IBPP1/443-469/09/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2009 r. (data wpływu 16 lutego 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 kwietnia 2009 r. (data wpływu 23 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy dokumentem poświadczającym typ samochodu, w celu dokonania odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów wykorzystywanych do prowadzonej działalności, może być dowód rejestracyjny, w sytuacji, gdy podatnik nie jest importerem lub producentem posiadanych samochodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 lutego 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia czy dokumentem poświadczającym typ samochodu, w celu dokonania odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów wykorzystywanych do prowadzonej działalności, może być dowód rejestracyjny, w sytuacji, gdy podatnik nie jest importerem lub producentem posiadanych samochodów.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 kwietnia 2009 r. (data wpływu 23 kwietnia 2009 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu podatkowego nr IBPP1/443-167/09/MS z dnia 9 kwietnia 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest właścicielem samochodów, wykorzystywanych na cele prowadzonej działalności gospodarczej, które zgodnie z ich kwalifikacją w dowodach rejestracyjnych są samochodami ciężarowymi, a ładowność ich przekracza 500 kg. Wnioskodawca nabył samochody na rynku wtórnym, na terytorium RP, od podmiotu nie będącego producentem lub importerem ww. pojazdów, zatem nie posiada ich świadectw homologacji. Samochody były wcześniej zarejestrowane na terytorium RP. Wnioskodawca nie wprowadzał w pojazdach żadnych zmian, które mogłyby wpłynąć na ich przeznaczenie oraz typ.

Ponadto Wnioskodawca stwierdził, że samochody objęte zapytaniem, zgodnie z ich dowodami rejestracyjnymi oraz kartami pojazdu (o ile takie posiadają, zgodnie z obowiązującymi przepisami) nie były i nie są samochodami osobowymi oraz ich dopuszczalna ładowność wynosi powyżej 500 kg. Z informacji uzyskanych od importerów samochodów lub ich przedstawicieli, wynika, iż samochody których dotyczy zapytanie, w świadectwach homologacji do nich się odnoszących, nie były i nie są kwalifikowane jako samochody osobowe, a ich dopuszczalna ładowność wynosi powyżej 500 kg. Samochody, których dotyczy zapytanie, są klasyfikowane w dokumentach rejestracyjnych, według rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach, jako samochody ciężarowe (kod: 06). Wnioskodawca posiada oryginały faktur potwierdzających nabycie paliwa do napędu ww. samochodów. Samochody ww. były i będą wykorzystywane do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej opodatkowanej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokumentem poświadczającym typ samochodu, w celu dokonania odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów wykorzystywanych do prowadzonej działalności, może być dowód rejestracyjny, w sytuacji, gdy podatnik nie jest importerem lub producentem posiadanych samochodów.

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z wyrokiem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-414/07 Magoora wydanym w dniu 22 grudnia 2008 r., w którym uznano za sprzeczne z prawem Wspólnoty polskie przepisy ograniczające prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT w przypadku zakupów samochodów do celów gospodarczych oraz paliwa do tych samochodów, które weszły w życie po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej, obecnie zastosowanie mają w ww. zakresie przepisy obowiązujące przed dniem 1 maja 2004 r. W ówczesnym stanie prawnym obowiązywały regulacje ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) wprowadzające w art. 25 ust. 1 pkt 3a wyłączenia od uprawnienia do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przez podatnika z tytułu nabycia paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg. W związku z powyższym analogicznie istniała i w chwili obecnej również istnieje możliwość obniżenia podatku należnego o naliczony przy zakupie ww. paliw silnikowych wykorzystywanych do napędu samochodów ciężarowych o ładowności powyżej 500 kg. Ustawa nie wskazywała na podstawie jakich dokumentów potwierdzony ma zostać typ samochodu ciężarowego oraz jego ładowność. Zdaniem Wnioskodawcy dokumentem potwierdzającym powyższe może być posiadany dokument stwierdzający dopuszczenie do ruchu, jakim jest dowód rejestracyjny, który określa zarówno typ samochodu oraz jego ładowność. Obowiązek posiadania ww. dokumentu wynika z art. 38 pkt 3 Prawa o ruchu drogowym, natomiast w zakresie innych dokumentów potwierdzających typ samochodu do których zalicza się świadectwo homologacji, obowiązek dysponowania nimi ciąży jedynie, zgodnie z art. 68 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym, na importerze lub producencie pojazdów samochodowych. Na zbywcy samochodu ciąży jedynie obowiązek przekazania jego nabywcy, zgodnie z art. 72 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym, dowodu rejestracyjnego oraz karty pojazdu. Ponadto zgodnie z art. 72 ust. 2 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym w przypadku zakupu pojazdów samochodowych, które zostały już zarejestrowane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do ich rejestracji nie jest wymagane posiadanie wyciągu ze świadectwa homologacji albo odpisu decyzji zwalniającej pojazd z homologacji, jeżeli są wymagane.

W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy do dokonania odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa silnikowego do samochodów ciężarowych o ładowności pow. 500 kg od podatku należnego, w przypadku gdy podatnik nie jest importerem lub producentem ww. samochodu, a samochód został już zarejestrowany na terytorium RP oraz na nim także zakupiony, wystarczającym dokumentem potwierdzającym spełnianie przez pojazd ww. przesłanek jest dowód rejestracyjny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500kg.

Powyższe regulacje obowiązywały do dnia 30 kwietnia 2004 r.

Od dnia 1 maja 2004 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT.

Kwestię odliczania podatku naliczonego od paliwa do samochodów uregulowano w przepisie art. 86 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 86 ust. 1 tej ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego, na podstawie zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W myśl art. 86 ust. 3 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005 r.), w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru:

DŁ = 357 kg + n x 68 kg,

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5000 zł.

