IBPP1/443-543/13/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 czerwca 2013 r. (data wpływu 24 czerwca 2013 r.), uzupełnionym pismem z 23 września 2013 r. (data wpływu 26 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania otrzymanej przez Wnioskodawcę rekompensaty oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupami związanymi ze świadczeniem usług:

* jest prawidłowe, odnośnie uznania, że niezasadnym było wystawianie przez Spółkę od 2009 r. faktur VAT z tytułu rekompensaty, otrzymywanej od Gminy za świadczenie usług przewozowych i w konsekwencji opodatkowanie tej rekompensaty podatkiem VAT,

* jest prawidłowe, odnośnie uznania, że od roku 2009 do chwili obecnej Wnioskodawca jest uprawniony do odliczania podatku naliczonego od zakupu towarów i usług służących wykonaniu usługi publicznego transportu zbiorowego od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z działalnością opodatkowaną.

W dniu 24 czerwca 2013 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania otrzymanej przez Wnioskodawcę rekompensaty oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupami związanymi ze świadczeniem usług opodatkowanych.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 września 2013 r. (data wpływu 26 września 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-543/13/ES z 13 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatnik (dalej jako: "Spółka" lub "MPK") jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Jedynym wspólnikiem MPK i jednocześnie jej założycielem jest Gmina (dalej jako: "Gmina") dysponująca 100% udziałami w jej kapitale zakładowym. Spółka prowadzi pełną księgowość, opodatkowana jest podatkiem dochodowym od osób prawnych oraz podatkiem od towarów i usług.

Spółka została utworzona w wykonaniu Uchwały Rady Miasta z dnia 20 marca 2000 r. W wykonaniu tej Uchwały z dniem 1 kwietnia 2000 r. postawiono w stan likwidacji MZK, a także w dniu 30 maja 2000 r. zawiązano Spółkę z o.o. MPK z początkowym kapitałem zakładowym w kwocie 4.000 złotych. Po przeprowadzeniu likwidacji MZK uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 7 listopada 2000 r. zostało wniesione aportem mienie pozostałe po zlikwidowanym MZK i podwyższono kapitał o kwotę (...) złotych, a także dodatkowo podwyższono kapitał o kwotę (...) złotych poprzez utworzenie nowych udziałów pokrytych wkładem pieniężnym. Na dzień wniesienia wniosku kapitał zakładowy Spółki wynosi: (...) zł.

Wniosek o interpretację podatkową związany jest z powierzeniem Spółce przez Gminę Miasto świadczenia usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm., dalej jako: "Ustawa") oraz wypłatą przez Gminę na rzecz Spółki rekompensaty oraz obowiązku objęcia ww. rekompensaty podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591) zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie lokalnego transportu drogowego należy do zadań własnych gminy.

Gmina jako organizator transportu publicznego, na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 9 wskazanej Ustawy, może zawrzeć z danym podmiotem (operatorem) umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, która przyznaje temu operatorowi prawo i zobowiązuje go do wykonywania określonych usług związanych z wykonywaniem przewozu o charakterze użyteczności publicznej (umowa wykonawcza) - o czym będzie mowa poniżej.

Władcze powierzenia Spółce do realizacji zadania własnego Miasta znajduje swoje uzasadnienie w Rozporządzeniu (WE) nr 1370/07 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącym usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego uchylającym Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1191/69 oraz (EWG) nr 1107/70 (dalej jako: "Rozporządzenie 1370/07"). Na podstawie Rozporządzenia 1370/07 Spółka określana jest jako tzw. podmiot wewnętrzny, będący wyodrębnioną prawnie jednostką podlegającą kontroli właściwego organu lokalnego. Kontrola, jaką sprawuje Gmina Miasto nad Spółką jest analogiczna, do kontroli, jaką Gmina sprawuje nad własnymi służbami. Natomiast zobowiązanie podmiotu wewnętrznego (Spółki) do świadczenia usługi publicznej, stosownie do brzmienia art. 2 lit. e) Rozporządzenia 1370/07, jest definiowane jako wymóg określony przez właściwy organ do świadczenia usługi użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu publicznego, których podmiot ze względu na swój własny interes gospodarczy bez rekompensaty nie podjąłby się w takim samym zakresie i na takich samych warunkach. Wypełniając powyższe unormowanie prawne Spółka ma za zadanie realizację konkretnego działania będącego zadaniem własnym Miasta. Zadanie to zostało powierzone do wykonywania w sposób bezpośredni, tym samym Spółka stała się w myśl art. 2 lit. j Rozporządzenia 1370/07 tzw. podmiotem wewnętrznym. Ze względu na fakt, iż usługi publicznego transportu zbiorowego mają charakter usług publicznych wysokość cen, opłat, po których są realizowane jest uchwalana przez Radę Miasta.

