IBPP1/443-390/08/EA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. S. przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2008 r. (data wpływu 4 marca 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 czerwca 2008 r. (data wpływu 11 czerwca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do uwzględniania kwot marż ujemnych przy ustalaniu podstawy opodatkowania w postaci marży z tytułu świadczenia usług turystyki - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 marca 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do uwzględniania kwot marż ujemnych przy ustalaniu podstawy opodatkowania w postaci marży z tytułu świadczenia usług turystyki.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 czerwca 2008 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 27 maja 2008 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca świadczy usługi turystyki, opodatkowane według zasad szczególnych określonych w rozdziale Nr 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) pt. "Szczególne procedury przy świadczeniu usług turystyki".

W przypadkach, gdy w ramach danej usługi turystyki występuje marża ujemna (tzn. różnica pomiędzy kwotami należnymi od turystów a ceną nabycia przez Wnioskodawcę towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turystów jest wartością ujemną) Wnioskodawca ustalając - w oparciu o art. 119 ustawy o VAT - podstawę opodatkowania w zakresie świadczonych w danym okresie rozliczeniowym usług turystycznych przyporządkowuje marży ujemnej 0, pomijając jej rzeczywistą wartość (ujemną).

Powyższy sposób obliczania podstawy opodatkowania obrazuje następujący przykład: okres rozliczeniowy:

usługa turystyczna "A" - marża +2.000 zł

usługa turystyczna "B" - marża - 1.500 zł; dla obliczenia podstawy opodatkowania przyjmuje się 0. Podstawa opodatkowania w podatku VAT: 2.000 ± 0 (-1500) = 2.000 zł.

Wnioskodawca świadcząc usługi turystyki, ustala podstawę opodatkowania na zasadzie marży, przez którą zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej jako "ustawa o VAT") rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

W ramach danej usługi turystyki (imprezy turystycznej) świadczonej przez Wnioskodawcę marża ujemna występuje wówczas, gdy różnica pomiędzy kwotami należnymi od turystów, a ceną nabycia przez Wnioskodawcę towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty jest liczbą ujemną.

Z kolei, powstawanie marży ujemnej determinuje:

W konsekwencji, ustalając częstokroć marżę na danej usłudze turystycznej Wnioskodawca odejmuje od kwoty należnej od turystów (wartości niższej), cenę nabycia przez nią towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty (wartość wyższa).

Otrzymany wynik odejmowania jest wówczas liczbą ujemną, jednakże Wnioskodawca dla miesięcznego rozliczenia podatku VAT, przyjmuje obecnie wartość marży dla takiej usługi w kwocie 0 zł, co przedstawiono na ww. przykładzie liczbowym.

Wypada nadmienić, iż z uwagi na specyfikę stosunków handlowych istniejących w sektorze turystycznym Wnioskodawca obowiązany jest, jak już wspomniano, do zakupu "z góry" określonej ilości usług (towarów) dla bezpośredniej korzyści turystów (np. 100 miejsc w samolocie), pomimo, że nieznana pozostaje wówczas jeszcze ilość uczestników przyszłej imprezy turystycznej (nabywców usługi turystyki). Wysoki poziom konkurencji na rynku usług turystycznych de facto wyklucza możliwość negocjowania z kontrahentami (liniami lotniczymi, hotelami itp.) innego systemu rozliczeń, w szczególności polegającego na wykupie ilości usług odpowiadającej liczbie turystów. Akceptacja istniejących obecnie warunków handlowych jest więc swoistym warunkiem sine qua non dla prowadzenia działalności turystycznej, gdyż w przeciwnym razie nie doszłoby w ogóle do zakupu danej usługi dla bezpośredniej korzyści turystów (np. przelotu), a tym samym do zorganizowania danej imprezy turystycznej.

