IBPP1/443-461/08/AZb

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy O., przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2008 r. (data wpływu 14 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu ustalenia wysokości należnego podatku VAT od opłat rocznych oraz momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste na podstawie umów zawartych po 1 maja 2004 r. - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 marca 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu ustalenia wysokości należnego podatku VAT od opłat rocznych oraz momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste na podstawie umów zawartych po 1 maja 2004 r..

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Gmina O. po 1 maja 2004 r. oddawała w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowe oraz sprzedawała lokale mieszkalne wraz z oddaniem w użytkowanie wieczyste ułamkowej części gruntu. Z oddaniem nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste wiąże się obowiązek uiszczenia przez nabywcę pierwszej opłaty przed zawarciem umowy oddania gruntu w użytkowanie wieczyste oraz opłat rocznych w kolejnych latach trwania tego prawa. Zgodnie z interpretacją Ministra Finansów znak PP1-811-1181/2004/EF/2699 z dnia 11 sierpnia 2004 r. użytkowanie wieczyste uznane było za świadczenie usług w rozumieniu przepisów o VAT. W związku z powyższym w przypadku oddawania nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste ustalane były kwoty pierwszej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego i podatku VAT od tej opłaty oraz kwoty opłat rocznych i podatku VAT od opłat rocznych. Stosownie do zapisów zawartych w aktach notarialnych umów oddania gruntu w użytkowanie wieczyste, pierwsza opłata wraz z podatkiem VAT podlegała zapłacie do dnia zawarcia aktu notarialnego, a opłaty roczne plus podatek VAT od poszczególnych opłat użytkownik wieczysty winien uiszczać na rzecz Gminy w terminie do dnia 31 marca każdego roku przez okres trwania użytkowania wieczystego. W przypadku sprzedaży lokali mieszkalnych wraz z oddaniem w wieczyste użytkowanie ułamkowej części gruntu, dostawa towaru traktowana była jako zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym do pierwszej opłaty nie był doliczany podatek VAT, natomiast w stosunku do opłat rocznych w aktach notarialnych zawarte zostały ustalenia, iż opłaty te wraz z podatkiem VAT będą uiszczane na rzecz Gminy w terminie do dnia 31 marca każdego roku przez okres trwania użytkowania wieczystego. Obowiązek podatkowy powstawał z chwilą otrzymania zapłaty poszczególnych opłat.

W związku z uznaniem użytkowania wieczystego jako dostawy towaru w świetle ustawy o podatku od towarów i usług oraz wątpliwościami w zakresie prawidłowego ustalania momentu powstania obowiązku podatkowego oraz sposobu ustalania wysokości należnego podatku VAT w przypadku oddawania gruntów w użytkowanie wieczyste, w dniu 2 sierpnia 2007 r. Gmina O. złożyła wniosek do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach o wydanie interpretacji indywidualnej. Zgodnie z uzasadnieniem otrzymanej interpretacji z dnia 26 września 2007 r., znak IBPP1/443-66/07/AW"... w przypadku oddania w wieczyste użytkowanie nieruchomości gruntowej po 1 maja 2004 r. obowiązek podatkowy powstanie "jednorazowo" w chwili wydania towaru lub wystawienia faktury, a opodatkowaniu podatkiem VAT będzie podlegać całość świadczenia należnego od nabywcy (użytkownika wieczystego), na które będzie się składać zarówno pierwsza opłata, jak również należne opłaty roczne za cały okres użytkowania (które otrzymane dopiero będą w przyszłości), pomniejszone o kwotę należnego podatku."

