IBPP1/443-436/13/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2013 r. (data wpływu 16 maja 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 sierpnia 2013 r. (data wpływu 13 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przez Wnioskodawcę wniesienia do spółki partnerskiej aportu niepieniężnego w postaci lokalu użytkowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 maja 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przez Wnioskodawcę wniesienia do spółki partnerskiej aportu niepieniężnego w postaci lokalu użytkowego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 sierpnia 2013 r. (data wpływu 13 sierpnia 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 6 sierpnia 2013 r. znak: IBPP1/443-436/13/BM.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług stomatologicznych. Prowadzona przez Wnioskodawcę indywidualna działalność gospodarcza jest opodatkowana zasadami ogólnymi. Wnioskodawca nie jestem podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawcę z małżonkiem łączny małżeńska wspólność majątkowa. Również on prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług stomatologicznych opodatkowaną zasadami ogólnymi, jak też nie jest podatnikiem podatku VAT.

Jako małżonkowie prowadzą inwestycję budowlaną mającą na celu nabycia przez nich prawa własności do lokalu użytkowego. Prawo własności tego lokalu wraz z niezbędną infrastrukturą zostanie na nich przeniesione na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu oraz jego nabycia poprzez zawarcie umowy w formie aktu notarialnego. Wnioskodawca nadmienia, że omawiany wyżej lokal użytkowy jest w fazie budowy, a po nabyciu będzie uznany jako majątek prywatny Wnioskodawcy i małżonka, nie związany z ich żadną działalnością indywidualną i nie będzie w żadnej części wykorzystywany do prowadzenia tych działalności.

Przed dokonaniem czynności zakupu przedmiotowego lokalu użytkowego Wnioskodawca i małżonek zamierzają zawrzeć umowę spółki partnerskiej i dokonać jej rejestracji w krajowym rejestrze sądowym. Spółka partnerska będzie oddzielnym podmiotem gospodarczym tzn. będzie funkcjonować niezależnie od pozarolniczych indywidualnych działalności gospodarczych Wnioskodawcy i małżonka. Wykonywana w niej działalność polegać będzie na ochronie zdrowia (usługi stomatologiczne), których świadczenie jest zwolnione z podatku VAT, stąd spółka nie będzie podatnikiem podatku od towarowi usług. Do zarejestrowanej lecz jeszcze nie działającej spółki partnerskiej Wnioskodawca i małżonek zamierzają wnieść tzw. aportem na pokrycie ich udziałów, stanowiący ich własność osobistą przedmiotowy lokal użytkowy. Czynność tę Wnioskodawca i małżonek dokonają jednorazowo.

Wnioskodawca prowadzi wspólnie z mężem inwestycję budowlaną od dnia 3 listopada 2011 r. tj. od dnia zawarcia umowy przedwstępnej z wykonawcą, na wybudowanie i sprzedaż przedmiotowego lokalu. Inwestycja ta polega na tym, że na podstawie powołanej w zdaniu poprzednim umowy, wykonawca wybuduje budynek mieszkalno-usługowy, a następnie dokona ustanowienia odrębnej własności lokalu użytkowego, który jest przedmiotem sprawy a znajduje się w tym budynku. Wnioskodawca i jego małżonek na podstawie umowy sprzedaży nabędą przedmiotowy lokal po zakończeniu inwestycji i dopełnieniu wszelkich formalności z jej odbiorem. Zakończenie inwestycji i jej nabycie przewiduje się na dzień 31 grudnia 2013 r.

Wnioskodawca rozpoczął ww. inwestycję związaną z nabyciem przedmiotowego lokalu użytkowego w celu jego późniejszego wniesienia w formie aportu do Spółki Partnerskiej.

Przedmiotowy lokal użytkowy nie jest i nie będzie przez Wnioskodawcę wykorzystywany od momentu wejścia w posiadanie do chwili aportu.

Wnioskodawca nie zamierza wykorzystywać przedmiotowego lokalu użytkowego do żadnych celów prywatnych.

Lokal użytkowy o którym mowa we wniosku nie jest i nie będzie przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Wnioskodawca nie czerpie i nie będzie czerpał żadnych pożytków z tego tytułu.

Przedmiotowego aportu w dalszym ciągu nie dokonano, dlatego zdarzenie to należy traktować jako przyszłe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wniesienie do spółki partnerskiej aportu niepieniężnego w postaci lokalu użytkowego stanowiącego osobistą własność Wnioskodawcy będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie do spółki partnerskiej aportu niepieniężnego w postaci lokalu użytkowego stanowiącego osobistą własność Wnioskodawcy nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca nie będzie występował w przedmiotowej sprawie jako podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co więcej czynność ta zostanie dokonana jednorazowo i nie będzie miała charakteru ciągłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Według art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Natomiast aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

W świetle wskazanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, iż wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) w postaci nieruchomości do spółki prawa handlowego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem w formie wyrażonych pieniężnie udziałów), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 tej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r.) rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że dostawa (aport) nieruchomości, co do zasady, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, dostawa (aport) towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem określenie czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym należy przytoczyć przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 788 z późn. zm.). W świetle art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku (art. 35 ww. Kodeksu).

Zgodnie z brzmieniem art. 36 § 1 oraz § 2 cyt. ustawy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

W oparciu o art. 37 § 1 pkt 1 ww. ustawy, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Stosownie do zapisu zawartego w art. 43 § 1 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami, nic nie uprawnia do wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy.

