IBPP1/443-617/14/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 czerwca 2014 r. (data wpływu 16 czerwca 2014 r.), uzupełnionym pismem z 8 września 2014 r. (data wpływu 12 września 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* dokumentowania przeniesienia na wykonawcę kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego - jest nieprawidłowe,

* ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu przeniesienia na wykonawcę kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego - jest prawidłowe.

W dniu 16 czerwca 2014 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z 8 września 2014 r. (data wpływu 12 września 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania przeniesienia na wykonawcę kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego oraz ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej też jako Spółka) realizuje inwestycje w ramach budowy infrastruktury wodno-kanalizacyjnej. W zakresie prowadzonych inwestycji Spółka korzysta z usług Wykonawców, z którymi zawiera umowy na roboty budowlane. W związku z prowadzonymi pracami budowlanymi konieczne bywa zajęcie pasa drogowego w celach budowlanych. W powyższych umowach Spółka nakłada na Wykonawców obowiązek poniesienia kosztów opłat wynikających z decyzji zezwalających na zajęcie pasa drogowego. Wykonawca składając ofertę wykonania usługi koszty zajęcia pasa drogowego ma skalkulowane w cenie świadczenia.

Z wnioskiem o wydanie decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego występuje Wykonawca na podstawie udzielonego przez Spółkę pełnomocnictwa. To Wykonawca posiada wiedzę w jakim zakresie i terminie będzie zajmował drogę wykonując roboty budowlane. Sporządza on projekt organizacji ruchu, który zatwierdza ZDM oraz występuje z wnioskami, na podstawie udzielonego pełnomocnictwa, o zajęcia konkretnego odcinka pasa drogowego, określając daty wejścia oraz zajmowaną powierzchnię poszczególnych ulic. Na tej podstawie ZDM wydaje przedmiotowe decyzje. Następnie Wykonawca odbiera je i dostarcza ją do Spółki celem uregulowania opłaty wynikającej z decyzji. Z uwagi na fakt, że Spółka jest adresatem decyzji, dokonuje opłaty za zajęcie pasa drogowego na rzecz właściwego organu administracji publicznej, a następnie obciąża kosztami tej opłaty Wykonawców inwestycji. Spółka ogranicza się zatem jedynie do dokonania zapłaty za przedmiotową decyzję, a następnie obciążenia Wykonawcy wartością tej decyzji. Natomiast to Wykonawca, świadcząc usługę w ramach zawartej umowy o roboty budowlane, dolicza koszt decyzji do wartości świadczenia wykonywanego kompleksowo. W celu zmiany tej sytuacji, Wnioskodawca pismem z dnia 17 stycznia 2014 r. wystąpił z wnioskiem do właściwego organu (Zarząd Dróg Miejskich, dalej też ZDM) o obciążenie w decyzjach opłatami za zajęcie pasa drogowego bezpośrednio Wykonawcy zadania. W odpowiedzi ZDM pismem z dnia 14 marca 2014 r. poinformował, iż "nie widzi możliwości zmiany stron w decyzjach na zajęcie pasów drogowych wydawanych w ramach kontraktu (...) z Inwestora na Wykonawcę z uwagi na zapis art. 39 ust. 3a pkt 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (...)".

W piśmie z 8 września 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że Wykonawca na podstawie udzielonego pełnomocnictwa przez Wnioskodawcę (Inwestora) występuje do zarządcy drogi o zajęcia pasa na czas wykonywania robót i to również Wykonawca odbiera przedmiotowe decyzje.

Następnie Wykonawca przekazuje oryginał odebranej decyzji do Inwestora (ale w różnym czasie, może to być nawet kilkanaście dni od daty wystawienia decyzji). Inwestor nie ma wiedzy, kiedy Wykonawca odbiera decyzję od zarządcy dróg.

Po otrzymaniu oryginału decyzji Wnioskodawca (Inwestor) dokonuje płatności na rzecz zarządcy drogi. Następnie obciąża kosztami Wykonawcę przekazując mu kopię decyzji.

Często jednak zdarza się sytuacja, że Inwestor otrzymuje decyzję już po dacie uprawnienia do zajęcia pasa drogowego.

Wykonawca, który jest obciążony kosztami zajęcia przez Wnioskodawcę dokonuje płatności na rzecz Wnioskodawcy. Jednak płatność następuje z opóźnieniem. Dotychczas Wykonawca regulował zobowiązania po dacie obciążenia go kosztami przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy przeniesienie opłaty administracyjnej za umieszczenie urządzeń w pasie drogowym, na wykonawcę robót powinno odbywać się notą obciążeniową, czy fakturą VAT.