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Biorąc pod uwagę otrzymaną interpretację indywidualną Ministra Finansów wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach znak: IBPP1/443-66/07/AW z dnia 26 września 2007 r., z której wynika, iż w przypadku oddania w wieczyste użytkowanie nieruchomości gruntowej po 1 maja 2004 r. obowiązek podatkowy powstanie w chwili wydania towaru lub wystawienia faktury - zapytanie dotyczy jak prawidłowo ustalać wysokość należnego podatku VAT od opłat rocznych oraz moment powstania obowiązku podatkowego w przypadkach, kiedy umowy oddania gruntu w użytkowanie wieczyste zawarte były w okresie po 1 maja 2004 r., gdy użytkowanie wieczyste interpretowane było jako usługa i w aktach notarialnych zostały zawarte postanowienia, iż opłaty roczne wraz z należnym podatkiem VAT od tych opłat płatne będą w terminie do dnia 31 marca każdego roku przez cały okres użytkowania wieczystego.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej wyżej sytuacji, w przypadku umów zawartych po 1 maja 2004 r., gdzie w treści tych umów zostały zawarte postanowienia, że opłaty roczne i należny podatek VAT od tych opłat będą podlegały zapłacie w terminie do 31 marca każdego roku przez czas trwania umowy - należny podatek VAT od poszczególnych opłat rocznych należy pobierać w okresie ich płatności, tj. do dnia 31 marca każdego roku przez czas trwania umowy użytkowania wieczystego, a obowiązek podatkowy od tych opłat będzie powstawał zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług z chwilą otrzymania zapłaty poszczególnych opłat rocznych, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie.

Stanowisko to poparte jest faktem, iż takie ustalenia z użytkownikami wieczystymi zostały zawarte w umowach sporządzonych w formie aktów notarialnych w przypadku oddawania nieruchomości gruntowych w użytkowanie wieczyste oraz w przypadku sprzedaży lokali mieszkalnych wraz z oddaniem w użytkowanie wieczyste ułamkowej części gruntu, a sposób pobierania podatku VAT wynikał z interpretacji użytkowania wieczystego jako usługi.

Skutki zmian przepisów prawa jak również skutki zmian interpretacji przepisów, w myśl zasady "pacta sunt servanda" - umów należy dotrzymywać, nie powinny dotykać osób, które zawarły z Gminą umowy przewidziane przepisami prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Na podstawie art. 7 ust. 1 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Należy zauważyć, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo na rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

W świetle art. 233 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Ten przepis, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 k.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

Należy zauważyć, iż dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jak gdyby była właścicielem tego dobra. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem - w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela. Właśnie z uwagi na uznanie użytkowania wieczystego za prawo rzeczowe o charakterze zbliżonym do prawa własności, a nie do praw rzeczowych ograniczonych, nie było konieczne odrębne wymienianie tego prawa w definicji dostawy zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy. Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a także uwzględniając fakt, że definicja towaru, zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT obejmuje grunty, należy uznać, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 tej ustawy o podatku od towarów i usług.

Potwierdza to również treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 stycznia 2007 r. sygn. akt I FPS 1/06. Prawo użytkowania wieczystego powstaje po dokonaniu wpisu do księgi wieczystej nieruchomości i od tego momentu gmina może żądać opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste.

Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego oraz ustalenie opłat odbywa się na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 27 tej ustawy sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste i przeniesienie tego prawa w drodze umowy wymaga wpisu w księdze wieczystej.

Z regulacji zawartych w art. 71 ust. 1-4 ww. ustawy wynika, iż za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Natomiast w przypadku oddania nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej pierwszą opłatę można rozłożyć na oprocentowane raty. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego.

Na mocy przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jednakże, jeśli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy).

Podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku (art. 29 ust. 1 ustawy).

W myśl art. 29 ust. 4 ww. ustawy obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, a także kwot wynikających z dokonanych korekt faktur.

Zatem obowiązek podatkowy powstaje z dniem dokonania czynności wpisu w księdze wieczystej lub z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu od dnia dokonania tego wpisu.

