IBPP1/443-663/09/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2009 r. (data wpływu do tut. organu 2 kwietnia 2009 r.), uzupełnionego pismami z dnia 3 czerwca 2009 r. (data wpływu 5 czerwca 2009 r.) oraz z dnia 24 czerwca 2009 r. (data wpływu 29 czerwca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności opodatkowania podatkiem od towarów i usług jednorazowej sprzedaży 61 działek - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 kwietnia 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności opodatkowania podatkiem od towarów i usług jednorazowej sprzedaży 61 działek.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 czerwca 2009 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 25 maja 2009 r. oraz pismem z dnia 24 czerwca 2009 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 16 czerwca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

We wrześniu 2008 r. Wnioskodawca otrzymał (w drodze umowy darowizny) od swojej siostry dwie nieruchomości zapisane w KW pod nr 4 (4,36 ha) i KW 5 (10,2 ha) o powierzchni łącznej 14,56 ha przeznaczone w planie zagospodarowania przestrzennego jako teren mieszkaniowy i jako teren inwestycyjny.

Wnioskodawca stał się właścicielem nieruchomości w takim stanie jakim są obecnie tzn. nie dokonywał żadnych czynności zmierzających do zmiany stanu prawnego tych gruntów. Jednakże dla nieruchomości wpisanej pod nr KW 4 w oparciu o wyciąg z wykazu zmian ewidencyjnych zmieniono numerację działki 8. W następstwie czego zostało wyodrębnionych 60 kolejnych działek (podziału geodezyjnego dokonano na wniosek złożony przez poprzedniego właściciela). Wnioskodawca nie jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Nigdy też nie było zamiarem Wnioskodawcy założenie działalności o charakterze obrotu nieruchomościami.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że nie jest podatnikiem podatku VAT i nie jest rolnikiem ryczałtowym. Siostra zaproponowała Wnioskodawcy darowiznę, więc ją przyjął a 60 działek, o których mowa we wniosku zostało wydzielonych tylko z KW 4. Podziału działki nr 4 na 60 działek dokonał poprzedni właściciel tj. G. we wrześniu 2008 r. W momencie przyjęcia darowizny Wnioskodawca zamierzał wybudować dom mieszkalny dla siebie.

Wnioskodawca zamierza odsprzedać całą działkę inwestycyjną (KW 5) i ok. 55 działek mieszkaniowych (na pozostałym terenie zamierza wybudować dom mieszkalny dla siebie). Działki nie były i nie są przedmiotem najmu, ani dzierżawy. Wnioskodawca nie dokonywał jakiegokolwiek uatrakcyjnienia działek będących jego własnością. Wszystkie działki po podziale (60 szt.) zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego są terenami mieszkaniowymi. Działki będące własnością Wnioskodawcy są nieruchomościami niezabudowanymi. Podział działek został dokonany na wniosek poprzedniego właściciela. Celem sprzedaży działek jest uzyskanie środków finansowych na zaspokojenie potrzeb związanych z przyszłością. Środki finansowe uzyskane ze sprzedaży podzielonych działek o nr 4 i nr 5 Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na różne cele m.in.: charytatywne, inwestycyjne (lokata lub fundusz bankowy), budowa własnego domu mieszkalnego oraz założenie własnej działalności gospodarczej w zakresie doradztwa prawnego dla firm transportowych i otwarcie lokalu gastronomicznego.

Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży. Wnioskodawca nigdy wcześniej nie dokonywał sprzedaży gruntów i nie odprowadzał z tego tytułu podatku VAT, nie składał deklaracji podatkowej VAT-7 oraz zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R. Zarówno działki zapisane w KW pod nr 5 o pow.10,2 ha oraz 55 działek powstałych z działki zapisanej w KW pod nr 4 Wnioskodawca zamierza sprzedać po otrzymaniu oferty odpowiadającej wartości posiadanego gruntu.