2. Jeśli przeniesienie opłaty administracyjnej za umieszczenie urządzeń w pasie drogowym powinno odbywać się na podstawie faktury VAT, to kiedy powstaje obowiązek podatkowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa czynność, polegająca na zwrocie kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego, jako niepodlegająca ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej "ustawą o VAT" powinna odbywać się notą obciążeniową.

Wnioskodawca w opisanym przypadku nie odsprzedaje wykonawcy żadnego świadczenia i tym samym nie wypełnia treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT. Przeniesienie opłaty na inny podmiot nie ma charakteru odsprzedaży świadczenia, jest to tylko i wyłącznie przeniesienie na wykonawcę kosztów, nie ma natomiast świadczenia ze strony Spółki. Zarządca dróg, wydając zezwolenie na zajęcie pasa drogowego i pobierając opłatę, nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, a czynność udokumentowana jest decyzją administracyjną. Zatem opłata za przedmiotową decyzję administracyjną wydaną przez podmiot wykonujący zadania o charakterze publicznoprawnym nie będzie podlegała opodatkowaniu na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Przeniesienie opłaty administracyjnej jest czynnością, zdarzeniem pozostającym poza zakresem przedmiotowym VAT. Jest tylko czynnością techniczną, a nie wynagrodzeniem za czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Nie mieści się ona bowiem w art. 5 w związku z czym powinna być dokumentowana notą obciążeniowa, a nie fakturą VAT.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1. rozumie się - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

* przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

* zobowiązanie do powstrzymywania się od dokonywania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji;

* świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu.

Zgodnie z tymi przepisami, aby można było mówić o opodatkowaniu podatkiem VAT musi dojść do świadczenia usług.

Artykuł 8 wprowadza definicję świadczenia usług, opartą na definicji zawartej w art. 24 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE Nr L 347/1 w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych), która przewiduje, że "świadczenie usług oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów". Oznacza to szerokie określenie zakresu przedmiotowego pojęcia odpłatnego świadczenia usług, pozwalające na odniesienie się do prawa cywilnego, które przez świadczenie rozumie zarówno czynienie, jak i powstrzymanie się od działania. Nie oznacza to jednak, że świadczeniem usług jest każda czynność czy zdarzenie, którego efektem jest odpłatne przysporzenie jednej ze stron na skutek działania bądź zaniechania innej strony. Doktryna podkreśla, że usługą podlegającą opodatkowaniu może być jedynie czynność, która została wykonana na skutek woli usługodawcy i usługobiorcy. W omawianym przypadku nie może być mowy o woli stron. Te bowiem wyraźnie w łączącej ich umowie o roboty budowlane określiły, że koszty opłat za zajęcie pasa drogowego poniesie Wykonawca, nie zaś Inwestor. Co więcej, Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem do właściwego organu o zmianę określenia stron w decyzji, aby tych kosztów nie musieć w jakikolwiek sposób ponosić. To jednak nie odniosło skutku, gdyż właściwy organ odmówił takiej możliwości.

Jak podkreślił NSA w wyroku z dnia 6 września 2013 r. (I FSK 1315/12, CBOSA), przywołując bogate orzecznictwo TSUE, o usługach świadczonych za wynagrodzeniem w rozumieniu przepisów o VAT można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami. Związek ten musi być bezpośredni i na tyle wyraźny, aby nie ulegało wątpliwości, że dokonywana płatność stanowi wynagrodzenie za wykonane świadczenie (tak również NSA w wyr. z 6 września 2013 r., I FSK 1316/12, CBOSA; WSA w Krakowie w wyroku z 9 stycznia 2013 r., III SA/Kr 1739/12, niepubl. oraz WSA w Gdańsku w wyroku z 7 sierpnia 2007 r. I SA/GD 532/07, PP 2007, Nr 11. s. 50). W opisanym stanie faktycznym strony umowy o roboty budowlane, określając, że koszty opłat za zajęcie pasa drogowego poniesie Wykonawca, wyłączyły tym samym jakąkolwiek rolę w uzyskaniu decyzji oraz w poniesieniu opłat z tego tytułu po stronie Inwestora. Nie można tu zatem mówić o spełnieniu przesłanki uznania przenoszenia opłat za zajęcie pasa drogowego na Wykonawcę przez Spółkę jako Inwestora za świadczenie usług. Nie sposób się tym samym zgodzić z poglądem wyrażonym w podjętej w podobnej sprawie interpretacji indywidulanej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPP1/443-335/12-2/MS z dnia 23 lipca 2012 r., jakoby pomiędzy Wnioskodawcą a Wykonawcą istniała więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca co prawda podejmuje w omawianym przypadku określone działania, jednakże nie wynikają one z jego woli, a z decyzji administracyjnej, która - jak stwierdził organ w przywoływanym wcześniej piśmie - musi być wydana jedynie na Inwestora. Tym bardziej więc nie może być tutaj mowy o tym, iż Inwestor za uiszczenie opłaty wynikającej z decyzji zostaje wynagrodzony w wysokości kwoty opłaty za wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, które to wynagrodzenie zostaje wypłacone przez Wykonawcę. Wykonawca nie staje się beneficjentem tej czynności, odbiorcą świadczenia odnoszącym korzyść o charakterze majątkowym, gdyż to on zobowiązał się w umowie do uzyskania decyzji i to on, na podstawie stosownego pełnomocnictwa, zadbał o wydanie i odbiór decyzji. A zatem, w przypadku tego rodzaju przenoszenia opłat za zajęcie pasa drogowego na Wykonawcę przez Spółkę jako Inwestora, o charakterze czysto technicznym nie może być mowy o jakimkolwiek świadczeniu usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Dokonując przeniesienia kosztów przedmiotowej opłaty administracyjnej należy zwrócić uwagę, iż po stronie przenoszącego koszty nie dochodzi do wykonania świadczenia, o którym stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Tym samym przedmiotowe obciążenie jako niepodlegające ustawie o VAT winno być dokonane notą obciążeniową.

