca 2009 r.) oraz z dnia 23 lipca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za parkowanie na drogach publicznych pobieranych przy użyciu telefonu komórkowego - jest prawidłowe.

W dniu 7 kwietnia 2009 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za parkowanie na drogach publicznych pobieranych przy użyciu telefonu komórkowego.

Pismem z dnia 10 kwietnia 2009 r. znak:. Naczelnik Urzędu Skarbowego przekazał ww. wniosek zgodnie z właściwością do tut. organu.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17 kwietnia 2009 r. (data wpływu 22 kwietnia 2009 r.) oraz pismami z dnia 30 czerwca 2009 r., z dnia 1 lipca 2009 r. (data wpływu obu pism 9 lipca 2009 r.) i z dnia 23 lipca 2009 r. będącymi odpowiedziami na wezwanie tut. organu Nr IBPP1/443-369/09/AS z dnia 23 czerwca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest upoważniony przez Radę Miejską do pobierania opłat za korzystanie z wydzielonych miejsc postojowych w mieście.

Do tej pory pobieranie opłat odbywa się poprzez sprzedaż kart parkingowych osobom fizycznym prowadzącym działalność gospodarczą na podstawie zawartych umów cywilno-prawnych (prowadzą one sprzedaż kart parkingowych w kioskach z prasą). Za sprzedaż kart parkingowych Wnioskodawca wystawia fakturę VAT ze stawką 22% i należny podatek VAT odprowadza do Urzędu Skarbowego w określonym terminie.

Od miesiąca kwietnia została zawarta umowa z firmą M. na możliwość płacenia przez osoby korzystające z wydzielonych miejsc postojowych przy pomocy telefonu komórkowego. Firma ta tylko pośredniczy w pobieraniu opłat, w związku z czym Wnioskodawca nie może ich obciążyć fakturą VAT za pobrane opłaty parkingowe przy użyciu telefonu komórkowego. Z przeprowadzonej rozmowy telefonicznej z przedstawicielem tej firmy Wnioskodawca uzyskał informację, że inne Zarządy Dróg, które korzystają z takich usług wystawiają sobie noty księgowe za uzyskane wpływy i czynność ta nie podlega podatkowi VAT.

Wnioskodawca jest gminną jednostką budżetową, której dochody i wydatki budżetowe objęte są budżetem Gminy Miasta, powołaną Uchwałą Nr XXX Rady Miejskiej z dnia XXX.

Wnioskodawca jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Potwierdzenie zgłoszenia rejestracyjnego z dnia 18 października 1995 r. Numer NIP XXX. Deklarację VAT-7 Wnioskodawca składa co miesiąc do Urzędu Skarbowego.

Pytanie dotyczy kwestii opodatkowania opłat za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.).

Otrzymane dochody budżetowe z tytułu opłat za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania w całości przekazywane są na konto Urzędu Miasta.

Uchwałą Rady Miejskiej ustalane są wysokości pobieranych opłat w strefie płatnego parkowania. Ostatnia Uchwała Rady Miejskiej posiada Nr XXX z dnia XXX w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania pojazdów samochodowych na drogach publicznych oraz ustalenia ich wysokości i sposobu pobierania opłat w tej strefie, na podstawie art. 13b ust. 3 i 4 i art. 13f ustawy z dnia 21 marca 1985 r.o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, Nr 23 poz. 136 i Nr 192, poz. 1381).

Zarząd Dróg Miejskich nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia za pobierania opłat w strefie płatnego parkowania.

Z firmą M. Wnioskodawca jeszcze nie prowadzi żadnych rozliczeń finansowych do czasu wyjaśnienia kwestii związanej z wysokością stawki podatku od towarów i usług.

Środki z tytułu wpłat dokonywanych przez użytkowników za korzystanie z miejsc parkingowych przy użyciu telefonu komórkowego będą gromadzone na koncie utworzonym przez firmę M. Po zakończonym miesiącu środki te zostaną przekazane na konto dochodów budżetowych Wnioskodawcy, a następnie w takiej samej wysokości odprowadzone na konto Urzędu Miasta.

