IBPP1/443-362/14/MS

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 22 lipca 2014 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP1/443-362/14/MS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 18 grudnia 2013 r. sygn. akt III SA/Gl 1100/13 (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu 22 kwietnia 2014 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 2 października 2012 r. (data wpływu 9 października 2012 r.), uzupełnionym pismem z 2 stycznia 2013 r. (data wpływu 7 stycznia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu powstałych w wyniku stosowanej przez Wnioskodawcę procedury przerobu akumulatorów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2012 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek z 2 października 2012 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu powstałych w wyniku stosowanej przez Wnioskodawcę procedury przerobu akumulatorów.

Wniosek został uzupełniony pismem z 2 stycznia 2013 r. (data wpływu 7 stycznia 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-1064/12/MS z 21 grudnia 2012 r.

W dniu 25 stycznia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-1064/12/MS.

W przedmiotowej interpretacji mając na uwadze przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stan faktyczny stwierdzono, że w ocenie tut. organu powstałe u Wnioskodawcy w procesie przerobu zużytych akumulatorów kwasowo - ołowiowych materiały, tj. pasta ołowiowa i frakcja metaliczna ołowiu zaklasyfikowane przez Wnioskodawcę do PKWiU 38.32.29.0 "Surowce wtórne z pozostałych metali" zwierające jak wskazał Wnioskodawca metal nieżelazny jakim jest ołów, wykorzystywane przez nabywców jako surowce wtórne do produkcji ołowiu, należy uznać za złom surowców wtórnych z pozostałych metali objęty ww. symbolem PKWiU, o którym mowa w poz. 8, wydanego w związku z postanowieniami art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2011 r., załącznika nr 11 do ustawy.

Tym samym do sprzedaży przez Wnioskodawcę pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu w sytuacji gdy dokonującym ich dostawy jest Wnioskodawca będący podatnikiem, o którym mowa w art. 15 tej ustawy niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, oraz przedmiotem dostawy są towary nieobjęte zwolnieniem, o którym mowa art. 43 ust. 1 pkt 2 oraz nabywcy (kontrahenci Wnioskodawcy) są podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, należy zastosować metodę opodatkowania dostawy przez nabywcę stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 25 stycznia 2013 r. znak: IBPP1/443-1064/12/MS złożył skargę z 11 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. organu 16 kwietnia 2013 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 18 grudnia 2013 r. sygn. akt III SA/Gl 1100/13 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 25 stycznia 2013 r. znak: IBPP1/443-1064/12/MS.

Odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 grudnia 2013 r. sygn. akt III SA/Gl 1100/13 wpłynął do tut. organu w dniu 22 kwietnia 2014 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca posiada specjalistyczną instalację, służącą do przerobu zużytych akumulatorów kwasowo - ołowiowych, użytkowaną na podstawie tzw. zintegrowanego pozwolenia wydanego w oparciu o przepisy prawa o ochronie środowiska.

W ramach stosowanej przez Wnioskodawcę procedury przerobu akumulatorów, opisanej szczegółowo w decyzji udzielającej pozwolenia na prowadzenie instalacji, wydanej na podstawie przepisów o ochronie środowiska, występują następujące etapy:

Wstępne rozdrabnianie akumulatorów, w ramach którego zużyte i nienadające się do użytku akumulatory kwasowo - ołowiowe transportowane są taśmowo z miejsca magazynowania do komory rozdrabniacza nożowego. Powstały w wyniku rozdrabniania elektrolit spływa do specjalnych pojemników na elektrolit i tzw. pastę ołowiową. W pojemnikach następuje odfiltrowanie elektrolitu, który jest następnie przepompowany do specjalnych paleto-pojemników. Pozostała w pojemniku po odfiltrowaniu elektrolitu pasta ołowiowa wybierana jest przenośnikiem ślimakowym do odrębnego paletopojemnika, przeznaczonego do przechowywania pasty.

