IBPP1/443-717/13/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2013 r. (data wpływu 14 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy świadczenie Wnioskodawcy polegające na podjęciu działań i doprowadzeniu do rozwiązania umowy najmu z wynajmującym, w zamian za co Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - jest prawidłowe.

W dniu 14 maja 2013 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek z dnia 8 maja 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy świadczenie Wnioskodawcy polegające na podjęciu działań i doprowadzeniu do rozwiązania umowy najmu z wynajmującym, w zamian za co Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

P. S. S.A. będący poprzednikiem prawnym Wnioskodawcy - A. P. S.A. - zawarł w 2005 r. jako najemca z G. H. sp. z o.o. ("Wynajmujący") umowę najmu na czas oznaczony (obowiązuje, po zmianach, do 2020 r.). Na podstawie tej umowy Wynajmujący odda Wnioskodawcy do korzystania pomieszczenia znajdujące się w budynku biurowym wraz z miejscami parkingowymi i powierzchnią wspólną (dalej zwane łącznie "lokalem") w zamian za ustalony w umowie czynsz. W umowie najmu nie przewidziano możliwości jednostronnego rozwiązania umowy najmu przez którąkolwiek ze stron, z wyjątkiem szczególnych okoliczności, w niej określonych, oraz przypadków naruszenia, które to okoliczności oraz przypadki nie wystąpiły.

Następnie Wnioskodawca, w związku z rozwojem działalności i potrzebą wykorzystywania większej powierzchni biurowej, zawarł umowę z inną spółką ("Deweloper"), będącą podmiotem zależnym od P. S.A. (dalej "P."), na podstawie której nabył na własność nieruchomość z dokumentacją projektową i pozwoleniami budowlanymi, na podstawie których Wnioskodawca wybudował nowy budynek biurowy na własne potrzeby. Budynek ten Wnioskodawca faktycznie użytkuje od drugiej połowy 2012 r. Powierzchnia biurowa (własnego) budynku jest wystarczająca dla potrzeb Wnioskodawcy (inaczej niż powierzchnia Lokalu), w związku z tym dalsze wykorzystywanie powierzchni Lokalu nie miało uzasadnienia.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca z chwilą zapewnienia możliwości korzystania z własnego budynku nie był zainteresowany dalszym korzystaniem z Lokalu Wynajmującego, równolegle z zawarciem przez Wnioskodawcę umowy z Deweloperem P. zawarł z Wnioskodawcą porozumienie, w którym zobowiązał się do wstąpienia - z chwilą zwolnienia przez Wnioskodawcę Lokalu w miejsce Wnioskodawcy w umowę najmu zawartą z Wynajmującym. Natomiast w przypadku, w którym P. nie wywiązałby się z tego obowiązku, porozumienie to przewidywało zapłatę kary umownej na rzecz Wnioskodawcy za każdy miesiąc. Wysokość kary umownej ustalona była jako równowartość kwoty miesięcznego czynszu należnego od Wnioskodawcy na rzecz Wynajmującego, według stanu z dnia zawarcia porozumienia z P. Jednakże w późniejszym czasie wysokość czynszu wzrosła wskutek waloryzacji i pozostawała wyższa od miesięcznych kar umownych.

W związku z rozpoczęciem użytkowania własnego budynku biurowego, Wnioskodawca od sierpnia 2012 r. przestał użytkować Lokal. Z uwagi na to, że P. nie wstąpił w miejsce Wnioskodawcy do umowy najmu zawartej z Wynajmującym Wnioskodawca obciążył P. opisanymi wyżej karami umownymi. Jednakże z uwagi na przewidzianą w umowie najmu waloryzację czynszu (który w związku z tym wzrósł), kara umowna nie pokrywała w całości kosztów czynszu. Między Wnioskodawcą oraz P. istniała rozbieżność stanowisk, co do tego, czy i w jakiej formie P. powinien pokryć koszty najmu Lokalu nie rekompensowane przez kary umowne.