Usługa pośrednictwa czyli prowizja dla firmy M. będzie regulowana przez Wnioskodawcę ze środków przeznaczonych na działalność bieżącą otrzymanych od Urzędu Miasta.

Wysokość opłat wnoszonych przez użytkowników systemu będzie zgodna z aktualnymi stawkami ustalonymi Uchwałą Rady Miejskiej.

Wnioskodawca oświadczył, że elementy przedstawionego stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz w tym zakresie nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy za pobieranie opłat przy użyciu telefonu komórkowego za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania należy pobierać podatek VAT ze stawką 22%.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli przyjąć, że sprzedaż kart parkingowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 22% i nie stanowi dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług, to wtedy wszystkie formy płatności za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania nie będą podlegały podatkowi od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przepis ten wprowadza zatem ograniczenie kto może wystąpić o taką interpretację - wniosek może złożyć zainteresowany podmiot w swojej indywidualnej sprawie. Między zatem sprawą, w której Wnioskodawca wystąpił o udzielenie pisemnej interpretacji, a Wnioskodawcą musi wystąpić związek tego rodzaju, iż przedstawiony we wniosku problem musi dotyczyć sfery opodatkowania lub ewentualnego opodatkowania Wnioskodawcy. Wnioskodawca może pytać tylko o własną sytuację prawnopodatkową, a nie o sytuację prawnopodatkową swojego kontrahenta, innego podatnika podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym przedmiotem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest tylko i wyłącznie kwestia opodatkowania otrzymywanych przez Wnioskodawcę opłat za parkowanie na drogach publicznych. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest natomiast kwestia ewentualnego opodatkowania poszczególnych świadczeń wykonywanych przez pozostałych uczestników obrotu (tj. firmę M., operatorów komórkowych i abonentów uiszczających opłaty za pomocą telefonów komórkowych).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany odpowiednio w art. 7 i art. 8 ustawy o VAT.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, na mocy art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia organu władzy publicznej jak i urzędów obsługujących te organy odwołując się jedynie do odrębnych przepisów nakładających obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym na te organy.

Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 4 grudnia 2001 r. Sygn. akt SK 18/00 pojęcie "władzy publicznej" w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483) obejmuje wszystkie władze w sensie konstytucyjnym - ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Należy podkreślić, że pojęcia organu państwa oraz organu władzy publicznej nie są tożsame. W pojęciu "władzy publicznej" mieszczą się bowiem także inne instytucje niż państwowe lub samorządowe, o ile wykonują funkcje władzy publicznej w wyniku powierzenia czy przekazania im tych funkcji przez organ władzy państwowej lub samorządowej. Wykonywanie władzy publicznej dotyczy wszelkich form działalności państwa, samorządu terytorialnego i innych instytucji publicznych, które obejmują bardzo zróżnicowane formy aktywności.

Pojęcie "działania" organu władzy publicznej nie zostało konstytucyjnie zdefiniowane. W pojęciu tym mieszczą się zarówno zachowania czynne tego organu, jak i zaniechania. W zakresie działań czynnych organu władzy publicznej mieszczą się indywidualne rozstrzygnięcia, np. decyzje, orzeczenia i zarządzenia.

Natomiast w wyroku z dnia 10 grudnia 2002 r. Sygn. akt P 6/02 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że opłaty za parkowanie wchodzą w skład danin publicznych w rozumieniu art. 217 Konstytucji.

Zatem opłata za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, będąc dochodem publicznym, jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, czyli ma charakter daniny publicznej, co w konsekwencji wyklucza opodatkowanie tych czynności podatkiem od towarów i usług.

W podobnej kwestii wypowiedział się ETS w wyroku z dnia 16 września 2008 r. C-288/07, który orzekł, że ęzgodnie z art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC), krajowe, regionalne i lokalne organy władzy i inne podmioty prawa publicznego, nie są uważane za podatników w związku z działalnością, które podejmują i transakcjami, które zawierają jako organy władzy publicznej (...) aby przepis ten mógł zostać zastosowany musza zostać spełnione łącznie dwie przesłanki, to znaczy działalność musi być wykonana przez podmiot prawa publicznego i musi być ona wykonywana jako organ władzy publicznej."