Kontrola elektromagnetyczna, wykonywana za pomocą elektromagnesu zainstalowanego nad transportem zespolonym, transportującego rozdrobnione wstępnie fragmenty akumulatorów. W ramach kontroli odzyskiwane są metale żelazne, wchodzące w skład akumulatora. Ponadto transporter jest czyszczony za pomocą specjalnego zgrzebła z resztek pasty ołowiowej.

Rozdrabnianie granulacyjne, wykonywane w zbiorniku rozdrabniacza granulacyjnego (tzw. granulatorze), gdzie wstępnie rozdrobnione fragmenty akumulatora, oczyszczone z metali żelaznych, elektrolitu i pasty ołowiowej, poddawane są dalszemu rozdrabnianiu. Rozdrobniona masa trafia następnie poprzez sito z dużymi otworami do wyładunkowego zbiornika granulatora.

Wstępne przemywanie granulatu, dokonywane bezpośrednio na przenośnikiem wibracyjnym, w ramach którego pod wpływem wody i wibracji od rozdrobnionych części stałych oddzielona zostaje zawiesina pasty ołowiowej, kierowana do zbiornika zawiesiny. Następnie za pomocą pompy wodna zawiesina kierowana jest do wirówki, gdzie następuje jej odwodnienie - frakcja stała osiada na ściankach robota wirówki, skąd transportowana jest przenośnikiem śrubowym do zawężonej części, gdzie następuje proces ostatecznego odwirowania wilgoci z osadu. Roztwór wodny po odwirowaniu dostaje się do zbiornika cieczy odwirowanej i poprzez zespół filtrów siatkowych pompowany jest ponownie do dysz płuczących nad przenośnik wibracyjny (krążąc tym samym w obiegu zamkniętym).

Końcowe płukanie granulatu, w ramach którego rozdrobnione, twarde frakcje, wchodzące w skład akumulatora (ebonit, polipropylen, PCV, ołów metaliczny) transportowane są przenośnikiem wibracyjnym do kabiny spryskiwacza, gdzie poddawane są końcowemu płukaniu. W wyniku płukania następuje rozdział frakcji tworzyw od frakcji ołowiu metalicznego. Mieszanina tworzyw spłukiwana jest do wodnego separatora tworzyw, gdzie następuje jej wymieszanie, rozwarstwianie, przefiltrowanie i selektywne zgromadzenie poszczególnych frakcji tworzyw. Z kolei ołów metaliczny transportowany jest przenośnikiem wibracyjnym do końcowych pojemników do przechowywania metali nieżelaznych.

W efekcie stosowania przedstawionej powyżej technologii przerobu akumulatorów, Wnioskodawca uzyskuje dwa rodzaje wyrobów ołowiowych:

1. Pastę ołowiową (dalej: pasta), uznaną na podstawie badań przeprowadzonych przez akredytowane laboratorium za produkt, stanowiący po odsiarczeniu surowiec do produkcji ołowiu i stopów ołowiu, oraz

2. Frakcję metaliczną ołowiu (dalej: frakcja), stanowiącą rozdrobniony element składowy akumulatora kwasowo-ołowiowego. Na frakcję składają się (i) kratka ołowiowa, (ii) klemy oraz (iii) zanieczyszczenia. Frakcja ma postać wiórów o wyglądzie i wielkości ziaren zbóż z fragmentami klemów. Frakcja z uwagi na wysoką zawartość części metalicznych ołowiu (stanowiącą od 95 do 99% składu frakcji), stanowi półwyrób do produkcji ołowiu i stopów ołowiu, wykorzystywanych w procesie produkcji akumulatorów kwasowo - ołowiowych.

Zarówno pasta, jak i frakcja stanowią "surowce wtórne z pozostałych metali", objęte symbolem 38.32.29.0 (PKWiU 2008).