Spółka jest uprawniona do uzyskiwania przychodów z tytułu sprzedaży biletów. Poza usługami transportowymi w zakresie komunikacji miejskiej (działalność podstawowa), Spółka prowadzi także działalność poboczną (usługi reklamy, wynajem, stacja kontroli pojazdów, myjnia, przewozy komercyjne osób), z której to działalności pobocznej przeznacza zyski na pokrywanie straty z działalności podstawowej. Łączne zyski Spółki z tytułu działalności pobocznej nie wystarczają na pokrywanie kosztów działalności podstawowej komunikacyjnej. Wobec powyższego w związku z ponoszona stratą Spółka ma przyznawaną tzw. rekompensatę z tytułu wykonywania zadań przewozowych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, powierzonych do realizacji w trybie władczym. Przedmiotowa rekompensata ma za zadanie wyrównać Spółce stratę poniesioną w związku ze świadczeniem usługi podstawowej.

Rekompensata jest pojęciem ustawowym, który zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 15 Ustawy oznacza-środki pieniężne lub inne korzyści majątkowe przyznane operatorowi publicznego transportu zbiorowego w związku ze świadczeniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Przedmiotowa rekompensata ma zatem za zadanie wyrównać stratę powstającą przy wykonywaniu powierzonego zadania, którego cena regulowana jest przez właściwe przepisy prawa.

Podstawy przyznawania rekompensaty są określone w Rozdziale 6 od art. 50 i nast. Ustawy. Zasady wyliczania rekompensaty są natomiast szczegółowo określone w załączniku do Rozporządzenia 1370/07, zgodnie z którym rekompensata nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej wynikowi finansowemu netto wyliczonemu następująco: koszty poniesione w związku z realizacją usługi publicznej minus wszystkie dodatnie wpływy finansowe wygenerowane przez przewoźnika w trakcie wykonywania usługi (np. przychody ze sprzedaży biletów, reklama na autobusach) plus tzw. rozsądny zysk, przez który należy rozumieć stopę zwrotu z kapitału własnego.

Szczegółowe określenie zakresu obowiązku świadczenia usług przewozowych przez Spółkę określone było:

1. na rok 2009 - w zarządzeniu Prezydenta Miasta z dnia 25 sierpnia 2009 r. w sprawie zasad zlecania i rozliczania z realizacji zadań powierzonych do wykonywania aktem założycielskim Spółce MPK (dalej jako: "zarządzenie z dnia 25 sierpnia 2009 r.") - na podstawie wskazanego powyżej zarządzenia z dnia 25 sierpnia 2009 r. Spółka była jednocześnie uprawniona i zobowiązana do świadczenia usług przewozowych. Wspomniane zarządzenie określało między innymi zasady ustalania wielkości Zadań Przewozowych (ilość wozokilometrów do wykonania w danym roku, wysokość stawki w podziale na koszt za jeden wozokilometr, wielkość środków przeznaczonych przez Miasto na realizację przez Spółkę Zadań Przewozowych - były określone przez Miasto), czy też przychody i koszty Spółki, rekompensaty i zadań przewozowych. Rekompensata (jako równa różnicy między kosztami przydzielanymi do części działalności przedsiębiorstwa objętej zobowiązaniem z tytułu świadczenia usług publicznych i odpowiednimi przychodami) była w okresie obowiązywania ww. zarządzenia, tj. w roku 2009, wypłacana na podstawie uchylonego już (bowiem weszło w życie nowe Rozporządzenie 1370/07) rozporządzenia RADY (EWG) Nr 1191/69 z dnia 26 czerwca 1969 r. w sprawie działania Państw Członkowskich dotyczącego zobowiązań związanych z pojęciem usługi publicznej w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej.