Zauważyć należy, że Wnioskodawca od razu powinien rozliczyć podatek VAT od całej wartości takiej transakcji tj. uwzględnić wartość wszystkich opłat należnych mu od użytkownika gruntu, za cały okres, na który zostaje ustanowione użytkowanie wieczyste. Powyższy warunek musi zostać spełniony, mimo iż w przypadku użytkowania wieczystego płatności nie zawsze regulowane są jednorazowo (np. pierwsza opłata - wpłacana do dnia zawarcia aktu notarialnego, opłaty roczne - wpłacane do 31 marca każdego roku przez okres trwania użytkowania wieczystego lub raty od pierwszej opłaty), a także wówczas gdy wspomniane należności nie zostaną uiszczone. Biorąc pod uwagę ww. regulacje prawne zauważyć należy, iż obowiązek podatkowy w żaden sposób nie jest uzależniony od terminów i sposobu zapłaty lub jego braku. Ustawa o podatku od towarów i usług w przypadku dostawy towarów nie wiąże bowiem momentu powstania obowiązku podatkowego z dokonaniem zapłaty (z wyjątkiem przypadków określonych wprost w ustawie).

Ponieważ ustawa o VAT nie przewiduje szczególnych momentów powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towarów jaką jest oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, to obowiązek podatkowy powstaje na zasadach ogólnych z chwilą wydania towaru lub wystawienia faktury, nie później niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru. Nie ma bowiem żadnej innej regulacji mogącej znaleźć zastosowanie w przedmiotowym stanie faktycznym. Dostawa towaru w postaci gruntu następuje jeden raz nie zaś każdego roku, w którym wnoszona jest opłata za użytkowanie wieczyste. Z czynnością wnoszenia opłat nie można zatem wiązać momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT.

Wnioskodawca nie wskazał wprawdzie we wniosku w jakich dokładnie okresach (po 30 kwietnia 2004 r.) nastąpiło oddanie gruntów w wieczyste użytkowanie, należy jednak zauważyć, że od powyższej zasady istnieje wyjątek dotyczący umów, w stosunku do których termin powstania obowiązku podatkowego na wyżej wskazanych zasadach przypadałby w okresie od 25 czerwca 2004 r. do 14 lutego 2005 r. W tym czasie obowiązywała bowiem regulacja zawarta w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.). Chodzi tu o przepis § 3a, który stanowił, że w przypadku oddania w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowych obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminu płatności poszczególnych opłat pobieranych z tego tytułu. Przepis ten ustanowiony został w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 czerwca 2004 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wykonania przepisów o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 145, poz. 1541), a uchylony został rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 28 stycznia 2005 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 17, poz. 150). Przepis ten odnosił się wprost do czynności oddania gruntu w użytkowane wieczyste i nie różnicował czy czynność ta stanowi świadczenie usług czy też dostawę towarów.

W tym okresie obowiązek podatkowy powstawał zatem z momentem upływu terminu płatności kolejnych opłat za użytkowanie wieczyste gruntu.

Do tych umów miały ponadto zastosowanie zasady zawarte w § 2 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 stycznia 2005 r. Zgodnie, z tym przepisem w przypadku pobrania po dniu 24 czerwca 2004 r., a przed dniem 15 lutego 2005 r., w całości lub w części należności z tytułu oddania w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowych - przed upływem terminu ich płatności - obowiązek podatkowy z tytułu pobrania tych należności powstał z chwilą upływu terminu płatności poszczególnych opłat (wpłat).