Dalej w cyt. wyroku Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że "jedynie w drodze odstępstwa od owej zasady ogólnej, niektóre rodzaje działalności o charakterze gospodarczym nie podlegają podatkowi VAT. Jedno z tych odstępstw zostało przewidziane w art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy, na podstawie którego działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego działające w charakterze organów władzy publicznej nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Odstępstwo to przewiduje głównie działalność wykonywaną przez podmioty prawa publicznego, działając w charakterze organów władzy publicznej, która będąc działalnością gospodarczą, jest ściśle związana z wykonywaniem prerogatyw władztwa publicznego. W tych okolicznościach nieopodatkowanie podatkiem VAT tych podmiotów z tytułu tej działalności najprawdopodobniej nie ma skutku antykonkurencyjnego, ponieważ działalność ta jest prowadzona przez sektor publiczny na zasadzie wyłączności."

Jednocześnie należy nadmienić, iż przepis art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy znajduje odzwierciedlenie w obecnie obowiązującym przepisie art. 13 ust. 1 zdanie pierwsze Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Jednocześnie należy zauważyć, iż w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy o samorządzie gminnym, organami gminy są rada gminy i wójt (burmistrz, prezydent).

W myśl art. 33 ust. 1 cytowanej powyżej ustawy o samorządzie gminnym, Wójt wykonuje zadania przy pomocy urzędu gminy.

Jak wynika z powyższego, urząd gminy nie jest jednostką organizacyjną w rozumieniu ww. art. 9 ustawy o samorządzie gminnym. Jest wyłącznie zorganizowanym zespołem osób i środków służących do pomocy organowi administracyjnemu. Urząd gminy jest jednostką pomocniczą służącą do wykonywania zadań gminy oraz obsługi techniczno-organizacyjnej gminy.

Powyższe odnosi się również do relacji burmistrz miasta - urząd miasta (gminy).

Biorąc pod uwagę nierozerwalne i niepodzielne powiązania podmiotowe gminy i urzędu miasta, również ma gruncie podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż nie występuje odrębna od podmiotowości miasta (gminy) podmiotowość urzędu miasta.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) stanowi, iż organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:

Zarządca drogi może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy (art. 21 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Opłatę tą pobiera się zgodnie z art. 13b ust. 1 ww. za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 4 pkt 1 i 2 powołanej ustawy użyte w ustawie określenia oznaczają:

Artykuł 13b ust. 3 i 4 ww. ustawy o drogach publicznych nakłada na gminę obowiązek ustalenia stref płatnego parkowania, ustalenia wysokości opłaty za parkowanie w wyznaczonych strefach oraz trybu poboru tej opłaty.

Z powyższego wynika, że pobór opłat, w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem Gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych.

W myśl art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych zarząd drogi lub w przypadku jego braku zarządca drogi pobiera opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy.

Natomiast zgodnie z podanym już przepisem art. 13b ust. 3 cytowanej ustawy o drogach publicznych wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy. Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznoprawnego.

Opłata parkingowa za parkowanie na drogach publicznych stanowi obrót gminy i mieści się w dochodach własnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 z późn. zm.). Dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty oraz inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw niż ustawa budżetowa.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest upoważniony przez Radę Miejską do pobierania opłat za korzystanie z wydzielonych miejsc postojowych.

Do tej pory pobieranie opłat odbywa się poprzez sprzedaż kart parkingowych osobom fizycznym prowadzącym działalność gospodarczą na podstawie zawartych umów cywilno-prawnych (prowadzą one sprzedaż kart parkingowych w kioskach z prasą). Za sprzedaż kart parkingowych Wnioskodawca wystawia fakturę VAT ze stawką 22% i należny podatek VAT odprowadza do Urzędu Skarbowego w określonym terminie.

Od miesiąca kwietnia została zawarta umowa z firmą M na możliwość płacenia przez osoby korzystające z wydzielonych miejsc postojowych przy pomocy telefonu komórkowego. Firma ta tylko pośredniczy w pobieraniu opłat, w związku z czym Wnioskodawca nie może ich obciążyć fakturą VAT za pobrane opłaty parkingowe przy użyciu telefonu komórkowego. Z przeprowadzonej rozmowy telefonicznej z przedstawicielem tej firmy Wnioskodawca uzyskał informację, że inne Zarządy Dróg, które korzystają z takich usług wystawiają sobie noty księgowe za uzyskane wpływy i czynność ta nie podlega podatkowi VAT.