Powyższe towary (pastę i frakcję) Wnioskodawca zbywa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jako surowiec podmiotom zajmującym się produkcją ołowiu i stopów ołowiu, mającym status czynnych podatników VAT. Spółka również jest czynnym podatnikiem VAT, a przedmiotowe dostawy nie korzystają ze zwolnienia od podatku, przewidzianego dla dostaw towarów używanych.

W uzupełnieniu z 2 stycznia 2013 r. Wnioskodawca wskazał, że nabywcami pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu, produkowanych przez Wnioskodawcę, są podmioty prowadzące działalność gospodarczą w zakresie produkcji ołowiu, uzyskiwanego w procesie wytopu i rafinacji ołowiu. W procesie wytopu, w ramach którego wykorzystywane jest pasta i frakcja, powstaje tzw. ołów surowy. Następnie, w dalszym procesie uszlachetniania, z ołowiu surowego powstaje tzw. ołów rafinowany.

Pasta ołowiowa i frakcja metaliczna ołowiu, produkowane przez Wnioskodawcę, służą podmiotom wymienionym w punkcie 1 powyżej jako wsad do pieca wykorzystywany w procesie wytopu ołowiu. W przypadku pasty ołowiowej, przed jej wykorzystaniem jako wsad do pieca, konieczne jest przeprowadzenie dodatkowego procesu odsiarczania.

Zarówno pasta ołowiowa jak i frakcja metaliczna ołowiu, produkowane przez Wnioskodawcę, stanowią, zgodnie z zaklasyfikowaniem w ramach PKWiU, przedstawionym we wniosku, surowce wtórne, wykorzystywane w procesie wytopu i rafinacji ołowiu. Powyższe materiały nie stanowią jednak w opinii Wnioskodawcy odpadów lub złomu w rozumieniu ustawy o VAT, co stwierdzono i szczegółowo uzasadniono we wniosku (w części dotyczącej przedstawienia stanowiska Wnioskodawcy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów ustawy o VAT, w szczególności wymienionych w niniejszym wniosku, dokonywane przez Wnioskodawcę dostawy pasty i frakcji podlegają rozliczeniu w zakresie podatku należnego przez Wnioskodawcę jako sprzedawcę, i czy w konsekwencji Wnioskodawca powinien wystawiać dla udokumentowania przedmiotowych dostaw faktury VAT zawierające kwotę podatku należnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawy pasty i frakcji podlegają rozliczeniu w zakresie podatku należnego na zasadach ogólnych, przewidzianych w ustawie o VAT, tj. sprzedaż jest opodatkowana VAT należnym przez Wnioskodawcę jako dostawcę, a w konsekwencji podlega udokumentowaniu fakturami VAT określającymi m.in. kwotę podatku należnego.

Powyższe stanowisko jest uzasadnione następującymi przesłankami:

1. Stosowanie do postanowień art. 17 ust. 1 pkt 7 w związku z ust. 2 i 7 ustawy o VAT, nabywca (podatnik VAT) towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT, jeżeli dokonującym ich dostawy jest czynny podatnik VAT, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem od podatku przewidzianym dla towarów używanych, rozlicza podatek należny z tytułu przedmiotowych dostaw. Zgodnie z postanowieniami art. 106 ust. 1a ustawy o VAT, w przypadku powyższych dostaw dostawca w treści faktur nie określa kwoty podatku.

W pozycji 8 załącznika nr 11 do ustawy o VAT wymieniono "Surowce wtórne z pozostałych metali - wyłącznie odpady i złom" (ex 38.32.29.0). Zastosowanie przy symbolu PKWiU oznaczenia ex, stosowanie do postanowień art. 2 pkt 30 ustawy o VAT, oznacza zakres wyrobów węższy niż określony w danym grupowaniu klasyfikacji. Umieszczenie tego dopisku w przypadku analizowanej pozycji załącznika nr 11 do ustawy o VAT ma więc na celu zawężenie zakresu przedmiotowego stosowania przytoczonych przepisów tylko do towarów należących do wymienionego grupowania statystycznego w rubryce "nazwa towaru lub usługi" załącznika, mających charakter odpadów i złomu.

