IBPP1/443-459/13/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2013 r. (data wpływu 27 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działki zabudowanej częścią budynku gospodarczego (kurnika) - jest prawidłowe.

W dniu 27 maja 2013 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działki zabudowanej częścią budynku gospodarczego (kurnika).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym. Gmina składa deklarację VAT-7.

Do Prezydenta Miasta wpłynął wniosek w sprawie sprzedaży w drodze bezprzetargowej nieruchomości gruntowej zabudowanej, stanowiącej własność Gminy Miasta, oznaczonej jako działka nr 616/163 o pow. 1012 m^2, w celu poprawy warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, oznaczonej jako działka nr 569/163, będącej własnością wnioskodawcy.

Na nieruchomości stanowiącej własność Gminy Miasta znajduje się część budynku gospodarczego (kurnika) o pow. około 12,5 m² wybudowanego przed 2000 r. ze środków własnych poprzednika prawnego wnioskodawcy. Budynek został wybudowany bez wymaganego pozwolenia na budowę, jako obiekt gospodarczy związany z produkcją rolną.

Wnioskodawca oświadczył, że w trakcie zakupu nieruchomości od osoby prywatnej oznaczonej jako działka nr 569/163 nie był świadomy, że część budynku gospodarczego położona jest na nieruchomości, stanowiącej własność Gminy Miasta, ponieważ nie zostały mu wskazane granice nabywanej nieruchomości.

Prezydent Miasta wyraził zgodę na sprzedaż w drodze bezprzetargowej nieruchomości gruntowej zabudowanej stanowiącej własność Gminy Miasta oznaczonej jako działka nr 616/163 o pow. 1012 m^2, oraz wyraził zgodę na zaliczenie na poczet ceny sprzedaży nieruchomości nakładów poniesionych na część budynku gospodarczego, wzniesionego przez poprzednika prawnego wnioskodawcy.

Nieruchomość gruntowa zabudowana zostanie zbyta na rzecz wnioskodawcy na podstawie art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: z 2010 r. Dz. U. Nr 102, poz. 652 z późn. zm.) w celu poprawy warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, oznaczonej jako działka nr 569/163, będącej własnością wnioskodawcy.

Zgodnie z interpretacją przepisu art. 37 ust. 2 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy na poprawę warunków mogą zostać przeznaczone nieruchomości w drodze bezprzetargowej, jeżeli nie mogą być zagospodarowane jako odrębne nieruchomości.

Przy podjęciu decyzji o sprzedaży nieruchomości w drodze bezprzetargowej na poprawę warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej każdorazowo indywidualnie rozpatrywana jest sprawa, czy dana nieruchomość może być samodzielnie zagospodarowana.

Nieruchomość oznaczona jako działka 616/163 nie ma bezpośredniego dostępu do drogi publicznej, teren nieruchomości jest zróżnicowany wysokościowo ze spadkiem w kierunku południowym. Nieruchomość nie może być zagospodarowana jako odrębna nieruchomość.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta nieruchomość stanowiąca własność Gminy Miasta, oznaczona jako działka nr 616/163 położona jest w terenach oznaczonych symbolem 3.U-tereny zabudowy usługowej i produkcyjnej.

Prezydent Miasta zamierza podjąć zarządzenie w sprawie sprzedaży w drodze bezprzetargowej nieruchomości gruntowej zabudowanej oznaczonej jako działka nr 616/163 o pow. 1012 m² na rzecz wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 67 ustawy o gospodarce nieruchomościami cenę sprzedaży nieruchomości, ustała się na podstawie jej wartości ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego. Wartość nieruchomości wynosi 16.832,00 zł (netto) tj. grunt 15.332,00 zł plus wartość nakładów poniesionych na część budynku gospodarczego 1.500,00 zł.