W związku z powyższą sytuacją, obiektywnie niekorzystną dla P. oraz dla Wnioskodawcy, spółki te zawarły porozumienie, w którym P. potwierdził, że w jego interesie jest rozwiązanie umowy najmu pomiędzy Wnioskodawcą i Wynajmującym, gdyż w ten sposób ustanie sytuacja naliczania wobec P. przez Wnioskodawcę kar umownych oraz powstawania ewentualnych dalszych roszczeń. Dlatego P. zobowiązał się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenia w zamian za podjęte przez Wnioskodawcę skuteczne czynności faktyczne i prawne oraz koszty związane z doprowadzeniem do rozwiązania umowy najmu z Wynajmującym - zakładając, że wynagrodzenie takie będzie niższe niż możliwe do zapłaty w przyszłości kary umowne. Wnioskodawca w ramach realizacji porozumienia z P. podjął rozmowy z Wynajmującym. Działania Wnioskodawcy w tym zakresie doprowadziły do umówionego między Wnioskodawcą a P. rezultatu, tzn. Wnioskodawca zawarł z Wynajmującym umowę w przedmiocie zakończenia najmu Lokalu. W umowie tej ustalono, że stosunek najmu Lokalu wygaśnie pod warunkiem i z chwilą zawarcia przez Wynajmującego umowy sprzedaży nieruchomości, na której znajduje się wynajmowany Lokal z podmiotem trzecim (Wynajmujący nie był skłonny do pozostania z niewynajętym Lokalem).

Wynajmujący oraz Wnioskodawca uzgodnili, że w zamian za świadczenie Wynajmującego polegające na wyrażeniu zgody na przedterminowe rozwiązanie umowy najmu, Wnioskodawca zapłaci Wynajmującemu wynagrodzenie.

Wnioskodawca prowadzi działalność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na terenie kraju oraz wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, eksport towarów oraz świadczenie usług na rzecz podmiotów i osób, dla których przepisy o VAT przewidują ich opodatkowanie w miejscu siedziby albo zamieszkania odbiorcy.

Wnioskodawca przez niniejszy wniosek pragnie uzyskać potwierdzenie, że dokonywane za wynagrodzeniem od P. czynności związane z rozwiązaniem umowy podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT u Wnioskodawca, a jednocześnie, że zapłacone w związku z tym rozwiązaniem przez Wnioskodawcę wynagrodzenie dla Wynajmującego także podlega opodatkowaniu VAT - i z tego powodu Wnioskodawca posiada prawo do odliczenia podatku naliczonego dotyczącego wynagrodzenia Wynajmującego.

Wnioskodawca informuje, że równolegle z niniejszym wnioskiem Wynajmujący zwrócił się z wnioskiem do właściwego organu (Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie) o indywidualną interpretację prawa podatkowego na tle tego samego stanu faktycznego - którego celem jest potwierdzenie, że wynagrodzenie Wynajmującego otrzymane od Wnioskodawcy w zamian za zgodę na rozwiązanie umowy najmu podlega opodatkowaniu VAT. Wnioskodawca zwraca się o podjęcie rozstrzygnięcia w porozumieniu z organem rozpoznającym wniosek Wynajmującego, bowiem wnioski dotyczą tego samego stanu faktycznego (tej samej transakcji - pytanie 1) i dlatego konieczne jest aby oceny organów dotyczące tej samej transakcji (rozwiązania umowy najmu) były spójne.

Podobnie, w ocenie Wnioskodawcy, spójne z oceną z punktu widzenia podatku VAT transakcji rozwiązania umowy najmu, powinno być stanowisko dotyczące opodatkowania podatkiem VAT świadczenia Wnioskodawcy na rzecz P., jako faktycznie dotyczącego rozwiązania tej samej umowy najmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczenie Wnioskodawcy polegające na podjęciu działań i doprowadzeniu do rozwiązania umowy najmu z Wynajmującym, w zamian za co Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie od P. stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie Wnioskodawcy polegające na podjęciu działań i doprowadzeniu do rozwiązania umowy najmu z Wynajmującym, w zamian za co Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie od P. stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Działania podjęte przez Wnioskodawcę w celu rozwiązania umowy najmu z Wynajmującym w zamian za ustalone wynagrodzenie należne od Polnord stanowią odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Za wnioskiem tym przemawiają te same okoliczności prawne jak te, które przemawiają za uznaniem, że usługą opodatkowaną VAT jest wyrażenie przez Wynajmującego zgody na rozwiązanie umowy najmu (szczegółowo omówione w pkt 1 powyżej).

