IBPP1/443-645/10/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2010 r. (data wpływu 12 kwietnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 lipca 2010 r. (data wpływu 7 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieodpłatnego przekazania kontrahentom towarów na cele reprezentacji i reklamy oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 30 listopada 2008 r. - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 kwietnia 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieodpłatnego przekazania kontrahentom towarów na cele reprezentacji i reklamy oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 30 listopada 2008 r.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 lipca 2010 r. (data wpływu 7 lipca 2010 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 24 czerwca 2010 r. znak IBPP1/443-329/10/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy (dalej "Spółki") jest produkcja oraz sprzedaż energii cieplnej i elektrycznej. Sprzedaż ta jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka nabywała towary, które następnie przekazywała nieodpłatnie potencjalnym i dotychczasowym kontrahentom (dalej zwani łącznie jako "kontrahenci") na cele reprezentacji bądź na cele reklamy, w następujących okresach:

W ramach działań w zakresie reprezentacji i reklamy Spółka przekazywała m.in. długopisy, pióra, portfele, kwiaty, kalendarze, podkładki pod mysz do komputera oraz drobne upominki, częstokroć opatrzone logiem Spółki.

Niektóre powyższe towary wypełniały definicję prezentu o małej wartości określoną w art. 7 ust. 4 ustawy o VAT, pozostałe towary nie były prezentami o małej wartości w rozumieniu powyższego przepisu.

Powyższe towary były przekazywane nieodpłatnie kontrahentom w celu nawiązania, podtrzymania bądź utrwalenia z nimi kontaktów handlowych. Wśród odbiorców ww. towarów byli zarówno aktualni i potencjalni nabywcy energii cieplnej i elektrycznej sprzedawanej przez Spółkę, jak i aktualni i potencjalni dostawcy towarów i usług dla Spółki, które to towary i usługi wykorzystywała ona następnie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. W stosunku do nabywców energii nieodpłatnie przekazywane towary miały służyć nawiązaniu, podtrzymaniu bądź utrwaleniu kontaktów handlowych celem prowadzenia na ich rzecz sprzedaży energii cieplnej i elektrycznej. Natomiast w stosunku do dostawców nieodpłatnie przekazywane towary miały służyć nawiązaniu, podtrzymaniu bądź utrwaleniu kontaktów handlowych celem uatrakcyjnienia otrzymywanych ofert i nabywania towarów i usług wykorzystywanych następnie w związku ze sprzedażą energii cieplnej i elektrycznej, opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

We wszystkich wskazanych okresach tj.

Spółka przekazywała także drukowane materiały reklamowe i informacyjne. Ze względu na charakter prowadzonej działalności Spółka nie przekazywała ww. okresach próbek towarów. Przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych następowało na cele związane z prowadzoną działalnością.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

I.Nieodpłatne przekazanie towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jako czynność niepodlegająca ustawie o VAT od dnia 1 czerwca 2005 r.

W świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Natomiast w drodze wyjątku ustawodawca zdecydował się traktować niektóre nieodpłatne przekazania towarów na równi z odpłatną dostawą towarów. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności (1) przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w rym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jak również (2) wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Jak wynika z wykładni literalnej art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko wtedy, gdy łącznie są spełnione następujące przesłanki:

Wykładnia językowa art. 7 ust. 2 ustawy o VAT prowadzi zatem do wniosku a contrario, że przepisowi temu nie podlega zarówno nieodpłatne przekazanie jakichkolwiek towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, bez względu na prawo do odliczenia, jak też przekazanie towarów na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, w sytuacji, gdy podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tymi towarami, ani w całości, ani w części.

Skoro zatem w świetle art. 7 ust. 2 ustawy o VAT nieodpłatne przekazanie towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, to w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bez względu na prawo do odliczenia przy nabyciu tych towarów i bez względu na wartość rynkową czy cenę nabycia przekazanych towarów.

