IBPP1/443-485/09/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2009 r. (data wpływu 14 maja 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 maja 2009 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w 1998 r. zakupił ze środków prywatnych nieruchomość gruntową położoną w nieaktualnych już dzisiaj planach zagospodarowania przestrzennego w strefie UC. Przedmiotowy grunt Wnioskodawca zakupił w celu zaspokojenia potrzeb osobistych, bez zamiaru dalszej odsprzedaży. W 1998 r. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o WZ pod pawilon handlowy, który zamierzał wybudować ze środków własnych na przedmiotowym gruncie. Po uzyskaniu w 1999 r. warunków zabudowy, Wnioskodawca wystąpił o pozwolenie na budowę, które otrzymał w 2000 r. Inwestycji Wnioskodawca nie zrealizował pomimo uzyskania pozwolenia na budowę z braku wystarczających środków. Pozwolenie na budowę utraciło ważność w 2003 r.

W 2006 r. Wnioskodawca ponownie wystąpił o WZ i w 2007 r. uzyskał ostateczną decyzję WZ na budowę pawilonu handlowego. Obecnie Wnioskodawca jest na etapie projektu pawilonu handlowego. Istnieje możliwość, że ze względu na niedostateczną ilość środków finansowych koniecznych do realizacji inwestycji Wnioskodawca będzie zmuszony sprzedać ww. nieruchomość gruntową wraz z prawomocnym pozwoleniem na budowę.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT z tytułu najmu prywatnego i działalności rolniczej. Ww. nieruchomość gruntowa nigdy nie była przedmiotem dzierżawy, ani nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedając ww. nieruchomość gruntową z prawomocnym pozwoleniem na budowę Wnioskodawca będzie musiał zapłacić podatek VAT od tej transakcji.

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa towaru w postaci gruntu z pozwoleniem na budowę pawilonu handlowego, zakupionego w 1998 r. bez zamiaru dalszej odsprzedaży, nie wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej, ani rolniczej, będącego składnikiem majątku osobistego, korzysta z przysługującego Wnioskodawcy prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Przepis art. 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 z późn. zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

O ile ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje jedynie czynności wykonywane w sposób ciągły, zorganizowany i profesjonalny, o tyle ustawa o podatku VAT katalog podatników poszerza o podmioty, które - mimo że czynność wykonały jednorazowo - działały z zamiarem i w okolicznościach określonych przez ustawę za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca w 1998 r. zakupił ze środków prywatnych nieruchomość gruntową położoną w nieaktualnych już dzisiaj planach zagospodarowania przestrzennego w strefie UC. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT z tytułu najmu prywatnego i działalności rolniczej. Ww. nieruchomość gruntowa nigdy nie była przedmiotem dzierżawy, ani nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej. Przedmiotowy grunt Wnioskodawca zakupił w celu zaspokojenia potrzeb osobistych, bez zamiaru dalszej odsprzedaży.

W 1998 r., a zatem w tym samym roku, w którym grunt został zakupiony, Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o WZ pod pawilon handlowy, który zamierzał wybudować ze środków własnych na przedmiotowym gruncie.

Po uzyskaniu w 1999 r. warunków zabudowy, Wnioskodawca wystąpił o pozwolenie na budowę, które otrzymał w 2000 r. Inwestycji Wnioskodawca nie zrealizował pomimo uzyskania pozwolenia na budowę z braku wystarczających środków. Pozwolenie na budowę utraciło ważność w 2003 r.

W 2006 r. Wnioskodawca ponownie wystąpił o WZ i w 2007 r. uzyskał ostateczną decyzję WZ na budowę pawilonu handlowego. Obecnie Wnioskodawca jest na etapie projektu pawilonu handlowego. Istnieje możliwość, że ze względu na niedostateczną ilość środków finansowych koniecznych do realizacji inwestycji Wnioskodawca będzie zmuszony sprzedać ww. nieruchomość gruntową wraz z prawomocnym pozwoleniem na budowę.

Mając powyższe na uwadze, oczywistym jest więc, że przedmiotowa nieruchomość nie została nabyta - jak twierdzi Wnioskodawca - dla zaspokojenia jego osobistych potrzeb, lecz w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej czyniąc w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Zatem w przedmiotowej sprawie fakt, iż Wnioskodawca na ww. gruncie nie prowadzi działalności gospodarczej, nie przesądza o tym, że nie podjął działań wskazujących na działalność gospodarczą, gdyż już samo poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem budowy obiektów użytkowych (dwukrotne wystąpienie o pozwolenie na budowę pawilonu handlowego) należy również uznać za działalność gospodarczą.

Ze złożonego wniosku jednoznacznie wynika, że planowaną sprzedaż nieruchomości należy zakwalifikować jako mającą się dokonać w okolicznościach wskazujących na działalność gospodarczą, gdyż grunt nabyto w celu budowy obiektu użytkowego, co wynika z poczynionych przez Wnioskodawcę starań o uzyskanie pozwolenia na budowę takiego obiektu, a więc na cele związane z działalnością gospodarczą i zamiar ten był oczywisty. W efekcie sprzedaż przedmiotowego gruntu nabytego w istocie w celu prowadzenia działalności gospodarczej, należy uznać za wyprzedaż majątku należącego do przedsiębiorstwa, a tym samym za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym sprzedaż gruntu stanowi dostawę towaru, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ww. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowej nieruchomości nie może korzystać z jakiegokolwiek zwolnienia od podatku VAT, bowiem w myśl art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) ww. ustawy, zwolnienia podmiotowego określonego w ust. 1 i 9 tegoż artykułu (tj. ze względu na wartość sprzedaży niższą niż 50.000 zł), nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę. Zatem nawet w przypadku, gdy wartość sprzedaży wymienionych gruntów byłaby niższa niż 50.000 zł, istnieje obowiązek opodatkowania tej transakcji. Zwolnienie przedmiotowe dla dostawy gruntu niezabudowanego wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym ze zwolnienia korzysta jedynie dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi ww. okoliczność, zatem dostawę nieruchomości gruntowej objętej pozwoleniem na budowę pawilonu handlowego, a zatem gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za działalność gospodarczą, Wnioskodawcę za podatnika, zaś czynność sprzedaży gruntu należy traktować jako dostawę towaru, która będzie podlegała opodatkowaniu według stawki podstawowej zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, tj. 22%.

Ponadto należy dodać, że jeśli Wnioskodawca jest już podatnikiem podatku od towarów i usług, to wszystkie wykonywane czynności, mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania tym podatkiem, będą podlegały opodatkowaniu. Brak jest bowiem podstaw prawnych do uznania, iż opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje w sposób wybiórczy, tzn. niektóre czynności objęte zakresem przedmiotowym realizowane przez podatnika podatku od towarów i usług są opodatkowane, a niektóre nie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.