IBPP1/443-621/11/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2011 r. (data wpływu 8 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 czerwca 2011 r. (data wpływu 5 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości gruntowej, na której prawo wieczystego użytkowania zostało ustanowione w dniu 30 maja 1975 r. - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 kwietnia 2011 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości gruntowej.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 czerwca 2011 r. (data wpływu 5 lipca 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 21 czerwca 2011 r. znak IBPP1/443-621/11/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Użytkownik wieczysty zwrócił się do Gminy z wnioskiem o sprzedaż na jego rzecz przedmiotowej nieruchomości. Nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste przed wejściem w życie ustawy o podatku VAT. Na nieruchomości znajdują się budynki i urządzenia stanowiące odrębny przedmiot własności wnioskodawcy.

Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, nieruchomość znajduje się na terenach zabudowy usługowej, przeznaczenie podstawowe pod obiekty i urządzenia umożliwiające realizację obiektów usługowych i produkcyjnych oraz składów i magazynów przedsięwzięć komercyjnych.

Zbycie nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego nastąpiło zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).

Rzeczoznawca majątkowy wycenił prawo własności i prawo wieczystego użytkowania. Operat szacunkowy zawiera klauzulę, że szacowana wartość nie zawiera podatku VAT. Na poczet ceny nieruchomości sprzedawanej wieczystemu użytkownikowi zaliczono kwotę równą wartości prawa wieczystego użytkowania zgodnie z art. 69 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Gmina nie doliczyła podatku VAT do kwoty naliczonej wielkości dopłaty wynikającej z operatu szacunkowego.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

Rzeczoznawca wycenił prawo własności i prawo wieczystego użytkowania. Operat szacunkowy zawiera klauzulę, że szacowana wartość nie zawiera podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 28 czerwca 2011 r.):

Czy sprzedaż nieruchomości gruntowej na rzecz jej wieczystego użytkownika, w trybie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 28 czerwca 2011 r.), Gmina nie naliczyła podatku VAT motywując, że transakcja nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, ani żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT i pozostaje poza zakresem tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z obowiązującym w dniu dokonania sprzedaży (tj. w dniu 31 marca 2011 r.) przepisem § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej (art. 7 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Jak już podano na wstępie zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W świetle powyższego przepisu jednostki samorządu terytorialnego (gminy, powiaty, województwa), ze względu na przyznaną im ustawowo osobowość prawną, są podatnikami podatku od towarów i usług, o ile spełnią pozostałe warunki wskazane w art. 15 ustawy.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwamnych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że użytkownik wieczysty zwrócił się do Gminy z wnioskiem o sprzedaż na jego rzecz przedmiotowej nieruchomości. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, nieruchomość znajduje się na terenach zabudowy usługowej, przeznaczenie podstawowe pod obiekty i urządzenia umożliwiające realizację obiektów usługowych i produkcyjnych oraz składów i magazynów przedsięwzięć komercyjnych.

Zbycie nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego nastąpiło zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).

Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym od 1 kwietnia 2005 r. i składa deklaracje VAT-7.

Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu niezabudowanego nastąpiło aktem notarialnym w dniu 30 maja 1975 r. na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej od Skarbu Państwa.

W dniu 30 grudnia 1992 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa sprzedała wieczyste użytkowanie gruntu niezabudowanego osobie fizycznej, która wybudowała na nim pawilon handlowo-usługowy. Osobie tej Gmina sprzedała grunt oddany w wieczyste użytkowanie w dniu 31 marca 2011 r.

Transakcją sprzedaży na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego był objęty tylko grunt.

Rzeczoznawca wycenił prawo własności i prawo wieczystego użytkowania. Operat szacunkowy zawiera klauzulę, że szacowana wartość nie zawiera podatku VAT.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny zauważyć należy, iż dostawa nieruchomości jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną) i dla tej czynności Gmina występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a czynność zbycia nieruchomości w świetle ustawy o VAT jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów.

Ponadto przedmiotem dostawy na rzecz użytkownika wieczystego będzie jedynie grunt, gdyż budynek znajdujący się na tym gruncie (stanowiąc odrębny przedmiot własności) jest własnością użytkownika wieczystego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Gmina zamierza zbyć prawo wieczystego użytkowania gruntu na rzecz użytkownika wieczystego. Obecny użytkownik wieczysty nabył prawo użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości na podstawie umowy sprzedaży w dniu 30 grudnia 1992 r. od Spółdzielni, na rzecz której w 1975 r. Wnioskodawca ustanowił prawo wieczystego użytkowania gruntu. Użytkownik wieczysty wzniósł na przedmiotowej nieruchomości pawilon handlowo-usługowy, będący własnością użytkownika wieczystego.

Stosownie do art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 str. 1 z późn. zm.), Dyrektywa ustanawia wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT).

Zasada wspólnego systemu VAT polega na zastosowaniu do towarów i usług ogólnego podatku konsumpcyjnego dokładnie proporcjonalnego do ceny towarów i usług, niezależnie od liczby transakcji, które mają miejsce w procesie produkcji i dystrybucji poprzedzającym etap obciążenia tym podatkiem. VAT, obliczony od ceny towaru lub usługi według stawki, która ma zastosowanie do takiego towaru lub usługi, jest wymagalny od każdej transakcji, po odjęciu kwoty podatku poniesionego bezpośrednio w różnych składnikach kosztów. Wspólny system VAT stosuje się aż do etapu sprzedaży detalicznej włącznie.

