IBPP1/443-439/13/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2013 r. (data wpływu 17 maja 2013 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło do tut. organu w dniu 16 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia działki zabudowanej domem mieszkalnym - jest prawidłowe.

W dniu 17 maja 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia działki zabudowanej domem mieszkalnym.

Wniosek został uzupełniony pismem, które wpłynęło do tut. organu w dniu 16 sierpnia 2013 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 5 sierpnia 2013 r. nr IBPP1/443-439/13/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W roku 2007 Wnioskodawca kupił dom z działką o powierzchni 8.000 m.kw. aktem notarialnym od osoby prywatnej. Po kilku miesiącach Wnioskodawca postanowił działkę podzielić na mniejsze i sprzedać. W styczniu 2008 r. Wnioskodawca zarejestrował się z żoną do VATu ponieważ poinformowano go w Urzędzie Skarbowym, że jest sprzedaż częstotliwa i to też Wnioskodawca zrobił.

Po sprzedaży działek pozostała jedna działka z domem, w której Wnioskodawca zamieszkał. Ze względu na zły stan techniczny Wnioskodawca wyprowadził się z tego domu po okresie ponad roku. W kwietniu 2013 r. Wnioskodawca sprzedał dom wraz z działką. Inwestycję w dom ograniczył do 5% wartości.

W piśmie, które wpłynęło do tut. organu w dniu 16 sierpnia 2013 r. Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotem interpretacji jest tylko dom z działką sprzedany w kwietniu 2013 r. Wnioskodawca wykorzystywał dom celu zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych i przez ponad rok tam mieszkał, ale z względu na duże koszty utrzymania działki Wnioskodawca postanowił pozostałą część działki podzielić i sprzedać (co też Wnioskodawca zrobił w styczniu 2008 r.).

Przez cały okres tj. od 2007 r. do 2013 r. cała działka z domem była oznaczona w planie zagospodarowania przestrzennego jako budowlana.

Zakup nieruchomości nie został udokumentowany fakturą VAT.

Wnioskodawca nie prowadzi i nie prowadził działalności gospodarczej.

Nabyta nieruchomość (lub jej część - w tym działka z domem) nie była wykorzystywana do prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.

Dom był wykorzystywany do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych od 17 kwietnia 2008 r. do 13 listopada 2009 r.

W domu była ustalona służebność na poprzedniego właściciela do 11 września 2011 r. (do śmierci).

Nieruchomość nie była wykorzystywana do działalności rolniczej.

Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych i nie wykorzystywał na potrzeby zwierząt hodowlanych i nie sprzedawał zwierząt hodowlanych.

Wnioskodawca nie sprzedawał produktów rolnych.

Wnioskodawca nie był rolnikiem ryczałtowym i nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych jako podatnik VAT czynny.

Na pytanie tut. organu kiedy zostały sprzedane poszczególne działki powstałe z wyniku podziału nieruchomości i jaka była powierzchnia tych działek (w tym działki z domem) Wnioskodawca wskazał:

Działki z podziału:

Działka 1 - 856 m^2,

Działka 2 - 1241 m^2,

Działka 3 - 1011 m^2,

Działka 4 - 903 m^2,

Działka 5 - 1099 m^2,

Działka 6 - 1197 m^2,

Działki 1-6 zostały sprzedane 31 stycznia 2008 r.

Pozostał dom z działką o powierzchni 1539 m^2, (sprzedaż 2013 r.).

Wnioskodawca wykonał we własnym zakresie remont pomieszczeń w latach 2007-2009. Nieruchomość nie była objęta przedmiotem najmu, dzierżawy, tylko służebnością w okresie od 28 marca 2007 r. do 11 września 2011 r. (do śmierci)

Po sprzedaży działek 1-6 (31 stycznia 2008 r.) nowi właściciele wystąpili o pozwolenia na budowę domów, do działki z domem nie została wydana żadna decyzja.

Przedmiotowy dom był budynkiem mieszkalnym. Klasyfikacja PKOB 111.

Wnioskodawca w stosunku do nieruchomości, która stanowi przedmiot wniosku nie podejmował takich działań jak: wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego terenu, zmianę przeznaczenia terenu, decyzję o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej, lub jakiegokolwiek inne działania.

Na pytanie tut. organu jakie działania marketingowe Wnioskodawca podjął w celu sprzedaży nieruchomości oraz jakie formy ogłoszeń o sprzedaży stosował, Wnioskodawca wskazał, iż stosował ogłoszenie w Internecie.

Wnioskodawca wskazał, że pozyskał nabywcę dla sprzedawanej nieruchomości w ten sposób, że klient szukał domu w miejscowości Poniszowice, chodził po wiosce i tak dotarł do Wnioskodawcy.

Wnioskodawca chce przeznaczyć środki uzyskane ze sprzedaży nieruchomości na budowę własnego domu.

Wnioskodawca posiada działkę niezabudowaną przeznaczoną na budowę własnego domu zakupioną w sierpniu 2012 r.