Podobne stanowisko wynika z interpretacji indywidualnej sygnatura: IPPP3/443-223/08-2/MM Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, jeżeli organ uznałby, że powyższa czynność należy udokumentować fakturą VAT, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że obowiązek podatkowy powstaje w dacie przekazania Wykonawcy kopii przedmiotowej decyzji administracyjnej przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* nieprawidłowe - w zakresie dokumentowania przeniesienia na wykonawcę kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego,

* prawidłowe - w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu przeniesienia na wykonawcę kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt ścisłego powiązania z sobą zagadnień będących przedmiotem opisanych we wniosku dwóch stanów faktycznych, tut. organ udzielił na nie odpowiedzi w jednej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8. ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z art. 5a cyt. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Odwołując się do uregulowań dotyczących świadczenia usług należy podkreślić, iż czynność należy uznać za świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Ponadto, należy mieć również na względzie, że ustawa o VAT zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 tej ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez "podatników" w rozumieniu ustawy o VAT i wykonywane są w ramach działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2- 2c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy zaznaczyć, iż obok ww. stawki ustawodawca przewidział w ustawie oraz przepisach wykonawczych opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 23%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę, w oparciu o art. 41 ust. 13 w zw. z powołanym wyżej art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z brzmieniem art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Natomiast w art. 106e ustawy o VAT, wskazano jakie elementy powinna zawierać faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca realizuje inwestycje w ramach budowy infrastruktury wodno-kanalizacyjnej. W zakresie prowadzonych inwestycji Spółka korzysta z usług Wykonawców, z którymi zawiera umowy na roboty budowlane. W związku z prowadzonymi pracami budowlanymi konieczne bywa zajęcie pasa drogowego w celach budowlanych. W powyższych umowach Spółka nakłada na Wykonawców obowiązek poniesienia kosztów opłat wynikających z decyzji zezwalających na zajęcie pasa drogowego. Wykonawca składając ofertę wykonania usługi koszty zajęcia pasa drogowego ma skalkulowane w cenie świadczenia.

Z wnioskiem o wydanie decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego występuje Wykonawca na podstawie udzielonego przez Spółkę pełnomocnictwa. Na tej podstawie ZDM wydaje przedmiotowe decyzje. Następnie Wykonawca odbiera je i dostarcza ją do Spółki celem uregulowania opłaty wynikającej z decyzji. Z uwagi na fakt, że Spółka jest adresatem decyzji, dokonuje opłaty za zajęcie pasa drogowego na rzecz właściwego organu administracji publicznej, a następnie obciąża kosztami tej opłaty Wykonawców inwestycji.

W przedmiotowej sprawie przedmiotem interpretacji jest kwestia obciążenia wykonawcy kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego, dokumentowania przeniesienia na wykonawcę kosztów tych opłat oraz ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu.

W analizowanej sprawie decyzję administracyjną, w której właściwy organ wyraża zgodę na zajęcie pasa drogowego i ustala opłatę uzyskuje Wnioskodawca, który kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego, zgodnie z warunkami zawartej umowy, obciąża Wykonawcę.

Wnioskodawca obciążając kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego Wykonawcę przenosi na podmiot świadczący usługę budowlaną poniesiony przez siebie wydatek. Przeniesienie powyższych kosztów jest związane bezpośrednio z usługą świadczoną przez Wykonawcę, bowiem brak zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, nie pozwoliłby na wykonanie czynności, do których wykonawca został zobowiązany.

