IBPP1/443-517/14/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 maja 2014 r. (data wpływu 26 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca przy sprzedaży używanych kart do gry może stosować procedurę VAT marża wg zasad określonych w art. 120 ust. 5 ustawy o VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 maja 2014 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca przy sprzedaży używanych kart do gry może stosować procedurę VAT marża wg zasad określonych w art. 120 ust. 5 ustawy o VAT.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca pośredniczy w sprzedaży kart do gry. Każda z tych kart ma swoją indywidualną wartość. Niektóre z kart są unikatowe - istnieje tylko kilka wyprodukowanych egzemplarzy takich kart. Karty zawsze są sprzedawane w kompletach. Na jeden komplet kart składa się zazwyczaj kilka kart o mniejszej i kilka/jedna karta o większej wartości. Kupujący nie wie jakie konkretnie karty znajdują się w danej talii. Kupujący kolekcjonują zakupione karty, jak również posługują się nimi w grze. Na dzień dzisiejszy transakcje dostawy kart opodatkowane są na zasadach ogólnych wg stawki 23% VAT. Zakup kart dokonywany jest od innych podatników VAT, jak również od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. W chwili obecnej Wnioskodawca rozważa możliwość stosowania do sprzedaży kart procedury VAT marża określonej w art. 120 ustawy o VAT. Wnioskodawca planuje rozdzielić kupowane towary na dwie grupy:

Podatnik planuje transakcje towarami z grupy 1 opodatkować na zasadach ogólnych. Z kolei transakcje z grupy 2 opodatkować wg procedury VAT marża dla towarów używanych.

Wnioskodawca prowadzi pełne księgi rachunkowe. Ewidencja magazynowa prowadzona jest przez Podatnika przy użyciu metody ilościowo - wartościowej.

Jednocześnie Wnioskodawca prowadzi/będzie prowadził ewidencję sprzedaży w postaci:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca do sprzedaży towarów z grupy 2 może stosować, za zgodą właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego, procedurę VAT marża wg zasad określonych w art. 120 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, czyli w oparciu o różnicę pomiędzy łączną wartością dostaw i łączną wartością nabyć wszystkich kart z danego okresu rozliczeniowego (miesiąca/kwartału).

Zdaniem Wnioskodawcy, może on stosować do sprzedaży towarów z grupy 2 procedurę VAT marża wg zasad określonych w art. 120 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, czyli w oparciu o różnicę pomiędzy łączną wartością dostaw i łączną wartością nabyć wszystkich kart z danego okresu rozliczeniowego. Zdaniem Podatnika stosowanie takiej metody rozliczenia wymaga uzyskania zgody właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

Zgodnie z treścią art. 120 ust. 10 ustawy o VAT wynika, że przepisy pozwalają na stosowanie procedury VAT marża dotyczą m.in. dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z treścią art. 120 ust. 4 ustawy o VAT w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku. Dodatkowo z treści ust. 5 tego samego artykułu wynika, że jeżeli rodzaj poszczególnych przedmiotów kolekcjonerskich lub specyfika ich dostaw czyni skomplikowanym lub niemożliwym określenie marży zgodnie z ust. 4, podatnik może, za zgodą naczelnika urzędu skarbowego, obliczać marżę jako różnicę pomiędzy łączną wartością dostaw a łączną wartością nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich w okresie rozliczeniowym. Dodatkowo ustawa w ust. 15 stanowi, że jeżeli podatnik oprócz zasad, o których mowa w ust. 4 i 5, stosuje również ogólne zasady opodatkowania, to jest on obowiązany prowadzić ewidencję zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, z uwzględnieniem podziału w zależności od sposobu opodatkowania. W odniesieniu do dostawy, o której mowa w ust. 4 i 5, ewidencja musi zawierać w szczególności kwoty nabycia towarów niezbędne do określenia kwoty marży, o której mowa w tych przepisach.

Wnioskodawca, jak już wskazano nabywa towary również od osób niebędących podatnikami VAT. Wnioskodawca będzie prowadził odrębną ewidencję magazynową dla wszystkich towarów zakupionych a następnie sprzedawanych i opodatkowanych wg zasad ogólnych oraz odrębną ewidencję dla wszystkich towarów sprzedawanych następnie i opodatkowanych wg procedury VAT marża.

Zgodnie z cytowanym przepisem (art. 120 ust. 5 ustawy o VAT) Podatnik ma obowiązek uzyskania zgody właściwego naczelnika urzędu skarbowego na dokonywanie rozliczeń VAT marża w oparciu o łączną kwotę dostaw i nabyć kart w danym okresie rozliczeniowym. W związku z tym przed rozpoczęciem rozliczania podatku VAT w formie VAT marża Podatnik powinien zwrócić się z odpowiednim wnioskiem do właściwego naczelnika urzędu skarbowego aby ten wyraził zgodę na taką formę rozliczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do treści obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119, oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Rozdział 4 Działu XII cyt. ustawy określa szczególne procedury w zakresie dostaw towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków.

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, iż przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

W myśl art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Ponadto opodatkowanie w systemie marży jest ograniczone do pewnej kategorii towarów używanych, które podatnik nabył uprzednio w celu ich odsprzedaży. Istotne jest przy tym, od kogo towary używane zostały nabyte.

Stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy, przepisy ust. 4 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

Ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy - między innymi - towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży, czyli różnicy między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszonej o kwotę podatku. Jest to wyjątek od ogólnej reguły opodatkowania wszystkiego, co stanowi zapłatę włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Ta szczególna procedura dotyczy jednak tylko dostawy towarów używanych, które podatnik nabył od osób:

Wspólną cechą wszystkich przedstawionych w ww. przepisie przypadków, warunkujących zastosowanie szczególnej procedury opodatkowania marży jest to, że we wcześniejszej fazie obrotu podmiot sprzedający używany towar pozbawiony był prawa do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego przy jego nabyciu. Dotyczy to przede wszystkim osób, które nie są podatnikami tego podatku i już z tego powodu pozbawione są możliwości obniżenia podatku należnego (ponieważ podatku tego nie płacą, więc nie mają czego obniżyć).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca pośredniczy w sprzedaży kart do gry. Każda z tych kart ma swoją indywidualną wartość. Niektóre z kart są unikatowe - istnieje tylko kilka wyprodukowanych egzemplarzy takich kart. Karty zawsze są sprzedawane w kompletach. Na jeden komplet kart składa się zazwyczaj kilka kart o mniejszej i kilka/jedna karta o większej wartości. Kupujący nie wie jakie konkretnie karty znajdują się w danej talii. Kupujący kolekcjonują zakupione karty, jak również posługują się nimi w grze. Podatnik planuje rozdzielić kupowane towary na dwie grupy:

Wnioskodawca prowadzi pełne księgi rachunkowe. Ewidencja magazynowa prowadzona jest przy użyciu metody ilościowo-wartościowej.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny oraz stan faktyczny sprawy należy uznać, iż w sytuacji gdy karty do gry wymienione w grupie 2 zostały nabyte od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i spełniają definicję towarów używanych w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, to dostawa przedmiotowych kart do gry może zostać opodatkowana na zasadzie marży, zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy do sprzedaży towarów z grupy 2, a więc takich, które są towarami używanymi i są zakupione od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, może stosować, za zgodą właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego, procedurę VAT marża wg zasad określonych w art. 120 ust. 5 ustawy o VAT.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości należy stwierdzić, że zgodnie z art. 120 ust. 5 ustawy o VAT jeżeli rodzaj poszczególnych przedmiotów kolekcjonerskich lub specyfika ich dostaw czyni skomplikowanym lub niemożliwym określenie marży zgodnie z ust. 4, podatnik może, za zgodą naczelnika urzędu skarbowego, obliczać marżę jako różnicę pomiędzy łączną wartością dostaw a łączną wartością nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich w okresie rozliczeniowym.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 2 lit. a i b ustawy o VAT na potrzeby stosowania rozdziału 4 w dziale XII ustawy o VAT przez przedmioty kolekcjonerskie rozumie się znaczki pocztowe lub skarbowe, stemple pocztowe, koperty pierwszego obiegu, ostemplowane materiały piśmienne i im podobne, ofrankowane, a jeżeli nieofrankowane, to uznane za nieważne i nieprzeznaczone do użytku jako ważne środki płatnicze (CN 9704 00 00) a także kolekcje oraz przedmioty kolekcjonerskie o wartości zoologicznej, botanicznej, mineralogicznej, anatomicznej, historycznej, archeologicznej, paleontologicznej, etnograficznej lub numizmatycznej (CN 9705 00 00), a także przedmioty kolekcjonerskie, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7.

Z powyższego wynika, że sprzedawane przez Wnioskodawcę karty do gry, nawet jeżeli są przez nabywców kolekcjonowane, to nie spełniają definicji przedmiotów kolekcjonerskich określonej w art. 120 ust. 1 pkt 2 lit. a i b ustawy o VAT.

Tym samym do określenia marży przy sprzedaży kart do gry, które są towarami używanymi w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, Wnioskodawca nie może stosować rozwiązania przewidzianego w art. 120 ust. 5 ustawy o VAT, który umożliwia, za zgodą naczelnika urzędu skarbowego, obliczanie marży jako różnicy pomiędzy łączną wartością dostaw a łączną wartością nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich.

Przepis ten odnosi się bowiem wyłącznie do dostaw przedmiotów kolekcjonerskich, o których mowa w art. 120 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Natomiast przy sprzedaży opisanych we wniosku kart do gry wymienionych w grupie 2, które są towarami używanymi w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, nie ma zastosowania ww. przepis art. 120 ust. 5 ustawy o VAT.

W konsekwencji powyższego, jeśli dokonując sprzedaży kart do gry wymienionych w grupie 2, które są towarami używanymi w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, Wnioskodawca korzysta z procedury "VAT-marża", to powinien stosować art. 120 ust. 4, stanowiący o tym, iż marżą jest różnica między kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszoną o kwotę podatku. W takim przypadku zgoda naczelnika urzędu skarbowego nie jest wymagana.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że może on stosować do sprzedaży towarów z grupy 2 procedurę VAT marża wg zasad określonych w art. 120 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług oraz że ma obowiązek uzyskania zgody naczelnika urzędu skarbowego, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.