IBPP1/443-485/14/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2014 r. Sygn. akt I FSK 388/13 (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu 25 marca 2014 r.) oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 listopada 2012 r., sygn. akt III SA/GL 1351/12 (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu 29 maja 2014 r.), stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. organu w dniu 25 stycznia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy kwota przekazana Wnioskodawcy przez Przedstawiciela, określona jako "udział w inwestycji dealera" podlega opodatkowaniu podatkiem VAT - jest prawidłowe.

W dniu 25 stycznia 2012 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy kwota przekazana Wnioskodawcy przez Przedstawiciela, określona jako "udział w inwestycji dealera" podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W dniu 25 kwietnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-100/12/ES uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia czy kwota przekazana Wnioskodawcy przez Przedstawiciela, określona jako "udział w inwestycji dealera" podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 25 kwietnia 2012 r. znak: IBPP1/443-100/12/ES złożył skargę z dnia 11 lipca 2012 r., w której wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej interpretacji prawa podatkowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 7 listopada 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 1351/12 uwzględnił skargę Wnioskodawcy i uchylił ww. interpretację indywidualną znak IBPP1/443-100/12/ES.

Powyższy wyrok WSA został zaskarżony skargą kasacyjną Ministra Finansów do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której wniesiono o uchylenie w całości zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sadowi I instancji, ewentualnie uchylenie w całości zaskarżonego orzeczenia i oddalenie skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 30 stycznia 2014 r. Sygn. akt I FSK 388/13 oddalił skargę kasacyjną Ministra Finansów.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Wskutek powyższego wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatnik (Wnioskodawca) podlegający w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, jest dealerem samochodów ciężarowych znanej marki, a także posiada autoryzowany salon obsługi w którym świadczy profesjonalne usługi serwisowe i sprzedaje części do samochodów wskazanej marki. W zakresie świadczenia usług serwisowych i dostawy części Wnioskodawca współpracuje z autoryzowanym przedstawicielem producenta w Polsce (zwany dalej Przedstawicielem). Współpraca odbywa się na podstawie umowy dystrybucyjnej. Wnioskodawca posiada status autoryzowanego dealera i serwisu znanej marki samochodów ciężarowych w Polsce co wiąże się z obowiązkami odpowiedniego oznaczenia punktów sprzedaży i serwisowych i utrzymywania tych standardów (określonych z góry przez producenta) przez cały okres prowadzenia działalności w tym zakresie.

Wnioskodawca podjął decyzję o dalszym rozwoju przedsiębiorstwa i w tym celu poczynił starania o zorganizowanie dodatkowego miejsca wykonywania działalności gospodarczej, w którym zorganizuje salon i serwis samochodów znanej marki. W celu organizacji salonu i serwisu Wnioskodawca wynajął nieruchomość. Umowa najmu uprawnia Wnioskodawcę do korzystania z nieruchomości w tym do dokonywania w nim zmian i urządzenia w sposób odpowiadający rodzajowi prowadzonej działalności.

Wykorzystywanie budynku dla celów prowadzonej działalności wymagało również jego prawidłowego oznaczenia, zgodnie z wymaganiami producenta marki. W tym celu Wnioskodawca zobligowany był na własny koszt dokonać zakupu kompletnego oznakowania obiektu w którym zamierzał prowadzić działalność gospodarczą.

Oznakowanie zostało zakupione od kontrahenta włoskiego i rozliczone w Polsce jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT). W skład oznakowania wchodziło:

1. Totem podświetlany (pionowa konstrukcja ze stali, mocowana do podłoża za pomocą kotw, z podświetlanym od wewnątrz oznaczeniem producenta znanej marki samochodów ciężarowych),

2. Logo producenta (wysokość 800 mm),

3. Logo Dealer (wysokość 800 mm),

4. Bramka z oznaczeniem dealera (wysokość 3600 mm, długość 6900 mm),

5. Logo Dealer (wysokość 300 mm),

6. Płyta jednostronna (wysokość 600 mm, szerokość 600 mm),

7. Płyta jednostronna na ścianę (szerokość 1000 mm),

8. Płyta do drzwi wejściowych (wysokość 700 mm, szerokość 700 mm).

Po dokonaniu zakupu oznakowania z Wnioskodawcą skontaktował się Przedstawiciel, który zaproponował częściowe pokrycie kosztów nabycia oznakowania przez Wnioskodawcę. Celem uzyskania podstawy prawnej dla przekazania wsparcia strony zawarły umowę, którą zatytułowały "umowa o finansowanie oznakowania finansowego". Przedstawiciel wskazał, iż jest zainteresowany rozwojem prestiżu marki poprzez wykorzystywanie przez członków sieci dystrybucyjnej (Wnioskodawca stał się jej członkiem z chwilą podpisania umowy dystrybucyjnej) atrakcyjnego wizualnie oznakowania i w tym zakresie udzielił wsparcia finansowego na równych zasadach.