Z Zarządzenia Prezydenta z dnia 25 sierpnia 2009 r. wynikał obowiązek wystawiania faktur przez Spółkę. Dodatkowo z jego treści wynikało, że wpływy ze sprzedaży biletów, opłat dodatkowych z tytułu przewozu osób, zabranych ze sobą do przewozu rzeczy i zwierząt, opłat manipulacyjnych i opłat przewozowych, stanowią przychód Spółki.

Wymaga podkreślenia, że pomimo tego, iż w roku 2009 nie obowiązywała jeszcze ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, bowiem weszła ona w życie od dnia 1 marca 2011 r. i nie obowiązywało Rozporządzenie WE nr 1370/07, to Spółce wypłacano rekompensatę na podstawie uchylonego już rozporządzenia RADY (EWG) Nr 1191/69 z dnia 26 czerwca 1969 r. w sprawie działania Państw Członkowskich dotyczącego zobowiązań związanych z pojęciem usługi publicznej w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej;

Umowa reguluje zasady odpowiedzialności Spółki wobec jednostki samorządu terytorialnego z tytułu wykonania lub nienależytego wykonania szczegółowych zobowiązań Spółki. Dodatkowo określa ona wzajemne relacje między Spółką a Gminą i nie podlega Ustawie "Prawo Zamówień Publicznych", ponieważ źródłem świadczenia usługi przez Spółkę w tym przypadku nie jest umowa pomiędzy Gminą a Spółką, a jak już wyżej wspomniano umowa Spółki, w której powierzono wykonywanie usługi w zakresie lokalnego transportu zbiorowego MPK.

Spółka nie dysponuje również uprawnieniami natury cywilnoprawnej do odstąpienia od realizacji usług czy też powstrzymania się świadczenia z przyczyn określonych w kodeksie cywilnym nawet w przypadku nie otrzymania rekompensaty.

Dodatkowo również z tej umowy wykonawczej wynika obowiązek wystawiania faktur przez Spółkę oraz postanowienie, iż wpływy z dystrybucji biletów dokonywanej przez Przewoźnika stanowią przychód Spółki.

Na podstawie umowy wykonawczej MPK wykonuje zadania własne Gminy oraz gmin sąsiadujących, które zawarły z Gminą, w trybie art. 74 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, porozumienia co do powierzenia Gminie realizacji zadania w zakresie lokalnego transportu drogowego. Ceny urzędowe za usługi przewozowe gminnego transportu - jako usługi użyteczności publicznej ustala Rada Miasta w formie uchwał. Podstawę ustalania cen za usługi komunikacji gminy stanowią przepisy ustawy o cenach z dnia 5 lipca 2001 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 385) oraz art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym, co oznacza, że ceny te ustala organ inny niż strony umowy wykonawczej o świadczenie usług przewozowych. Taryfa przewozowa, nałożona uchwałą Rady Miasta przewiduje dla różnych grup społecznych określonego rodzaju ulgi i zwolnienia. Finansowanie miejskiego transportu zbiorowego przychodami z biletów nie rekompensuje kosztów prowadzonej działalności przewozowej. Spółka już w momencie tworzenia narażona była na osiąganie straty finansowej, co wynika z publicznej interwencji w regulacje taryfowe i ofertę przewozową.

W związku z wykonywaniem usług użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu zbiorowego Spółka otrzymuje od gminy rekompensatę na pokrycie kosztów działalności, pomniejszoną o dochody wygenerowane podczas świadczenia usług przewozowych. Zasady otrzymywania przez Spółkę tej rekompensaty określa umowa wykonawcza Załącznik nr 2 do umowy.