Przedmiotowa decyzja zezwalająca na zajęcie pasa drogowego została wystawiona na Wnioskodawcę. Niemniej jednak zauważyć należy, że z umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Wykonawcą wynika, że Wykonawca zobowiązany jest do ponoszenia kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego.

Zatem Wnioskodawca uzyskując ww. decyzję administracyjną, w której właściwy organ wyraża zgodę na zajęcie pasa drogowego i ustala opłatę, w istocie działa na rzecz Wykonawcy.

Pomiędzy Wnioskodawcą a Wykonawcą istnieje zatem więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca podejmuje bowiem określone działania, za które otrzymuje wynagrodzenie w wysokości kwoty opłaty za wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, które to wynagrodzenie zostaje wypłacone przez Wykonawcę inwestycji. Opłata, o której mowa w niniejszym wniosku jest formą wynagrodzenia za świadczone usługi, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Świadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz Wykonawcy usługą jest przeniesienie opłaty, za co otrzymuje wynagrodzenie równe wartości opłaty za zajęcie pasa drogowego. Natomiast wykonawca staje się niewątpliwie beneficjentem tej czynności, jest bezpośrednim jej konsumentem, odbiorcą świadczenia odnoszącym korzyść o charakterze majątkowym.

Tym samym zapłatę przez Wykonawcę na rzecz Wnioskodawcy kwoty opłaty za zajęcie pasa drogowego należy uznać za wynagrodzenie w zamian za wyświadczoną przez Wnioskodawcę usługę.

Świadczenie to powinno zostać udokumentowane fakturą VAT, którą Wnioskodawca winien wystawić w oparciu o przepisy art. 106a-q ustawy o VAT.

Ponadto ze względu na to, iż w niniejszym przypadku nie będą miały zastosowania ani obniżone, ani preferencyjne stawki podatku od towarów i usług, jak również zwolnienie od podatku VAT, usługa świadczona przez Wnioskodawcę podlega opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT.

Reasumując, w analizowanej sprawie Wnioskodawca świadczy na rzecz Wykonawcy usługę polegającą na przeniesieniu prawa do zajęcia pasa drogowego, podlegającą opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT, którą jest zobowiązany udokumentować fakturą VAT.

W okolicznościach przedstawionych w niniejszym wniosku Wnioskodawca świadczy na rzecz wykonawcy usługę polegającą na przeniesieniu opłaty za zajęcie pasa drogowego, określonej w decyzji administracyjnej w której właściwy organ wyraża zgodę na zajęcie pasa drogowego i ustala opłatę. Powyższa usługa jest wykonana po otrzymaniu przez Wnioskodawcę ww. decyzji ustalającej opłatę. Usługa ta powinna zostać udokumentowana, jak wskazano powyżej, poprzez wystawienie przez Wnioskodawcę na rzecz Wykonawcy faktury VAT.

Przepisy ustawy o VAT nie przewidują dla takiej usługi szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego, zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie ogólna zasada wyrażona w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT.

Tak więc momentem powstania obowiązku podatkowego z tytułu przeniesienia przez Wnioskodawcę na rzecz Wykonawcy opłaty za zajęcie pasa drogowego, zgodnie z ww. art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, będzie moment wykonania tej usługi, tj. moment obciążenia Wykonawcy opłatą za zajęcie pasa drogowego, co następuje z chwilą przekazania Wykonawcy kopii decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego (z wniosku wynika bowiem, że Wnioskodawca obciąża kosztami Wykonawcę równocześnie przekazując mu kopię decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego). Na tak określony moment powstania obowiązku podatkowego nie ma wpływu kwestia, że płatność następuje z opóźnieniem i wykonawca reguluje zobowiązania po dacie obciążenia go kosztami przez Wnioskodawcę.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że przedmiotowa czynność, polegająca na zwrocie kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego, jako niepodlegająca ustawie o VAT powinna odbywać się notą obciążeniową, należało uznać za nieprawidłowe, jeżeli miałaby to być jedyna forma dokumentowania tej czynności.

Natomiast stanowisko Wnioskodawcy, że obowiązek podatkowy powstaje w dacie przekazania Wykonawcy kopii decyzji administracyjnej należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto należy zauważyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych tut. organ wskazuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach wnioskodawcy w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k do 14 m mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną.

Ponadto należy zauważyć, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Natomiast wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły. Nie negując tych orzeczeń jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, iż organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę.

Na marginesie zaznaczyć należy, że interpretacja indywidualna z 5 stycznia 2009 r. znak: IPPP3/443-223/08-2/MN, na którą powołał się Wnioskodawca we własnym stanowisku została zmieniona przez Ministra Finansów rozstrzygnięciem z dnia 23 kwietnia 2014 r. znak PT8/033/334/1089/SBA/13/RD 38397.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.