Przeznaczenie działki zapisanej w KW pod nr 5 zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy B. przyjętego Uchwałą Rady Gminy B. z dnia 22 sierpnia 2005 r. (Dz. U. Woj. O. nr 63 poz. 1780 z dnia 6 października 2005 r.), teren w obrębie miejscowości B., na którym położona jest działka o nr 5 oznaczona jest w części o pow.:

* 7,00 ha symbolem A9UH,UR.P,KS jako tereny działalności komercyjno-produkcyjnej

* 2,68 ha symbolem UH jako usług handlu

* 0,58 ha symbolem ZI jako zieleń izolacyjna.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle obecnie obowiązujących przepisów ww. ustawy powstaje obowiązek naliczenia podatku VAT przy jednorazowej sprzedaży całego terenu.

Zdaniem Wnioskodawcy łączne zbycie całości terenu nie nadaje mu statusu podatnika VAT, ponieważ: "Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, w wyroku z 29 października 2007 r. (sygn. Akt: I FPS 3/07) podjętym w składzie siedmiu sędziów, że okazjonalna czynność podlega opodatkowaniu VAT tylko wtedy gdy podmiot dokonujący dostawy gruntu działa w charakterze podatnika (producenta, handlowca, usługodawcy itp.). Sporadyczna wyprzedaż swojego prywatnego majątku nie może być zdaniem NSA uznane za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT. Sama częstotliwość lub jej brak nie może, zdaniem NSA, decydować o tym, czy ktoś jest podatnikiem VAT czy nie. Tym bardziej, że Dyrektywa unijna w sprawie VAT nie uzależnia opodatkowania VAT od kryterium częstotliwości. A przecież co do zasady polskie przepisy dot. VAT powinny być zgodne z unijną Dyrektywą"

Również Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w treści uzasadnienia z 6 września 2006 r. (sygn. Akt. I SA/WR 1254/05) nie zgodził się na automatyczne przyjmowanie przez organy podatkowe założenia, że sam fakt wykonywania wielokrotnej sprzedaży działek nadaje sprzedawcy status podatnika VAT.

WSA, tak samo jak NSA uznał bowiem, że nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży: "Sprzedaż - nawet kilkakrotna - przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu". WSA w ww. powołanym wyroku odwołał się też do wyroku ETS w sprawie C-291/92 pomiędzy Dieter Armbrecht A Finanzamt Ulzen, w którym ETS podkreślił, iż w przypadku gdy podatnik sprzedaje część swojego składnika majątkowego, który zdecydował się zachować do użytku osobistego, nie działa w odniesieniu do tej sprzedaży jako podatnik w rozumieniu art. 2 (1) unijnej Dyrektywy w sprawie VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ww. ustawy.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 2 ust. 6 ww. ustawy towarami są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku działki o pow. 10,2ha oraz 55 nieruchomości niezabudowanych powstałych z podziału działki wpisanej pod nr KW 4, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca otrzymał we wrześniu 2008 r. w drodze umowy darowizny od swojej siostry dwie nieruchomości zapisane w KW pod nr 4 (4,36ha) i KW 5 (10,2ha) o powierzchni łącznej 14,56ha przeznaczone w planie zagospodarowania przestrzennego jako teren mieszkaniowy i jako teren inwestycyjny. Jednakże z nieruchomości wpisanej pod nr KW 4 w zostało wyodrębnionych 60 kolejnych działek (podziału geodezyjnego dokonano na wniosek złożony przez poprzedniego właściciela), które zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego są terenami mieszkaniowymi.

Natomiast działka zapisana w KW pod nr 5 zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy B. oznaczona jest w części o pow.:

* 7,00 ha symbolem A9UH,UR.P,KS jako tereny działalności komercyjno-produkcyjnej

* 2,68 ha symbolem UH jako usług handlu

* 0,58 ha symbolem ZI jako zieleń izolacyjna.