Obliczenie wysokości rekompensaty na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych odbywa się na zasadach określonych w załączniku Rozporządzenia (WE) Nr 1370/07, z uwzględnieniem liczby wozokilometrów, na które Gmina zgłosi zapotrzebowanie na dany rok, a Spółka zobowiązuje się je wykonywać. Co roku ustalana jest szacunkowa liczba wozokilometrów, na które miasto zgłaszać będzie zapotrzebowanie w następnym roku. Podstawą ostatecznych rozliczeń pomiędzy Spółką a Gminą, a zwłaszcza podstawą rozliczeń rekompensaty, jest liczba kilometrów faktycznie wykonanych przez Spółkę. Rekompensata jest corocznie kalkulowana przez Gminę w oparciu o opinię niezależnego od Gminy i Spółki biegłego, który dokonuje kalkulacji na zlecenie Gminy w oparciu o zapisy umowy wykonawczej i postanowienia Załącznika nr 3 do umowy. Roczna wysokość należnej rekompensaty, oraz liczba wozokilometrów wyznacza odpowiednio stawki rekompensaty na pokrycie kosztu jednego kilometra. Ustalone rekompensaty podlegają corocznej kontroli organizatora. Podstawę kontroli stanowią sprawozdania dotyczące ilości faktycznie wykonanych w danym roku kilometrów, oraz dane analityczne, pozwalające ustalić faktyczny poziom kosztów netto świadczenia usług przewozowych. Przedmiotowa rekompensata wyrównuje stratę poniesioną przez Spółkę w związku ze świadczeniem usług publicznych.

Warto ponadto wskazać, że otrzymywana od Gminy rekompensata, o której mowa w treści wniosku nie ma bezpośredniego wpływu na kwotę należną - cenę świadczonych usług, nie stanowi dopłaty do ceny świadczonej usługi, a jej istotą jest pokrycie kosztów działalności statutowej.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podaje, że MPK jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny od 1 lipca 2000 r.

Od 1 stycznia 2009 r. Spółka wykonuje usługi przewozowe, za wykonywanie których to zadań przewozowych otrzymywała rekompensatę z Gminy Miasta na podstawie Zarządzenia Prezydenta Miasta z dnia 31 grudnia 2008 r.

W stwierdzeniu Wnioskodawcy: "z tej umowy wykonawczej wynika obowiązek wystawiania faktur przez spółkę" chodzi o faktury wystawiane na rzecz Gminy z tytułu rekompensaty, a nie o inne faktury.

Pytanie nr 2 we wniosku odnosi się do usług przewozowych, świadczonych na rzecz mieszkańców, z tytułu których to usług Spółka osiąga przychody ze sprzedaży biletów. Jak wskazywano we wniosku, rekompensata nie jest wynagrodzeniem za usługi; spółka z tytułu wykonywania usług przewozowych osiąga przychód z biletów, a rekompensata stanowi jedynie wyrównanie strat - pokrycie ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów; dlatego nieprawidłowe jest pytanie organu, czy pytanie nr 2 we wniosku odnosi się do usług przewozowych, za które spółka otrzymuje rekompensatę, ponieważ za usługi przewozowe spółka osiąga przychody ze sprzedaży biletów i przychody te są opodatkowane podatkiem VAT.

Zakupy, o których mowa w pytaniu nr 2 we wniosku odnoszą się do przychodów ze sprzedaży biletów - to jest przychodu osiąganego ze świadczenia usług przewozowych. Przedmiotem zapytania nie jest możliwość odliczenia podatku VAT od czynności zwolnionych od podatku.

Należy dodatkowo zwrócić szczególną uwagę na charakter rekompensaty, która służy pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, a nie stanowi stricte wynagrodzenia za świadczone usługi; przychodem z tytułu świadczenia usług przewozowych są wpływy ze sprzedaży biletów na rzecz pasażerów, które to przychody są opodatkowane podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy zasadnym było wystawianie przez Spółkę od 2009 r. faktur VAT z tytułu rekompensaty, otrzymywanej od Gminy za świadczenie usług przewozowych i w konsekwencji opodatkowanie tych świadczeń podatkiem VAT w sytuacji, gdy otrzymana rekompensata służy wyrównaniu kosztów działalności Spółki (pokrycia ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów).