W treści umowy strony zgodnie postanowiły, iż:

* Wnioskodawca samodzielnie nabędzie oznakowanie,

* po nabyciu oznakowania Wnioskodawca przedstawi potwierdzenia zapłaty Przedstawicielowi,

* Przedstawiciel zwróci Wnioskodawcy część kosztów nabycia oznakowania (koszty nabycia samych oznaczeń bez wykonania mocowań i fundamentów oraz przyłączy elektrycznych), ale nie stanie się właścicielem ani też współwłaścicielem tegoż (strony określiły, że przekazana kwota będzie traktowana jako "udział w inwestycji Dealera w zakresie zwiększenia konkurencyjności lokalizacji przez instalację oznakowania). Zgodnie z treścią umowy przekazanie wsparcia nastąpić ma na podstawie noty księgowej,

* w przypadku zakończenia współpracy pomiędzy stronami (współpraca odbywa się na podstawie odrębnej umowy dystrybucyjnej - wskazanej na wstępie) przed upływem 10 lat od dnia udzielenia dofinansowania Wnioskodawca będzie zobowiązany zwrócić kwotę dofinansowania i odsprzedać Przedstawicielowi oznakowanie za cenę odpowiadającą równowartości udzielonego dofinansowania,

* jeżeli zakończenie współpracy nastąpi po upływie 10 lat Wnioskodawca nie będzie musiał zwracać dofinansowania, ale będzie zobligowany je zdemontować i oddać Przedstawicielowi bez prawa do żądania wynagrodzenia (w stanie technicznym takim w jakim będzie i bez konieczności przywracania stanu pierwotnego).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota przekazana Wnioskodawcy przez Przedstawiciela, określona jako "udział w inwestycji dealera" i nie wiążąca się w żaden sposób z przejściem na Przedstawiciela prawa własności oznakowania ani świadczeniem żadnej innej usługi, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymana przez niego kwota od Przedstawiciela, nazwana w umowie "udziałem w inwestycji dealera" nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Definicję odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zawierają art. 7 i 8 ustawy o VAT. O odpłatnej dostawie towarów można mówić jedynie wówczas kiedy w wyniku transakcji dochodzi do przeniesienia prawa własności (należy przyjąć że dotyczy to również sprzedaży udziału we współwłasności) na kupującego. W stanie faktycznym opisanym powyżej wprost wskazano w umowie, że przekazanie dofinansowania nie wiąże się z przeniesieniem prawa własności do żadnego z elementów oznakowania. Nie mamy więc bez wątpienia do czynienia z odpłatną dostawą towarów.

Zdaniem Wnioskodawcy opisane zdarzenie nie da się również zakwalifikować jako odpłatne świadczenie usług. Aby bowiem mówić o świadczeniu, po stronie świadczącego musi nastąpić jakiegoś typu aktywność (działanie lub zaniechanie), które przynosi korzyść nabywcy i który w zamian za tę korzyść płaci umówione wynagrodzenie. W opisanym stanie faktycznym Przedstawiciel nie uzyskuje żadnej korzyści z tego tytułu, że Wnioskodawca nabędzie na własny rachunek oznakowanie swojego miejsca prowadzenia działalności. Przedstawiciel nie nabędzie bowiem własności tego oznakowania, a będzie ono służyć Wnioskodawcy do zwiększenia intensywności jego sprzedaży poprzez widoczne i czytelne znaki znanej marki producenta samochodów ciężarowych. Wnioskodawca, jako upoważniony i autoryzowany dealer, przede wszystkim korzysta z widocznego i czytelnego oznakowania swojego miejsca prowadzenia działalności, co od razu wskazuje potencjalnym klientom Wnioskodawcy (a nie Przedstawiciela) na odpowiednią rzetelność świadczonych usług oraz jakość sprzedawanych towarów. Z tego też powodu należy stwierdzić, że Wnioskodawca, w związku z zakupem oznakowania, nie przysporzył korzyści Przedstawicielowi i Przedstawiciel ten nie odnosi w ten sposób żadnej korzyści. Należy dodatkowo zauważyć, że nawet gdyby Przedstawiciel nie przekazał Wnioskodawcy wsparcia finansowego to i tak Wnioskodawca miałby obowiązek prawidłowo oznaczyć swoje miejsce wykonywania działalności, zgodnie ze standardami które przyjął na siebie jako autoryzowany dealer i serwis znanej marki (do tego zobowiązują go bowiem zapisy stosownych umów).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na stanie prawnym obowiązującym w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, gdyż niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygniecie wniosku strony w wyniku orzeczenia sądowego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast jak wynika z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z powyższego wynika, iż w rozumieniu ww. przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usługi należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Zauważyć tutaj jednakże należy, iż jak wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy dla uznania, iż świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Należy stwierdzić, iż czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w odniesieniu do przedmiotowej sprawy w wyroku z dnia 7 listopada 2012 r. Sygn. akt III SA/Gl 1351/12 stwierdził, iż świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy pomiędzy usłu¬godawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Aby usługa podlegała obowiązkowi podatkowemu w podatku VAT konieczne jest, aby była świadczona odpłatnie, przy czym pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu (usługą), a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej wykonania istniał bezpośredni związek.

