IBPP1/443-479/13/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia z dnia z dnia 26 lutego 2013 r. (data wpływu 11 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy rozłożenie na raty należności za zwracaną nieruchomość stanowi odrębne świadczenie usług oraz ustalenia stawki podatku VAT dla naliczonego od ww. rat oprocentowania - jest prawidłowe.

W dniu 11 marca 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy rozłożenie na raty należności za zwracaną nieruchomość stanowi odrębne świadczenie usług oraz ustalenia stawki podatku VAT dla naliczonego od ww. rat oprocentowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 10 września 2012 r. Gmina złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przedstawiając następujący stan faktyczny:

Starosta w dniu 8 grudnia 2011 r. po rozpatrzeniu wniosku Państwa X orzekł w drodze decyzji o:

* dokonaniu przez Gminę zwrotu wywłaszczonej nieruchomości niezabudowanej na ich rzecz,

* zobowiązaniu Państwa X do zwrotu na rzecz Gminy zwaloryzowanego, orzeczonego przy wywłaszczeniu odszkodowania.

Zgodnie z art. 141 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, należność na wniosek stron, została rozłożona na 10 rocznych rat.

W trakcie przeprowadzonego postępowania ustalono, że aktem notarialnym z dnia 24 stycznia 1975 r. nieruchomość została sprzedana Skarbowi Państwa (działki o nr 2262, 2267, 2268, 2272, 2273, 2274, 4600 o łącznej powierzchni 7,7577 ha).

Powyższy akt notarialny został zawarty w trybie art. 6 ustawy z dnia 12 marca 1975 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości. Celem wywłaszczenia była budowa szpitala powiatowego.

Stosownie do art. 136 ust. 3 ww. ustawy poprzedni właściciel lub jego spadkobierca mogą żądać zwrotu wywłaszczonej nieruchomości, jeżeli stała się ona zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. Zgodnie z art. 137 ust. 1 pkt 1 nieruchomość uznaje się za zbędną na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu jeżeli pomimo upływu 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, nie rozpoczęto prac związanych z realizacją tego celu. Podczas oględzin ustalono, że działkę 4600 częściowo zajęto pod cmentarz komunalny, jest to teren trwale zagospodarowany w pozostałej części stanowi miedzę. Działki 2262, 2267, 2268 stanowią pole uprawne. Natomiast działki 2272, 2273 oraz 2274 stanowią teren zakrzewiony. Z uwagi, że działka 4600 w części stanowi cmentarz komunalny, który z uwagi na trwałe zagospodarowanie nie może być przedmiotem zwrotu, zaistniała konieczność sporządzenia dokumentacji podziałowej mającej na celu wydzielenie gruntu stanowiącego cmentarz.

Zgodnie z art. 140 wyżej cytowanej ustawy - poprzedni właściciel jest zobowiązany zwrócić aktualnemu właścicielowi nieruchomości odszkodowanie, które podlega waloryzacji z tym, że nie może ono przekraczać wartości rynkowej nieruchomości w dniu jej zwrotu. W omawianej sprawie znajdują dodatkowo zastosowanie przepisy art. 217 ust. 2 ustawy stanowiące, że jeżeli wywłaszczenia dokonano przed dniem 5 grudnia 1990 r. to w razie zwrotu nieruchomości uprawniona osoba zwraca odszkodowanie zwaloryzowane w wysokości nie większej niż 50% aktualnej wartości tej nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku zwrotu przez Gminę wywłaszczonej w 1975 r. nieruchomości, w zamian za zwrot otrzymanego odszkodowania w zwaloryzowanej wysokości nie przekraczającej 50% aktualnej wartości nieruchomości, występuje dostawa towaru podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też jest to czynność niepodlegająca opodatkowaniu.