Dokonując sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej Gmina zamierza pomniejszyć cenę sprzedaży całej nieruchomości zabudowanej o wartość nakładów w wysokości 1.500,00 zł, z przyczyn uzasadnionych okolicznościami tj. wzniesienie części budynku gospodarczego na gruncie gminy ze środków własnych poprzednika prawnego przyszłego nabywcy. Cena sprzedaży nieruchomości zabudowanej zostanie skalkulowana jedynie jako cena sprzedaży gruntu w kwocie w wysokości 15.332,00 zł i będzie przedmiotem opodatkowania.

Dostawa nieruchomości zabudowanej nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. Do dostawy gruntu stosuje się analogicznie stawkę podatku VAT jak przy dostawie budynku, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem.

Z uwagi na to że część budynku gospodarczego zajmuje niewielką część zajmowanego gruntu i nie jest wydzielona geodezyjnie jako odrębna działka, cena sprzedaży całego gruntu zostanie opodatkowana podatkiem VAT według stawki 23%, co stanowić będzie kwotę 3.526,36 zł cena sprzedaży (brutto) wynosić będzie 18.858,36 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przy dostawie gruntu wraz z wzniesionym na tym gruncie częścią budynku wybudowanego ze środków własnych poprzednika prawnego, przedmiotem opodatkowania winna być cena sprzedaży nieruchomości zabudowanej, pomniejszona o wartość poczynionych nakładów.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 48 k.c. do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, dlatego też gminę należy uznać za właściciela całej nieruchomości. Jeżeli z przyczyn uzasadnionych okolicznościami potwierdzonymi faktami przez przyszłego nabywcę, że część budynku została wybudowana że środków własnych poprzednika prawnego, właściciel nieruchomości może zaliczyć poniesione nakłady na poczet ceny sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

W związku z powyższym przedmiotem transakcji będzie grunt zabudowany, mimo że wartość całej transakcji z punktu ekonomicznego odpowiadać będzie jedynie wartości gruntu.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podstawą opodatkowania jest obrót.

Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Otóż kwotą należną w zaistniałym zdarzeniu z tytułu sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej będzie kwota należna z tytułu sprzedaży gruntu pomniejszona o kwotę podatku należnego naliczonego wg stawki 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Przez świadczenie usług, na mocy art. 8 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Ustawa o VAT w art. 2 pkt 22 stanowi, że ilekroć w dalszych przepisach tej ustawy jest mowa o sprzedaży, rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jedną z podstawowych czynności podlegających opodatkowaniu jest dostawa towarów, w związku z czym istotne znaczenie ma też definicja towaru. Podkreślenia wymaga, że na gruncie ustawy o VAT dla uznania danego przedmiotu za towar znaczenie mają wyłącznie przepisy ustawy o VAT, bowiem w art. 2 pkt 6 tej ustawy zdefiniowano pojęcie towar. Definicja legalna zawarta w ustawie o VAT wyłącza tym samym możliwość posłużenia się jakąkolwiek inną definicją towaru. Przez towary, w myśl ww. przepisu, rozumieć należy rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r.) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (art. 15 ust. 6 ustawy o VAT).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że sprzedaż nieruchomości jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną), dla czynności jej sprzedaży Gmina występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność w świetle ustawy o VAT jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że Gmina jest właścicielem działki nr 616/163. Do Prezydenta Miasta wpłynął wniosek w sprawie sprzedaży w drodze bezprzetargowej tej działki w celu poprawy warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, oznaczonej jako działka nr 569/163, będącej własnością wnioskodawcy.

Na działce stanowiącej własność Gminy znajduje się część budynku gospodarczego (kurnika) wybudowanego przed 2000 r. ze środków własnych poprzednika prawnego wnioskodawcy. Budynek został wybudowany bez wymaganego pozwolenia na budowę, jako obiekt gospodarczy związany z produkcją rolną. Wnioskodawca w trakcie zakupu nieruchomości od osoby prywatnej nie był świadomy, że część budynku gospodarczego położona jest na nieruchomości, stanowiącej własność Gminy.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta, działka nr 616/163 położona jest w terenach oznaczonych symbolem 3.U - tereny zabudowy usługowej i produkcyjnej.

Prezydent Miasta wyraził zgodę na sprzedaż w drodze bezprzetargowej nieruchomości gruntowej zabudowanej stanowiącej własność Gminy oraz wyraził zgodę na zaliczenie na poczet ceny sprzedaży nieruchomości nakładów poniesionych na część budynku gospodarczego, wzniesionego przez poprzednika prawnego wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 67 ustawy o gospodarce nieruchomościami cenę sprzedaży nieruchomości, ustała się na podstawie jej wartości ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego. Wartość nieruchomości wynosi 16.832,00 zł (netto) tj. grunt 15.332,00 zł plus wartość nakładów poniesionych na część budynku gospodarczego 1.500,00 zł).

Dokonując sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej Gmina zamierza pomniejszyć cenę sprzedaży całej nieruchomości zabudowanej o wartość nakładów w wysokości 1.500,00 zł, z przyczyn uzasadnionych okolicznościami tj. wzniesienie części budynku gospodarczego na gruncie Gminy ze środków własnych poprzednika prawnego przyszłego nabywcy. Cena sprzedaży nieruchomości zabudowanej zostanie skalkulowana jedynie jako cena sprzedaży gruntu w kwocie w wysokości 15.332,00 zł i będzie przedmiotem opodatkowania.

Dostawa nieruchomości zabudowanej nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. Do dostawy gruntu stosuje się analogicznie stawkę podatku VAT jak przy dostawie budynku, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem.

Z uwagi na to że część budynku gospodarczego zajmuje niewielką część zajmowanego gruntu i nie jest wydzielona geodezyjnie jako odrębna działka, cena sprzedaży całego gruntu zostanie opodatkowana podatkiem VAT według stawki 23%, co stanowić będzie kwotę 3.526,36 zł cena sprzedaży (brutto) wynosić będzie 18.858,36 zł.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy przy dostawie gruntu wraz z wzniesioną na tym gruncie częścią budynku wybudowanego ze środków własnych poprzednika prawnego, przedmiotem opodatkowania winna być cena sprzedaży nieruchomości zabudowanej, pomniejszona o wartość poczynionych nakładów.

W myśl art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli przedmiotem zbycia jest nieruchomość lub jej części, jeśli mogą poprawić warunki zagospodarowania nieruchomości przyległej, stanowiącej własność lub oddanej w użytkowanie wieczyste osobie, która zamierza tę nieruchomość lub jej części nabyć, jeżeli nie mogą być zagospodarowane jako odrębne nieruchomości.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Ponadto zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a cyt. ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

W myśl natomiast art. 43 ust. 7a ww. ustawy o VAT warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Traktując grunt jako towar ustawodawca nie definiuje odrębnie pojęcia gruntu. W związku z czym przyjmuje się, że należy w tym zakresie odwołać się do definicji gruntu (a właściwie nieruchomości gruntowej) sformułowanej w art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Natomiast stosownie do treści art. 47 § 1, § 2 i § 3 tej ustawy, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Zgodnie z art. 48 cyt. ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, zauważyć należy, iż jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres, niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dostawa towarów nie będzie więc obejmowała tylko sprzedaży towarów (w sensie cywilnoprawnym). Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe dokonywanej przez Wnioskodawcę transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o VAT.

O ile jest oczywiste, że zbycie prawa własności gruntu spowoduje przeniesienie na nowego właściciela także własności posadowionej na nim części budynku gospodarczego (kurnika), jako części składowej gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dojdzie do dostawy towaru, jakim jest część budynku gospodarczego (kurnika) w rozumieniu ustawy o VAT.

Skoro kontrahent Wnioskodawcy nabył towar, jakim jest budynek i uczynił to z własnych środków bez udziału Gminy, to nie ma podstaw do przyjęcia, że Gmina dokona dostawy części przedmiotowego budynku, chociaż przeniesie jego własność - przenosząc na kontrahenta własność gruntu. Z punktu widzenia prawa cywilnego, na kontrahenta formalnie przejdzie prawo własności części budynku gospodarczego (kurnika) z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, a jednocześnie, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest część budynku gospodarczego (kurnika), gdyż już wcześniej kontrahent dysponował tą częścią budynku jak właściciel.

Podkreślić przy tym należy, że co do zasady ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności. Tak więc mimo, że dojdzie do przeniesienia własności części budynku gospodarczego (kurnika), jako części składowej nieruchomości, nie zaistnieje jednocześnie dostawa towaru, jakim jest ta część budynku gospodarczego (kurnika).

Jak wcześniej wskazano, z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym chodzi tutaj o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Podobną regulację w zakresie dostawy zawiera art. 5 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L Nr 145, s. 1 z późn. zm.) oraz w art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 z późn. zm.). Dostawa towaru nie odnosi się do zbycia prawa własności zgodnie z procedurami przewidzianymi obowiązującym prawem krajowym, lecz obejmuje wszelkie zbycie majątku rzeczowego przez jedną stronę, która upoważnia drugą stronę do dysponowania w rzeczywistości tym majątkiem tak, jakby była jego właścicielem. Pogląd ten jest zgodny z celem Szóstej Dyrektywy, która została opracowana między innymi w celu oparcia wspólnego systemu VAT na jednolitej definicji transakcji podlegających opodatkowaniu. Celowi temu mogłaby zagrozić sytuacja, gdyby warunek zaistnienia dostawy towarów różnił się w poszczególnych Państwach Członkowskich, jak to ma miejsce w przypadku warunków rządzących przeniesieniem prawa własności w prawie cywilnym.

Niemniej jednak podczas analizy pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia rzeczą jak właściciel nie można nie uwzględnić krajowego systemu prawa regulującego obrót cywilny. Przeniesienie prawa do rozporządzenia rzeczą jak właściciel winno mieścić się w granicach regulacji krajowych, na mocy których dochodzi do przeniesienia własności rzeczy lub nabycia prawa zbliżonego do prawa własności, bowiem nie każde przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ujęciu ekonomicznym można uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, lecz jedynie takie, które z punktu widzenia prawa cywilnego przenosi na nabywcę prawo własności lub prawo umożliwiające nabywcy dysponowanie towarem prawie jak właściciel.

Pojęcie rozporządzania towarami jak właściciel w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT należy więc rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do wyzbycia się własności pozyskanych towarów (przeniesienie własności, zrzeczenie się własności, rozporządzenie na wypadek śmierci) czy ich obciążenia (ustanowienia na rzeczy prawa rzeczowego, czy też oddanie rzeczy w dzierżawę lub najem), lecz także korzystania z nabytych towarów.

Skoro istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, zasadne jest przyjęcie, że owo prawo przysługiwało kontrahentowi od czasu nabycia towaru, jakim jest część budynku gospodarczego (kurnika) posadowiona na gruncie Wnioskodawcy. Dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia jej aspektów ekonomicznych.

Dokonując nabycia naniesień w postaci części budynku gospodarczego (kurnika) kontrahent Wnioskodawcy nie działał na rzecz Wnioskodawcy w sensie ekonomicznym. Oceniając konsekwencje prawne przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji, w kontekście stanu faktycznego stwierdzić należy, że ekonomiczne władanie rzeczą (częścią budynku gospodarczego - kurnika) należało do kontrahenta Wnioskodawcy z chwilą nabycia tej części budynku, chociaż nie należało do niego prawo własności.

Skoro zatem art. 7 ust. 1 ustawy o VAT mówi o czynności, w wyniku której nabywca otrzyma prawo rozporządzania rzeczą jak właściciel, to niewątpliwie transakcja sprzedaży nieruchomości - w części obejmującej część budynku gospodarczego (kurnika) - nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, chociaż Wnioskodawca przenosi jego własność - przenosząc na kontrahenta własność gruntu.

Z punktu widzenia prawa cywilnego, na kontrahenta Wnioskodawcy formalnie przechodzi prawo własności części budynku gospodarczego (kurnika) z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie występuje dostawa towaru, jakim jest część budynku gospodarczego (kurnika), gdyż już wcześniej kontrahent Wnioskodawcy mógł dysponować budynkiem (w tym częścią budynku gospodarczego (kurnika) posadowionej na gruncie Wnioskodawcy) jak właściciel.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, wskazać zatem należy, że przedmiotem sprzedaży ze strony Wnioskodawcy jest wyłącznie grunt składający się z działki nr 616/163, na której położona jest część budynku gospodarczego - kurnika (już należąca w sensie ekonomicznym do kontrahenta).

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z ww. przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o VAT wynika, że opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie.

Zatem celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zatem, podmiotem właściwym do określenia przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina. Tym samym, źródłem wywodzenia, czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Z treści cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 dodanym do ustawy o VAT od dnia 1 kwietnia 2013 r., ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych - rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

W przedmiotowej sprawie działka nr 616/163 zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego położona jest na terenie przeznaczonym pod zabudowę, ponadto na gruncie tym została już wybudowana część budynku gospodarczego (kurnika), co oznacza, że teren ten został przeznaczony pod zabudowę, zatem dostawa tego gruntu nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, obrotem zaś jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Sprzedaż gruntu w takim przypadku nie ma charakteru samodzielnego, lecz jest związana z obiektem będącym przedmiotem dostawy, który z tym gruntem jest trwale związany.

Powyższy przepis art. 29 ust. 5 ustawy o VAT nie będzie miał jednak zastosowania w przedmiotowej sprawie, ponieważ nie zaistnieje jednocześnie dostawa towaru (części budynku gospodarczego - kurnika) w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wraz z przeniesieniem własności gruntu, na którym część tego budynku jest posadowiona. Tym samym przeniesienie prawa własności części budynku gospodarczego (kurnika) nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca dokona dostawy wyłącznie gruntu (działki nr 616/163), gdyż jest jego właścicielem, natomiast część budynku gospodarczego (kurnika) znajdującego się na tym gruncie tj. na działce nr 616/163 nie jest przedmiotem dostawy w rozumieniu ustawy o VAT.

W konsekwencji dostawa przedmiotowej działki nr 616/163 budowlanej nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług ani też przyjmować ewentualnego zwolnienia z opodatkowania w oparciu o art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, tym samym podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT 23% stawką VAT.

Biorąc zatem pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawne stwierdzić należy, że Wnioskodawca przed sprzedażą nie wejdzie w ekonomiczne posiadanie części budynku gospodarczego (kurnika) posadowionego na gruncie Wnioskodawcy, bowiem właścicielem nakładów cały czas jest podmiot, który te nakłady nabył, natomiast przedmiotem dostawy ze strony Wnioskodawcy będzie sam grunt (działka nr 616/163).

Zatem podstawą opodatkowania w przypadku sprzedaży gruntu (działki nr 616/163), na którym zostały poczynione nakłady w postaci części budynku gospodarczego (kurnika) przez poprzednika prawnego właściciela sąsiedniej działki, na rzecz którego to właściciela zostanie dokonana sprzedaż, będzie zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT - kwota należna z tytułu sprzedaży - bez uwzględnienia wartości tych nakładów. Wnioskodawca nie może bowiem sprzedać nakładów podmiotowi, który już je posiada.

Ponieważ jak już wcześniej wskazano przedmiotem dostawy ze strony Wnioskodawcy jest sam grunt tj. działka budowlana nr 616/163, której dostawa podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT 23% stawką VAT, mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, iż kwotą należną z tytułu sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej będzie kwota należna z tytułu sprzedaży gruntu pomniejszona o kwotę podatku należnego naliczonego wg stawki 23%, należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie nadmienia się, iż w myśl w art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika więc, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, dlatego też dokumenty dołączone do wniosku nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.