Zdaniem Spółki powyższa wykładnia przepisów ustawy o VAT ma zastosowanie do nieodpłatnych przekazań towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem nieprzerwanie od dnia 1 czerwca 2005 r., a zatem we wszystkich okresach wymienionych w stanie faktycznym.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że zarówno przekazanie towarów na cele reklamowe, jak i na cele reprezentacji, których przykłady zostały wskazane w stanie faktycznym, są przekazaniami towarów na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem w rozumieniu, w jakim posługuje się przepis art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Wyjaśnić przy tym należy, że zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r.), przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości (zdefiniowanych w art. 7 ust. 4 ustawy o VAT) i próbek (zdefiniowanych w art. 7 ust. 7 ustawy o VAT). Nie sposób a priori twierdzić przy analizie tego przepisu, na jakie cele mogą być przekazywane drukowane materiały reklamowe i informacyjne, prezenty o małej wartości i próbki. Mogą być one w pewnych sytuacjach przekazane na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, a w innych - na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Funkcją art. 7 ust. 3 ustawy o VAT jest przedmiotowe zawężenie hipotezy przepisu art. 7 ust. 2 ww. ustawy. Przepis art. 7 ust. 3 ustawy o VAT wyłącza spod dyspozycji art. 7 ust. 2 ww. ustawy przekazania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek. Zestawiając treść przepisów art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, należy stwierdzić, że wyłączenie przewidziane w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT znalazłoby zastosowanie wówczas, gdyby przekazanie towarów wymienionych w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT następowało na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, a podatnikowi przysługiwało prawo do choćby częściowego odliczenia podatku naliczonego. Skutkiem wówczas zastosowania art. 7 ust. 3 ustawy o VAT byłoby wyłączenie spod przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług takiego rodzaju przekazania.

Innymi słowy, skoro art. 7 ust. 3 ustawy o VAT zawęża stosowanie przepisu art. 7 ust. 2 ww. ustawy, to brak jest potrzeby odwoływania się do art. 7 ust. 3 ustawy o VAT w sytuacji, gdy w ogóle nie spełnia się hipotetyczny stan faktyczny określony w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Nadmienić należy, że art. 7 ust. 2 ustawy o VAT powinien być interpretowany ściśle z co najmniej dwóch powodów. Po pierwsze, przepis art. 7 ust. 2 ustawy o VAT stanowi wyjątek od zasady wyrażonej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, że opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów. W myśl zatem reguły interpretacyjnej exceptiones non sunt extentendae - wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco. Po drugie, przepis art. 7 ust. 2 ustawy o VAT włącza w istocie do przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług określone w nim czynności nieodpłatne. Należy podkreślić, ze w Konstytucji (art. 31 ust. 3, art. 217) przywiązuje się szczególną wagę do przedmiotu opodatkowania rozumianego jako obszar zachowań podlegających opodatkowaniu. Z uwagi na fakt, że przedmiot opodatkowania z natury rzeczy wkracza w sferę wolności praw jednostki, zasada państwa prawnego wyrażona w art. 2 Konstytucji nakazuje w tym zakresie przyjąć taką wykładnię przepisów prawa podatkowego, aby podatkowa ingerencja znajdowała precyzyjne podstawy w literze prawa, nie zaś w jej wykładni rozszerzającej, w myśl reguły interpretacyjnej nullum tributum sine lege.

Zauważyć należy, że stanowisko Spółki wyrażone w niniejszym wniosku - co do wyłączenia spod opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z przedsiębiorstwem - jest prezentowane powszechnie w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 25 czerwca 2009 r., sygn. akt III SA/Gl 26/09; wyrok WSA w Krakowie z dnia 3 czerwca 2008 r., I SA/Kr 1399/07; wyrok WSA w Szczecinie z dnia 29 maja 2008 r., I SA/Sz 52/08; wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 152/07; wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2007 r., III SA/Wa 984/07; wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 października 2007 r., III SA/Wa 599/07; wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 14 lutego 2008 r., I SA/Rz 875/07; wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 października 2008 r., III SA/Wa 959/08; wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2009 r., III SA/Wa 3371/08; wyrok NSA z dnia 13 maja 2008 r., sygn. akt I FSK 600/07; wyrok NSA z dnia 28 października 2008 r., sygn. akt I FSK 1278/07; wyrok NSA w składzie siedmiu sędziów z dnia 23 marca 2009 r., sygn. akt I FPS 6/08).