2. W sytuacji, gdy niezasadnym było wystawianie faktur VAT przez Spółkę od 2009 r. a w konsekwencji opodatkowanie tych świadczeń podatkiem VAT, bowiem wypłacana przez Gminę rekompensata nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, to czy pomimo tego Spółka uprawniona była do odliczania podatku naliczonego od zakupów związanych ze świadczeniem usług.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, niezasadnym było wystawianie przez Spółkę od 2009 r. faktur VAT z tytułu rekompensaty, otrzymywanej od Gminy za świadczenie usług przewozowych i w konsekwencji opodatkowanie tych świadczeń podatkiem VAT, bowiem rekompensata, którą otrzymuje Spółka od Gminy nie stanowi obrotu podlegającego podatkowi od towarów i usług VAT.

Rekompensata służy pokryciu deficytu - straty z tytułu wykonywania zadań publicznych. Otrzymana rekompensata od Gminy nie stanowi bezpośredniej dopłaty związanej z wykonywaniem usług przewozowych, gdyż nie wpływa wprost na wysokość ceny tych usług, a celem jest dofinansowanie całej działalności przewozowej. Rekompensata, którą otrzymuje Spółka od Gminy na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych dotyczy ściśle kosztu jednego wozokilometra i nie wpływa na cenę biletu. Oznacza to, że ma charakter ogólny, a jej celem jest wyłącznie dotowanie ogólnej działalności Spółki.

W ocenie Spółki otrzymywana od Gminy rekompensata nie wypełnia dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm., dalej jako: "ustawa o VAT"), gdyż nie stanowi ona wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług wykonywanych na rzecz Gminy (MPK świadczy usługi na rzecz jej pasażerów). Ponadto wypłacana przez Gminę rekompensata nie wypełnia dyspozycji art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ jej wypłata nie ma bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług publicznego transportu zbiorowego.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Należy jednak wskazać, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy, a jedna ze stron może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. W omawianej sytuacji ze względu na charakter umowy taki związek z wypłatą rekompensaty nie występuje. MPK nie otrzymuje bowiem od Gminy rekompensaty tytułem wynagrodzenia za usługę gdyż nie spełnia na rzecz Gminy żadnego świadczenia.

Przywołując art. 29 ust. 1 ustawy wskazać należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają dotacje o charakterze przedmiotowym, a nie te, które mają charakter podmiotowy. Termin rekompensata - to wyrównanie strat poniesionych przez kogoś, naprawienie szkód, wynagrodzenie komuś krzywd. Rekompensata nie ma natomiast bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych przez Wnioskodawcę usług, nie stanowi dopłaty do ceny wykonywanych usług, a jej istotą jest pokrycie kosztów działalności statutowej. Rekompensata jest przekazywana w związku z wyrównaniem kosztów świadczonej usługi przewozowej. Określenie zasad przyznawania rekompensaty i celów, jakim ona służy jest zawarte w Rozdziale 6 od art. 50 i następnych Ustawy o publicznym transporcie zbiorowym.

Na poparcie powyższego wskazać warto następujące interpretacje indywidualne:

* z dnia 8 września 2010 r. 1PPP1-443-713/10-4/IGo,

* z dnia 5 kwietnia 2011 r. ILPP1/443-42/11-4/AD,

* z dnia 26 lipca 2011 r. ITPP2/443-660a/11/RS,

* z dnia 21 października 2011 r. ITPP1/443-1031/11/DM,

* z dnia 5 marca 2012 r. IPTPP1/443-1035/11-2/MS.

W ocenie Spółki należy uznać, iż otrzymywana od Gminy rekompensata w związku ze świadczeniem przez nią usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego nie stanowi wynagrodzenia z tytułu usług wykonywanych na rzecz Gminy i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Pomiędzy Spółką a Gminą istnieje wprawdzie stosunek prawny, jednakże w ramach tego stosunku bezpośrednim i ostatecznym beneficjentem są pasażerowie korzystający z usług transportu. Brak jest zatem podstaw, aby twierdzić, że pomiędzy Spółką a Gminą istnieje jakiekolwiek obustronne i ekwiwalentne świadczenie. Spółka nie świadczy usług na rzecz Gminy, lecz na rzecz potencjalnych podróżnych, a wynagrodzenie z tego tytułu stanowią kwoty uzyskane przez Spółkę ze sprzedaży biletów na rzecz pasażerów.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz opis sprawy stwierdzić należy, iż rekompensata, którą Spółka od 2009 r. do chwili obecnej otrzymuje od Gminy jako że służy wyrównaniu kosztów działalności Spółki (pokrycia ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów), nie będzie stanowić obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem VAT. W konsekwencji niezasadnym było od 2009 r. wystawianie przez Spółkę faktur VAT na rzecz Gminy i opodatkowanie tej rekompensaty podatkiem VAT. Wystarczyło bowiem udokumentować kwoty rekompensat np. notą księgową.