Zdaniem Gminy, zwrot przez Gminę wywłaszczonej w 1975 r. nieruchomości, w zamian za zwrot otrzymanego odszkodowania w zwaloryzowanej wysokości nie przekraczającej 50% aktualnej wartości nieruchomości, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z otrzymaną w dniu 10 grudnia 2012 r. interpretacją indywidualną nr IBPP1/443-955/ 12/lSz, stanowisko Gminy, w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznano za nieprawidłowe. Wskazano, iż w przedmiotowej sprawie ma miejsce dostawa towarów (gruntów) w zamian za zwrot odszkodowania. W tym przypadku zwaloryzowane odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. Wynagrodzenie to ma bowiem charakter wzajemny i ekwiwalentny, co oznacza, że z tytułu zwrotu nieruchomości, dla oddającego wynika bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść. A zatem istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów (oddaniem nieruchomości) a otrzymanym z tego tytułu wynagrodzeniem, które przybiera postać zwróconego odszkodowania. Z tego względu mamy więc do czynienia z odpłatną dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W uzupełnieniu do przedstawionego stanu faktycznego należy dodać, iż w decyzji Starosta orzekł, że zgodnie z art. 141 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami należność, na wniosek Państwa X, zostaje rozłożona na 10 rocznych rat. Pierwsza rata płatna w terminie 30 dni od daty kiedy decyzja stanie się ostateczna. Pozostałe raty płatne są z góry za dany rok, począwszy od 2013 r., w terminie do dnia 31 marca danego roku, po uprzednim poinformowaniu o ich wysokości przez Urząd Miejski. Począwszy od 2013 r. raty podlegają oprocentowaniu, przy zastosowaniu stopy procentowej, równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski. Wierzytelność Gminy podlega zabezpieczeniu, zgodnie z art. 141 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, poprzez ustanowienie hipoteki na zwracanej nieruchomości. Do skutków opóźnienia w zapłacie należności wynikających z decyzji Starosty stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu Cywilnego. Gmina jest podatnikiem podatku VAT i składa miesięczne deklaracje VAT-7.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy rozłożenie na raty należności za zwracaną przez Gminę nieruchomość, a w efekcie należne wynagrodzenie w postaci naliczonego od rat oprocentowania, przy zastosowaniu stopy procentowej, równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez NBP, stanowi element dokonanej dostawy towarów, czy powinno być kwalifikowane jako odrębne świadczenie usług oraz z jaką stawką VAT należy wykazać naliczone od rat oprocentowanie w deklaracji VAT-7.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary na gruncie omawianej ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Analizując powyższą kwestię należy stwierdzić, iż czynność polegająca na rozłożeniu na raty spłaty należności z tytułu zwrotu wywłaszczonej nieruchomości należy traktować jako kredyt, a zatem świadczenie odrębne od samej dostawy towarów.

Słownik Języka Polskiego PWN definiuje odsetki szeroko jako "określoną kwotę stanowiącą ustalony procent od jakiejś sumy pieniędzy". Stanowisko, iż termin ten należy rozumieć szeroko także dla celów podatkowych potwierdza Ministerstwo Finansów, które w piśmie z 13 stycznia 1999 r. (sygn. PB3/5912-722-604/HS/98) wskazało, iż przez odsetki należy rozumieć "wynagrodzenie za korzystanie z pieniędzy lub innych rzeczy oznaczonych tylko rodzajowo, gdy zostaje ono obliczone według pewnej stopy procentowej, czyli w stosunku do wartości sumy, od której są pobierane i w stosunku do czasu użycia tej sumy. Odsetki mogą wystąpić tylko wówczas, gdy istnieje podstawa ich ustalania, czyli należność główna". Za taką kwalifikacją opowiedział się m.in. Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem z dnia 25 września 2008 r. (sygn. akt FSK 1284/07) potwierdził poprawność uznania rozłożenia na raty za usługę odrębną od dokonanej dostawy. Skoro zatem, udzielenie kredytu stanowi czynność odrębną od dokonanej dostawy towarów (zwrot wywłaszczonej nieruchomości) kwestię jej opodatkowania należy rozpatrywać w oparciu o przepisy właściwe dla świadczenia usług finansowych polegających na udzielaniu kredytów lub pożyczek w systemie pozabankowym. Treść art. 43 ust. 1 pkt 38 określa, że zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytem lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Biorąc pod uwagę powyższe, rozłożenie na raty należności za zwracaną przez Gminę nieruchomość, powinno być kwalifikowane jako odrębne świadczenie usług, a należne wynagrodzenie w postaci naliczonego od rat oprocentowania, przy zastosowaniu stopy procentowej, równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez NBP, należy kwalifikować jako świadczenie usług finansowych, w rozumieniu regulacji art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, podlegające zwolnieniu od podatku VAT. W składanej przez Gminę deklaracji VAT-7, Gmina powinna wykazać naliczone odsetki w poz. 20 jako dostawa towarów oraz świadczenie usług, na terytorium kraju, zwolnione od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT definiuje pojęcie dostawy towarów. W myśl tego przepisu przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W związku z powyższym do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy wykonywanego świadczenia, beneficjenta danej czynności i występowanie bezpośredniego związku między usługą i otrzymywanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonuje dostawy gruntów poprzedniemu właścicielowi na podstawie art. 136 ust. 3 i art. 137 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Nieruchomość została sprzedana przez Państwo X Skarbowi Państwa (działki o nr 2262, 2267, 2268, 2272, 2273, 2274, 4600 o łącznej powierzchni 7,7577 ha) aktem notarialnym z dnia 24 stycznia 1975 r. Powyższy akt notarialny został zawarty w trybie art. 6 ustawy z dnia 12 marca 1975 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości.