Pasta i frakcja kwalifikują się do wskazanego w powyższej pozycji załącznika symbolu PKWiU, a podmioty będące stronami transakcji dostaw pasty i frakcji spełniają wymogi podmiotowe warunkujące stosowanie szczególnych zasad rozliczenia dostaw towarów (tekst jedn.: przez nabywcę), przewidzianych w przywołanych przepisach ustawy o VAT.

W konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii zasadności stosowania do analizowania dostaw szczególnych zasad rozliczania sprowadza się do ustalenia, czy przedmiot dostawy (pasta/frakcja) posiada charakter odpadu bądź złomu.

2. Ustawa o VAT, jak również inne regulacje z zakresu prawa podatkowego, nie zawierają definicji pojęć użytych w pozycji 8 załącznika nr 11 do ustawy o VAT, tj. odpad i złom. Przedmiotowe pojęcia definiowane są natomiast w regulacjach prawnych z zakresu ochrony środowiska, takich jak:

Ustawa z dnia 27 kwietnia 2011 r. o odpadach, definiująca w art. 3 ust. 1 odpady jako każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do ich pozbycia jest obowiązany;

Dyrektywa parlamentu Europejskiego nr 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów (dalej: Dyrektywa), zawierająca w art. 3 pkt 1 definicję odpadów tożsamą z przytoczoną powyżej definicją z polskiej ustawy o odpadach stanowiącą implementację przepisów unijnych), uzupełniająca jednak pojęcie odpadu poprzez wprowadzenie postanowień dotyczących produktu ubocznego w celu bardziej szczegółowego rozróżnienia odpadu od produktu oraz określająca warunki utraty przez daną substancję lub przedmiot statusu odpadu.

Stosowanie do postanowień art. 5 Dyrektywy substancja lub przedmiot, powstające w wyniku procesu produkcyjnego, którego podstawowym celem nie jest ich produkowanie, mogą być uznane za produkt uboczny, a nie za odpady, jeżeli spełnione są określone warunki, w szczególności: (i) dana substancja lub przedmiot mogą być wykorzystywane bezpośrednio bez jakiegokolwiek dalszego przetwarzania innego niż normalna praktyka przemysłowa oraz (ii) dana substancja lub przedmiot są produkowane jako integralna część procesu produkcyjnego.

Stosownie z kolei do postanowień art. 6 Dyrektywy określone rodzaje odpadów przestają być odpadami, gdy zostały poddane procesowi odzysku, w tym recyklingu i spełniają określone kryteria, a w szczególności: (i) dana substancja lub przedmiot jest powszechnie stosowana do konkretnych celów, (ii) istnieje rynek takich substancji lub przedmiotów bądź popyt na nie.

Analiza powyższych regulacji, w szczególności zawartych w Dyrektywie, prowadzi do wniosku, że towary powstające standardowo w ramach określonych procesów przemysłowych, w tym procesów recyklingu odpadów, mają w rozumieniu przepisów podatkowych status produktów, względnie produktów ubocznych, i jako takie nie mają statusu odpadów, niezależnie od pierwotnego statusu surowca użytego do ich wytworzenia.

3. Biorąc pod uwagę powyższe regulacje z zakresu ochrony środowiska, potoczne rozumienie pojęć odpady i złom (stanowiący rodzaj odpadu, który zawiera metal) oraz uwzględniając technologię przerobu stosowaną przez Wnioskodawcę, należy stwierdzić, że:

* zużyte akumulatory, poddawane przerobowi przez Wnioskodawcę stanowią odpad, w tym częściowo o charakterze złomu (w zakresie, w jakim w skład akumulatora wchodzą różnego rodzaju metale);

* w wyniku przerobu (recyklingu) akumulatorów niektóre składniki akumulatorów tracą status odpadu/złomu i stają się swoistego rodzaju produktem/półproduktem w postaci pasty ołowiowej oraz frakcji metalicznej ołowiu (niezależnie od terminologii stosowanej w ramach opisu procedury przerobu akumulatorów, zawartego w pozwoleniu zintegrowanym i wynikających z tej terminologii formalności w zakresie gospodarowania odpadami).

