IBPP1/443-569/14/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 maja 2014 r. (data wpływu 6 czerwca 2014 r.), uzupełnionym pismem z 4 września 2014 r. (data wpływu 8 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania usługi obróbki blachy polegającej na paleniu plazmą elementów z zamówionej blachy jako usługi odrębnej od dostawy towarów w sytuacji gdy klient składa odrębne zamówienie na dostawę towaru oraz odrębne zamówienie na wykonanie tej usługi - jest prawidłowe.

W dniu 6 czerwca 2014 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania usługi obróbki blachy polegającej na paleniu plazmą elementów z zamówionej blachy jako usługi odrębnej od dostawy towarów w sytuacji gdy klient składa odrębne zamówienie na dostawę towaru oraz odrębne zamówienie na wykonanie tej usługi.

Wniosek został uzupełniony pismem z 4 września 2014 r. (data wpływu 8 września 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 26 sierpnia 2014 r. nr IBPP1/443-569/14/BM.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (zwany dalej "spółką") dokonuje sprzedaży towarów, a w szczególności sprzedaje na rynek krajowy, blachy ze stali wymienione w załączniku nr 11 do ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: "uptu"). Transakcja spełnia wymogi wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 7 uptu. Spółka oferuje również usługi obróbki blachy polegające na wypalaniu plazmą elementów z zamówionej blachy, według dostarczonego przez kontrahenta rysunku/wzoru.

Klient zamawia określoną ilość blachy (towar wymieniony w załączniku 11 do uptu). Dodatkowo klient zamawia usługę wypalania plazmą elementów z zamówionej blachy, według dostarczonego przez kontrahenta rysunku/wzoru.

Pozostałe całe arkusze blachy, wypalone zgodnie ze zleceniem elementy oraz wszelkie skrawki blachy z wykorzystanych arkuszy dostarczane są do Klienta w określonym miejscu i czasie.

Spółka wystawia jedną fakturę. Na fakturze sprzedaż blachy wykazywana jest bez podatku VAT z adnotacją "odwrotne obciążenie", zaś usługi palenia plazmą jako odrębne świadczenie, opodatkowane są stawką podstawową 23%.

W uzupełnieniu z 4 września 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że Spółka wykonuje prace polegające na wypalaniu, wycinaniu laserowym, plazmowym lub gazowym różnych elementów o dowolnych kształtach z blachy stalowej zgodnie z wytycznymi klienta.

Usługa wypalania realizowana jest na zamówionych przez Klienta arkuszach wydzielonych i przeznaczonych w całości dla tego Klienta. Towar nie jest jednak uprzednio dostarczony fizycznie do odbiorcy i nie wraca ponownie celem obróbki.

Na pytanie tut. Organu jeśli usługa obróbki blachy poprzez palenie plazmą elementów z zamówionej blachy według dostarczonego przez klienta rysunku/wzoru jest dokonywana równocześnie z dostawą towaru, to czy jest ściśle związana z ww. dostawą towaru, czy jest niezbędna do dokonania tej dostawy, na czym ta niezbędność polega, innymi słowy czy Wnioskodawca dokonuje odrębnych transakcji czy jednego świadczenia kompleksowego, w którym świadczeniem głównym jest dostawa towaru wymienionego w załączniku nr 11 do ustawy o VAT, Wnioskodawca odpowiedział, że usługa obróbki blachy poprzez wypalanie elementów z zamówionej blachy nie jest niezbędna do dokonania dostawy samej blachy. Kontrahenci nie muszą zamawiać wycinania konkretnych elementów z blachy, mogą zamówić samą blachę w postaci arkuszy różnej wielkości.

Na pytanie tut. Organu czy dostawa towaru oraz obróbka blachy są wykonywane przez Wnioskodawcę na podstawie jednej umowy, czy też Wnioskodawca zawiera odrębną umowę (pisemną lub ustną) na dostawę towaru i odrębną umowę na obróbkę, Wnioskodawca odpowiedział, że występuje u niego rodzaj zamówienia gdy klient zamawia blachę, a zamówienie na usługę wypalania elementów jest składane odrębnie w terminie późniejszym. Następnie klient odbiera wypalone elementy oraz pozostałą część blachy wraz z odpadami (złomem).