W związku z opisanym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 119 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT Wnioskodawca z tytułu świadczenia usług turystyki powinien przy ustalaniu podstawy opodatkowania w postaci marży uwzględniać kwoty marż ujemnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, analiza regulacji art. 119 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że przy ustalaniu podstawy opodatkowania z tytułu świadczonych usług turystyki, Wnioskodawca powinien uwzględniać kwoty marż ujemnych. Jak stanowi art. 119 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Natomiast w myśl art. 119 ust. 2 ustawy o VAT przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Z kolei przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. Z powyższych przepisów nie wynika w żaden sposób obowiązek pomijania przy ustalaniu podstawy opodatkowania przy świadczeniu usług turystyki wartości ujemnych. Taka metodyka postępowania natomiast prowadzi do sytuacji, w której wykazywana marża, a tym samym podstawa opodatkowania jest zawyżona. Należy zwrócić uwagę na to, że art. 119 ust. 2 ustawy o VAT, definiując marżę, nie posługuje się pojęciem różnicy dodatniej. Oznacza to w konsekwencji dopuszczenie przez ustawodawcę przy obliczaniu podstawy opodatkowania również takich przypadków, w których wynik odejmowania (matematycznej różnicy) między ceną, jaką ma zapłacić turysta, a ceną nabycia dla bezpośredniej korzyści turysty jest liczbą ujemną. Co więcej, na taką możliwość wskazuje analiza załącznika nr 3 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 września 2005 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2005 r. Nr 185, poz. 1545), gdzie w objaśnieniach ogólnych pkt 3 stanowi, że wszystkie wielkości ujemne poprzedza się znakiem minus (-). Oznacza to, że w przypadku, gdyby w danym okresie rozliczeniowym suma cen nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty przekroczyła sumę kwot należności, które ma zapłacić nabywca usługi, podstawa opodatkowania (marża) byłaby wartością ujemną, stąd też nie wystąpiłby podatek należny, nawet wówczas gdyby w tymże okresie rozliczeniowym niektóre usługi turystyczne uwzględnione przy obliczeniu zobowiązania podatkowego za dany okres rozliczeniowy zostały zrealizowane z marżą dodatnią.

W przypadku Wnioskodawcy realizuje on część transakcji z marżą dodatnią a pozostałą część z marżą ujemną. Stąd też prawidłowe ustalenie zobowiązania podatkowego za dany okres rozliczeniowy powinno stanowić matematyczny wynik sumy marż dodatnich oraz marż ujemnych, zrealizowanych w ramach poszczególnych usług turystycznych w tymże okresie rozliczeniowym. Jako dodatkowy argument należy zauważyć, że ustawa o VAT, konstruując w art. 119 ust. 2 ustawy o VAT odjemnik, posługuje się sformułowaniem "ceny nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty". Wykładnia gramatyczna art. 119 ust. 2 ustawy o VAT nie pozwala na przyjęcie, że w sytuacji, w której z danej usługi skorzystała mniejsza niż planowana przez podatnika liczba turystów, przy ustalaniu odjemnika nie należałoby brać pod uwagę całej ceny nabycia zapłaconej przez podatnika za towary i usługi dla bezpośredniej korzyści turysty. Przy interpretacji powyższych przepisów w omawianym przypadku trzeba również mieć na uwadze fundamentalne zasady podatku od wartości dodanej, jak zasada równości i zakaz dyskryminacji w ponoszeniu ciężarów publicznoprawnych oraz zasada neutralności podatku VAT. Zauważyć należy, że z samej istoty podatku od wartości dodanej, jakim jest polski podatek od towarów i usług, wynika, że opodatkowana jest "wartość dodana", a więc w istocie nadwyżka wartości, jaką wypracowuje dla siebie podatnik w danym okresie rozliczeniowym, czyli w uproszczeniu mówiąc - w kategoriach ekonomicznych - "zysk" podatnika". Oznacza to, że opodatkowanie ujemnej wartości, co miałoby miejsce przy nieuwzględnieniu ujemnych marż przy ustalaniu zobowiązania podatkowego (podstawy opodatkowania) w danym okresie rozliczeniowym, jawnie godziłoby w istotę podatku od towarów i usług.