Występują tutaj bowiem wszystkie elementy niezbędne do przyjęcia takiej kwalifikacji:

1. Mamy tu do czynienia ze świadczeniem tj. określonym zachowaniem Wnioskodawcy - polegającym na wyrażeniu zgody na przedwczesne rozwiązanie umowy najmu. Jak wspomniano, świadczeniem usług może być każde zachowanie, do którego zobowiązany jest podatnik - zarówno czynne, jak i bierne. Wobec tego uzasadnione jest uznanie za świadczenie zachowania polegającego na doprowadzeniu przez Wnioskodawcę do wyrażenia przez Wynajmującego zgody na przedterminowe rozwiązanie umowy najmu.

2. Świadczenie to wynika z istniejącego pomiędzy stronami stosunku prawnego o charakterze cywilnoprawnym (porozumienia pomiędzy Wnioskodawcą i P.). Źródłem tego zobowiązania jest przy tym wyłącznie zgodna wola obu stron, a nie inne zdarzenie.

3. Świadczenie Wnioskodawcy, polegające na doprowadzeniu do wyrażenia przez Wynajmującego zgody na rozwiązanie umowy najmu służy zaspokojeniu interesu P. Jak wskazano na wstępie, to P. jest zainteresowany rozwiązaniem umowy najmu pomiędzy tymi podmiotami, jako że w trakcie jej obowiązywania naliczane są wobec P. kary umowne, obliczane jako równowartość czynszu określonego w umowie najmu pomiędzy Wynajmującym i Wnioskodawcą. Doprowadzenie przez Wnioskodawcę do przedterminowego rozwiązania umowy najmu - która w odmiennym wypadku trwałaby aż do końca ustalonego w niej okresu - oznacza zatem, że P. uzyskuje wymierną korzyść majątkową, polegającą na uniknięciu naliczania dalszych kar umownych, przez długi czas (jak wskazano, kwota wynagrodzenia należnego od P. na rzecz Wnioskodawcy jest niższa od sumy kar umownych, jakie P. musiałby zapłacić, gdyby umowa najmu zawarta pomiędzy Wnioskodawcą i Wynajmującym obowiązywała do końca przewidzianego w niej okresu). P. jest więc bezspornie beneficjentem zachowania Wnioskodawcy, polegającego na doprowadzeniu do rozwiązania umowy najmu z Wynajmującym - czyli odbiorcą świadczenia.

4. W zamian za to świadczenie Wnioskodawca otrzymuje od P. wynagrodzenie stanowiące ekwiwalent swojego zachowania, tzn. istnieje bezpośredni związek przyczynowy pomiędzy świadczeniem Wnioskodawcy a zapłatą wynagrodzenia przez P. (podstawą jego zapłaty jest wykonanie tego świadczenia, tj. doprowadzenie do wyrażenia przez Wynajmującego zgody na rozwiązanie umowy najmu).

Całokształt przedstawionych okoliczności świadczy więc o tym, że działania podjęte przez Wnioskodawcę w celu wyrażenia przez Wynajmującego zgody na przedterminowe rozwiązanie umowy najmu - w zamian za wynagrodzenie płacone przez P. stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Należy jednak podkreślić, że za wnioskiem tym przemawia okoliczność, że usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz P. jest w istocie "lustrzanym odbiciem" usługi świadczonej przez Wynajmującego na rzecz Wnioskodawcy, tzn. skoro opodatkowaniu podlega usługa nabywana przez Wnioskodawcę polegająca na wyrażeniu zgody na rozwiązanie umowy najmu, to konsekwentnie również odpłatne działanie Wnioskodawcy związane z doprowadzeniem do rozwiązania tej samej umowy, w interesie Wnioskodawcy oraz P., powinno stanowić usługę podlegającą opodatkowaniu VAT. Odmienne traktowanie usług Wynajmującego na rzecz Wnioskodawcy oraz Wnioskodawcy na rzecz P. byłoby niespójne i nielogiczne.