Działki będące własnością Wnioskodawcy są nieruchomościami niezabudowanymi. Wnioskodawca zamierza odsprzedać całą działkę inwestycyjną (KW 5 o pow. 10,2ha) i ok. 55 działek mieszkaniowych. Na pozostałym terenie tj. 5 działek Wnioskodawca zamierza wybudować dom mieszkalny dla siebie. Środki finansowe uzyskane ze sprzedaży podzielonych 55 działek i 1 działki o nr 5 o pow. 10,2ha Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na różne cele m.in.: charytatywne, inwestycyjne (lokata lub fundusz bankowy), budowa własnego domu mieszkalnego oraz założenie własnej działalności gospodarczej w zakresie doradztwa prawnego dla firm transportowych i otwarcie lokalu gastronomicznego. Zarówno działki zapisane w KW pod nr 5 o pow.10,2 ha oraz 55 działek powstałych z działki zapisanej w KW pod nr 4 Wnioskodawca zamierza sprzedać po otrzymaniu oferty odpowiadającej wartości posiadanego gruntu.

Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży. Wnioskodawca nigdy wcześniej nie dokonywał sprzedaży gruntów i nie odprowadzał z tego tytułu podatku VAT, nie składał deklaracji podatkowej VAT-7 oraz zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R. Działki będące przedmiotem sprzedaży nie były i nie są przedmiotem najmu, ani dzierżawy. Wnioskodawca nie dokonywał jakiegokolwiek uatrakcyjnienia działek będących jego własnością. Wnioskodawca stał się właścicielem nieruchomości w takim stanie jakim są obecnie tzn. nie dokonywał żadnych czynności zmierzających do zmiany stanu prawnego tych gruntów. Wnioskodawca podaje, że nie jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Nigdy też nie było zamiarem Wnioskodawcy założenie działalności o charakterze obrotu nieruchomościami. Nie jest też podatnikiem podatku VAT i nie jest rolnikiem ryczałtowym.

Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do obowiązujących w przedmiotowej sprawie przepisów prawa należy stwierdzić, że działki przeznaczone przez Wnioskodawcę do sprzedaży, mimo że zostały nabyte w drodze darowizny, to żadnym momencie ich posiadania nie zostały wykorzystane przez Wnioskodawcę wyłącznie do celów osobistych. Wręcz przeciwnie duża powierzchnia gruntu jak i już rozpoczęty przez poprzedniego właściciela proces podziału jednej z działek na 60 mniejszych oraz położenie 10-hektarowej działki na terenach inwestycyjnych, a pozostałych działek na terenach zabudowy mieszkaniowej wskazuje, że nabycie przedmiotowych nieruchomości nastąpiło celem osiągnięcia w przyszłości korzyści majątkowych. Zatem sam zamiar wykorzystania przedmiotowych nieruchomości gruntowych dla celów zarobkowych Wnioskodawca podjął już w momencie otrzymania darowizny. Powyższe potwierdza również fakt, iż pomiędzy otrzymaniem 61 działek w darowiźnie a zgłoszonym zamiarem sprzedaży 56 mija niecały rok.

Przez termin "zamiar" należy pojmować nie wolę wewnętrzną ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby. Wskazane przez Wnioskodawcę w przedmiotowej sprawie fakty wskazują jednoznacznie na zamiar związania nabytej nieruchomości z planowaną działalnością gospodarczą.

W świetle cytowanych powyżej przepisów, sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z nabyciem dokonanym w tym celu nadaje podmiotowi status podatnika VAT.

Wnioskodawca wskazał również, że środki finansowe uzyskane ze sprzedaży podzielonych działek o nr 4 i działki nr 5 Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na różne cele m.in.: charytatywne, inwestycyjne (lokata lub fundusz bankowy), budowa własnego domu mieszkalnego oraz założenie własnej działalności gospodarczej w zakresie doradztwa prawnego dla firm transportowych i otwarcie lokalu gastronomicznego. Wnioskodawca musiał zatem otrzymując taką dużą ilość działek, tj. w sumie 61 szt. o łącznej pow. 14,36ha, wziąć pod uwagę ich przeznaczenie tj. cele produkcyjne, usługowe, komercyjne i mieszkaniowe. Wnioskodawca sam stwierdza we wniosku, że środki finansowe uzyskane ze sprzedaży podzielonych działek o nr 4 i nr 5 Wnioskodawca zamierza przeznaczyć m.in. na założenie własnej działalności gospodarczej w zakresie doradztwa prawnego dla firm transportowych i otwarcie lokalu gastronomicznego, lokaty kapitału lub fundusz bankowy.