Na powyższą kwestię zwrócił uwagę również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 czerwca 2007 r. (sygn. VIII SA/Wa 324/07), w którym wskazano, że na wysokość podstawy opodatkowania za dany okres rozliczeniowy, obliczonej w sposób przewidziany w art. 119 ust. 1-2 ustawy o VAT wpływają dodatnie i ujemne kwoty marży uzyskanej przez podatnika ze sprzedaży poszczególnych usług turystyki. Zdaniem Sądu, w ten sposób realizowana jest zasada neutralności podatku VAT w sytuacji, gdy podatnik jest pozbawiony możliwości odliczenia podatku naliczonego w związku ze świadczeniem opodatkowanych w sposób szczególny usług turystyki. W omawianym orzeczeniu czytamy: "Za niedopuszczalną (rozszerzającą) uznać należy taką wykładnię przepisów ustawy o VAT z 2004 r., w tym wykładnię określonego w art. 119 ust. 1 -2 pojęcia "marża", która prowadziłaby do naruszenia zasady neutralności VAT poprzez obciążenie podatnika ciężarem ekonomicznym podatku, jeżeli nie wynika to wprost ze zgodnych z prawem wspólnotowym (unijnym) przepisów tej ustawy. Każdy bowiem przedsiębiorca (podatnik) niezależnie od celu i rezultatu prowadzonej działalności gospodarczej, posiada co do zasady prawo do przerzucenia ciężaru ekonomicznego VAT na nabywcę jego towarów i usług, jeżeli wykonuje uczciwie (bez nadużyć) czynności opodatkowane tym podatkiem. Pozbawienie podatnika możliwości uwzględniania ujemnej kwoty marży przy obliczaniu podstawy opodatkowania zgodnie z dyspozycjami art. 119 ust. 1 - 2 ustawy o VAT, stanowi de facto obciążenie w całości lub części podatkiem zawartym w cenie nabywanych przez niego towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty, który to podatek co do zasady powinien płacić ostateczny konsument usługi turystyki. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że z orzecznictwa ETS wynika, iż w określonych sytuacjach podatnikowi może przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego nawet wówczas, gdy żadna czynność opodatkowana nie miała miejsca (por. wyroki w sprawach: C-37/95 oraz C-10/94). W realiach rozpoznawanej sprawy oznacza to, że podatnikowi, któremu organy podatkowe nic postawiły skutecznie zarzutu działania w złej wierze (zarzut przestępstwa lub nadużycia), przysługuje prawo podejmowania takich działań, których efektem będzie uwolnienie się od ciężaru VAT. Podatek ten obciążać powinien ostatecznego konsumenta usługi, a nie przedsiębiorcę, który pozbawiony został możliwości odliczania podatku naliczonego."

Podkreślić też trzeba, że brak możliwości uwzględniania przez podatnika świadczącego usługi turystyki marży ujemnej prowadziłby do dyskryminacji w odniesieniu do podatników opodatkowanych na zasadach ogólnych. Interpretując omawiane przepisy trzeba skonstatować, że podatnicy opodatkowani na zasadach ogólnych podatkiem VAT mają prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych, co oznacza, że w przypadku nadwyżki podatku naliczonego (płaconego przy nabyciu towarów i usług) nad podatkiem należnym (generowanym przy sprzedaży), czyli mówiąc w uproszczeniu ekonomicznej "straty" w danym okresie rozliczeniowym, nie powstaje u podatnika zobowiązanie podatkowe. Taki sam skutek powinien występować u podatników opodatkowanych (tym samym podatkiem VAT) wg zasad uproszczonych, tj. przy zastosowaniu marży.

Konkludując, zdaniem Wnioskodawcy prawidłowym jest twierdzenie, że podatnik świadczący usługę turystyki, opodatkowany na zasadzie marży, jest uprawniony do uwzględnienia marży ujemnej (wyrażonej w wartościach ujemnych) zaistniałej w związku ze świadczeniem usług turystyki. Powyższe stanowisko obrazuje następujący przykład:

Okres rozliczeniowy - maj

usługa turystyczna "A" - marża: + 2.000 zł (w ramach tej usługi wystąpiła dodatnia różnica między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty);

usługa turystyczna "B" - marża: - 1.500 zł (w ramach tej usługi wystąpiła ujemna różnica między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty)

Podstawa opodatkowania w podatku VAT: 2.000-1.500 zł = 500 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5.