Zgodnie z art. 86 ust. 5 ww. ustawy o VAT - w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005 r., dopuszczalna ładowność pojazdów oraz ilość miejsc (siedzeń) określana jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie ww. decyzji nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się także za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Ponadto art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT - w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005 r. - stanowił, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5 tej ustawy.

Z dniem 22 sierpnia 2005 r. ustawa z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 90, poz. 756) wprowadziła nowe brzmienie przepisów dotyczących zasad rozliczania podatku naliczonego przy nabyciu samochodów i tym samym nabyciu paliw do tychże samochodów (zmiana m.in. art. 86 i art. 88 ustawy o podatku VAT).

I tak, stosownie do art. 86 ust. 3 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.), w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6000 zł.

Stosownie do ust. 4 ww. art. 86, przepis ust. 3 nie dotyczy:

Ponadto zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT - w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r. - obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

W świetle powyższego ograniczeń przy odliczaniu podatku naliczonego nie stosuje się do zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, spełniających określone wymagania. Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań (art. 86 ust. 5 ww. ustawy o VAT).

Odnośnie kwestii niezgodności przepisów ustawy VAT obowiązujących od dnia 1 maja 2004 r., w zakresie ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT przy nabywaniu paliwa do samochodów, z przepisami unijnymi (prawa wspólnotowego), zauważa się, iż podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku.

Zgodnie z art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia.

Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie wejścia w życie szóstej Dyrektywy.

Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przez wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" nie ma bowiem na celu umożliwienia nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z późn. zm.) z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., z uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości dokonując wykładni art. 17 ust. 6 akapit drugi Szóstej Dyrektywy Rady, stwierdził, że przepis ten stoi na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem.

W świetle powyższego oraz wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora Sp. z o.o., na który powołuje się Wnioskodawca, zauważyć należy, iż prawo do odliczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych przysługuje, co do zasady, w przypadku gdy:

Jeżeli zatem, wskutek ograniczeń po dniu 30 kwietnia 2004 r. prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych, nie przysługiwałoby podatnikowi prawo do odliczenia (które przysługiwałoby mu zgodnie z obowiązującymi przepisami o podatku od towarów i usług w dniu 30 kwietnia 2004 r. lub w dniu 1 maja 2004 r.), podatnikowi - zgodnie z ww. wyrokiem ETS - przysługuje prawo do odliczenia podatku bez uwzględnienia tych ograniczeń.

Reasumując przysługuje podatnikowi prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego VAT z faktur dokumentujących nabycie paliwa do samochodów innych niż osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg, gdy z dokumentów tj. świadectwa homologacji oraz dowodu rejestracyjnego wynika, iż są to samochody zarejestrowane jako samochody ciężarowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500kg, pod warunkiem, że samochody były/są wykorzystywane wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT.

Z powołanych przepisów nie wynika, aby sam brak u podatnika odpisu świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji skutkowały uznaniem jego pojazdu za samochód osobowy. Istotne jest bowiem, aby z homologacji wydanej dla danego typu samochodu wynikało, iż pojazd ten nie podlega ograniczeniom, o których mowa w powołanych wyżej przepisach, a w szczególności art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r.

Obowiązek homologacji pojazdów oraz możliwość zwolnienia z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji wprowadzono od 1 stycznia 1984 r. na mocy art. 55 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym.

Zarówno w okresie wcześniejszym jak i obecnie świadectwa te wydaje Minister właściwy ds. transportu na podstawie wyników badań homologacyjnych. Świadectwa te są przechowywane w Ministerstwie Infrastruktury oraz przez podmiot (producenta, importera) dla którego zostało ono wydane. Dodatkowo zauważyć należy iż od 1984 r. producent lub importer nowych pojazdów obowiązany był dołączyć do sprzedawanych pojazdów wyciąg ze świadectwa homologacji będący dla organu rejestrującego źródłem informacji o jego danych technicznych. W świetle powyższego dla samochodu wyprodukowanego po 1 stycznia 1984 r. uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, przysługuje w sytuacji, gdy z odpisu świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania takiego świadectwa wynika, iż dopuszczalna ładowność tego samochodu jest większa niż 500 kg.

W związku z powyższym jeżeli dla samochodu wyprodukowanego po 1 stycznia 1984 r. zostało wydane świadectwo homologacji lub decyzja zwalniająca z obowiązku jego posiadania i z ww. dokumentów wynika ładowność wyższa niż 500 kg to przysługuje podatnikowi prawo odliczenia podatku od towarów i usług w związku z zakupem paliwa do posiadanego samochodu, jak mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

Podkreślić należy, że z przepisów prawa nie wynika, aby sam fakt braku u podatnika odpisu świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, skutkował uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny określony w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. - do dnia 30 kwietnia 2004 r. oraz w art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (obowiązującym od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r.), co jednocześnie uniemożliwia odliczenie podatku naliczonego przy zakupie paliwa. Brak homologacji wynikający z obiektywnej niemożliwości jej uzyskania, nie skutkuje uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny samochód o ładowności do 500 kg. Istotne jest bowiem, aby z homologacji wydanej dla danego typu samochodu wynikało, iż pojazd ten nie podlega ograniczeniom o których mowa w powołanych wyżej przepisach, a w szczególności art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r.

Przy czym dla wyżej wymienionych samochodów, dla których zostało wydane świadectwo homologacji lub decyzja zwalniająca z obowiązku jego posiadania, niewystarczający jest zapis w dowodzie rejestracyjnym wskazujący, że ładowność tych samochodów wynosi ponad 500kg.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.