IBPP1/443-515/10/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2010 r. (data wpływu 2 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kosztów tzw. mediów, którymi Wnioskodawca obciąża najemców lokali - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 czerwca 2010 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kosztów tzw. mediów, którymi Wnioskodawca obciąża najemców lokali.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zakład Gospodarki Mieszkaniowej jest zakładem budżetowym gospodarującym budynkami mieszkalnymi i użytkowymi stanowiącymi własność Gminy oraz reprezentuje Gminę we wspólnotach mieszkaniowych. W ramach pełnienia funkcji zarządcy komunalnych lokali mieszkaniowych ZGM zawiera umowy z najemcami tych lokali. Przychody uzyskane z tytułu opłat wnoszonych przez najemców lokali mieszkalnych i użytkowych stanowią przychody ZGM. Z uzyskanych przychodów ZGM pokrywa koszty eksploatacji związane z lokalami mieszkalnymi i użytkowymi, w tym wpłaca zaliczki na koszty eksploatacji przypadające na udział Gminy we wspólnotach mieszkaniowych. Zgodnie z zapisami art. 9 ust. 6 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz. U. Nr 31 z 2005 r. poz. 266 z późn. zm.) ZGM jako wynajmujący ma obowiązek zapewnienia dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów lub dostawcą usług. W związku z tym ZGM ma zawarte umowy z dostawcami mediów do lokali w budynkach stanowiących 100% własność Gminy oraz wpłaca zaliczki na koszty mediów dostarczanych do lokali komunalnych (stanowiących własność gminy) we wspólnotach mieszkaniowych. Zaliczki te podlegają rozliczeniu w okresach półrocznych lub rocznych zgodnie z przyjętymi przez wspólnoty mieszkaniowe regulaminami rozliczeń mediów.

W związku z przekazaniem zarządzania wspólnotami mieszkaniowymi nowym zarządcom faktury VAT za dostawę mediów wystawiane są na wspólnoty. Na pokrycie kosztów związanych z udziałem Gminy we wspólnocie ZGM wpłaca zaliczkę. Zaliczka składa się z opłaty na pokrycie kosztów eksploatacji i wynagrodzenia dla zarządcy oraz zaliczki na koszty mediów dostarczanych do lokali komunalnych (mieszkalnych i użytkowych) stanowiących własność Gminy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ZGM jako wynajmujący ponosząc koszty energii cieplnej, gazu, zimnej wody i odprowadzenia ścieków oraz wywozu nieczystości stałych do lokali komunalnych w budynkach wspólnot mieszkaniowych winien w przypadku obciążania najemców lokali mieszkalnych i użytkowych traktować czynność jako podlegającą opodatkowaniu według właściwych stawek podatku VAT tj. 7% lub 22%, a kwotę kosztów mediów jakimi obciąża ZGM wspólnota mieszkaniowa (niebędąca podatnikiem podatku od towarów i usług) traktować jako kwotę netto i obciążając najemców lokali kwotę tą powiększyć o podatek VAT wyliczany metodą "od sta".

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro ZGM odsprzedaje dalej media, a na potwierdzenie ponoszonych kosztów otrzymuje od wspólnoty mieszkaniowej dokumenty niedające prawa do odliczenia zawartego w nich podatku VAT, ma obowiązek naliczenia podatku VAT od kwoty kosztu jakim obciążyła ją wspólnota mieszkaniowa.

Przykład:

Wspólnota mieszkaniowa zapłaciła dostawcy energii cieplnej 122 zł (w tym: netto 100 zł, VAT 22 zł). Przy założeniu że Gmina posiada 50% udziału we wspólnocie, kwota kosztu do zapłaty na rzecz wspólnoty wynosi 61 zł ZGM obciążając najemców lokali nie może odliczyć kwoty 11 zł podatku zawartego w obciążeniu wspólnoty i do kwoty 61 zł dolicza kwotę 13,42 zł stanowiącą podatek VAT należny do odprowadzenia do Urzędu Skarbowego. Wystawiona na najemców lokali komunalnych faktura VAT zawiera: kwotę netto sprzedaży 61 zł podatek VAT 13,42 zł, kwota brutto 74,42 zł W księgach rachunkowych po stronie kosztów zaewidencjonowano kwotę 61 zł wynikającą z noty otrzymanej od wspólnoty; po stronie przychodów kwotę 61 zł odpowiadającą kwocie netto z faktury VAT wystawionej na najemców lokali komunalnych oraz kwotę 13,42 zł stanowiącą zobowiązanie ZGM wobec Urzędu Skarbowego z tytułu podatku VAT należnego. Całość zobowiązania w kwocie 74,42 zł stanowi należność od najemców lokali komunalnych z tytułu dokonanej sprzedaży.