Organy podatkowe nie mogą pomijać dorobku orzeczniczego dotyczącego wykładni konkretnego przepisu prawa mającego zastosowanie w sprawie. Sąd administracyjny, podobnie jak organ podatkowy, dokonuje wykładni określonych przepisów. Gdy następuje utrwalenie określonej linii orzeczniczej, organy podatkowe powinny przyjąć sposób wykładni zgodny z jednolitym stanowiskiem judykatury. Tylko takie działanie władz podatkowych można uznać za działanie praworządne. W przeciwnym razie następuje pewnego rodzaju samowola interpretacyjna, która narusza konstytucyjną zasadę praworządności (art. 2 Konstytucji). Zasada ta musi przecież łączyć się ze stosowaniem przez organy podatkowe prawidłowych metod wykładni, których - w świetle polskiego systemu prawnego - określony wzorzec nadaje m.in. orzecznictwo sądowe. W polskim porządku konstytucyjnym to sądy sprawują kontrolę orzecznictwa administracji publicznej pod względem legalności, nie zaś odwrotnie. Stojąc więc wyżej w hierarchii, należy zapewnić, aby wpływ orzecznictwa sądowego na stosowanie przepisów prawa podatkowego przez organy administracji podatkowej był realny. Wpływ ten zaś mogą i w istocie powinny zapewnić te właśnie organy podatkowe. W przeciwnym razie - w aspekcie konstytucyjnym - idea państwa prawnego doznaje korozji prowadzącej do swoistego rozwarstwienia i zachwiania zasady pewności i bezpieczeństwa systemu prawnego. W ten sposób zostaje naruszona też zasada zaufania do organów podatkowych zdefiniowana w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej.

Na uwagę zasługuje treść wyroku WSA w Poznaniu z dnia 13 października 2009 r. (sygn. akt I SA/Po 592/09), gdzie zauważono, że "Celnym zarzutem skarżącej Spółki, jest wskazanie że organy podatkowe pominęły w wydanej interpretacji orzecznictwo sądów administracyjnych. Organ w odpowiedzi na skargę stwierdził, że powołane przez stronę wyroki sądów administracyjnych wiążący charakter mają w konkretnej sprawie i ściśle określonym stanie faktycznym. Tylko do tych konkretnych elementów odnosi się moc wiążąca orzeczenia sądu administracyjnego. W konsekwencji odniesienie jakiegokolwiek orzeczenia sądowego - czy też uzasadnienia wyroku do innej sytuacji, nie nadaje powołanej sytuacji mocy wiążącej orzeczenia. Nie można zatem w szeregu orzeczeń sadowych, ich rozstrzygnięć odnosić do własnej sprawy, bowiem dotyczą one konkretnych powstałych już zdarzeń. Sąd rozpatrujący przedmiotową sprawę podziela pogląd wyrażony przez WSA w Warszawie w wyroku z dnia 25 marca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3373/08, zgodnie z którym choć orzecznictwo sądowe, w tym sądów administracyjnych, nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego, to w zakresie interpretacji podatkowych orzecznictwo to zyskuje szczególnie na znaczeniu. Zgodnie bowiem z art. 14a Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Orzecznictwo to ma więc normatywne przełożenie na tworzenie warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego w płaszczyźnie ogólnej. Jeszcze większa jest jego rola w zakresie eliminowania wadliwych interpretacji, o czym stanowi art. 14e § 1 Ordynacji. Wolą ustawodawcy minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Tym samym orzecznictwo sądów stało się przesłanką do formułowania oceny poprawności funkcjonujących w obrocie prawnym interpretacji, także interpretacji indywidualnych, co szczególnie należy podkreślić w rozpoznawanej sprawie. Skoro więc organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania ex oficio zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie. Nie można bowiem przyjąć takiej wykładni powyższych przepisów, że z jednej strony ustawodawca nie nakłada na organ wydający interpretacje indywidualne obowiązku analizowania orzecznictwa zapadłego w innych sprawach dotyczącego analogicznych sytuacji prawnopodatkowych, a z drugiej strony przyjmuje, że pominięcie takiego orzecznictwa może być przyczyną zmiany tak wydanej interpretacji. Organ jest obowiązany zgodnie z art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej dokonać oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy w tym orzeczeń, na które występujący o interpretację się powołał. Dlatego też nie może poprzestać na stwierdzeniu, że wyroki, na które powołał się podatnik zapadły w indywidualnych sprawach. W tych okolicznościach odniesienie się przez organ do powołanego i mającego zastosowanie w sprawie orzecznictwa sądów administracyjnych konieczne jest dla zachowania wyrażonej w art. 121 Ordynacji podatkowej zasady zaufania do organów podatkowych. Zatem pominięcie przez organ podatkowy w swojej analizie powołanych przez stronę orzeczeń sądów administracyjnych narusza również przepisy procesowe tj. art. 121 § 1 w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej." (podobnie w wyroku WSA w Warszawie z dnia 24 października 2008 r., sygn. akt. III SA/Wa 1193/08).

