IBPP1/443-555/07/AS - Czy biegły sądowy (skarbowy) jest obowiązany rozliczać VAT?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2007 r. (data wpływu 11 grudnia 2007 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 marca 2008 r. (data wpływu 18 marca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wykonywanych przez biegłego sądowego (skarbowego) - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 grudnia 2007 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wykonywanych przez biegłego sądowego (skarbowego).Wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 marca 2008 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu znak: IBPP1/443-555/07/AS z dnia 3 marca 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca pracuje w dużej firmie jako pracownik najemny, w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie prowadzi własnej działalności gospodarczej. Oprócz tego jako rzeczoznawca (samochodowy) pełni funkcję biegłego sądowego i biegłego skarbowego. Do pełnienia tych funkcji jest powoływany, za każdym razem do pojedynczej sprawy, na podstawie postanowienia odpowiedniego organu (sądu, policji, prokuratury itp.) zgodnie z k.p.k., k.p.c. i wypełnia to znamiona wykonywania częstotliwego. W postanowieniu o powołaniu biegłego, zlecający może narzucić szczególne warunki wykonania opinii. Ogólna kwota przychodu z tego tytułu w poprzednim roku kalendarzowym nie przekroczyła równowartości 10.000 Euro. Za wykonywane czynności Wnioskodawca wystawia "rachunek", a płatność (czyli uznanie rachunku lub jego korekta nawet własną decyzją zlecającego) następuje w drodze postanowienia organu zlecającego. Pozycje, kwoty i wartości w rachunku wynikają z zapisów Dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych (Dz. U. z 1950 r. Nr 49 poz. 445) i Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1975 r. w sprawie kosztów przeprowadzania dowodu z opinii biegłych (Dz. U. z 1975 r. Nr 46 poz. 254 z późn. zm.).

Jednocześnie nie można wskazać odbiorcy wytwarzanych przez Wnioskodawcę opinii. Jak twierdzi Wnioskodawca nie jest nim Sąd, ani strona postępowania (powód, pozwany, oskarżony itp). Odbiorcą opinii wydaje się, że jest jedynie prawda, sprawiedliwość i praworządność. Działalność biegłego nie wypełnia znamion działalności gospodarczej, gdyż ta jest ściśle związana z reklamą i marketingiem. Tymczasem biegły nie może takowych czynności wykonywać pod rygorem natychmiastowego i bezpowrotnego skreślenia z listy biegłych. Ponadto biegły może nie podporządkować się Ustawie o działalności gospodarczej ze względu na zapis dotyczący oznakowania siedziby. Jest to chyba oczywiste ze względu na bezpieczeństwo i nie tylko. Dalej gdyby działalność biegłego byłaby działalnością gospodarczą w rozumieniu Ustawy to zlecający opinię (np. Sąd) musiałby organizować przetarg zgodnie z prawem zamówień publicznych, co ograniczałoby swobodę władzy sądowniczej do wyboru opiniującego.

Pierwszy wpis na listę biegłych sądowych Wnioskodawca uzyskał dnia 6 sierpnia 2004 r., a biegłych skarbowych dnia 9 sierpnia 2004 r. Pierwszą opinię Wnioskodawca wydał dnia 19 marca 2005 r. Wnioskodawca nigdy nie utracił prawa do zwolnienia ani nie zrezygnował ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Obrót jako biegłego za 2007 r. zgodnie z deklaracjami PIT -11 wynosi 20.189,90 zł, co stanowi około 5.200 Euro. Wnioskodawca nie potrafi odpowiedzieć na pytanie czy z tytułu wykonywania opinii zleceniodawcę łączy ze zleceniobiorcą stosunek prawny co do odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich, gdyż nie jest prawnikiem tylko inżynierem. Wnioskodawca zaznacza, że nie jest specjalistą w dziedzinie prawa a zwłaszcza skarbowego, tylko w wąskiej dziedzinie samochodów i ruchu drogowego, a zadane pytanie jest powieleniem art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Stąd dla podjęcia stosownej interpretacji Wnioskodawca przedstawił tok wydawania opinii, jako nie prawnik (zagadnienia prawne przedstawia bez odpowiedzialności) i bez wdawania się w sytuacje szczególne.