W związku z powyższym Starosta w dniu 8 grudnia 2011 r. po rozpatrzeniu wniosku Państwa X orzekł w drodze decyzji o:

* dokonaniu przez Gminę zwrotu wywłaszczonej nieruchomości niezabudowanej na ich rzecz,

* zobowiązaniu Państwa X do zwrotu na rzecz Gminy zwaloryzowanego, orzeczonego przy wywłaszczeniu odszkodowania.

Ponadto w ww. decyzji Starosta orzekł, że zgodnie z art. 141 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami należność, na wniosek Państwa X, zostaje rozłożona na 10 rocznych rat. Pierwsza rata płatna w terminie 30 dni od daty kiedy decyzja stanie się ostateczna. Pozostałe raty płatne są z góry za dany rok, począwszy od 2013 r., w terminie do dnia 31 marca danego roku, po uprzednim poinformowaniu o ich wysokości przez Urząd Miejski.

Począwszy od 2013 r. raty podlegają oprocentowaniu, przy zastosowaniu stopy procentowej, równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski. Wierzytelność Gminy podlega zabezpieczeniu, zgodnie z art. 141 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, poprzez ustanowienie hipoteki na zwracanej nieruchomości.

Zgodnie z art. 140 ustawy o gospodarce nieruchomościami - poprzedni właściciel jest zobowiązany zwrócić aktualnemu właścicielowi nieruchomości odszkodowanie, które podlega waloryzacji z tym, że nie może ono przekraczać wartości rynkowej nieruchomości w dniu jej zwrotu.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia czy rozłożenie na raty należności za zwracaną przez Gminę nieruchomość, a w efekcie należne wynagrodzenie w postaci naliczonego od rat oprocentowania, przy zastosowaniu stopy procentowej, równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez NBP, stanowi element dokonanej dostawy towarów, czy powinno być kwalifikowane jako odrębne świadczenie usług.

Kwestią opodatkowania odsetek za rozłożenie na raty przez sprzedawcę należnej mu od nabywcy płatności zajmował się Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu C-281/91.

Jak wynika z orzeczenia C-281/91 (Muys'en De Winter's Bouwn-en Annemingsbedrijf BV vs. Staatssecretaris van Financien) w przypadku gdy termin płatności został odroczony do momentu dokonania dostawy lub wykonania usługi (czyli do momentu powstania obowiązku podatkowego) wówczas odsetki związane z faktem odroczenia powinny składać się na podstawę opodatkowania. Podstawą opodatkowania - ustaloną na moment powstania obowiązku podatkowego - jest bowiem wszystko to (a więc także i odsetki) co podatnik ma otrzymać w związku z wykonaniem świadczenia.

Jeśli natomiast odroczenie płatności udzielane jest od momentu następującego po powstaniu obowiązku podatkowego, czynność tę należy potraktować jako usługę finansową. W tej sytuacji odsetki nie wchodzą do podstawy opodatkowania głównego świadczenia lecz są traktowane jako odrębna usługa odroczenia płatności - jako usługa finansowa.

TSUE w wydanym rozstrzygnięciu stwierdził, że artykuł 13 część B litera d numer 1 Szóstej Dyrektywy należy interpretować tak, że dostawca towarów lub usługodawca przyznający klientowi prawo do odroczenia płatności za oprocentowaniem, przyznaje zasadniczo kredyt zwolniony z podatku w myśl tego przepisu. Jeśli dostawca towarów lub usługodawca przyznaje jednakże klientowi do chwili dostawy prawo do odroczenia płatności w zamian za zapłatę odsetek, odsetki te nie stanowią wynagrodzenia za kredyt, są jednakże elementem świadczenia wzajemnego otrzymanego za dostawę towarów albo usługi w myśl art. 11 część A ust. 1 litera a Szóstej Dyrektywy.

Ponadto Trybunał uznał, że odsetki naliczone po momencie dokonania dostawy lub wykonania usługi nie powiększają podstawy opodatkowania, lecz stanowią wynagrodzenie za zwolnioną od podatku usługę finansową.

W świetle powyższego należy przyjąć, że w opisanej we wniosku sytuacji spełnione zostały przesłanki dla uznania czynności związanej z rozłożeniem na raty ceny po wydaniu nieruchomości za świadczenie usługi finansowej. Wnioskodawcę należy uznać za świadczącego usługę a beneficjentem usługi jest nabywca, na rzecz którego dokonywana jest dostawa gruntów.

Tym samym pobierane przez Wnioskodawcę odsetki są wynagrodzeniem za ww. świadczenie wykonywane na rzecz nabywcy przedmiotowej nieruchomości (Państwa X).