Zasadność przyznania paście ołowiowej/frakcji metalicznej statusu produktu/półproduktu potwierdzają:

* posiadanie przez Wnioskodawcę w odniesieniu do pasty ołowiowej wyniki badań, przeprowadzonych przez akredytowane laboratorium;

* fakt dokonania przez Wnioskodawcę rejestracji pasty ołowiowej w systemie REACH jako tzw. półproduktu wyodrębnionego;

* fakt powszechnego występowania pasty ołowiowej/frakcji metalicznej w obrocie gospodarczym jako surowca do produkcji ołowiu i stopów ołowiu;

* faktyczne przeznaczenie pasty zbywanej przez Wnioskodawcę bezpośrednio na rzecz podmiotów produkujących ołów i stopy ołowiu.

4. Ponieważ sprzedawane przez Wnioskodawcę pasta i frakcja nie stanowią odpadu ani złomu, lecz produkty lub półprodukty służące do produkcji ołowiu i stopów ołowiu, nie mieszczą się one w zakresie przedmiotów pozycji 8 załącznika nr 11 do ustawy o VAT, a w konsekwencji nie mieszczą się również w zakresie hipotezy przepisu art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT. W efekcie dostawy pasty i frakcji podlegają opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych, podatek należny rozlicza Wnioskodawca jako dostawca, dokumentując równocześnie dostawy fakturami VAT zawierającymi informacje o kwocie podatku.

Dodatkowym argumentem za brakiem zasadności kwalifikowania pasty i frakcji jako odpadów/złomu w rozumieniu ustawy o VAT, jest sygnalizowana już w punkcie 3 powyżej kwestia statusu odbiorców pasty i frakcji produkowanych przez Wnioskodawcę. Bezpośrednimi odbiorcami są podmioty produkujące ołów i stopy ołowiu. Z kolei dostawca (tekst jedn.: Wnioskodawca) zajmuje się uzyskiwaniem pasty i frakcji z pozyskiwanych odpadów. Zarówno dostawca jak i odbiorcy z racji rodzaju i skali prowadzonej działalności są dużymi podmiotami, podlegającymi regulacjom z zakresu rachunkowości itp., wymuszającym duży stopień sformalizowania i udokumentowania przeprowadzanych transakcji. Regulacje ustawy o VAT, dotyczące obrotu odpadami i złomem, zgodnie z deklaracjami pomysłodawców ich wprowadzenia (publikowanymi w ramach uzasadnień projektów zmian ustawy o VAT), mają na celu wyeliminowanie nieprawidłowości w obrocie tego typu towarami, w szczególności procedury wyłudzeń zwrotów VAT, deklarowanych na podstawie fikcyjnych transakcji. Tego typu transakcje są jednak możliwe zasadniczo wyłącznie z udziałem podmiotów nieobjętych sformalizowanymi obowiązkami dokumentowania obrotu, gospodarki magazynowej itp. W konsekwencji bezzasadne jest stosowanie szczególnych zasad rozliczeń w odniesieniu do transakcji możliwych do szczegółowego zweryfikowania z uwagi na status ich stron.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygniecie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do art. 5a ww. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, ustawa definiuje podatnika jako każdy podmiot, niezależnie od jego formy organizacyjno-prawnej, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, bez względu na cel oraz rezultat takiej działalności. Powyższa definicja ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnika tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2011 r., nadanym ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 134, poz. 780), podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

W załączniku 11 do ustawy, stanowiącym wykaz towarów, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, ustawodawca wskazał:

1.

ex 24.10.14.0 - Granulki i proszek z surówki, surówki zwierciadlistej lub stali - wyłącznie wlewki lub gęsi zwykle ze stali wysokostopowej, otrzymywane przez przetopienie i odlanie drobniutkich odpadów lub złomu,

2.

ex 24.45.30.0 - Pozostałe metale nieżelazne i wyroby z nich; cermetale; popiół i pozostałości zawierające metale i związki metali - wyłącznie odpady i złom metali nieszlachetnych,

3.