W oparciu o przedstawione powyżej argumenty, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

Ad. 2

Zdaniem Spółki, jest ona uprawniona, od roku 2009 do chwili obecnej, do odliczania podatku naliczonego od zakupu towarów i usług służących wykonaniu usługi publicznego transportu zbiorowego od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z działalnością opodatkowaną. W opinii Spółki podatek naliczony od zakupów towarów i usług związanych z działalnością komunikacji miejskiej winien być odliczony w pełnej wysokości. Podatnik nie ma zatem obowiązku obliczania współczynnika, o którym mowa w art. 90 ustawy o VAT. Warto w tym miejscu przywołać interpretacje indywidualne z dnia 5 kwietnia 2011 r. znak ILPP1/443-42/11-4/AD i ILPP1/443-42/11-5/AD oraz z dnia 19 lipca 2011 r., sygn. IBPP2/443-531/11/RSz, ITPP1/443-1031/11/DM, w tym IBPP2/443-531/11/RSz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, potwierdzające powyższe.

Nie należy zapominać, iż Spółka świadczy usługi opodatkowane, gdyż jest uprawniona i zobowiązana do sprzedaży biletów, a wpływy z ich sprzedaży stanowią jej przychód. Okoliczność natomiast, że Gmina wypłaca Spółce rekompensatę nie ma wpływu na możliwość odliczenia.

Podstawowym przychodem Spółki są bowiem przychody taryfowe ze sprzedaży biletów. Wspomniane zostało również, iż Spółka prowadzi także działalność poboczną (usługi reklamy, wynajem, stacja kontroli pojazdów, myjnia, przewozy komercyjne osób), jednak wszystkie powyższe przychody nie są w stanie pokryć kosztów działalności Spółki.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei stosownie do brzmienia art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi tego podatku i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług, wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. odnoszących się do zakupów, które muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto powołane wyżej przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie wiążą prawa do odliczenia podatku ze źródłem pochodzenia środków finansowych przeznaczonych na zakup towarów i usług, przy nabyciu których podatek został naliczony.

W przedmiotowej sprawie, zdaniem Spółki - ponoszone wydatki mają związek z działalnością komunikacji miejskiej, tj. sprzedażą biletów, reklamą, przewozem okolicznościowym, okazjonalnym, regularnym specjalnymi autobusami obsługującymi sieć, wynajem pomieszczeń, tj. z działalnością opodatkowaną. Ponoszone wydatki nie są związane z otrzymywaną rekompensatą, która nie podlega opodatkowaniu, albowiem stanowi ona pokrycie strat, a nie jest wynagrodzeniem za świadczone usługi w pełnym tego słowa znaczeniu oraz w sensie prawnym. Usługi przewozowe, które świadczy Spółka na rzecz pasażerów, a nie na rzecz Gminy, są ponadto usługami opodatkowanymi (wynagrodzeniem za te usługi jest bowiem przychód ze sprzedaży biletów opodatkowany podatkiem VAT - wynagrodzeniem za przejazd pasażera jest opłata za bilet). Rekompensata służy wyrównaniu strat z tytułu działalności Spółki, gdyż jest ona związana ceną biletu ustaloną uchwałą Rady Miasta, która to cena wiąże Spółkę i nie podlega żadnym zmianom.

Mając powyższe na uwadze w opinii Spółki przysługiwało jej pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikające z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług służących wykonywaniu usług w zakresie komunikacji miejskiej od czasu wypłacania jej rekompensaty, czyli od roku 2009.