II.Prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów, które następnie są przekazywane na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem - w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak wskazano w stanie faktycznym, przekazywane nieodpłatnie towary służyły do nawiązania, podtrzymania bądź utrwalenia kontaktów handlowych z kontrahentami Spółki, które to kontakty miały bezpośredni związek z prowadzoną sprzedażą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji Spółka miała prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów, które następnie przekazała na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, zarówno pod postacią reklamy, jak i reprezentacji.

Zdaniem Spółki powyższe prawo do odliczenia występowało nieprzerwanie od dnia 1 czerwca 2005 r. w stosunku zarówno do nabywanych towarów przekazywanych na cele reklamy, jak i w stosunku do nabywanych towarów przekazywanych na cele reprezentacji, których przykłady zostały wymienione w stanie faktycznym.

Prawa do odliczenia podatku naliczonego nie ograniczał w szczególności w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 30 listopada 2008 r. przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Nie ulega wątpliwości, że od dnia 1 stycznia 2007 r. do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się kosztów reprezentacji (art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Niemniej jednak brak możliwości zaliczenia na gruncie podatku dochodowego do kosztów uzyskania przychodów wydatków na reprezentację nie mógł powodować ograniczeń w prawie do odliczenia podatku naliczonego na gruncie podatku VAT. Wnioskodawca podziela pogląd wyrażony w wyroku WSA w Gliwicach z dnia 8 lutego 2010 r. (sygn. akt III SA/Gl 1227/09), że "przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (...) jest niezgodny z zasadami i normami prawa wspólnotowego zawartymi w VI Dyrektywie oraz Dyrektywie 2006/112, a w szczególności odpowiednio: art. 17 i art. 168 tych Dyrektyw statuującymi podstawową dla systemu VAT zasadę, zgodnie z którą dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego konieczne jest istnienie związku tegoż podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi."

Podkreślić należy, że wykładni art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT dokonał również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 lipca 2009 r. (sygn. akt I FSK 897/08), w którym uznał, że "przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (...) tylko wówczas mógł być uznany za zgodny z VI Dyrektywą, w szczególności z art. 17 ust. 6, gdy był interpretowany w sposób, który umożliwiał odliczenie podatku (obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku należnego) w zakresie tych towarów i usług, które były związane z działalnością opodatkowaną podatnika. Dlatego też interpretowanie art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, tak jak poprzednio obowiązującego art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.), poprzez proste odesłanie do przepisów o podatkach dochodowych, w oderwaniu od norm prawa unijnego, których implementację powinien stanowić, prowadziło do niewłaściwego stosowania norm VI Dyrektywy".