Wnioskodawca we wniosku podkreśla, iż dokonuje sprzedaży nieruchomości ze swojego majątku osobistego, gdyż nieruchomości te nie służą do celów działalności gospodarczej. Jednocześnie Wnioskodawca stwierdza, że działki zamierza sprzedać po otrzymaniu oferty odpowiadającej wartości posiadanego gruntu. Należy zatem uznać, że Wnioskodawca zamierza rozporządzać otrzymanymi nieruchomościami w sposób umożliwiający uzyskanie jak największego zysku co stanowi potwierdzenie zamiaru wykorzystania nieruchomości w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Nie można zatem stwierdzić, iż darowiznę otrzymano wyłącznie na cele osobiste, np. na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych.

W takiej sytuacji dostawa wskazanych we wniosku nieruchomości kwalifikuje tę czynność jako działalność gospodarczą podejmowaną w celach zarobkowych. Wnioskodawca twierdzi, iż podjęte przez niego działania nie są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie mniej to właśnie te działania są działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, bowiem Wnioskodawca nabył nieruchomości z zamiarem wykorzystania ich dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego należy uznać, iż Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie spełnia przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2 kwalifikujące do uznania go za podatnika podatku VAT prowadzącego działalność gospodarczą.

Wymienione powyżej okoliczności jednoznacznie wskazują, iż podjęto działania wskazujące na zamiar wykorzystywania nabytych w formie darowizny nieruchomości jako przedmiotu działalności gospodarczej, a zatem jednorazowa sprzedaż 56 działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż jak już wcześniej wskazano opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów, a grunt niewątpliwie jest towarem. Tym samym Wnioskodawca stanie się z tytułu tej dostawy podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Dodatkowo podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna rozstrzyga tylko w kwestii wyczerpująco przedstawionego we wniosku, zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub stanu prawnego.

Końcowo stwierdzić należy, że powołane we wniosku orzeczenia NSA i WSA nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Sąd wyrokiem lub postanowieniem rozstrzyga wyłącznie konkretną sprawę co do stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego naruszenia i jedynie w tej sprawie ma moc wiążącą. Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, o czym stanowi art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).

Zatem powołane wyroki: NSA z dnia 29 października 2007 r. sygn. Akt: I FPS 3/07, WSA we Wrocławiu z dnia 6 września 2006 r. sygn. Akt. I SA/WR 1254/05, nie posiadają waloru wykładni powszechnej, co w praktyce oznacza, że nie stanowią one podstawy dla analogicznego rozstrzygnięcia przez organy podatkowe.

Tutejszy organ zwraca również uwagę na fakt, iż organy podatkowe państw członkowskich UE stosują w pierwszej kolejności przepisy krajowego prawa podatkowego. Jednakże odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku ETS w sprawie C-291/92 pomiędzy Dieter Armbrecht A Finanzamt Ulzen należy stwierdzić, że zapadł on również w indywidualnej sprawie podatnika oraz w zupełnie odmiennym stanie faktycznym, bowiem dotyczył kwestii związanej z opodatkowaniem sprzedaży hotelu, w którym znajdowała się też zajmowana przez właściciela część mieszkalna. Część ta była traktowana przez podatnika jako jego majątek prywatny, niewchodzący w skład przedsiębiorstwa. Sprzedając hotel, podatnik naliczył podatek VAT wyłącznie od części hotelowej. W wyroku tym ETS stanął na stanowisku, że jeżeli podatnik, w rozumieniu art. 2 (1) VI Dyrektywy VAT, sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością i którą to część zarezerwował na cele osobiste, w odniesieniu do sprzedaży tej części, nie występuje on jako podatnik. Transakcja taka nie podlega zatem opodatkowaniu VAT. Nie można jednakże pominąć faktu, że w ww. wyroku ETS wskazał również, iż "podatnik musi jednak w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystania części nieruchomości w ramach majątku osobistego".

W świetle powyższego wskazany wyrok ETS nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.