IBPP1/443-625/13/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 lipca 2013 r. (data wpływu 16 lipca 2013 r.), uzupełnionym pismem z 14 października 2013 r. (data wpływu 16 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących dostawę energii elektrycznej w części przypadającej na prowadzoną produkcję typowo rolniczą - jest prawidłowe.

W dniu 16 lipca 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących dostawę energii elektrycznej w części przypadającej na prowadzoną produkcję typowo rolniczą.

Wniosek został uzupełniony pismem z 14 października 2013 r. (data wpływu 16 października 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 4 października 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od ponad dwudziestu lat prowadzi gospodarstwo rolne w miejscowości P. Od lipca 2010 r. jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W związku z prowadzoną działalnością rolniczą Wnioskodawca nabywa dla celów wykonywania czynności opodatkowanych m.in. wodę, energię elektryczną oraz usługi telekomunikacyjne.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca posiada tylko jeden licznik mierzący zużycie energii jak i jeden licznik na wodę oraz jeden dokument na zakup usług telekomunikacyjnych, wszystkie faktury od dostawców ww. mediów wystawiane są na nazwisko i imię Wnioskodawcy bez numeru NIP. Faktury te dokumentują zakup przedmiotowych usług zarówno dla celów gospodarstwa rolnego, jak i dla celów bytowych. W deklaracjach VAT-7 składanych w Urzędzie Skarbowym Wnioskodawca wykazuje podatek naliczony z faktur za ww. media w ustalonej przez siebie proporcji.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wycofał się z zagadnień dotyczących prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących dostawę wody i usług telekomunikacyjnych. Wnioskodawca przedstawił na nowo opis stanu faktycznego wskazując, że od ponad dwudziestu lat prowadzi gospodarstwo rolne w miejscowości P. Od lipca 2010 r. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W związku z prowadzoną działalnością rolniczą Wnioskodawca nabywa dla celów wykonywania czynności opodatkowanych energię elektryczną. W gospodarstwie Wnioskodawca posiada tylko jeden licznik mierzący zużycie energii. Wnioskodawca korzysta z usług T. Sprzedaż sp. z o.o, ul. Ł.,... K., NIP.... Faktury wystawiane są na osobę fizyczną, na imię i nazwisko Wnioskodawcy bez numeru NIP, tj. R. Dokumentują one zakup przedmiotowych usług zarówno dla celów gospodarstwa rolnego, jak i dla celów bytowych. W deklaracjach VAT-7 Wnioskodawca zamierza wykazywać podatek naliczony z faktur w ustalonej przez siebie proporcji. Roczne zużycie energii według faktur wynosi 10.000 KWh. Dla ustalenia zużytej energii na cele domowe Wnioskodawca posłużył się kalkulatorem zużycia energii dla gospodarstw domowych firmy T. Sprzedaż sp. z o.o. dostępnym na stronie http://..., z którego wynika, że roczne zużycie energii w gospodarstwie Wnioskodawcy, tj. cztery i więcej osób wynosi 2080,6 KWh. Z powyższego wynika, że zużycie na cele gospodarstwa rolnego wynosi 7.919,4 KWh, co stanowi 79,19% zużytej energii rocznej. W kolejnych latach Wnioskodawca zamierza raz w roku weryfikować ilość zużytej energii dla celów bytowych i celów gospodarstwa rolnego i ustalać aktualny procent zużycia na cele gospodarstwa rolnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 14 października 2013 r.):

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego na fakturach wystawionych na osobę fizyczną bez numeru NIP dokumentujących dostawę energii elektrycznej w części przypadającej na prowadzoną produkcję typowo rolniczą (oświetlenie budynków gospodarczych, korzystanie z urządzeń i maszyn rolniczych, chłodni).

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 14 października 2013 r.): będzie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupu energii w wysokości 79,19% podatku naliczonego wynikającego z faktury zakupu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego - na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia dokonuje zarejestrowany czynny podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego, może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony, są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu.

Podatnik w momencie nabycia towarów lub usług powinien dokonać ich kwalifikacji do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi zakupy te są związane. Najistotniejszym bowiem warunkiem, umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego, jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to w myśl art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., działalność gospodarcza, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast zasady dokumentowania sprzedaży reguluje art. 106 ustawy o VAT oraz przepisy rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.) obowiązującego do 31 marca 2011 r., oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.) obowiązującego od 1 kwietnia 2011 r., zwanych dalej rozporządzeniami.

Przepis art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r., określa, że podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Natomiast w myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosownie do treści art. 106 ust. 4 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Faktura stanowi podstawę dla nabywcy towaru lub usługi do odliczenia podatku naliczonego, bowiem z ww. art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT wynika, że podatkiem naliczonym jest kwota wynikająca z faktury.

Zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008 r., w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2011 r., zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Powyższy przepis został powtórzony w § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r., w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 grudnia 2012 r., zgodnie z którym zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Natomiast w myśl § 4 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r., w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., fakturę wystawia zarejestrowany podatnik VAT czynny.

Stosownie do § 5 ust. 1 rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008 r., w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2011 r., faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

Z kolei w myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r., w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 grudnia 2012 r., faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

Na podstawie § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r., w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., faktura powinna zawierać:

Z powołanych przepisów wynika, że faktura winna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Zatem należy każdorazowo ustalić nabywcę towaru lub usługi, który winien wynikać z zawartej umowy.