Wskazać przy tym należy, że również organy podatkowe są uprawnione i powinny dokonywać prowspólnotowej wykładni przepisów krajowych, a jeżeli jest to konieczne do zapewnienia efektywności prawa wspólnotowego (effect utile), powinny pomijać w procesie stosowania prawa podatkowego przepisy sprzeczne z prawem wspólnotowym. W wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 czerwca 1987 r. w sprawie Fratelli Costanzo v Comune di Milano (sygn. C 103/88) zauważono, że "Byłoby skądinąd sprzecznością uznawać, że jednostki mają prawo powoływać się w postępowaniach toczących się przed sądami krajowymi kontrolującymi legalność działań organów administracji na przepisy dyrektywy spełniające wyżej wymienione warunki, i uważać jednocześnie, że organ administracji nie ma obowiązku stosowania przepisów dyrektywy i zaniechania stosowania sprzecznych z nimi przepisów prawa krajowego. Wynika stąd, że - jeżeli zostały spełnione warunki wskazane w orzecznictwie Trybunału, aby jednostki mogły się powoływać na przepisy dyrektywy przed sądami krajowymi, wszystkie organy administracji, w tym również władze zdecentralizowane, jak na przykład gminy, obowiązane są do stosowania tych przepisów."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy okresu od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 30 listopada 2008 r.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) tej ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

W myśl natomiast art. 86 ust. 8 pkt 2 ww. ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą czynności, o których mowa w art. 7 ust. 3-7 (przekazywanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek).

Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 7 ust. 2 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

Przepisu ust. 2 tego artykułu nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek (art. 7 ust. 3 ustawy o VAT).

Jak stanowił art. 7 ust. 4 cytowanej ustawy w brzmieniu obowiązującym w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2007 r. (okres objęty zapytaniem Wnioskodawcy), przez prezenty o małej wartości, o których mowa w ust. 3, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

W myśl art. 7 ust. 4 cytowanej ustawy w brzmieniu obowiązującym w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 30 listopada 2008 r. (okres objęty zapytaniem Wnioskodawcy), przez prezenty o małej wartości, o których mowa w ust. 3, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

Zgodnie z art. 2 pkt 27b ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008 r. przez wartość rynkową rozumie się całkowitą kwotę, jaką, w celu uzyskania w danym momencie danych towarów lub usług, nabywca lub usługobiorca na takim samym etapie sprzedaży jak ten, na którym dokonywana jest dostawa towarów lub świadczenie usług, musiałby, w warunkach uczciwej konkurencji, zapłacić niezależnemu dostawcy lub usługodawcy na terytorium kraju; w przypadku gdy nie można ustalić porównywalnej dostawy towarów lub świadczenia usług, przez wartość rynkową rozumie się:

Przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy (art. 7 ust. 7 ustawy o VAT).

Ponieważ interpretacja art. 7 ust. 2 ustawy, w oparciu o wykładnię wyłącznie gramatyczną budzi pewne wątpliwości, zatem nie można się tylko na niej opierać i aby dokonać kompleksowej wykładni ww. przepisu, zdaniem tut. organu, koniecznym jest sięgnięcie do wykładni o charakterze kompleksowym.

Przy wykładni przedmiotowych przepisów ustawy należy wziąć pod uwagę zasadę racjonalności ustawodawcy oraz interpretować przepis art. 7 ust. 2 w zestawieniu z art. 7 ust. 3 ustawy. Przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek niewątpliwie jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wobec tego w przypadku nie objęcia regulacją art. 7 ust. 2 przekazania lub zużycia towarów przez podatnika na cele związane z jego przedsiębiorstwem, przepis art. 7 ust. 3 byłby zbędny. Skoro zatem z zakresu opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów, na cele inne niż bezpośrednio związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wyłączono na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, jedynie przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, to należy uznać, iż opodatkowaniu podlegają wszelkie inne przekazania towarów pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego podatek naliczony od tych czynności w całości lub w części. Gdyby przyjąć, iż opodatkowaniu na mocy ust. 2 podlegają wyłącznie czynności w ogóle niezwiązane z przedsiębiorstwem, zbędne byłoby wyłączanie z opodatkowania czynności, które i tak nie podlegałyby opodatkowaniu jako związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Unormowanie zawarte w art. 7 ust. 2 ustawy, nawiązuje do treści art. 5 ust. 6 obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym wykorzystanie przez podatnika dóbr tworzących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych jego lub jego pracowników, lub też nieodpłatne ich przekazanie, albo, ogólnie rzecz biorąc, użycie ich dla celów innych niż prowadzona przez niego działalność, jeśli podatek od wartości dodanej od powyższych dóbr lub ich części podlegałby w całości lub części odliczeniu, będzie traktowane jako dostawa za wynagrodzeniem. Postanowienie to nie obejmuje jednakże powyższych czynności zrealizowanych dla celów działalności przedsiębiorstwa.