Całokształt przedstawionych okoliczności przemawia więc za uznaniem za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy, iż działania podjęte przez Wnioskodawcę w celu rozwiązania umowy najmu z Wynajmującym w zamian za ustalone wynagrodzenie należne od P. stanowią odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT - obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów". Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Przy definiowaniu "świadczenia" należy odwołać się do przepisów prawa cywilnego. W myśl art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) lub na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji).

Co do zasady każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu lub na zaniechaniu stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy takich świadczeniach, których istotą jest zaniechanie, powstrzymywanie się od określonych czynności.

W związku z powyższym, jeżeli podjęcie konkretnych czynności przynosiłoby wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi, to wówczas powinno być ono na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług uznane za usługę.

Tak więc, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Mając powyższe na uwadze, aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności dokonywanej w zamian za wynagrodzenie, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy czynności te skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Z wniosku wynika, że P. S. S.A. będący poprzednikiem prawnym Wnioskodawcy - A. P. S.A. - zawarł w 2005 r. jako najemca z G. H. sp. z o.o. ("Wynajmujący") umowę najmu na czas oznaczony (obowiązuje, po zmianach, do 2020 r.). Na podstawie tej umowy Wynajmujący odda Wnioskodawcy do korzystania pomieszczenia znajdujące się w budynku biurowym wraz z miejscami parkingowymi i powierzchnią wspólną (dalej zwane łącznie "lokalem") w zamian za ustalony w umowie czynsz. W umowie najmu nie przewidziano możliwości jednostronnego rozwiązania umowy najmu przez którąkolwiek ze stron, z wyjątkiem szczególnych okoliczności, w niej określonych, oraz przypadków naruszenia, które to okoliczności oraz przypadki nie wystąpiły.

Następnie Wnioskodawca, w związku z rozwojem działalności i potrzebą wykorzystywania większej powierzchni biurowej, zawarł umowę z inną spółką ("Deweloper"), będącą podmiotem zależnym od P. S.A. (dalej "P."), na podstawie której nabył na własność nieruchomość z dokumentacją projektową i pozwoleniami budowlanymi, na podstawie których Wnioskodawca wybudował nowy budynek biurowy na własne potrzeby. Budynek ten Wnioskodawca faktycznie użytkuje od drugiej połowy 2012 r. Powierzchnia biurowa (własnego) budynku jest wystarczająca dla potrzeb Wnioskodawcy (inaczej niż powierzchnia Lokalu), w związku z tym dalsze wykorzystywanie powierzchni Lokalu nie miało uzasadnienia.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca z chwilą zapewnienia możliwości korzystania z własnego budynku nie był zainteresowany dalszym korzystaniem z Lokalu Wynajmującego, równolegle z zawarciem przez Wnioskodawcę umowy z Deweloperem P. zawarł z Wnioskodawcą porozumienie, w którym zobowiązał się do wstąpienia - z chwilą zwolnienia przez Wnioskodawcę Lokalu w miejsce Wnioskodawcy w umowę najmu zawartą z Wynajmującym. Natomiast w przypadku, w którym P. nie wywiązałby się z tego obowiązku, porozumienie to przewidywało zapłatę kary umownej na rzecz Wnioskodawcy za każdy miesiąc. Wysokość kary umownej ustalona była jako równowartość kwoty miesięcznego czynszu należnego od Wnioskodawcy na rzecz Wynajmującego, według stanu z dnia zawarcia porozumienia z P. Jednakże w późniejszym czasie wysokość czynszu wzrosła wskutek waloryzacji i pozostawała wyższa od miesięcznych kar umownych.

W związku z rozpoczęciem użytkowania własnego budynku biurowego, Wnioskodawca od sierpnia 2012 r. przestał użytkować Lokal. Z uwagi na to, że P. nie wstąpił w miejsce Wnioskodawcy do umowy najmu zawartej z Wynajmującym Wnioskodawca obciążył P. opisanymi wyżej karami umownymi. Jednakże z uwagi na przewidzianą w umowie najmu waloryzację czynszu (który w związku z tym wzrósł), kara umowna nie pokrywała w całości kosztów czynszu. Między Wnioskodawcą oraz P. istniała rozbieżność stanowisk, co do tego, czy i w jakiej formie P. powinien pokryć koszty najmu Lokalu nie rekompensowane przez kary umowne.