Na pytanie tut. Organu czy obróbce poddawany jest towar należący jeszcze do Wnioskodawcy czy też towar należący już do nabywcy, Wnioskodawca odpowiedział, że obróbce poddawana jest blacha należąca do Klienta, dlatego wszystkie skrawki i odpady muszą być wydane Klientowi, zgodnie z zasadami świadczenia usług na materiale powierzonym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, Spółka słusznie traktuje usługi dodatkowe tj. usługi obróbki blachy poprzez palenie plazmą elementów z zamówionej blachy, według dostarczonego przez klienta rysunku/wzoru, jako odrębną usługę dodatkową. Czy też powinna potraktować usługę jako pomocniczą do dostawy towarów opodatkowanej zgodnie z art. 106e uptu jako usługi na zasadzie odwrotnego obciążenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi dodatkowe tj. usługi obróbki blachy poprzez palenie plazmą elementów z zamówionej blachy, według dostarczonego przez klienta rysunku/wzoru należy potraktować jako odrębną usługę wykonaną na materiale powierzonym. W takiej sytuacji do sprzedaży towarów wymienionych w załączniku nr 11 do uptu, stosuje się stawkę bez podatku VAT (tzw. "odwrotne obciążenie"), a dla usług palenia elementów z zamówionej blachy - stawkę podstawową 23%.

W orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje więcej niż jedno świadczenie na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia - dla celów podatku od towarów i usług - stanowią jedną całość lub jedną usługę.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 uptu podstawą opodatkowania, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 pkt 2 uptu, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Z powołanego przepisu wynika zatem, że co do zasady, koszty dodatkowe powinny być wliczane do podstawy opodatkowania.

Klient zamawia całe arkusze blachy po określonej cenie. Usługa wypalania plazmą zakupionej blachy zgodnie z wytycznymi klienta, nie jest elementem transakcji główniej, lecz jest od niej niezależna. Blacha sama w sobie stanowi dla klienta wartość użytkową, o czym świadczy fakt, że wszelkie pozostałe po wykonaniu usługi elementy blachy (odpadki) oraz inne całe i nienaruszone arkusze wysyłane są do klienta.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać iż usługi cięcia stanowią usługi odrębne, które nie mieszczą się w dyspozycji art. 29a ust. 6 pkt 2 uptu. Dla usług tych należy odrębnie ustalić podstawę i stawkę opodatkowania. W stosunku do tych usług, Spółka nie może stosować mechanizmu odwrotnego obciążenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Zgodnie w tym przepisem, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,

nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15,

dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy o VAT - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia VAT na podatnika, na rzecz którego jest dokonywana dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Stosownie do treści obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119, oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ustawy, obowiązujący od 1 stycznia 2014 r. - podstawa opodatkowania obejmuje:

Jak wynika z art. 29a ust. 7 ustawy, obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. - podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca dokonuje sprzedaży towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT. Transakcja spełnia wymogi wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT. Spółka oferuje również usługi obróbki blachy polegające na wypalaniu plazmą elementów z zamówionej blachy, według dostarczonego przez kontrahenta rysunku/wzoru.

Klient zamawia określoną ilość blachy a dodatkowo zamawia usługę wypalania plazmą elementów z zamówionej blachy, według dostarczonego przez kontrahenta rysunku/wzoru.

Pozostałe całe arkusze blachy, wypalone zgodnie ze zleceniem elementy oraz wszelkie skrawki blachy z wykorzystanych arkuszy dostarczane są do Klienta w określonym miejscu i czasie.

Spółka wykonuje prace polegające na wypalaniu, wycinaniu laserowym, plazmowym lub gazowym różnych elementów o dowolnych kształtach z blachy stalowej zgodnie z wytycznymi klienta.

Usługa wypalania realizowana jest na zamówionych przez Klienta arkuszach wydzielonych i przeznaczonych w całości dla tego Klienta. Towar nie jest jednak uprzednio dostarczony fizycznie do odbiorcy i nie wraca ponownie celem obróbki.

Wnioskodawca wskazał w uzupełnieniu wniosku, że usługa obróbki blachy poprzez wypalanie elementów z zamówionej blachy nie jest niezbędna do dokonania dostawy samej blachy. Kontrahenci nie muszą zamawiać wycinania konkretnych elementów z blachy, mogą zamówić samą blachę w postaci arkuszy różnej wielkości.

U Wnioskodawcy występuje rodzaj zamówienia gdy klient zamawia blachę, a zamówienie na usługę wypalania elementów jest składane odrębnie w terminie późniejszym. Następnie klient odbiera wypalone elementy oraz pozostałą część blachy wraz z odpadami (złomem).

Wnioskodawca wskazał w uzupełnieniu wniosku, że obróbce poddawana jest blacha należąca do Klienta, dlatego wszystkie skrawki i odpady muszą być wydane Klientowi, zgodnie z zasadami świadczenia usług na materiale powierzonym.

Należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Co istotne, aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną winna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez usługi pomocniczej usługi głównej.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz regulacje Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 s. 1 z późn. zm.), nie regulują kwestii czynności złożonych. Jednakże, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT oraz na podstawie polskiego i europejskiego orzecznictwa można stwierdzić, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. W przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że na gruncie orzecznictwa podatkowego wielokrotnie podkreślano, iż nie należy sztucznie dzielić czynności złożonych. Niemniej orzecznictwo to, w tym przede wszystkim orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, za zasadę przewodnią przyjmuje, że każde świadczenie powinno być uznawane za odrębne i niezależne, zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, a wcześniej Szóstą Dyrektywą Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.Urz.UE.L 145 s. 1 z późn. zm.). Podstawową zasadę odrębności i niezależności świadczeń Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wywodzi z art. 2 Dyrektywy 2006/112/WE. W tym kontekście - zdaniem TSUE - tylko w pewnych okolicznościach odrębne świadczenia można uznać za jednolitą czynność.

Przykładowo w wyroku z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Ministero dell'Economia e delle Finanze vs. Part Service Srl TSUE stwierdził: "(...) gdy czynność obejmuje kilka świadczeń, powstaje pytanie, czy należy ją uważać za jednolitą czynność, czy też kilka odrębnych i niezależnych świadczeń, które należy oceniać oddzielnie. Kwestia ta ma szczególne znaczenie z punktu widzenia podatku VAT, w szczególności dla zastosowania stawek opodatkowania lub przepisów dotyczących zwolnień przewidzianych przez szóstą dyrektywę (zob. wyroki: z 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 CPP oraz z 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank). W tym zakresie z jej art. 2 wynika, że każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne (zob. ww. wyroki w sprawach CPP, pkt 29, oraz Levob Verzekeringen i OV Bank, pkt 20)".

Podobnie TSUE orzekł w wyroku z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro vs. Finanční ředitelství v Ústí nad Labem. Zdaniem TSUE "chociaż usługi sprzątania części wspólnych budynku towarzyszą korzystaniu z najętego dobra, to nie muszą być objęte zakresem pojęcia najmu w rozumieniu art. 13 część B lit. b VI dyrektywy. Ponadto, skoro najem mieszkań oraz sprzątanie części wspólnych budynku mogą być, w okolicznościach takich jak w sprawie przed sądem krajowym, wzajemnie rozdzielone, to nie można uznać, że stanowią jedno świadczenie w rozumieniu orzecznictwa Trybunału".

Tak więc orzecznictwo TSUE, które oparte jest na przepisach prawa UE, daje podstawę do skonstruowania zasadniczej tezy, iż każde świadczenie należy traktować odrębnie. Dopiero w kolejnych punktach ww. wyroku TSUE podkreślił, że w sytuacji, gdy kilka świadczeń wykonywanych przez podatnika jest ze sobą ściśle powiązanych w ten sposób, że tworzą obiektywnie, z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, jedno świadczenie, nie należy dokonywać sztucznego podziału tego świadczenia dla celów podatkowych. Zatem TSUE przedstawia jedynie wskazówki, jak należy interpretować przepisy Dyrektywy, nie wypowiadając się co do tego, która z powyższych wykluczających się zasad powinna mieć zastosowanie w sprawie.

Zgodnie z podejściem zaprezentowanym przez Trybunał m.in. w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse, za pomocniczą należy uznać czynność, która nie stanowi dla nabywcy celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej, a jej cel jest zdeterminowany przez czynność główną.

W przedmiotowej sprawie występuje sytuacja gdy klient zamawia blachę, a zamówienie na usługę wypalania elementów jest składane odrębnie w terminie późniejszym.

Klient dodatkowo zamawia usługę wypalania plazmą elementów z zamówionej blachy, według dostarczonego przez kontrahenta rysunku/wzoru.

W tym przypadku nie występuje zatem świadczenie kompleksowe, gdyż Wnioskodawca realizuje dwa odrębne zamówienia: jedno na dostawę blachy, a drugie na usługę wypalania plazmą elementów z blachy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Tak więc usługę wypalania plazmą elementów z blachy, w sytuacji gdy klient składa odrębne zamówienie na dostawę towaru (blachy stalowej) oraz odrębne zamówienie na wykonanie tej usługi, należy traktować jako odrębne, niezależne świadczenie, opodatkowane podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

W tej sytuacji stanowisko Wnioskodawcy, że usługi dodatkowe tj. usługi obróbki blachy poprzez palenie plazmą elementów z zamówionej blachy, według dostarczonego przez klienta rysunku/wzoru należy potraktować jako odrębną usługę i opodatkować stawką podstawową 23%, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto należy zauważyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.