Skoro każdy z małżonków jest uprawniony do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, to może on samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek dokonywać czynności prawnych będących wykonywaniem tego zarządu, jakkolwiek skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka.

Prawno-podatkowa skuteczność czynności podjętej przez jednego z małżonków nie jest uzależniona od zgody drugiego z nich na jej dokonanie, skoro taka czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od tego, czy została wykonana z zachowaniem warunków i form określonych przepisami prawa. Czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ustawy).

Jak już wyżej stwierdzono, ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca od 3 listopada 2011 r. tj. od dnia zawarcia umowy przedwstępnej z wykonawcą, prowadzi inwestycję budowlaną mającą na celu nabycie prawa własności do lokalu użytkowego. Przed zakupem przedmiotowego lokalu użytkowego Wnioskodawca wraz z małżonkiem zamierza zawrzeć umowę spółki partnerskiej. Spółka partnerska będzie oddzielnym podmiotem gospodarczym, a wykonywana w niej działalność polegać będzie na ochronie zdrowia (usługi stomatologiczne). Do zarejestrowanej lecz jeszcze nie działającej spółki partnerskiej Wnioskodawca zamierza wnieść tzw. aportem na pokrycie ich udziałów, przedmiotowy lokal użytkowy (obecnie znajdujący się w fazie budowy).

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika zatem, że lokal użytkowy (obecnie znajdujący się w fazie budowy), który ma zostać wniesiony przez Wnioskodawcę w formie aportu do zarejestrowanej lecz jeszcze nie działającej spółki partnerskiej, będzie wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej ww. spółki partnerskiej, w której Wnioskodawca będzie udziałowcem. Zatem wszelkie nakłady czynione z zamiarem realizacji tej inwestycji budowlanej należy uznać za czynione na potrzeby działalności gospodarczej.

Należy również zauważyć, że Wnioskodawca wskazał, iż nie zamierza wykorzystywać przedmiotowego lokalu użytkowego do żadnych celów prywatnych.

Wręcz przeciwnie, z opisu sprawy wynika, że podjęta od listopada 2011 r. inwestycja budowlana lokalu użytkowego ma na celu wniesienie tego lokalu w formie aportu do spółki partnerskiej, w której Wnioskodawca będzie udziałowcem, tj. do prowadzenia w tym lokalu działalności gospodarczej.

Nie można zatem uznać, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, że przedmiotowy lokal użytkowy na gruncie ustawy o VAT stanowi osobistą własność Wnioskodawcy.

W świetle powyższego zasadnym jest odwołanie się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE, w którym ugruntowało się stanowisko, że za podatnika uznaje się również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i dokonała w tym celu pewnych nakładów mimo, że sama sprzedaż jeszcze się nie rozpoczęła, czy nawet nigdy nie zostanie rozpoczęta. Bardzo istotnym elementem, przesadzającym o prowadzeniu działalności gospodarczej są czynności przygotowawcze, jakich dokonuje dany podmiot w związku z rozpoczęciem działalności. Sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami realizowanymi w tym celu nadaje status podatnika podatku od towarów i usług, już nawet w fazie dokonywania czynności przygotowawczych.

Ponadto należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest również sposób jego wykorzystania w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości czy jej części w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie w ocenie tut. organu nie ma miejsca, gdyż Wnioskodawca w żaden sposób nie będzie wykorzystywał posiadanego lokalu do celów osobistych.

Jak już wskazano wyżej aport lokalu użytkowego do spółki stanowi na gruncie ustawy o VAT odpłatną dostawę towarów. Tym samym należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokona nabycia lokalu w celu jego dalszej odsprzedaży, a zatem w celu handlowym.

Działanie takie stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym należy uznać, że aport lokalu użytkowego (obecnie znajdującego się w fazie budowy) do zarejestrowanej lecz jeszcze nie działającej spółki partnerskiej, Wnioskodawca dokona jako podatnik podatku od towarów i usług i nie będzie to sprzedaż jego majątku prywatnego. Planowany aport lokalu użytkowego do spółki partnerskiej przez Wnioskodawcę, należy uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast Wnioskodawca dla tej czynności będzie występował w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Czynność ta będzie zatem podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że wniesienie do spółki partnerskiej aportu niepieniężnego w postaci lokalu użytkowego stanowiącego osobistą własność Wnioskodawcy nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca nie będzie występował w przedmiotowej sprawie jako podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie, tut. Organ informuje, w myśl art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Mając na uwadze, że wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez jednego ze współwłaścicieli przedmiotowego lokalu użytkowego, tj. Wnioskodawcę, zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla drugiego z współwłaściciela przedmiotowego lokalu, tj. małżonka Wnioskodawcy. Jeśli drugi współwłaściciel (małżonek) jest zainteresowany uzyskaniem pisemnej interpretacji w zakresie podatku od towarów i usług w kwestii będącej przedmiotem zapytania winien złożyć odrębny wniosek i przedstawić odpowiedni dla siebie stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), zapytanie i własne stanowisko w sprawie oraz dokonać odrębnej opłaty.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja nie dotyczy stawki podatku bądź zwolnienia od podatku planowanej dostawy (aportu) gdyż nie było to przedmiotem zapytania Wnioskodawcy ani też nie przedstawił w tym zakresie własnego stanowiska.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego, bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.