Wspólnoty mieszkaniowe, w których Gmina ma swoje udziały z nielicznymi wyjątkami nie są czynnymi podatnikami podatku VAT. Ponadto zgodnie z pismem Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2003 r., które zostało wydane w trybie art. 14 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa czyli będącym urzędową interpretacją ustawy o VAT - zaliczki wpłacane przez członków wspólnoty mieszkaniowej na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną jak i poszczególnych wyodrębnionych lokali nie stanowią obrotu w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku VAT. "Zaliczki te stanowią jedynie partycypację w kosztach jednostki organizacyjnej wspólnoty mieszkaniowej - przez jej członków. Wspólnota, a więc jej członkowie, nie dokonują sprzedaży, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, na rzecz samych siebie (również jeżeli dotyczy to wyodrębnionych lokali, a nie części wspólnej), poprzez zapłatę zaliczek (kwot) z tytułu kosztów związanych z utrzymaniem własnych lokali, np. z tytułu opłat za ciepłą wodę lub ogrzewanie." W przypadku gdy stroną umowy o dostawę mediów jest wspólnota mieszkaniowa, tym samym "brak jest podstaw do fakturowania wewnętrznych rozliczeń między wspólnotą a jej członkami".

Na gruncie tej interpretacji ukształtowała się praktyka, że wspólnoty mieszkaniowe obciążając członków wspólnoty kosztami mediów na potwierdzenie tych rozliczeń wystawiają rachunki lub noty księgowe. Taka sytuacja powoduje jednak, że przerwany zostaje "łańcuszek" podmiotów odliczających podatek naliczony w fakturach zakupu i naliczających podatek należny od sprzedaży tych usług. W przypadku członków wspólnoty nieprowadzących działalności gospodarczej nie ma to znaczenia, ponieważ stanowią oni końcowego odbiorcę, który zgodnie z założeniami podatku pośredniego winien ponosić ciężar tego podatku. ZGM reprezentujący Gminę jako jednego z właścicieli będący równocześnie podatnikiem podatku VAT dokonuje dalszej odsprzedaży mediów dla najemców lokali komunalnych.

Najemcy lokali gminnych mają zawarte umowy najmu lokali z ZGM. W przypadku lokali mieszkalnych podstawą prawną dla tych umów jest ustawa o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 659 Kodeksu Cywilnego świadczeniem wzajemnym najemcy jest zapłata czynszu. Czynsz najmu co wyraźnie wynika z brzmienia art. 9 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów jest czymś innym niż opłaty niezależne od właściciela, które przez ustawodawcę zostały wyraźnie wyodrębnione. Czynsz najmu obejmuje wydatki związane z utrzymaniem lokalu wymienione w art. 2 ust. 1 pkt 8a ustawy o ochronie praw lokatorów, w tym m.in. konserwacji, utrzymania należytego stanu technicznego, przeprowadzanych remontów oraz kosztów zarządzania nieruchomością.

Opłaty niezależne od właściciela wymienione są w art. 2 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy i stanowią katalog zamknięty obejmujący tylko: opłaty za dostawę do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych. Opłaty niezależne pobierane są w wysokości rzeczywiście ponoszonych kosztów przez wynajmującego, co wyraźnie wynika z ustaw: Prawo energetyczne oraz Ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i odprowadzeniu ścieków.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż treścią świadczenia w stosunku najmu nie są opłaty niezależne od właściciela, a tylko czynsz najmu.

Przepis art. 9 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów stanowi tylko podstawę do obciążania użytkownika lokalu kosztami mediów zakupionych u dostawcy.

Powyższe znalazło odzwierciedlenie w zawartych przez ZGM umowach najmu z najemcami lokali mieszkalnych zawierających zapis, że:

"Najemca płacił będzie wynajmującemu miesięczny czynsz najmu oraz opłaty niezależne.