Z regulacji tej wynika, że za dostawę towarów uważa się również wykorzystanie towarów stanowiących majątek przedsiębiorstwa:

* do celów prywatnych podatnika,

* do celów prywatnych pracowników podatnika,

* nieodpłatne ich zbycie,

* użycie ich do celów innych niż prowadzona przez podatnika działalność.

Wskazane czynności tylko wówczas są uznawane za odpłatną dostawę towarów, jeśli podatnikowi przysługiwało przy ich nabyciu prawo do całkowitego lub częściowego odliczenia podatku naliczonego.

Z powyższego przepisu nie wynika zatem, aby warunkiem uznania nieodpłatnego przekazania towarów za dostawę było przeznaczenie ich na cele całkowicie niezwiązane z przedsiębiorstwem. Także nieodpłatne przekazanie (zbycie) towarów na cele wiążące się z prowadzoną działalnością gospodarczą będzie uznane za odpłatną dostawę towarów.

Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

Analiza powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. pozwala stwierdzić, że swoją dyspozycją obejmują one każde nieodpłatne zbycie towarów, zarówno do celów innych niż prowadzona działalność gospodarcza, jak i do celów tej działalności. W związku z powyższym, aby zachować prowspólnotową wykładnię przepisów krajowych, należy przyjąć za właściwą interpretację, która jest zgodna z celami ww. Dyrektywy. W związku z powyższym stwierdzić należy, iż przepisy krajowe dotyczące nieodpłatnego przekazania towarów przez podatnika, nie są mniej restrykcyjne od przepisów Dyrektywy.

Odpowiednikiem ww. przepisu art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy jest przepis art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 z późn. zm.), który stanowi, iż wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów. Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

Z wniosku wynika, iż przedmiotem działalności Wnioskodawcy (dalej "Spółki") jest produkcja oraz sprzedaż energii cieplnej i elektrycznej. Sprzedaż ta jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka nabywała towary, które następnie przekazywała nieodpłatnie potencjalnym i dotychczasowym kontrahentom (dalej zwani łącznie jako "kontrahenci") na cele reprezentacji bądź na cele reklamy, w następujących okresach:

* od dnia 1 czerwca 2005 r. do dnia 31 grudnia 2006 r.,

* od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 30 listopada 2008 r.,

* od dnia 1 grudnia 2008 r.

W ramach działań w zakresie reprezentacji i reklamy Spółka przekazywała m.in. długopisy, pióra, portfele, kwiaty, kalendarze, podkładki pod mysz do komputera oraz drobne upominki, częstokroć opatrzone logiem Spółki.

Niektóre powyższe towary wypełniały definicję prezentu o małej wartości określoną w art. 7 ust. 4 ustawy o VAT, pozostałe towary nie były prezentami o małej wartości w rozumieniu powyższego przepisu.

Powyższe towary były przekazywane nieodpłatnie kontrahentom w celu nawiązania, podtrzymania bądź utrwalenia z nimi kontaktów handlowych. Wśród odbiorców ww. towarów byli zarówno aktualni i potencjalni nabywcy energii cieplnej i elektrycznej sprzedawanej przez Spółkę, jak i aktualni i potencjalni dostawcy towarów i usług dla Spółki, które to towary i usługi wykorzystywała ona następnie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. W stosunku do nabywców energii nieodpłatnie przekazywane towary miały służyć nawiązaniu, podtrzymaniu bądź utrwaleniu kontaktów handlowych celem prowadzenia na ich rzecz sprzedaży energii cieplnej i elektrycznej. Natomiast w stosunku do dostawców nieodpłatnie przekazywane towary miały służyć nawiązaniu, podtrzymaniu bądź utrwaleniu kontaktów handlowych celem uatrakcyjnienia otrzymywanych ofert i nabywania towarów i usług wykorzystywanych następnie w związku ze sprzedażą energii cieplnej i elektrycznej, opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

We wszystkich wskazanych okresach tj.