W cytowanym wyżej przepisie określone zostały elementy konstrukcyjne podatku VAT, tj. powszechność opodatkowania, faktyczne opodatkowanie konsumpcji, z którego wynika neutralność podatku VAT oraz konieczność stosowania podatku do towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego.

Postulat powszechności opodatkowania podatkiem od wartości dodanej wszystkich towarów i usług wynika wprost z ustępu 2 artykułu 1 Dyrektywy VAT. Odstępstwo od reguły powszechności opodatkowania może mieć wyłącznie wyjątkowy charakter i musi być wprowadzone na podstawie zapisów dyrektyw. Zasady stosowania podatku VAT powodują bowiem, że wyłączenie niektórych transakcji z opodatkowania, względnie objęcie ich zwolnieniem od podatku, zakłóciłoby jego naliczanie w sposób umożliwiający osiągnięcie celu, jakim jest opodatkowanie wyłącznie ostatecznej konsumpcji towarów lub usług. Dlatego też stosowanie zwolnień zostało ograniczone przepisami Dyrektywy VAT wyłącznie do towarów i usług enumeratywnie wymienionych w przepisach Tytułu IX bądź objętych przepisami przejściowymi. Zgodnie z zasadą powszechności podatek od wartości dodanej powinien być nakładany na wszystkich etapach obrotu, włącznie ze sprzedażą detaliczną na rzecz finalnych konsumentów.

W świetle powyższego dostawą towaru w rozumieniu przepisów ustawy o VAT jest zarówno ustanowienie użytkowania wieczystego, jak również zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu. Również sprzedaż gruntu na rzecz użytkownika wieczystego, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako dostawa towaru.

Zauważyć przy tym należy, iż sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego nie jest traktowana jako dostawa towaru jedynie w sytuacji, gdy Wnioskodawca dokonuje tej sprzedaży temu użytkownikowi, na rzecz którego wcześniej ustanowił prawo użytkowania wieczystego. Nie może być bowiem opodatkowana ponowna dostawa tego samego towaru między tymi samymi stronami. Jednak przypadek ten nie występuje w niniejszej sprawie. Tak więc dokonana transakcja sprzedaży stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT - obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT lub obniżenie stawki podatkowej, możliwe jest tylko wówczas, gdy przewiduje to ustawa o VAT lub przepisy wykonawcze do ustawy. Jeśli chodzi o zwolnienie przedmiotowe dla dostawy gruntu, to ustawodawca przewidział takowe w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT jedynie w przypadku, gdy przedmiotem dostawy są tereny niezabudowane inne niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawodawca zwalniając z podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu. Zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, ustawa ta określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań. Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, nieruchomość znajduje się na terenach zabudowy usługowej, przeznaczenie podstawowe pod obiekty i urządzenia umożliwiające realizację obiektów usługowych i produkcyjnych oraz składów i magazynów przedsięwzięć komercyjnych oraz że grunt zabudowany jest pawilonem handlowo-usługowym stanowiącym własność obecnego użytkownika wieczystego.

Stosownie do art. 32 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3. Nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. W myśl ust. 3 art. 32 powyższej ustawy w odniesieniu do nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste przeniesienie własności tej nieruchomości, w drodze umowy, między Skarbem Państwa a jednostką samorządu terytorialnego oraz między jednostkami samorządu terytorialnego może nastąpić za powiadomieniem jej użytkownika wieczystego. Natomiast art. 37 ust. 2 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi, iż nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Jak stanowi art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się gruntu. W praktyce oznacza to, iż grunt opodatkowany jest taką stawką podatku od towarów i usług jak budynek z nim trwale związany i będący przedmiotem dostawy.

Jednakże aby w przedstawionych okolicznościach w sposób prawidłowy określić przedmiot dostawy i stawkę podatku od towarów i usług należy przywołać uregulowania ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 46 § 1 powyższej ustawy nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Takim przepisem szczególnym jest art. 235 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, w myśl którego budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste czy też przy nabyciu prawa użytkowania wieczystego.

Zatem budynek lub budowla będące własnością wieczystego użytkownika położone na gruncie obciążonym prawem wieczystego użytkowania, stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z uwagi na fakt, iż budynek posadowiony na gruncie stanowiącym przedmiot dostawy stanowi własność użytkownika wieczystego, na rzecz którego dokonano sprzedaży gruntu, przedmiotem dostawy pomiędzy Wnioskodawcą a użytkownikiem wieczystym był w istocie jedynie grunt. Dlatego też w niniejszej sprawie zastosowania nie znajdą przepisy art. 29 ust. 5 ustawy o VAT.

Reasumując, sprzedaż ww. nieruchomości podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 oraz art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, z uwagi na fakt, iż grunt będący przedmiotem dostawy zlokalizowany jest na terenach zabudowy usługowej, a ponadto jest on zabudowany budynkiem pawilonu handlowo-usługowego (zatem nie jest gruntem innym niż budowlany lub przeznaczony pod zabudowę).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. organ informuje, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.