W oparciu o przedstawione powyżej argumenty. Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojegostanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe, odnośnie uznania, że niezasadnym było wystawianie przez Spółkę od 2009 r. faktur VAT z tytułu rekompensaty, otrzymywanej od Gminy za świadczenie usług przewozowych i w konsekwencji opodatkowanie tej rekompensaty podatkiem VAT,

* prawidłowe, odnośnie uznania, że od roku 2009 do chwili obecnej Wnioskodawca jest uprawniony do odliczania podatku naliczonego od zakupu towarów i usług służących wykonaniu usługi publicznego transportu zbiorowego od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z działalnością opodatkowaną.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na powiązanie tematyki poruszanej we wniosku, tut. organ postanowił ująć kwestie zawarte zarówno w pytaniu nr 1 jak i w pytaniu nr 2 wniosku w jednej interpretacji.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z powyższego wynika, iż definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem, opodatkowanym świadczeniem usług jest każda transakcja podatnika w ramach jego działalności gospodarczej, która nie została wymieniona jako dostawa towarów, przy czym do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jak stanowi art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do art. 29 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku, gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

Analiza powołanych powyżej przepisów jednoznacznie wskazuje, iż włączenie do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze ma miejsce tylko wówczas, gdy jest to celowa dotacja, subwencja i inna dopłata o podobnym charakterze związana bezpośrednio z dostawą towaru lub świadczeniem usługi. Do podstawy opodatkowania zaliczane są tylko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które są bezpośrednio przeznaczone na dofinansowanie ceny konkretnego towaru czy też konkretnego rodzaju usługi. Nie jest więc obrotem ogólna dotacja (subwencja, inna dopłata o podobnym charakterze) uzyskana przez podatnika, niezwiązana z dostawą towaru lub świadczeniem usługi. W przypadku natomiast, gdy podatnik otrzyma dofinansowanie, które będzie związane z dostawą lub świadczeniem usług, jako pokrycie części ceny konkretnego świadczenia lub rekompensatę z tytułu wykonania określonego świadczenia po cenach obniżonych, płatność taka będzie zaliczana do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Dla określenia, czy dane dotacje mają, czy też nie bezpośredni wpływ na cenę świadczonych usług, a co za tym idzie czy podlegają opodatkowaniu istotne są zatem szczegółowe warunki ich przyznawania, określające cele realizowanego w określonej formie dofinansowania.

Zatem, podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług zwiększa się tylko o takie dotacje, które w sposób bezwzględny i bezpośredni są związane z daną dostawą towarów lub świadczeniem usług. Jeżeli jednak taki bezpośredni związek nie występuje, dofinansowanie ogólne - na pokrycie kosztów działalności - nie podlega opodatkowaniu.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r.) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Natomiast w myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przez sprzedaż należy rozumieć - w myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT - odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że na podstawie zarządzenia Prezydenta Miasta (na 2009 r.) i na podstawie umowy wykonawczej (od 1 stycznia 2010 r.) Gmina powierzyła Wnioskodawcy (czynnemu zarejestrowanemu podatnikowi VAT od 1 lipca 2000 r.) obowiązek wynikający z zakresu zadań własnych Gminy, dotyczący świadczenia usług przewozowych w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

W związku z wykonywanymi usługami przewozowymi Wnioskodawca otrzymuje od Gminy rekompensatę, która ma za zadanie wyrównać Wnioskodawcy stratę poniesioną w związku ze świadczeniem usługi podstawowej. Wnioskodawca jest uprawniony do uzyskiwania przychodów z tytułu sprzedaży biletów.

Otrzymywana od Gminy rekompensata nie ma bezpośredniego wpływu na kwotę należną - cenę świadczonych usług, nie stanowi dopłaty do ceny świadczonej usługi, a jej istotą jest pokrycie kosztów działalności statutowej Wnioskodawcy.

Poza usługami transportowymi w zakresie komunikacji miejskiej (działalność podstawowa), Wnioskodawca prowadzi także działalność poboczną (usługi reklamy, wynajem, stacja kontroli pojazdów, myjnia, przewozy komercyjne osób), z której to działalności pobocznej przeznacza zyski na pokrywanie straty z działalności podstawowej. Łączne zyski Wnioskodawcy z tytułu działalności pobocznej nie wystarczają na pokrywanie kosztów działalności podstawowej komunikacyjnej. Wobec powyższego w związku z ponoszoną stratą Wnioskodawca ma przyznawaną tzw. rekompensatę z tytułu wykonywania zadań przewozowych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, powierzonych do realizacji w trybie władczym.