38.11.51.0 - Odpady szklane,

4.

38.11.54.0 - Pozostałe odpady gumowe,

5.

38.11.55.0 - Odpady z tworzyw sztucznych,

6.

38.11.58.0 - Odpady inne niż niebezpieczne zawierające metal,

7.

38.12.27 - Odpady i braki ogniw i akumulatorów elektrycznych; zużyte ogniwa i baterie galwaniczne oraz akumulatory elektryczne,

8.

ex 38.32.29.0 - Surowce wtórne z pozostałych metali - wyłącznie odpady i złom.

Zgodnie z art. 17 ust. 7 ustawy o VAT przepisy ust. 1 pkt 7 i 8 stosuje się, jeżeli nabywcą lub usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że ww. art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2011 r., wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia VAT na podatnika, na rzecz którego jest dokonywana dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT.

Mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli łącznie spełnione są cztery warunki:

1.

nabywcą towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT,

2.

dostawcą towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT,

3.

dostawca towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT,

4.

dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Z powyższego wywieść należy, że w sytuacji, gdy dostawca jest podatnikiem VAT czynnym, który nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT, a dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. jako dostawa towarów używanych (ruchomości), dostawa taka winna być rozliczona przez kupującego (nabywcę towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT), występującego w charakterze podatnika (czynnego lub zwolnionego). A zatem w tej sytuacji nabywca towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT, będąc podatnikiem w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy, będzie zobowiązany do rozliczenia podatku z tytułu nabycia tych towarów.

W przeciwnym natomiast przypadku, tj. gdy któryś z ww. warunków nie jest spełniony to obowiązek rozliczenia podatku w związku z tą dostawą spoczywa na dostawcy towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT.

Tym samym na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 17 ust. 7 ustawy o VAT, podatnikami obowiązanymi do rozliczenia podatku są osoby nabywające towary mieszczące się w zakresie wskazanym w załączniku nr 11 do ustawy o VAT, jeżeli spełnione zostaną ww. określone warunki dotyczące statusu podatkowego zarówno nabywcy, jak i dostawcy.

Jak stanowi art. 106 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jednakże w przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, w fakturze nie wykazuje się danych dotyczących stawki i kwoty podatku (art. 106 ust. 1a dodany do ustawy o VAT od dnia 1 kwietnia 2011 r.).

Zasady wystawiania faktur uregulowane zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Z § 5 ust. 15 ww. rozporządzenia wynika, że faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub wykonanie usługi, dla których podatnikiem zgodnie z przepisami ustawy jest nabywca towaru lub usługi, zamiast danych dotyczących stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem zawierają:

1.

adnotację, że podatek rozlicza nabywca, lub

2.

wskazanie właściwego przepisu ustawy lub dyrektywy, wskazującego, że podatek rozlicza nabywca, lub

3.

oznaczenie "odwrotne obciążenie".

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca posiada specjalistyczną instalację, służącą do przerobu zużytych akumulatorów kwasowo - ołowiowych, użytkowaną na podstawie tzw. zintegrowanego pozwolenia wydanego w oparciu o przepisy prawa o ochronie środowiska.