Biegłych sądowych ustanawia się przy każdym sądzie okręgowym osobno i czyni to prezes tego sądu. Ustanowienie wiąże się z wpisaniem na listę biegłych sądowych dla poszczególnych gałęzi nauki, techniki, sztuki, rzemiosła i innych umiejętności. Biegły składa przyrzeczenie o wykonywaniu czynności bezstronnie i według najlepszej wiedzy. Po ustanowieniu, nie może on odmówić wykonania opinii (z wyjątkiem sytuacji szczególnych) ani zrzec się wynagrodzenia za jej wykonanie. Do wykonania określonej (za każdym razem tej jednej) opinii, biegłego powołuje sąd (lub inny organ prowadzący postępowanie przygotowawcze w sprawach karnych jak policja, prokuratura itp.) wydając stosowne postanowienie. Strony postępowania (powód, pozwany, oskarżony itp.) mogą wnioskować o powołanie biegłego, a nawet takowego wskazywać, jednakże nie ma to mocy obowiązującej dla sądu (i innych jw.), a tym bardziej dla biegłego. Powołując biegłego, sąd wyznacza mu zadanie (ustala pytania bądź problemy do odpowiedzi i rozstrzygnięcia). Strony mogą formułować pytania, jednakże kierują je do sądu, a nie do biegłego. Na bezpośrednie pytania stron, biegły, który podlega wyłącznie sądowi, winien raczej nie odpowiadać. Po wykonaniu opinii strony mają możliwość się do niej ustosunkować. Stosuje się procedurę jak wyżej. Jeśli strony zgłoszą zarzuty do opinii czy dalsze pytania do biegłego, to kierują je do sądu, a biegły jest o nich zwykle tylko informowany. Chyba, że sąd skieruje do biegłego pytania dodatkowe. Jednakże zawsze biegły odpowiada tylko sądowi i tylko na zadane przez sąd (a nie strony) pytania. Na rozprawie, pytania biegłemu zadaje bezpośrednio sąd. Strony mogą wypowiadać pytania, jednakże te są kierowane do sądu (choć biegły je słyszy) i sąd bez powtórzenia pytania może skierować je do biegłego. Jednocześnie sąd może pytanie strony uchylić lub zmienić. Biegły odpowiada sądowi a nie stronie.

Zgodnie z literaturą, nie można wskazać odbiorcy opinii. Nie jest nim sąd ani strona postępowania. Choć ta, za opinię często musi zapłacić, ale nie biegłemu tylko sądowi. Wydaje się, że odbiorcą opinii są jedynie podmioty bezosobowe i niematerialne takie jak prawda obiektywna, sprawiedliwość i praworządność. Za opinię (tj. jej terminowość, bezstronność, prawdziwość, prawidłowość) biegły odpowiada tylko przed sądem. Sąd, w związku z przyjęciem lub odrzuceniem opinii biegłego odpowiada również jedynie wobec ww. podmiotów bezosobowych i niematerialnych. O wypłacie wynagrodzenia i kwocie wypłaty biegłemu, decyduje sąd wydając postanowienie, a przedstawiany przez biegłego rachunek jest jedynie rodzajem wniosku o wypłatę i to określonej kwoty. Za datę przyjęcia rachunku (odpowiednik podpisania faktury przez odbiorcę) uznaje się dzień uprawomocnienia się postanowienia.

W Urzędzie Skarbowym Kraków Krowodrza Wnioskodawca uzyskał informację, iż nie ma możliwości doraźnej działalności objętej obowiązkiem rozliczania podatku VAT, doraźnej tj. nie prowadząc działalności gospodarczej. Takową działalnością jest np. wydawanie opinii rzeczoznawczych dla osób fizycznych przez posiadającego stosowne uprawnienia (Wnioskodawca takowe ma - jest rzeczoznawcą samochodowym z listy Ministra Infrastruktury w rozumieniu zapisów art. 79a Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.)) i gdyby nie powyższe to Wnioskodawca mógłby wydawać opinie w ww. sytuacjach (rozliczając podatek VAT). Byłyby to sytuacje sporadyczne (kilka na rok) i mogłyby być zlecane umową o dzieło (zlecenie). Ale, w związku ze sporadycznością takowych zleceń, ciągłe utrzymywanie działalności gospodarczej jest po prostu nieopłacalne. Tym bardziej, że "przeniesienie" spraw sądowych do działalności gospodarczej byłoby związane z naliczaniem podatku VAT również w sprawach sądowych (prokuratorskich, policyjnych itp) co podniosłoby koszt opinii (o 22 % podatku VAT) a sądy (prokuratury, policje itp) odmawiają jego zapłaty (choćby ze względu na dążenie do obniżania kosztów, często ponoszonych przez Skarb Państwa, a tak naprawdę to przez ww. ubogie instytucje) i opinie zlecają osobom, które tego podatku nie naliczają. Stąd Wnioskodawca opinii prywatnych nie wykonuje i nie prowadzi działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy biegły sądowy (skarbowy) nie jest obowiązany rozliczać podatku VAT. Wnioskodawca twierdzi, iż skoro uznał za poprawną odpowiedź "nie" na pytanie pierwsze, to pytanie drugie staje się bezprzedmiotowe. Stąd nie odpowiedział na nie. W przeciwnym wypadku - nie wie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 8 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również świadczenie usług zgodnie z nakazem władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Na przedmiotowy zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług składają się czynności mające swą genezę w prawie cywilnym, jak i w innych gałęziach prawa materialnego. Wyłączenia i zwolnienia są wyjątkiem od ogólnej zasady opodatkowania. Ich ograniczone zastosowanie wynika z oczywistych przesłanek, które przyświecały ustawodawcy i zostały określone w powołanej ustawie oraz w przepisach wykonawczych.