Spółka przekazywała także drukowane materiały reklamowe i informacyjne. Ze względu na charakter prowadzonej działalności Spółka nie przekazywała ww. okresach próbek towarów. Przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych następowało na cele związane z prowadzoną działalnością.

Odnosząc przedstawiony we wniosku stan faktyczny do powołanych przepisów, stwierdzić należy, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tego towaru, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących drukowane materiały reklamowe i informacyjne, bądź spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Przy interpretacji art. 7 ust. 2 ustawy, należy odróżnić cel czynności przekazania towarów przedsiębiorstwa od związku tej czynności z jego funkcjonowaniem. Celem bezpośrednim każdego nieodpłatnego przekazania towaru przedsiębiorstwa osobie trzeciej jest przede wszystkim zaspokojenie jej potrzeb konsumenckich (cel niezwiązany z przedsiębiorstwem - ust. 2), lecz z punktu widzenia funkcjonowania i interesu przedsiębiorstwa podatnika zaspokojenie potrzeb osoby trzeciej może być obojętne, jako w ogóle niewiążące się z jego działalnością (np. przekazanie towarów na cele osobiste podatnika, pracowników itd.) lub też realizowane jest w związku z jego funkcjonowaniem i rozwojem działalności (np.: w związku z czynnościami reprezentacji i reklamy, sponsoringu, czy tzw. sprzedaży premiowej). To właśnie wskazuje, że celu przekazania towarów przedsiębiorstwa podatnika nie można utożsamiać ze związkiem tej czynności z jego działalnością, z którą może w ogóle nie być związana lub pozostawać w bezpośrednim związku, stanowiąc realizację zadań przedsiębiorstwa.

Z przepisów art. 7 ust. 2 w związku z art. 7 ust. 3, ust. 4 i ust. 7 cyt. ustawy wynika więc, że nieodpłatne przekazanie towarów, innych niż drukowane materiały informacyjne i reklamowe oraz próbki, na cele niezwiązane w sposób bezpośredni z działalnością opodatkowaną Spółki związane z tą działalnością tylko w sposób pośredni (np. na cele reklamy czy promocji), podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, pod warunkiem, że Podatnik dokonał odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu.

Taka interpretacja wynika z analizy art. 7 ust. 2 w zestawieniu z art. 7 ust. 3 cyt. ustawy. Przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek - niewątpliwie jest, w sposób pośredni, związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wobec tego, w przypadku nieobjęcia regulacją art. 7 ust. 2 przekazania lub zużycia towarów przez podatnika na cele związane z jego przedsiębiorstwem, przepis art. 7 ust. 3 byłby zbędny. Skoro zatem z zakresu opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów, na cele inne niż bezpośrednio związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wyłączono na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy, jedynie przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, to należy uznać, iż opodatkowaniu podlegają wszelkie inne przekazania towarów pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od tych czynności w całości lub w części. Gdyby przyjąć, iż opodatkowaniu na mocy ust. 2 podlegają wyłącznie czynności w ogóle niezwiązane z przedsiębiorstwem, zbędne byłoby wyłączanie z opodatkowania czynności, które i tak nie podlegałyby opodatkowaniu jako związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Należy podkreślić, że w sytuacji, gdy podatnik odliczył podatek naliczony przy zakupie towarów, to ich nieodpłatne przekazanie, gdyby było nieopodatkowane, w rezultacie prowadziłoby do sytuacji, gdy żaden z uczestników obrotu gospodarczego nie poniósłby ekonomicznego ciężaru podatku VAT. Pozostawałoby to w sprzeczności z zasadą powszechności i neutralności opodatkowania.

Analizując powyższe należy stwierdzić, że podatnik w momencie nabycia towarów oraz usług określa, czy nabywane przez niego towary i usługi będą wykorzystywane w prowadzonej przez niego działalności opodatkowanej. W konsekwencji należy stwierdzić, iż podatnik może obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w sytuacji, gdy występuje związek pomiędzy poniesionymi wydatkami, a wykonywanymi z tytułu prowadzonej działalności czynnościami opodatkowanymi.