Jak stanowi art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ww. ustawy).

Jak stanowi ust. 3 cyt. artykułu, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

Podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty (art. 119 ust. 4 ustawy o VAT).

Z powyższych przepisów wynika, że ustawodawca w odrębny sposób uregulował opodatkowanie specyficznej kategorii usług jakimi są usługi turystyki.

Podstawa opodatkowania dla tego typu usług, ustalona w oparciu o przepisy art. 119 jest wyjątkiem od zasady ogólnej wyrażonej w art. 29 ustawy o VAT.

Należy zauważyć, że z przepisu art. 119 ust. 2 wyraźnie wynika jak należy obliczyć marżę będącą podstawa opodatkowania. Mianowicie przez marżę należy rozumieć różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty (pomniejszoną o kwotę podatku).

Koniecznym jest zatem ustalenie za jaką wartość podatnik nabył towary i usługi dla bezpośredniej korzyści danego turysty a za jaką cenę sprzedaje temu turyście ostateczną usługę turystyczną.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że z uwagi na specyfikę stosunków handlowych istniejących w sektorze turystycznym Wnioskodawca obowiązany jest, do zakupu "z góry" określonej ilości usług (towarów) dla bezpośredniej korzyści turystów (np. 100 miejsc w samolocie), pomimo, że nieznana pozostaje wówczas jeszcze ilość uczestników przyszłej imprezy turystycznej (nabywców usługi turystyki). Wysoki poziom konkurencji na rynku usług turystycznych wyklucza możliwość negocjowania z kontrahentami (liniami lotniczymi, hotelami itp.) innego systemu rozliczeń, w szczególności polegającego na wykupie ilości usług odpowiadającej liczbie turystów. A zatem akceptacja istniejących obecnie warunków handlowych jest swoistym warunkiem sine qua non dla prowadzenia działalności turystycznej, gdyż w przeciwnym razie nie doszłoby w ogóle do zakupu danej usługi dla bezpośredniej korzyści turystów (np. przelotu), a tym samym do zorganizowania danej imprezy turystycznej.

W związku z powyższym dochodzi u Wnioskodawcy do sytuacji, w której różnica pomiędzy kwotami należnymi od turystów a ceną nabycia przez Wnioskodawcę towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turystów jest wartością ujemną (tzw. marża ujemna). Obecnie Wnioskodawca ustalając podstawę opodatkowania w danym okresie rozliczeniowym usług turystycznych przyporządkowuje marży ujemnej "0", pomijając jej rzeczywistą (ujemną) wartość. Jednakże zdaniem Wnioskodawcy jest on upoważniony do uwzględniania marży ujemnej przy ustalaniu podstawy opodatkowania, tym samym opodatkowaniu powinna podlegać jedynie różnica pomiędzy wartością marży dodatniej a wartością marży ujemnej.

W świetle powołanych wyżej przepisów tut. organ uważa, że postępowanie takie nie jest możliwe, gdyż przepisy art. 119 ustawy o VAT musiałyby przewidywać kumulowanie dodatniej i ujemnej marży.

Dla przykładu i porównania należy wskazać na zapis art. 120 ust. 5-9 ustawy o VAT. Przepisy art. 120 ustawy o VAT dotyczą wprawdzie szczególnych procedur w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, jednakże po spełnieniu warunków przewidzianych w tym artykule, również podstawą opodatkowania może być marża, której sposób ustalenia jest zbliżony do metody wskazanej w art. 119 ust. 2. Mianowicie zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Zgodnie z ust. 5 art. 120 ww. ustawy, jeżeli rodzaj poszczególnych przedmiotów kolekcjonerskich lub specyfika ich dostaw czyni skomplikowanym lub niemożliwym określenie marży zgodnie z ust. 4, podatnik może, za zgodą naczelnika urzędu skarbowego, obliczać marżę jako różnicę pomiędzy łączną wartością dostaw a łączną wartością nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich w okresie rozliczeniowym.