W oparciu o art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 136 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), poprzedni właściciel lub jego spadkobierca mogą żądać zwrotu wywłaszczonej nieruchomości lub jej części, jeżeli, stosownie do przepisu art. 137, stała się ona zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. Z wnioskiem o zwrot wywłaszczonej nieruchomości lub jej części występuje się do starosty wykonującego zadanie z zakresu administracji rządowej, który zawiadamia o tym właściwy organ. Warunkiem zwrotu nieruchomości jest zwrot przez poprzedniego właściciela lub jego spadkobiercę odszkodowania lub nieruchomości zamiennej stosownie do art. 140.

Zgodnie z art. 137 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nieruchomość uznaje się za zbędną na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu, jeżeli pomimo upływu 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, nie rozpoczęto prac związanych z realizacją tego celu.

Zgodnie z art. 140 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy, w razie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości poprzedni właściciel lub jego spadkobierca zwraca Skarbowi Państwa lub właściwej jednostce samorządu terytorialnego, w zależności od tego, kto jest właścicielem nieruchomości w dniu zwrotu, ustalone w decyzji odszkodowanie, a także nieruchomości zamienną, jeżeli była przyznana w ramach odszkodowania.

Stosownie do art. 141 ust. 1 i ust. 3 wyżej cytowanej ustawy, należności, o których mowa w art. 140, mogą być, na wniosek poprzedniego właściciela albo jego spadkobiercy, rozłożone na raty, nie dłużej niż na 10 lat. Warunki rozłożenia na raty określa się w decyzji o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości. Raty, o których mowa w ust. 1, podlegają oprocentowaniu przy zastosowaniu stopy procentowej równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski.

W myśl art. 217 ust. 2 ww. ustawy, osoby, które zostały pozbawione własności nieruchomości w wyniku wywłaszczenia dokonanego przed 5 grudnia 1990 r. w razie zwrotu tych nieruchomości, zwracają odszkodowanie zwaloryzowane, w wysokości nie większej niż 50% aktualnej wartości tych nieruchomości.

Biorąc pod uwagę powyższe należy zauważyć, iż w przedmiotowej sprawie odsetki pobierane przez Wnioskodawcę (sprzedawcę) są ściśle związane z uzyskaniem korzyści przez wpłacającego (nabywcę nieruchomości) w postaci rozłożenia na raty zapłaty należnej kwoty - ceny sprzedaży.

W związku z powyższym należy uznać, iż mamy do czynienia - w świetle regulacji zawartych w powołanym wyżej art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - z odpłatnym świadczeniem usług finansowych przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić także należy, iż zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Powyższe zwolnienie - w oparciu o ust. 13 powyższego artykułu - stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Z kolei z treści art. 43 ust. 14 ustawy o VAT, wynika, że przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

W myśl art. 43 ust. 15 ww. ustawy o VAT, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37 -41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

W odniesieniu do powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie ze zwolnienia od podatku określone w art. 43 ust. 15 ww. ustawy o VAT, a znajdzie zastosowanie natomiast zwolnienie od podatku dla świadczonej usługi na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Zatem należy uznać, iż odsetki pobierane przez Gminę za odroczenie terminu płatności stanowią wynagrodzenie za usługę finansową zwolnioną od podatku VAT.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b.

W celu wykonania tego obowiązku, stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Z przepisów powyższych wynika, że podatnik podatku od towarów i usług, w celu wykonania ciążącego na nim obowiązku rozliczenia podatku za dany okres rozliczeniowy, winien złożyć deklarację podatkową, w której winien ująć wszystkie czynności, co do których obowiązek podatkowy powstał w okresie, którego dotyczy ta deklaracja.

Na podstawie art. 99 ust. 14 ustawy o VAT Minister Finansów wydaje rozporządzenia w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów o usług. Zarówno w wersji 12 wzoru deklaracji VAT-7 stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 250, poz. 1681), jak i w wersji 13 wzoru deklaracji VAT-7 stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2012 r. poz. 1550), dostawę towarów i świadczenie usług na terytorium kraju, zwolnione od podatku należy wykazać w poz. 20.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że rozłożenie na raty należności za zwracaną przez Gminę nieruchomość, powinno być kwalifikowane jako odrębne świadczenie usług, a należne wynagrodzenie w postaci naliczonego od rat oprocentowania, przy zastosowaniu stopy procentowej, równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez NBP, należy kwalifikować jako świadczenie usług finansowych, w rozumieniu regulacji art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, podlegające zwolnieniu od podatku VAT i Wnioskodawca powinien je wykazać w poz. 20 deklaracji VAT-7, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie na podstawie danych zawartych w opisie stanu faktycznego przedstawionym we wniosku, a zatem traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.