Niektóre umowy z najemcami lokali mieszkalnych oprócz mediów, o których mowa wyżej obejmują także opłaty zaliczkowe za dostawę energii elektrycznej. W przypadku zawartych umów z najemcami lokali użytkowych Najemca jest zobowiązany uiszczać czynsz najmu w wysokości określonej w umowie.

Ponadto oprócz czynszu najmu najemca płacił będzie wynajmującemu:

* opłaty za centralne ogrzewanie lokalu,

* opłaty za ciepłą wodę,

* opłaty za zimną wodę i odprowadzenie ścieków.

Wnioskodawca podaje, że jego opinia w tej sprawie pokrywa się z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 stycznia 2009 r. (syg.akt III S.A./GL 1369/08), który stwierdził, że "świadczenia "odsprzedaży" dostawy towarów i świadczenia usług związanych z udostępnieniem mediów najemcom lokali nie mogą być uznane za element świadczenia jednolitego jakim jest świadczenie najmu".

W związku z tym, że opłaty za media dostarczone do lokali mieszkalnych i użytkowych nie są wkalkulowane w cenę świadczonej usługi wynajmu (nie stanowią elementu kalkulacji opłaty za najem) Wnioskodawca uważa, że zgodnie z przyjętą praktyką i orzecznictwem przenoszenie kosztów mediów powinno odbywać się w drodze "refakturowania" wg stawek wynikających z pierwotnie wystawianych faktur VAT przez dostawcę mediów.

Ponadto jak zauważają A. Bartosiewicz, R. Kubacki, (VAT. Komentarz, lex, 2007, wyd. II) przez refakturowanie usług - obok czynności odsprzedaży usług - rozumie się również poniesienie określonych kosztów na rzecz klienta, którymi jest on następnie obciążany. Nie następuje wówczas "kupno" i "odsprzedaż usługi przez pośrednika, lecz poniesienie przez pośrednika kosztów zakupu usługi świadczonej na rzecz odbiorcy. Przenoszenie kosztów przez pośrednika na ostatecznego odbiorcę nie może generować dodatkowego kosztu.

W związku z tym właściwą metodą liczenia należności od odbiorcy świadczenia jest metoda "od sta" czyli doliczenie należnego podatku VAT do kwoty kosztu, jakim obciążyła ZGM wspólnota mieszkaniowa.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku VAT obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Wspólnota mieszkaniowa rozliczając koszt mediów od dostawców obciąża ZGM kwotą zawierającą VAT naliczony przez dostawcę mediów. ZGM odsprzedając media na podstawie noty wystawionej przez wspólnotę i zawierającą podatek VAT, nie ma możliwości odliczenia podatku naliczonego przez dostawcę mediów, a ma obowiązek doliczyć podatek należny VAT. Taki stan prowadzi jednak do sytuacji ponoszenia kosztów podwójnego podatku VAT przez najemców lokali komunalnych we wspólnotach mieszkaniowych. Gdyby przyjąć metodę "w stu" jako sposób liczenia należności od najemców kwota należnego podatku VAT stanowiłaby stratę ZGM jako pośrednika w dostarczaniu mediów do lokali we wspólnotach mieszkaniowych. Przedstawiony powyżej pogląd znajduje również poparcie w wydawanych interpretacjach jak np.: Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 28 kwietnia 2009 r. (IPPP1/443-136/09-2/JL); Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 9 czerwca 2008 r. (ITPP2/443-250B/08/RS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 7 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119, o czym stanowi art. 8 ust. 3 cyt. ustawy.

Stosownie do treści art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Jak wynika z przepisu art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Zwrócić należy także uwagę, iż zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.) w stosunkach najmu oprócz czynszu wynajmujący może pobierać jedynie opłaty niezależne od właściciela, a w wypadku innych tytułów prawnych uprawniających do używania lokalu, oprócz opłat za używanie lokalu, właściciel może pobierać jedynie opłaty niezależne od właściciela, z zastrzeżeniem ust. 6. Natomiast w myśl art. 9 ust. 6 ww. ustawy opłaty niezależne od właściciela mogą być pobierane przez właściciela tylko w wypadkach, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów lub dostawcą usług.