Odnosząc wyżej przedstawiony stan faktyczny do powołanych w sprawie przepisów prawa stwierdzić należy, iż otrzymywana rekompensata w związku ze świadczeniem na rzecz pasażerów usług publicznych w zakresie lokalnego transportu zbiorowego nie stanowi wynagrodzenia z tytułu usług wykonywanych na rzecz Gminy i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Pomiędzy Wnioskodawcą a Gminą istnieje wprawdzie stosunek prawny, jednakże w ramach tego stosunku bezpośrednim i ostatecznym beneficjentem będzie społeczeństwo korzystające z usług transportu. Brak jest zatem podstaw, aby twierdzić, że istnieje jakiekolwiek obustronne i ekwiwalentne świadczenie. Wnioskodawca nie świadczy usług na rzecz Gminy, lecz na rzecz potencjalnych podróżnych, a wynagrodzenie z tego tytułu stanowią kwoty uzyskane przez Spółkę ze sprzedaży biletów na rzecz pasażerów. W przedmiotowej sprawie brak jest zatem bezpośredniego związku pomiędzy kwotą rekompensaty a wynagrodzeniem z tytułu świadczenia usług lokalnego transportu zbiorowego.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że ww. rekompensata nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, z uwagi na fakt, iż nie ma ona bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług lokalnego transportu zbiorowego, a zatem nie podlega ona opodatkowaniu jako czynność wymieniona w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Ponieważ jak stwierdzono powyżej, otrzymana przez Wnioskodawcę przedmiotowa dopłata nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tym samym brak jest podstaw do wystawienia przez Wnioskodawcę faktur VAT bowiem - jak wynika z powołanego wyżej przepisu art. 106 ust. 1 ustawy o VAT - faktury są dowodem dokumentującym sprzedaż.

W konsekwencji wzajemne rozliczenia pomiędzy stronami z tytułu otrzymania przez Wnioskodawcę przedmiotowej rekompensaty nie powinny być dokumentowane fakturą VAT, lecz dowodem księgowym przewidzianym w przepisach o rachunkowości.

Odnosząc się natomiast do stanowiska Wnioskodawcy, iż wystarczyło udokumentować kwoty rekompensat np. notą księgową, należy stwierdzić, iż brak jest przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT, dla takiego sposobu dokumentowania, niemniej należy zauważyć, iż nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i jako taki nie jest objęty regulacją tych przepisów.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, iż niezasadnym było wystawianie przez Spółkę od 2009 r. faktur VAT z tytułu rekompensaty, otrzymywanej od Gminy za świadczenie usług przewozowych i w konsekwencji opodatkowanie tej rekompensaty podatkiem VAT, należało uznać za prawidłowe.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi tego podatku i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług, wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. odnoszących się do zakupów, które muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto powołane wyżej przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie wiążą prawa do odliczenia podatku ze źródłem pochodzenia środków finansowych przeznaczonych na zakup towarów i usług, przy nabyciu których podatek został naliczony.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi przewozowe na rzecz mieszkańców, z tytułu których osiąga przychody ze sprzedaży biletów. Otrzymywana od Gminy rekompensata nie jest wynagrodzeniem za te usługi, służy pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, a nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi; przychodem z tytułu świadczenia usług przewozowych są wpływy ze sprzedaży biletów na rzecz pasażerów, które to przychody są opodatkowane podatkiem VAT.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz powołane w tym zakresie przepisy prawne stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy zakupy towarów i usług służących wykonywaniu usług przewozowych w zakresie lokalnego transportu zbiorowego, związane są wyłącznie z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, że od roku 2009 do chwili obecnej jest on uprawniony do odliczania podatku naliczonego od zakupu towarów i usług służących wykonaniu usługi publicznego transportu zbiorowego od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z działalnością opodatkowaną, należało uznać za prawidłowe.

Należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowych kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę we wniosku interpretacje, które kształtują sytuację prawną podatników, dla których zostały wydane w ich indywidualnych sprawach, nie mają tym samym mocy prawa powszechnie obowiązującego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.