Dla uznania czy czynności wykonywane przez biegłych sądowych podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług niewystarczająca jest analiza w zakresie przedmiotu opodatkowania bez dokonania ustaleń odnośnie zakresu podmiotowego objętego uregulowaniami tej ustawy. Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W świetle art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje m.in. wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność ta została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

W art. 15 ust. 3 cyt. ustawy wymieniono czynności, których nie uznaje się za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą. Przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 tej ustawy wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności, z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich. Zgodnie z przepisem art. 13 pkt 6 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu m.in. sądowym.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie te czynności określone w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które realizowane są w oparciu o stosunek prawny, w ramach którego zostaną sformułowane elementy określające warunki osobistego wykonywania czynności w ramach danego stosunku prawnego, a także przejęcie odpowiedzialności zlecającego (w omawianym przypadku sądu lub innego organu władzy) za czynności wykonującego zlecenie. Czynności wymienione w ww. art. 13 pkt 6, które są realizowane w oparciu o stosunek prawny, w którym nie określono odpowiedzialności zlecającego za czynności wykonującego zlecenie, w tym odpowiedzialności wobec osób trzecich - jako niespełniające wymogów wymienianych w art. 15 ust 3 ustawy o podatku od towarów i usług - podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z tytułu samodzielnej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca twierdzi, iż za opinię biegły odpowiada tylko przed Sądem. W przypadku sporządzania przez biegłego opinii nie można jednak mówić, iż sąd bierze na siebie odpowiedzialność za jego czynności. Biegłym sądowym może być ustanowiona osoba, która posiada teoretyczne i praktyczne wiadomości specjalne w danej dziedzinie potwierdzone stosownymi dokumentami. Organ procesowy dopuszczając w toku postępowania dowód w postaci opinii biegłego, odwołuje się do jego specjalistycznej wiedzy i autorytetu. Sąd może tę opinię biegłego przyjąć lub odrzucić. By opinia biegłego była obiektywna musi być autonomiczna, niezależna. To w konsekwencji powoduje, za bezpodstawne uznanie, że biegli w toku opiniowania nie są samodzielni a za ich działalność (podjętą w wykonaniu procesowej decyzji organu) wobec osób trzecich odpowiedzialność ponosi organ procesowy. W konsekwencji powyższego biegły nie może korzystać z wyłączenia z opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług albowiem w stosunku prawnym łączącym sąd z biegłym nie występują przesłanki wymienione tym przepisie. W szczególności biegły sądowy ponosi odpowiedzialność wobec organu orzekającego oraz wobec osób trzecich za wykonywane przez siebie czynności. W związku z niespełnieniem jednego z warunków określonych w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy odnośnie odpowiedzialności zlecającego wykonanie czynności za ich wykonanie przez zleceniobiorcę, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę (sporządzanie opinii) z nakazu Sądu podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym nie można uznać za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy, że działalność biegłego nie wypełnia znamion działalności gospodarczej. Jak bowiem wyżej wykazano, czynności wykonywane przez biegłych nie korzystają z wyłączenia z zakresu ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż nie jest spełniony jeden z warunków określonych w powołanym wyżej art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy odnośnie odpowiedzialności zlecającego wykonanie czynności za ich wykonanie przez zleceniobiorcę. Zatem czynności biegłego wykonującego powierzone mu funkcje wypełniają dyspozycję art. 8 ust. 1 pkt 3 oraz art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i jako takie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według zasad ogólnych, a biegły w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z przepisem art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (w brzmieniu obowiązującym w 2007 roku), zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 10.000 euro. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008 r., zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 50.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Natomiast podatnicy rozpoczynający wykonywanie czynności określonych w art. 5 w trakcie roku podatkowego, zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług, są zwolnieni od podatku, jeżeli przewidywana przez nich wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej sprzedaży, kwoty określonej w ust. 1 lub w ust. 8.