Ze złożonego wniosku wynika, że w ramach wykonywanych czynności, Wnioskodawca działając w imieniu gminy będącej członkiem wspólnoty mieszkaniowej, wynajmuje lokale mieszkalne i użytkowe. Stroną umowy z dostawcą mediów jest wspólnota mieszkaniowa, która następnie wystawia na rzecz Wnioskodawcy notę obciążeniową. Jednocześnie Wnioskodawca, obciąża najemców lokali czynszem oraz kosztami opłat za tzw. media, tj. energię, gaz, zimną wodę i odprowadzenie ścieków oraz wywóz nieczystości stałych, dostarczanych do tych lokali. Obowiązek uiszczania czynszu oraz ponoszenia przez najemcę kosztów związanych z dostawą mediów wynika z postanowień zawartych umów najmu pomiędzy Wnioskodawcą a najemcami. Koszt mediów "przenoszony" jest na najemcę na podstawie faktury w ten sposób, że do kwoty brutto, którą został obciążony Wnioskodawca - wynajmujący, doliczany jest podatek od towarów i usług.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem lokali mieszkalnych i użytkowych, a ww. koszty tzw. mediów są elementem usług pomocniczych do tej usługi. W efekcie, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przedmiotowe wydatki są świadczeniem należnym z tytułu umowy najmu lokali, a nie z tytułu odsprzedaży "mediów", czy przeniesienia na najemców tych kosztów.

Tym samym wydatki za media w sytuacji, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów, stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz najemców. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane będą według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu lokali, tj. w przypadku najmu lokali mieszkalnych, zastosowanie znajdzie zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z pozycją 4 załącznika nr 4 do ustawy, przy założeniu, że czynności najmu zostaną zaklasyfikowane do grupowania PKWiU 70.20.11 jako usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe. Natomiast w przypadku najmu lokali użytkowych będzie miała zastosowanie 22% stawka podatku VAT zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu korzystania przez nich z mediów stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu. Podobne stanowisko wyraża Europejski Trybunał Sprawiedliwości, który w orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń. Trybunał stwierdził w nim, iż w tym przypadku (do usług pomocniczych) stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej; usługę należy uznać więc za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

A zatem, gdy Wnioskodawca występuje w imieniu gminy, będącej członkiem wspólnoty mieszkaniowej, która to wspólnota jest stroną umów o dostawę mediów, ww. wydatki są świadczeniem należnym wynajmującego z tytułu umowy najmu lokali, a nie z tytułu odsprzedaży mediów, czy przeniesienia na najemców kosztów z mediami związanych. Żaden bowiem z najemców nie byłby zainteresowany zakupem samych mediów gdyby nie najmował lokalu, który bez wody, gazu czy energii nie byłby zdatny do użytku. Tak więc przedmiotem świadczenia jest usługa najmu i opłaty za dostawę energii cieplnej, gazu, zimnej wody i odprowadzenie ścieków oraz wywóz nieczystości stałych należne wynajmującemu należy uznać za należności z tytułu tej właśnie usługi najmu.

Podsumowując, opłaty za tzw. media, tj. wskazane przez Wnioskodawcę koszty dostawy energii cieplnej, gazu, zimnej wody i odprowadzenia ścieków oraz wywozu nieczystości stałych, stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę usług najmu, będą opodatkowane stawką właściwą dla świadczonych usług najmu, tj.:

* w przypadku najmu lokali użytkowych, będzie miała zastosowanie 22% stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy,

* w przypadku najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe, zastosowanie znajdzie zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z pozycją 4 załącznika nr 4 do ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z zasadą swobody umów, to strony umowy rozstrzygają czy do kwoty określonej w umowie należy doliczyć podatek od towarów i usług, czy też podatek ten zawiera się w przyjętej wartości kwotowej. Analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), zgodnie z którym Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Niemniej jednak zwrócić należy uwagę, że zgodnie z przywołanym art. 29 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Koszty mediów, w myśl ww. przepisu stanowią kwotę należną z tytułu świadczonej usługi, zatem winny być traktowane jako element podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, podlegający opodatkowaniu tym podatkiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach sygn. akt III SA/GL 1369/08, którego to stanowiska tut. organ nie podziela, zwłaszcza, że w sprawie "odsprzedaży mediów przez wspólnotę mieszkaniową" w sposób odmienny wypowiedział się WSA w Rzeszowie w orzeczeniu sygn. akt I SA/Rz 803/08.

Końcowo należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, tym samym dokumenty te nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.