Jak stanowi ust. 6 cyt. art. przez łączną wartość dostaw rozumie się sumę kwot, które mają zapłacić poszczególni nabywcy przedmiotów kolekcjonerskich, a przez łączną wartość nabyć rozumie się sumę poszczególnych kwot nabycia.

Jeżeli w przypadkach, o których mowa w ust. 5, łączna wartość nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich jest w okresie rozliczeniowym wyższa od łącznej wartości dostaw takich przedmiotów, różnica ta podwyższa łączną wartość nabyć przedmiotów kolekcjonerskich w następnym okresie rozliczeniowym (art. 120 ust. 7 cyt. ustawy).

W myśl art. 120 ust. 8 ustawy o VAT, jeżeli podatnik oblicza marżę zgodnie z ust. 5, obowiązany jest on do stosowania takiego sposobu obliczania marży od określonych przedmiotów kolekcjonerskich do końca okresu, o którym mowa w ust. 13.

Stosownie do art. 120 ust. 9 cyt. ustawy, jeżeli różnica, o której mowa w ust. 7, utrzymuje się przez okres 12 miesięcy, to podatnik traci prawo do obliczania marży zgodnie z ust. 5. Podatnik może ubiegać się ponownie o skorzystanie z obliczania marży zgodnie z ust. 5 po upływie roku od utraty tego prawa, licząc do końca miesiąca, w którym utracił prawo do rozliczania tą metodą.

Z powyższych regulacji jednoznacznie wynika, że rozliczanie sprzedaży opodatkowanej w systemie marży polegające na opodatkowaniu różnicy pomiędzy łączną wartością dostaw a łączną wartością nabyć w danym miesiącu jest dopuszczalne, jednak dotyczy to wyłącznie dostawy przedmiotów kolekcjonerskich i to przy zachowaniu ustawowo określonych warunków (art. 120 ust. 5-9 ustawy o VAT).

Zakładając racjonalność ustawodawcy, należy przyjąć, iż w przypadku dopuszczenia możliwości kumulowania marż ujemnych i dodatnich w sytuacji świadczenia usług turystyki, rozwiązanie takie zostałoby uregulowane wprost przepisami ustawy o VAT, jak to uczyniono w stosunku do dostaw przedmiotów kolekcjonerskich.

Ponadto możliwość kumulowania marż ujemnych i dodatnich przewidziana w przepisach art. 120 ust. 5-9 ustawy o VAT jest rozwiązaniem szczególnym, wobec którego nie można stosować wykładni rozszerzającej.

Reasumując stwierdzić należy, iż z cyt. wyżej przepisów nie wynika, aby warunkiem zastosowania szczególnej procedury opodatkowania było to, aby marża była dodatnia. Definicja marży również wskazuje, że może być ona ujemna (przepis nie stanowi o nadwyżce pomiędzy ceną sprzedaży a kosztami świadczenia). Oczywiście w większości przypadków marża jest dodatnia (stosowanie marży jest przecież ideą prowadzenia działalności gospodarczej prowadzonej w celu osiągnięcia zysku). Zdarzają się jednak takie szczególne przypadki, że podatnik świadczący usługę turystyki, z uwagi na pewne okoliczności spowodowane specyfiką działalności nie notuje marży (dodatniej). W takim przypadku należy uznać, że marży nie ma - wynosi ona "0" (marżę ujemną należy bowiem potraktować jako marżę zerową).

Reasumując, w przypadku świadczenia usług turystyki, Wnioskodawca nie ma możliwości sumowania marż ujemnych i dodatnich przy rozliczaniu podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto należy stwierdzić, iż powołany przez Wnioskodawcę wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007 r. (sygn. VIII SA/Wa 324/07) jest rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie, osądzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.