Jednakże w myśl art. 113 ust. 13 pkt 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług zwolnień, o których mowa ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników świadczących usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa, a także usługi jubilerskie. Ponadto w przepisie art. 113 ust. 14 pkt 2 ww. ustawy zawarto delegację ustawową dla Ministra właściwego do spraw finansów publicznych do wydania rozporządzenia określającego listę towarów i usług, o których mowa w ust. 13 pkt 1 lit. a) i pkt 2, z uwzględnieniem klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, odnośnie których nie stosuje się zwolnień, określonych w ust. 1 i 9. Została ona zrealizowana w § 28 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 z późn. zm.).

W załączniku do ww. rozporządzenia zawierającym listę towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, w poz. 37 ujęto "rzeczoznawstwo z wyłączeniem doradztwa rolniczego związanego z uprawą roślin i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego" .Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że poz. 37 załącznika do powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. dotyczy usług rzeczoznawstwa, które mieszczą się w pojęciu doradztwa, z wyłączeniem doradztwa rolniczego związanego z uprawą roślin i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia doradztwa ani też pojęcia rzeczoznawstwa. Wobec braku w ustawie definicji rzeczoznawstwa należy posłużyć się znaczeniem językowym. W pierwszej jednak kolejności poszukiwać należy znaczenia pojęcia doradztwo, skoro ustawa o podatku od towarów i usług w art. 113 ust. 13 pkt 2 zastrzega, że do osób świadczących usługi doradztwa nie stosuje się zwolnienia podmiotowego, określonego w ust. 1 i 9. Zgodnie z Małym Słownikiem Języka Polskiego PWN, Warszawa 1994, "rzeczoznawca" to specjalista powoływany do wydawania orzeczenia czy opinii w sprawach spornych wchodzących w zakres jego kwalifikacji zawodowych, biegły, ekspert, natomiast "doradzać" znaczy udzielić porady, podać, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że świadczenie usług na zlecenie sądów, mające charakter sporządzania opinii, niewątpliwie jest czynnością mieszczącą się w zakresie rzeczoznawstwa, jednakże usługi świadczone przez biegłego sądowego nie stanowią usług doradztwa, bowiem biegły sądowy "nie doradza" organowi prowadzącemu postępowanie, lecz tworzy jeden z dowodów mających istotne znaczenie w postępowaniu sądowym.

Jako więc, że czynności wykonywane przez biegłego sądowego nie mieszczą się w zakresie doradztwa, należy uznać, że biegli sądowi mogą korzystać ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 113 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może dopiero po upływie 3 lat, licząc od końca miesiąca, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Ze stanu faktycznego przedstawionego w przedmiotowej sprawie wynika, że u Wnioskodawcy wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w 2007 roku kwoty 10.000 euro. Również ogólna kwota przychodu z tego tytułu w poprzednim roku kalendarzowym nie przekroczyła równowartości 10.000 euro. Jak już wcześniej wskazano, czynności biegłego wykonującego powierzone mu funkcje wypełniają dyspozycję art. 8 ust. 1 pkt 3 oraz art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i jako takie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według zasad ogólnych. Ze względu jednak na to, iż w 2006 roku. Wnioskodawca nie przekroczył obrotu w wysokości 10.000 euro, zatem mógł korzystać ze zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym w 2007 roku. Fakt nie przekroczenia w ciągu 2007 roku kwoty 10.000 euro również nie spowodował utraty prawa do tego zwolnienia.

W przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe ponieważ czynności biegłego wykonującego powierzone mu funkcje wypełniają dyspozycję art. 8 ust. 1 pkt 3 oraz art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i jako takie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według zasad ogólnych, natomiast w przedmiotowej sprawie biegły:

Zwrócić jednak należy uwagę, iż jeżeli w 2008 roku wartość sprzedaży Wnioskodawcy przekroczy kwotę 50.000 zł, to Wnioskodawca utraci prawo do zwolnienia. Zgodnie bowiem z art. 113 ust. 5 ustawy o VAT, jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę 50.000 zł, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. organ wyjaśnia również, iż kwestie związane z drugim pytaniem Wnioskodawcy będą przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.