W stosunku do pozostałej części kwoty należnej z tytułu zawartych umów obowiązek podatkowy powstał w dniu 15 lutego 2005 r., tj. w dniu kiedy przestał obowiązywać przepis § 3a wydany na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 19 ust. 22 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tak więc mając na uwadze wyżej przedstawiony stan faktyczny i prawny, poza wskazanym wyżej wyjątkiem, w przypadku oddania w wieczyste użytkowanie nieruchomości gruntowej, obowiązek podatkowy powstaje "jednorazowo" w chwili wydania towaru lub wystawienia faktury, a opodatkowaniu podatkiem VAT podlega całość świadczenia należnego od nabywcy (użytkownika wieczystego), na które składa się zarówno pierwsza opłata, jak również należne opłaty roczne za cały okres użytkowania (które będą w przyszłości dopiero otrzymane), pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 77 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o gospodarce nieruchomościami wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej może być aktualizowana, nie częściej niż raz w roku, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie. Z zastrzeżeniem ust. 2, zaktualizowaną opłatę roczną ustala się, przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej, od wartości nieruchomości określonej na dzień aktualizacji opłaty.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur VAT zostały określone, na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy o VAT, treścią rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 z późn. zm.).

Z § 16 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, że w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą. W myśl § 16 ust. 4 sprzedawca jest obowiązany posiadać potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez nabywcę. Potwierdzenie odbioru faktury korygującej stanowi podstawę do obniżenia kwoty podatku należnego w rozliczeniu za miesiąc, w którym sprzedawca otrzymał to potwierdzenie. Zgodnie z ust. 3, przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, o których mowa w art. 29 ust. 4 ustawy i zwrotu nabywcy zaliczek, przedpłat, zadatków lub rat, podlegających opodatkowaniu.

Natomiast zgodnie z § 17 ust. 1 fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Zatem w przypadku, gdy zostanie wystawiona faktura dokumentujące dostawę towaru, a następnie wartość towaru ulegnie zmianie (zmniejszeniu lub zwiększeniu) znajdują zastosowanie cytowane wyżej przepisy § 16 i 17 ww. rozporządzenia.

W świetle powołanych powyżej przepisów oraz na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż tut. organ nie wypowiedział się odnośnie prawidłowości ustaleń z użytkownikami wieczystymi zawartych w umowach sporządzonych w formie aktów notarialnych w przypadku oddawania nieruchomości gruntowych w użytkowanie wieczyste oraz w przypadku sprzedaży lokali mieszkalnych wraz z oddaniem w użytkowanie wieczyste ułamkowej części gruntu.

Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Jak stanowi art. 3 pkt 2 ww. ustawy przez pojęcie przepisów prawa podatkowego należy rozumieć przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Zatem powyższa kwestia nie może stanowić przedmiotu oceny interpretacji indywidualnej, gdyż nie jest uregulowana w przepisach prawa podatkowych.

Jednakże w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego oraz zaprezentowanych regulacji prawnych należy wskazać, że zgodnie z interpretacją Ministra Finansów znak PP1-811-1181/2004/EF/2699 z dnia 11 sierpnia 2004 r. wydaną na podstawie art. 14 § 1 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa (ogłoszoną w Dz. Urz. MF. z 2004 r. Nr 11, poz. 106) użytkowanie wieczyste uznane zostało za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W dniu 8 stycznia 2007 r. ogłoszona została uchwała NSA w Warszawie (sygn. akt I FPS 1/06), w myśl, której użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów.

Z uwagi na rozstrzygnięcia zawarte w ww. uchwale NSA wymieniona wcześniej interpretacja Ministra Finansów została zmieniona w piśmie z dnia 27 marca 2007 r. znak PT10-812-167/2007/MR/429 (ogłoszonym w Dz. Urz. MF z dnia 13 kwietnia 2007 r.).

W ocenie tut. organu w opisanej wyżej sytuacji, w przypadku nieprawidłowego ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do 13 kwietnia 2007 r. (z wyłączeniem okresu obowiązywania ww. § 3a rozporządzenia) zastosowanie będzie miał wcześniej obowiązujący art. 14 § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa zgodnie, z którym zastosowanie się przez podatnika (......) do interpretacji, o której mowa w § 1 pkt 2, nie może mu szkodzić. W zakresie wynikającym z zastosowania się do interpretacji podatnikowi (....) nie określa się albo nie ustala zobowiązania podatkowego za okres do dnia jej uchylenia albo zmiany, a także:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.