W związku z powyższą sytuacją, obiektywnie niekorzystną dla P. oraz dla Wnioskodawcy, spółki te zawarły porozumienie, w którym P. potwierdził, że w jego interesie jest rozwiązanie umowy najmu pomiędzy Wnioskodawcą i Wynajmującym, gdyż w ten sposób ustanie sytuacja naliczania wobec P. przez Wnioskodawcę kar umownych oraz powstawania ewentualnych dalszych roszczeń. Dlatego P. zobowiązał się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenia w zamian za podjęte przez Wnioskodawcę skuteczne czynności faktyczne i prawne oraz koszty związane z doprowadzeniem do rozwiązania umowy najmu z Wynajmującym - zakładając, że wynagrodzenie takie będzie niższe niż możliwe do zapłaty w przyszłości kary umowne. Wnioskodawca w ramach realizacji porozumienia z P. podjął rozmowy z Wynajmującym. Działania Wnioskodawcy w tym zakresie doprowadziły do umówionego między Wnioskodawcą a P. rezultatu, tzn. Wnioskodawca zawarł z Wynajmującym umowę w przedmiocie zakończenia najmu Lokalu. W umowie tej ustalono, że stosunek najmu Lokalu wygaśnie pod warunkiem i z chwilą zawarcia przez Wynajmującego umowy sprzedaży nieruchomości, na której znajduje się wynajmowany Lokal z podmiotem trzecim (Wynajmujący nie był skłonny do pozostania z niewynajętym Lokalem).

Wnioskodawca przez niniejszy wniosek pragnie uzyskać potwierdzenie, że dokonywane za wynagrodzeniem od P. czynności związane z rozwiązaniem umowy podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT u Wnioskodawcy.

Aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności, dokonanej w zamian za wynagrodzenie, niezbędne jest rozstrzygnięcie czy te czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego. W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, w ocenie tut. Organu mamy do czynienia ze świadczeniem usługi. W przedmiotowej sytuacji kontrahent Wnioskodawcy- P. w związku z podjęciem przez Wnioskodawcę skutecznych czynności faktycznych i prawnych, w tym z poniesieniem przez Wnioskodawcę kosztów związanych z doprowadzeniem do rozwiązania umowy najmu z Wynajmującym, nie będzie zobowiązany do uiszczania na rzecz Wnioskodawcy kar umownych oraz ewentualnych dalszych roszczeń z tytułu niewstąpienia w miejsce Wnioskodawcy do umowy najmu zawartej z Wynajmującym.

Wnioskodawca otrzyma określoną kwotę wynagrodzenia wynikającą z zawartego porozumienia w zamian za podjęcie skutecznych czynności skutkujących doprowadzeniem do rozwiązania umowy najmu z Wynajmującym. Należy zwrócić uwagę na fakt, że w przypadku opisanym we wniosku możemy wskazać konkretnego beneficjenta tej usługi - w zamian za podjęcie skutecznych czynności skutkujących doprowadzeniem do rozwiązania umowy najmu z Wynajmującym (korzyść po stronie P. z uwagi na to, iż podmiot ten, nie będzie zobowiązany do uiszczania na rzecz Wnioskodawcy kar umownych oraz ewentualnych dalszych roszczeń z tytułu niewstąpienia w miejsce Wnioskodawcy do umowy najmu zawartej z Wynajmującym), Wnioskodawca otrzyma określone świadczenie pieniężne stanowiące wynagrodzenie za podjęcie czynności skutkujących rozwiązaniem umowy najmu.

Zatem rozwiązanie umowy najmu lokalu prowadzi do wygaśnięcia wiążącego Wnioskodawcę z P. stosunku prawnego.

W tej sytuacji podjęcie przez Wnioskodawcę czynności skutkujących doprowadzeniem do rozwiązania umowy najmu z Wynajmującym należy traktować jako określone świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spełniona zatem zostanie przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, otrzymana przez Wnioskodawcę kwota wynagrodzenia wynikająca z zawartego porozumienia o podjęciu przez Wnioskodawcę czynności skutkujących doprowadzeniem do rozwiązania umowy najmu z Wynajmującym, będzie stanowiła wynagrodzenie za świadczoną przez Wnioskodawcę usługę, która zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów według stawki 23%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz zmiany stanu prawnego.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.