W ramach stosowanej procedury przerobu akumulatorów, Wnioskodawca uzyskuje dwa rodzaje wyrobów ołowiowych:

1. Pastę ołowiową uznaną na podstawie badań przeprowadzonych przez akredytowane laboratorium za produkt, stanowiący po odsiarczeniu surowiec do produkcji ołowiu i stopów ołowiu, oraz

2. Frakcję metaliczną ołowiu (dalej: frakcja), stanowiącą rozdrobniony element składowy akumulatora kwasowo-ołowiowego. Na frakcję składają się (i) kratka ołowiowa, (ii) klemy oraz (iii) zanieczyszczenia. Frakcja ma postać wiórów o wyglądzie i wielkości ziaren zbóż z fragmentami klemów. Frakcja z uwagi na wysoką zawartość części metalicznych ołowiu (stanowiącą od 95 do 99% składu frakcji), stanowi półwyrób do produkcji ołowiu i stopów ołowiu, wykorzystywanych w procesie produkcji akumulatorów kwasowo - ołowiowych.

Zarówno pasta, jak i frakcja stanowią "surowce wtórne z pozostałych metali", objęte są według wskazania Wnioskodawcy według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług pod symbolem 38.32.29.0 (PKWiU 2008).

Powyższe towary (pastę i frakcję) Wnioskodawca zbywa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jako surowiec podmiotom zajmującym się produkcją ołowiu i stopów ołowiu, mającym status czynnych podatników VAT. Spółka również jest czynnym podatnikiem VAT, a przedmiotowe dostawy nie korzystają ze zwolnienia od podatku, przewidzianego dla dostaw towarów używanych.

Nabywcami pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu, produkowanych przez Wnioskodawcę, są podmioty prowadzące działalność gospodarczą w zakresie produkcji ołowiu, uzyskiwanego w procesie wytopu i rafinacji ołowiu. W procesie wytopu, w ramach którego wykorzystywane jest pasta i frakcja, powstaje tzw. ołów surowy. Następnie, w dalszym procesie uszlachetniania, z ołowiu surowego powstaje tzw. ołów rafinowany.

Pasta ołowiowa i frakcja metaliczna ołowiu, produkowane przez Wnioskodawcę, służą podmiotom wymienionym powyżej jako wsad do pieca wykorzystywany w procesie wytopu ołowiu. W przypadku pasty ołowiowej, przed jej wykorzystaniem jako wsad do pieca, konieczne jest przeprowadzenie dodatkowego procesu odsiarczania.

Zarówno pasta ołowiowa jak i frakcja metaliczna ołowiu, produkowane przez Wnioskodawcę, stanowią, zgodnie z zaklasyfikowaniem w ramach PKWiU, przedstawionym we wniosku, surowce wtórne, wykorzystywane w procesie wytopu i rafinacji ołowiu.

W świetle powyżej przedstawionego stanu faktycznego wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy do dokonywanej przez niego sprzedaży pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu mają zastosowanie postanowienia art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, tj. czy nabywca przedmiotowych towarów będzie zobowiązany do rozliczenia podatku z tytułu ich nabycia czy też rozliczenia podatku z tytułu tej sprzedaży powinien dokonać Wnioskodawca (sprzedawca). Wnioskodawca mimo zakwalifikowania pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu do PKWiU 38.32.29.0 "surowce wtórne z pozostałych metali" ma bowiem wątpliwości czy przedmiotowe materiały stanowią surowce wtórne z pozostałych metali - wyłącznie odpady i złom o których mowa w poz. 8 załącznika nr 11 do ustawy o VAT.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 18 grudnia 2013 r. sygn. akt III SA/Gl 1100/13 stwierdził, iż cyt.: "...Spór w przedmiotowej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy dokonywane przez skarżącą dostawy pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu objęte są mechanizmem odwrotnego opodatkowania zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Na mocy art. 5a tej ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W myśl natomiast art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy VAT obowiązującego w stanie prawnym od dnia 1 lipca 2011 r., podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2. Wymieniony załącznik 11 obejmuje m.in. (...) w pozycji:

6.38.11.58.0 - Odpady inne niż niebezpieczne zawierające metal,

7.38.12.27 - Odpady i braki ogniw i akumulatorów elektrycznych; zużyte ogniwa i baterie galwaniczne oraz akumulatory elektryczne,