Wnioskodawca sprzedawał w 2003 r. dom który otrzymał na podstawie aktu dziedziczenia, nie odprowadził podatku VAT z tego tytułu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu sprzedaży Wnioskodawca staje się czynnym podatnikiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż majątku własnego nie jest opodatkowana VATem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca, w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem "przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel" (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy - co do zasady - są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy). Takie zdefiniowanie konstytutywnego aspektu dostawy towarów - odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą - sprawia, iż przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż czy zamiana rzeczy jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

Jak już wskazano powyżej, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. Przepis nie wspomina stricte o przeniesieniu prawa własności. Mając na uwadze powyższe, sprzedaż udziału w prawie własności nieruchomości należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda bowiem czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 tej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że dostawa nieruchomości, co do zasady, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje dostawy ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 J. S. przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz E. K. i H. J. K. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), w którym Sąd stwierdził, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby, zaś okoliczność, iż osoba ta jest "rolnikiem ryczałtowym" w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

TS UE wskazał, iż czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same w sobie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Nadto wskazał, że liczba i zakres dokonywanych transakcji nie mają znaczenia decydującego, albowiem dużą liczbę transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Nie jest również, zdaniem Trybunału, decydująca długość okresu w jakim następowały transakcje sprzedaży działek ani wysokość osiągniętych przychodów albowiem elementy te mogą odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym.

Z treści wskazanych orzeczeń wynika ponadto, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego stanu faktycznego sprawy Wnioskodawca w celu dokonania dostawy działki podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności faktyczne sprawy nie wskazują, że aktywność Wnioskodawcy dotycząca przedmiotowej działki zabudowanej domem mieszkalnym jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotem interpretacji jest tylko dom z działką sprzedany w kwietniu 2013 r.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca w 2007 r. kupił dom z działką od osoby prywatnej. Wnioskodawca wykorzystywał dom celu zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych i przez ponad rok tam mieszkał. Dom był wykorzystywany do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych od 17 kwietnia 2008 r. do 13 listopada 2009 r. W domu była ustalona służebność na poprzedniego właściciela do 11 września 2011 r. (do śmierci). Wnioskodawca wykonał we własnym zakresie remont pomieszczeń w latach 2007-2009. Ze względu na zły stan techniczny Wnioskodawca wyprowadził się z tego domu po okresie ponad roku. W kwietniu 2013 r. Wnioskodawca sprzedał dom wraz z działką.

Działka z domem nie była wykorzystywana do prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Nieruchomość nie była wykorzystywana do działalności rolniczej. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych i nie wykorzystywał na potrzeby zwierząt hodowlanych i nie sprzedawał zwierząt hodowlanych.

Wnioskodawca nie był rolnikiem ryczałtowym i nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych jako podatnik VAT czynny. Nieruchomość nie była objęta przedmiotem najmu, dzierżawy.

Ponadto należy wskazać, że Wnioskodawca pozyskał nabywcę dla sprzedawanej nieruchomości w ten sposób, że klient szukał domu w miejscowości Poniszowice, chodził po wiosce i tak dotarł do Wnioskodawcy.

Środki uzyskane ze sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca chce przeznaczyć na budowę własnego domu.

Jeżeli zatem przedmiotowy budynek mieszkalny został nabyty do majątku osobistego Wnioskodawcy poza zakresem działalności gospodarczej, miał służyć celom osobistym, a konkretnie w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy, to sprzedaży takiego domu nie można uznać za przejaw działalności gospodarczej.

W przedstawionym stanie faktycznym nie można więc przypisać Wnioskodawcy aktywności porównywalnej do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.

Wnioskodawca, dokonując zbycia domu niewykorzystywanego do celów prowadzenia działalności gospodarczej, wykonuje zatem czynności zarządu swoim majątkiem prywatnym. Nie można uznać, aby dokonana przez Wnioskodawcę w kwietniu 2013 r. sprzedaż działki zabudowanej domem mieszkalnym przybrała formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą i zorganizowaną.

Wobec powyższego uznać należy, że zbycie przedmiotowej działki zabudowanej domem mieszkalnym nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia tej nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego - charakteru takiej działalności). To wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym niemających cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym nie można uznać sprzedaży przedmiotowej działki zabudowanej domem mieszkalnym przez Wnioskodawcę za przejaw jego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W konsekwencji stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotowej działki zabudowanej domem mieszkalnym nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie z tytułu tej sprzedaży Wnioskodawca nie staje się podatnikiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy zauważyć, że niniejsza interpretacja dotyczy dokonanej przez Wnioskodawcę sprzedaży działki zabudowanej domem mieszkalnym w kwietniu 2013 r., gdyż Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotem interpretacji jest tylko dom z działką sprzedany w kwietniu 2013 r.

Przedmiotem interpretacji nie była natomiast dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż w 2003 r. i w 2008 r. pozostałych działek, gdyż nie było to przedmiotem zapytania Wnioskodawcy ani też nie przedstawił on w tym zakresie własnego stanowiska.

Niniejszą interpretację wydano też przy założeniu, że dom nabyto i wykorzystywano wyłącznie w celu zaspokojenia osobistych potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego, bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.