Wnioskodawca jest gminną jednostką budżetową, której dochody i wydatki budżetowe objęte są budżetem Gminy Miasta, powołaną Uchwałą Nr XXX Rady Miejskiej z dnia XXX.

Wnioskodawca jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Potwierdzenie zgłoszenia rejestracyjnego z dnia 18 października 1995 r. Numer NIP XXX. Deklarację VAT-7 Wnioskodawca składa co miesiąc do Urzędu Skarbowego.

Pytanie dotyczy kwestii opodatkowania opłat za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.).

Otrzymane dochody budżetowe z tytułu opłat za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania w całości przekazywane są na konto Urzędu Miasta.

Uchwałą Rady Miejskiej ustalane są wysokości pobieranych opłat w strefie płatnego parkowania. Ostatnia Uchwała Rady Miejskiej posiada Nr XXX z dnia XXX w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania pojazdów samochodowych na drogach publicznych oraz ustalenia ich wysokości i sposobu pobierania opłat w tej strefie, na podstawie art. 13b ust. 3 i 4 i art. 13f ustawy z dnia 21 marca 1985 r.o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, Nr 23 poz. 136 i Nr 192, poz. 1381).

Wnioskodawca nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia za pobieranie opłat w strefie płatnego parkowania.

Z firmą M. Wnioskodawca jeszcze nie prowadzi żadnych rozliczeń finansowych do czasu wyjaśnienia kwestii związanej z wysokością stawki podatku od towarów i usług.

Środki z tytułu wpłat dokonywanych przez użytkowników za korzystanie z miejsc parkingowych przy użyciu telefonu komórkowego będą gromadzone na koncie utworzonym przez firmę M. Po zakończonym miesiącu środki te zostaną przekazane na konto dochodów budżetowych Wnioskodawcy, a następnie w takiej samej wysokości odprowadzone na konto Urzędu Miasta.

Usługa pośrednictwa czyli prowizja dla firmy M. będzie regulowana przez Wnioskodawcę ze środków przeznaczonych na działalność bieżącą otrzymanych od Urzędu Miasta.

Wysokość opłat wnoszonych przez użytkowników systemu będzie zgodna z aktualnymi stawkami ustalonymi Uchwałą Rady Miejskiej.

Odnosząc przedstawiony wyżej stan faktyczny do powołanych w sprawie przepisów prawa stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z pobieraniem daniny o charakterze publicznym, która nie stanowi zapłaty za świadczenie usług. Wnioskodawca z tytułu poboru opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania wykonuje jedynie czynności inkasenta tych opłat na podstawie uchwały Rady Miejskiej z dnia XXX Nr XXX. Z tytułu poboru tych opłat nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia, bowiem otrzymane dochody budżetowe z tytułu opłat za parkowanie w całości przekazywane są na konto Urzędu Miasta.

Zatem wykonywana czynność poboru opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania nie podlega u Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem VAT i nie stanowi u Wnioskodawcy obrotu podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem. Bez znaczenia dla tego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia sposobu poboru tej opłaty przez Wnioskodawcę (w tym przypadku za pomocą opłat dokonywanych przy pomocy telefonów komórkowych).

Wykonywana przez Wnioskodawcę czynność nie mieści się również w zakresie definicji art. 8 ust. 2 ww. ustawy regulującej kiedy nieodpłatne świadczenie usług traktuje się jak odpłatne świadczenie usług podlegające regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja nie dotyczy kwestii opodatkowania ewentualnych usług świadczonych przez Kontrahenta (Firmę M.) na rzecz Wnioskodawcy oraz usług świadczonych pomiędzy firmą M. a operatorami komórkowymi, czy też operatorami a abonentami sieci komórkowych.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) albo zmiany stanu prawnego.

Interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla Kontrahenta Wnioskodawcy.

Nadmienia się, iż w zakresie opodatkowania opłat parkingowych pobieranych za pomocą sprzedaży kart parkingowych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ponadto należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl w art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.