Jak wskazał WSA, teza ta znalazła potwierdzenie w wyroku NSA wydanym w składzie 7 sędziów 19 marca 2012 r. sygn. akt I FPS 5/11, gdzie Sąd stwierdził, że "Podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania trans¬akcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagro¬dzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę".

Zdaniem Sądu w sytuacji Skarżącego brak jest owego bezpośredniego związku o charakterze przyczynowym między przekazaną przez przedstawiciela zapłatą a wykonanym świadczeniem.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie świad¬czy na rzecz przedstawiciela odpłatnej usługi, za którą otrzymuje wynagrodzenie (do¬finansowanie).

W opinii Sądu "Powstrzymywanie się od sprzedaży oznakowania do czasu za¬kończenia współpracy pomiędzy wnioskodawcą a przedstawicielem nie stanowi w okolicznościach sprawy usługi, której ekwiwalentem (wynagrodzeniem) byłoby uczestniczenie w kosztach jego zakupu. Zarówno w interesie wnioskodawcy jak i przedstawiciela leży bowiem korzystanie z widocznego oznakowania firmy. W takim celu wnioskodawca je zakupił, a następnie dopiero przedstawiciel zdecydował o swo¬im częściowym udziale finansowym w tej inwestycji."

Zdaniem WSA w przed¬stawionym stanie faktycznym nie można dopatrywać się świadczeń wzajemnych, a "finansowy udział przedstawiciela w inwestycji zakupu oznakowania przez dealera nie jest ekwiwalentem powstrzymywania się przez niego przed wyzbyciem się kupionego w celach reklamowych oznakowania."

Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpatrzeniu skargi kasacyjnej tut. organu, w wyroku z dnia 30 stycznia 2014 r. sygn. akt I FSK 388/13 uznał, iż cyt.: "(...) w stanie faktycznym wskazanym we wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji, nie sposób określić i sprecyzować na czym ma polegać świadczenie usługi przez wnioskodawcę w zamian za otrzymaną od przedstawiciela kwotę. W umowie na podstawie, której doszło do dokonania wpłaty, nie określono wprost w jaki sposób w zamian za przekazane wynagrodzenie ma się zachować wnioskodawca. Sprecyzowano jedynie obowiązek zwrotu otrzymanej kwoty w przypadku zerwania współpracy przed upływem 10 lat wraz z odsprzedażą nabytych urządzeń za kwotę równowartości udzielonego dofinansowania. W przypadku zakończenia współpracy po upływie 10 lat określono, że wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zwracania otrzymanej kwoty, jedynie zobowiązał się do zwrotu tych urządzeń bez wynagrodzenia."

Zdaniem NSA, powyższe obowiązki przewidziane w "umowie o finansowanie oznakowania finansowego" nie sposób uznać za świadczenie usługi. Wnioskodawca nie zobowiązał się bowiem do określonych działań lub zaniechań.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał przy tym, że: "(...) w treści tej umowy, w stanie faktycznym określonym we wniosku o interpretację, nie ma nałożonego na wnioskodawcę obowiązku kontynuowania współpracy. Przewidziano jedynie sposób rozliczenia się z otrzymanego dofinansowania w postaci braku lub też obowiązku zwrotu. Tego typu zachowania nie można traktować jako świadczenia usługi."

Reasumując powyższe uwagi NSA stwierdził, że "zobowiązanie się wnioskodawcy do zwrotu otrzymanego dofinansowania, czy też obowiązek odsprzedaży towaru nie może być potraktowane jako świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT."

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, przytoczone wyżej przepisy oraz rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 listopada 2012 r. Sygn. akt III SA/Gl 1351/12 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2014 r. sygn. akt I FSK 388/13 stwierdzić należy, że kwota przekazana Wnioskodawcy przez Przedstawiciela, określona jako "udział w inwestycji dealera" nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, gdyż zobowiązanie się Wnioskodawcy do zwrotu otrzymanego dofinansowania, czy też obowiązek odsprzedaży towaru nie może być potraktowane jako świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, iż otrzymana przez Wnioskodawcę kwota od Przedstawiciela, nazwana w umowie "udziałem w inwestycji dealera" nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.