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tj. są wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku VAT lub czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ustawodawca stworzył więc podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Należy zauważyć, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością Spółki może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością Podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży - towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością Spółki można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przez podatnika obrotami. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością Spółki, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu.

O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez Spółkę obrotów. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego, obsługi prawnej.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegać będzie generalnie każde nieodpłatne przekazanie towarów, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów (z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących drukowane materiały reklamowe i informacyjne bądź spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości). W takim przypadku na Wnioskodawcy ciążyć będzie obowiązek naliczenia podatku VAT należnego. Przekazując więc kontrahentom towary wymienione w przedmiotowym wniosku, które nie są drukowanymi materiałami reklamowymi i informacyjnymi bądź prezentami o małej wartości, Wnioskodawca zobowiązany jest do naliczenia podatku z tytułu przekazania przedmiotowych towarów, na mocy art. 7 ust. 2 cyt. ustawy.

Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jak podaje Wnioskodawca, w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 30 listopada 2008 r. przekazywał także towary wypełniające definicję prezentu o małej wartości określoną w art. 7 ust. 4 ustawy o VAT oraz drukowane materiały reklamowe i informacyjne.

Na podstawie cytowanego powyżej art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, nieodpłatne przekazanie towarów wypełniających definicję prezentu o małej wartości określoną w art. 7 ust. 4 ustawy o VAT nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług pod warunkami przewidzianymi w art. 7 ust. 4 pkt 1 i 2 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2007 r. i od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 30 listopada 2008 r.

Również na podstawie art. 7 ust. 3 tej ustawy, nie podlega opodatkowaniu nieodpłatne przekazanie materiałów odpowiadających pojęciu drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych w rozumieniu ww. przepisu.

Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów, które następnie są nieodpłatnie przekazywane kontrahentom, powołać należy cytowane powyżej przepisy art. 86 ust. 1 i art. 86 ust. 8 pkt 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 2 ww. ustawy, podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą czynności, o których mowa w art. 7 ust. 3-7. Zatem w odniesieniu do zakupów związanych z przekazywaniem drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych oraz prezentów o małej wartości, o których mowa w ww. przepisach Wnioskodawcy przysługiwało prawo od odliczenia.

W odniesieniu natomiast do zakupów związanych z przekazywanymi towarami, które takimi drukowanymi materiałami reklamowymi i informacyjnymi oraz prezentami o małej wartości nie są należy wskazać, że z powołanych przepisów wynika, iż prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z zakupionymi przez Wnioskodawcę towarami, uzależnione jest od powiązania tych zakupów z działalnością opodatkowaną podatkiem VAT.

Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r. art. 88 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

W świetle cytowanych wyżej przepisów, należy uznać, iż Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, przy nabyciu towarów, o których mowa we wniosku, o ile wydatki na towary związane z nieodpłatnym przekazaniem mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (warunek obowiązujący do dnia 30 listopada 2008 r.) i nie zachodziły inne ograniczenia tego prawa określone w art. 88 ustawy o VAT.

Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy oceniane całościowo należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy zaznaczyć, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, bowiem są one rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych.

Wskazane rozstrzygnięcia zapadły w innych sprawach i nie mają mocy wiążącej w omawianym przypadku. Organ podatkowy jest uprawniony do dokonania odmiennej wykładni niż przyjęta przez inny organ czy sąd, choćby nawet w prawomocnym wyroku. Tut. Organ nie jest zobowiązany do analizowania stanów faktycznych spraw wskazanych przez stronę i polemiki z zapadłymi w nich rozstrzygnięciami. Niewątpliwie powołanie orzecznictwa ma na celu wykazanie słuszności prezentowanego poglądu, lecz nieodniesienie się przez organ do orzecznictwa wskazanego we wniosku Strony samo w sobie nie stanowi naruszenia prawa. Natomiast art. 14a Ordynacji podatkowej zobowiązujący organ do uwzględnienia orzecznictwa sądów oraz TK lub ETS, dotyczy interpretacji ogólnych, a nie indywidualnych.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

W odniesieniu do pozostałych okresów skazanych przez Wnioskodawcę zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro