IBPP1/443-448/10/Azb

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2010 r. (data wpływu 16 lutego 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 kwietnia 2010 r. (data wpływu 26 kwietnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 lutego 2010 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia nieruchomości.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 kwietnia 2010 r. (data wpływu 26 kwietnia 2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 14 kwietnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1 września 1999 r. w zakresie produkcji wyrobów tartacznych i handlu. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej od miesiąca września 1999 r.

W dniu 21 marca 2009 r. Gmina Miejska wystawiła Wnioskodawcy fakturę na sprzedaż działki nr 154/17 naliczając podatek VAT. W akcie notarialnym dotyczącym warunkowej umowy sprzedaży działki nr 154/17 w § 2 lit. c) Gmina Miejska zaświadcza, że dla obszaru, na którym znajduje się ww. działka nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta teren, na którym znajduje się ta działka należy do obszaru przewidzianego do zorganizowanej działalności produkcyjnej.

Analogiczna sytuacja wystąpiła w przypadku wystawienia w dniu 16 lipca 2009 r. przez Gminę Miejską faktury z doliczonym podatkiem VAT dotyczącej sprzedaży działki nr 154/16. W akcie notarialnym w § 2 lit. b) Gmina Miejska zaświadcza, że dla obszaru na którym znajduje się ww. działka nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta teren, na którym znajduje się ta działka należy do obszaru przewidzianego do zorganizowanej działalności produkcyjnej.

Wszystkie zakupione grunty od Gminy Miejskiej będą służyły wyłącznie sprzedaży opodatkowanej.

Wymienione we wniosku działki zostały zakupione na cele prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i stanowią majątek przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Opisane we wniosku działki w momencie sprzedaży stanowiły nieruchomości niezabudowane.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca posiada prawo do odliczenia podatku VAT z ww. faktur, jeżeli Gmina Miejska nie posiadała obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikałoby, że te działki znajdują się na terenach przeznaczonych pod zabudowę, a jedynym dokumentem, który stwierdza, że tereny te są przeznaczone pod zabudowę, jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on prawa do odliczenia podatku VAT z wymienionych w pytaniu faktur, ponieważ Gmina Miejska nie posiada aktualnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z którego wynikałoby, że te działki znajdują się na terenach przeznaczonych pod zabudowę. Wobec tego zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług sprzedaż tych działek powinna być zwolniona z VAT. W wymienionym przepisie nie podano definicji "terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę". Według orzecznictwa sądów administracyjnych do oceny zakresu stosowania tego przepisu za miarodajne należy uznać przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W przepisach tej ustawy mowa jest także o "przeznaczeniu terenów" na różne cele, w tym także na cele zabudowy. Zgodnie z art. 1 pkt 2 tej ustawy, określa ona "zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy". W myśl art. 4 ust. 1 i 2 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, przy czym w razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zgodnie z art. 9 ust. 1 omawianej ustawy, "w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (ust. 4), przy czym w ust. 5 wyjaśniono, iż "studium nie jest aktem prawa miejscowego" - aktem takim jest natomiast miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (art. 14 ust. 8). W studium określa się w szczególności kierunki zmian w strukturze przestrzennej gminy oraz w przeznaczeniu terenów (art. 10 ust. 2 pkt 1). Stosownie do art. 14 ust. 1 tej ustawy przeznaczenie terenów ustala się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W planie takim określa się obowiązkowo (m.in.) "przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania" (art. 15 ust. 2 pkt 1).

Ponieważ studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta nie jest aktem prawa miejscowego - co wynika wprost z art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i w momencie wystawiania faktur nie było aktualnie obowiązującego aktu prawa miejscowego, który określałby przeznaczenie terenów tych działek pod zabudowę, to Gmina Miejska nie miała prawa do doliczenia podatku VAT, a Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z podstawową zasadą obowiązującą w podatku od towarów i usług, wynikającą z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

Z powyższych regulacji wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Jednym z przypadków, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, pomimo tego, że spełnia on generalne przesłanki upoważniające go do obniżenia kwoty podatku należnego jest sytuacja przewidziana w przepisie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, w myśl którego nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca będący zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym nabył na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomości niezabudowane, tj. działki nr 154/16 oraz 154/17.

W dniu 21 marca 2009 r. Gmina Miejska wystawiła Wnioskodawcy fakturę na sprzedaż działki nr 154/17 naliczając podatek VAT. W akcie notarialnym dotyczącym warunkowej umowy sprzedaży działki nr 154/17 w § 2 lit. c) Gmina Miejska zaświadcza, że dla obszaru, na którym znajduje się ww. działka nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta teren, na którym znajduje się ta działka należy do obszaru przewidzianego do zorganizowanej działalności produkcyjnej.

Analogiczna sytuacja wystąpiła w przypadku wystawienia w dniu 16 lipca 2009 r. przez Gminę Miejską faktury z doliczonym podatkiem VAT dotyczącej sprzedaży działki nr 154/16. W akcie notarialnym w § 2 lit. b) Gmina Miejska zaświadcza, że dla obszaru na którym znajduje się ww. działka nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta teren, na którym znajduje się ta działka należy do obszaru przewidzianego do zorganizowanej działalności produkcyjnej.

Wszystkie zakupione grunty od Gminy Miejskiej będą służyły wyłącznie sprzedaży opodatkowanej.

Wymienione we wniosku działki zostały zakupione na cele prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i stanowią majątek przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Opisane we wniosku działki w momencie sprzedaży stanowiły nieruchomości niezabudowane.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy posiada prawo do odliczenia podatku VAT z ww. faktur, jeżeli Gmina Miejska nie posiadała obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikałoby, że ww. działki znajdują się na terenach przeznaczonych pod zabudowę, a jedynym dokumentem, który stwierdza, że tereny te są przeznaczone pod zabudowę, jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta.

W przedmiotowej sprawie zasadniczą kwestią jest rozstrzygnięcie czy przeznaczenie terenu pod zabudowę może wynikać ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (przy braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy lub wydanej decyzji o warunkach zabudowy), a w konsekwencji czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia gruntu zakwalifikowanego zgodnie ze studium jako obszar przewidziany do zorganizowanej działalności produkcyjnej (jako nie korzystającego ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na mocy przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT) w kontekście art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

W tym miejscy przytoczyć należy stosowne przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, regulujące kwestię związaną z zastosowaniem właściwych stawek podatku dla dostawy gruntów.

I tak, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Intencją ustawodawcy jest więc opodatkowanie dostawy zarówno terenów budowlanych (działka zabudowana, działka budowlana, teren zabudowy) jak też przeznaczonych pod zabudowę.

Zauważyć należy, iż Wnioskodawca we własnym stanowisku podnosi, że w wymienionym przepisie nie podano definicji "terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę".

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, iż wprawdzie ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia przeznaczenie pod zabudowę, jednakże w tym celu należy odwołać się do definicji słownikowej.

Pojęcie "przeznaczone" oznacza "praktyczny cel, do którego coś zostało zakwalifikowane, określenie celu któremu coś ma służyć" (Mały Słownik Języka Polskiego. Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa 1994 r.)

Natomiast pod pojęciem "zabudowy" należy rozumieć budynki znajdujące się na określonym terenie: w planach urbanistycznych przewidywane zabudowanie określonego terenu" (Mały Słownik Języka Polskiego. Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa 1994 r.)

Również rozpatrując pojecie "pod zabudowę" należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.).

W rozumieniu tej ustawy przez "budowę" należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. Natomiast "obiektem budowlanym" jest zarówno budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, jak i każdy obiekt budowlany tj. lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową, a także obiekty małej architektury tzn. niewielkie obiekty.

W związku z tym, że ustawa o VAT nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie "tereny przeznaczone pod zabudowę" obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie.

Odnosząc się natomiast do kwestii uznania ustaleń wynikających ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego za stanowiących podstawę do określenia przeznaczenia terenu w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego (oraz przy braku wydanej decyzji o warunkach zabudowy) stwierdzić należy, iż zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej, oraz zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy, określa ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.).

Stosownie do art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Realizacja zadań publicznych gminy na jej terytorium dokonywana jest między innymi w drodze uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, które jako akty prawa miejscowego w rozumieniu art. 87 Konstytucji RP są źródłami powszechnie obowiązującego prawa na terenie gminy.

Z przepisu art. 14 ust. 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego.

Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mają charakter normatywny, a zatem są powszechnie obowiązujące. Wiążą zatem zarówno podmioty władzy, w tym organy administracji publicznej, jak i podmioty pozostające poza strukturą władzy, to jest jednostki i ich organizacje.

O normatywności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego świadczy przede wszystkim jego funkcja. Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 powołanej ustawy, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Normatywny charakter miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wiąże się z wieloma wymogami dotyczącymi zasad tworzenia, ogłaszania i obowiązywania aktów prawnych o powszechnej mocy obowiązującej. Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w sposób szczegółowy normują procedurę sporządzania i uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (zwłaszcza art. 17-20 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

Zatem ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu dokonuje się w ramach określonej procedury unormowanej w tej ustawie.

Z art. 28 ust. 1 tej ustawy wynika, że naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Naruszenie trybu postępowania, poprzez zaniechanie którejś z czynności przewidzianych w ramach procedury sporządzania planu w szczególności pominiecie uzgodnień z określonymi w przepisach instytucjami, skutkuje nieważnością uchwały rady gminy.

W stosunku do planu zagospodarowania przestrzennego należy stosować rygorystyczne reguły, bowiem jest to akt prawa miejscowego, którego ustalenia kształtują wraz z innymi przepisami sposób wykonywania prawa własności (por. Z. Niewiadomski: Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, C.H.Beck 2004).

Artykuł 14 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, iż w celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego, oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zwanego dalej "planem miejscowym", z zastrzeżeniem ust. 6.

Zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 5, przed podjęciem uchwały, o której mowa w ust. 1, wójt, burmistrz albo prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium, przygotowuje materiały geodezyjne do opracowania planu oraz ustala niezbędny zakres prac planistycznych.

Z powyższego wynika, iż przed wszczęciem postępowania kończącego się uchwaleniem planu miejscowego Rada Gminy winna zapoznać się z wynikami następujących czynności dopełnionych (przygotowanych) przez właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego tj.:

Już literalne brzmienie art. 14 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazuje, że wójt (burmistrz, prezydent miasta) obowiązany jest na etapie przystępowania do sporządzenia planu miejscowego do zaprezentowania Radzie Gminy swojego stanowiska "o zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium". To właśnie stanowisko ma dopiero zapewnić radzie uchwalenie (sporządzenie) planu bez naruszenia ustaleń wynikających ze studium. W tym wąskim zakresie, pomimo że studium nie jest aktem prawa powszechnie obowiązującego, przepis art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, pozwala na uznanie za legalne tylko takie uchwalenie (sporządzenie) planu, które jest zgodne ze studium.

Instytucja gminnego studium została wprowadzona do obrotu prawnego przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i w doktrynie przyjęło się określać studium mianem aktu kierownictwa wewnętrznego, czy też aktu gminnej polityki planistycznej. Oznacza to, że postanowienia studium mają charakter nienormatywny, są bowiem kierowane do organów gminy i bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej.

Jednakże z treści studium, jego charakteru i funkcji, a zwłaszcza z całokształtu unormowań ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy wnosić, iż w odróżnieniu np. od miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest ono aktem obligatoryjnym. Szczególnie dobitnie obowiązek uchwalenia studium jest wyrażony w przepisie art. 87 ust. 4, który daje organom gmin, nieposiadającym obowiązującego studium uchwalonego na podstawie dotychczasowych przepisów, od dnia wejścia w życie ustawy jeden rok na jego uchwalenie. Brak studium uniemożliwia uchwalanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na obszarze całej gminy. Powyższą sytuację można rozpatrywać w kategoriach podstawowej "sankcji", jaka grozi gminie z powodu niewywiązania się jej organów z obowiązku sporządzenia i uchwalenia studium.

Urządzenia prawne planowania i zagospodarowania przestrzennego przewidziane w komentowanej ustawie składają się na swego rodzaju system. Stąd też naturalną koleją rzeczy studium jako akt o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych wykorzystywanych na szczeblu gminnym (miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego oraz decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu) wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma następować wiążące, zarówno władzę, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów zagospodarowania i zabudowy. Mimo, jak by się mogło wydawać, oczywistej konieczności zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z treścią studium ustawodawca wyraźnie postanawia, iż ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Ma to na celu usunięcie jakichkolwiek wątpliwości w tym zakresie.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, iż charakter gruntu należy ustalać zasadniczo na podstawie przepisów prawa miejscowego tj. lokalnych planów zagospodarowania przestrzennego. Natomiast naturalną koleją rzeczy jest, iż w przypadku braku takich planów należy odwołać się do studium, jako aktu o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych. Nie można podważać znaczenia studium, tylko z tego powodu, że nie jest aktem stricte normatywnym, bowiem jak wykazano powyżej jest aktem obligatoryjnym, a wykazanie zgodność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jest jednym z podstawowych kryteriów dla uznania planu zagospodarowania przestrzennego za zgodny z przepisami prawa.

Zatem w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego nie można, dla ustalenia przeznaczenia terenu, pominąć istnienia studium uwarunkowań i zawartych w nim informacji, tak samo jak Rada Gminy nie może pominąć ustaleń studium w procedurze uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W świetle przytoczonej powyżej argumentacji, w sytuacji gdy brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego lub też wydanej decyzji o warunkach zabudowy, a ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wynika, iż określony teren jest przeznaczony pod zabudowę, za wiążące należy uznać ustalenia w nim zawarte.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że dla obszaru, na którym znajdują się ww. działki zakupione przez Wnioskodawcę, nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta teren, na którym znajduje się ta działka należy do obszaru przewidzianego do zorganizowanej działalności produkcyjnej. Ponadto z treści wniosku nie wynika, aby dla danego terenu zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy. Opisane we wniosku działki w momencie sprzedaży stanowiły nieruchomości niezabudowane.

Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że dostawa na rzecz Wnioskodawcy przedmiotowych działek niezabudowanych przeznaczonych zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jako obszar przewidziany do zorganizowanej działalności produkcyjnej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej 22% stawki podatku, bez możliwości skorzystania ze zwolnienia określonego przepisem art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym nie zachodzi przesłanka wyłączająca prawo do odliczenia podatku naliczonego, o której mowa w przepisie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, w myśl którego nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca miał prawo do odliczenia podatku VAT z ww. faktur, w przypadku gdy Gmina nie posiadała obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikałoby, że ww. działki znajdują się na terenach przeznaczonych pod zabudowę, a jedynym dokumentem, który stwierdza, że tereny te są przeznaczone pod zabudowę, jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Zauważyć należy, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie prawa do odliczenia podatku naliczonego przez Wnioskodawcę w związku z otrzymanymi fakturami VAT z dnia 21 maja 2009 r. oraz z dnia 16 lipca 2009 r. dokumentującymi sprzedaż działek nr 154/17 oraz 154/16. Interpretacja ta nie wywołuje natomiast żadnych skutków prawnych dla kontrahenta Wnioskodawcy (Gminy).

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż w zakresie dotyczącym stwierdzenia, czy Wnioskodawca posiada prawo do odliczenia podatku VAT z faktury wystawionej w dniu 21 maja 2009 r. w rozliczeniu za miesiąc maj i z faktury wystawionej w dniu 16 lipca 2009 r. w rozliczeniu za miesiąc lipiec, jeżeli Gmina Miejska nie przyjęła wystawionych not korygujących, tut. organ wydał odrębne rozstrzygnięcie nr IBPP1/443-150/10/AZb z dnia 18 maja 2010 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.