Tym samym informacje podawane na fakturach powinny mieć taką formę, aby nie budziły zastrzeżeń co do danych w nich zawartych, umożliwiających identyfikację sprzedawcy i nabywcy, a także towaru czy usługi.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne jako czynny podatnik VAT, w ramach którego nabywa dla celów wykonywania czynności opodatkowanych energię elektryczną. Wnioskodawca posiada tylko jeden licznik mierzący zużycie energii zarówno w gospodarstwie rolnym, jak i domowym. Faktury za zużycie energii dla celów gospodarstwa rolnego, jak i bytowego są wystawiane przez dostawcę energii na osobę fizyczną, tj. na imię i nazwisko Wnioskodawcy bez numeru NIP.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu energii elektrycznej, która jest zużywana zarówno w gospodarstwie rolnym, jak i w gospodarstwie domowym w sytuacji, gdy w otrzymanej przez niego fakturze brak jest numeru NIP nabywcy (Wnioskodawcy).

Odnosząc się do powyższego, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Co do zasady zatem, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106 ust. 1 ustawy o VAT mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku. Z tych powodów należy uznać, że chociaż zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, faktura powinna zawierać dane dotyczące podatnika i nabywcy, to jednak nie wszystkie wykazane braki faktur wykluczają możliwość ustalenia tych danych przy prawidłowej analizie innych zapisów zawartych w fakturach.

Należy zatem zauważyć, iż brak numeru NIP przy jednoczesnym prawidłowym wskazaniu nazwy podmiotu będącego nabywcą jest wadą techniczną, niewyłączającą możliwości zweryfikowania dokonania zdarzenia gospodarczego i prawidłowego określenia nabywcy towaru, a jednocześnie pozostającą bez znaczenia dla wysokości zobowiązania podatkowego.

Z powyższego wynika, iż o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują, tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur, w tym w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, wyłącznie z powodu wspomnianych braków mających charakter tzw. wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które, co prawda, powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w ww. przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Analizując zatem stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz przytoczone powyżej przepisy, stwierdzić należy, że zawarte w fakturze (dokumentującej nabycie energii elektrycznej) dane nabywcy, tj. imię i nazwisko oraz adres (bez wskazania nr NIP) wypełniają dyspozycję cytowanych wyżej § 5 ust. 1 ww. rozporządzeń.

Niemniej jednak opisane błędy winny być skorygowane w ten sposób, aby faktura odzwierciedlała faktycznie dokonaną transakcję pomiędzy prawidłowo oznaczonymi podmiotami gospodarczymi. Wnioskodawca od lipca 2012 r. jest bowiem czynnym podatnikiem podatku VAT a zatem musi być on wskazany jako nabywca na otrzymywanych fakturach ze wskazaniem numeru NIP.

Nabywcą towaru musi być bowiem podatnik VAT, a nie osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

Z wniosku wynika także, że roczne zużycie energii przez Wnioskodawcę zarówno w gospodarstwie rolnym, jak i domowym według faktur wynosi 10.000 KWh. Dla ustalenia zużytej energii na cele domowe Wnioskodawca posłużył się kalkulatorem zużycia energii dla gospodarstw domowych dostępnym na stronie internetowej dostawcy energii, z którego wynika, że roczne zużycie energii w gospodarstwie domowym Wnioskodawcy wynosi 2080,6 KWh. Zatem zużycie na cele gospodarstwa rolnego wynosi 7.919,4 KWh, co stanowi 79,19% zużytej energii rocznej. W deklaracjach VAT-7 Wnioskodawca zamierza wykazywać podatek naliczony z faktur w ustalonej przez siebie proporcji.

Należy zauważyć, że ciężar rzetelnego rozdziału wydatków dotyczących wykorzystania energii elektrycznej dla potrzeb produkcji rolniczej i części wykorzystanej dla potrzeb gospodarstwa domowego (potrzeby osobiste) spoczywa zawsze na podatniku.

Jeżeli więc poniesione wydatki na zużycie energii elektrycznej zostały udokumentowane jedną fakturą i służą zarówno prowadzonej przez podatnika działalności, jak i jego prywatnym celom, to w przypadku gdy Wnioskodawca ma możliwość, przy zastosowaniu miarodajnego klucza, przyporządkowania w odpowiednich częściach wydatków związanych ze zużyciem energii elektrycznej dla celów wykonywanej przez siebie działalności gospodarczej w ramach prowadzonego gospodarstwa rolnego, jak i dla celów osobistych (bytowych) Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w takiej części, w jakiej jest związana z dokonywaną sprzedażą opodatkowaną, zgodnie z zasadą, wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, tj. w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Podsumowując stwierdzić należy, że w związku z tym, że opisana faktura zawiera dane Wnioskodawcy umożliwiające jego identyfikację, pomimo braku numeru NIP, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej zakup energii w części w jakiej jest związana z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi. Niemniej jednak opisany błąd powinien zostać skorygowany tak aby faktura odzwierciedlała faktycznie dokonaną transakcję pomiędzy prawidłowo oznaczonymi podmiotami gospodarczymi.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.