8. ex 38.32.29.0 - Surowce wtórne z pozostałych metali - wyłącznie odpady i złom.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy VAT, w przypadku wymienionym w ust. 1 pkt 7 usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku. Art. 17 ust. 7 tej ustawy stanowi, że przepis ust. 1 pkt 7 stosuje się, jeżeli nabywca lub usługobiorca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15. Powyższe uregulowania zostały wprowadzone w związku z regulacją zawartą w art. 199 ust. 1 lit. d dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej. Według tego przepisu państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik - odbiorca z tytułu dostawy zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług, wymienionych w załączniku VI. W art. 199 ust. 2 Dyrektywy stanowi się, że przy stosowaniu możliwości przewidzianej w ust. 1, państwa członkowskie mogą określić dostawy towarów i świadczenie usług objęte tymi środkami, jak również kategorie dostawców, usługodawców, nabywców lub usługobiorców, do których środki te mogą mieć zastosowanie.

We wskazanym załączniku VI Dyrektywy wymieniono następujące dostawy:

1.

odpadów żelaznych i nieżelaznych, złomu oraz zużytych materiałów, w tym półproduktów będących wynikiem przetwarzania, wytwarzania lub stapiania metali nieżelaznych oraz ich stopów,

2.

półproduktów żelaznych i nieżelaznych oraz niektórych powiązanych usług przetwarzania,

3.

pozostałości i innych materiałów przetwarzalnych składających się z metali z żelaznych i nieżelaznych, ich stopów, żużlu, popiołu, zgorzeliny i pozostałości przemysłowych zawierających metale lub ich stopy, a także świadczenie usług polegających na selekcji, cięciu, rozdrabnianiu i prasowaniu tych produktów,

4.

dostawy oraz określone usługi polegające na przetwarzaniu związane z odpadami żelaznymi i nieżelaznymi, jak również ze ścinkami, złomem, odpadami oraz zużytymi i przetwarzalnymi składającymi się ze stłuczki, szkła, papieru, tektury, szmat, kości, skóry, sztucznej skóry, pergaminu, skór surowych, ścięgien, szpagatu, wyrobów powroźniczych, lin, kabli, gumy i plastiku,

5.

materiałów, o których mowa w niniejszym załączniku po przetworzeniu w formie czyszczenia, polerowania, selekcji, cięcia, rozdrabniania, prasowania lub wlewania do wlewek,

6.

złomu i odpadów po obróbce materiałów podstawowych.

Z regulacji unijnej wynika, że wprowadzenie mechanizmu odwrotnego opodatkowania nie jest obligatoryjne. Dyrektywa zezwala państwom członkowskim na zawężenie stosowania tego mechanizmu wyłącznie do określonych dostaw towarów i świadczenia usług. Państwa mogą również określić kategorie dostaw, usługodawców, nabywców lub usługobiorców, do których mogą mieć zastosowanie środki określone w art. 199 dyrektywy. Państwa członkowskie mogą więc w zasadzie dowolnie ograniczać zakres przedmiotowy i podmiotowy stosowania omawianego mechanizmu (art. 199 ust. 2 dyrektywy) w porównaniu do zakresu określonego w przepisach unijnych (por. Dyrektywa VAT 2006/112/WE. Komentarz 2010, pod redakcją J. Martiniego, Wrocław 2010, s. 861 -862).

Ustawodawca krajowy, wprowadzając do ustawy o podatku od towarów i usług art. 17 ust. 1 pkt 7, skorzystał z możliwości prawnej, uczynienia podatnikiem podatku od towarów i usług odbiorcy dostawy, ale jedynie w odniesieniu do towarów wymienionych w załączniku nr 11 ustawy, dokonując tym samym jedynie częściowej implementacji przepisów prawa wspólnotowego do porządku krajowego, co nie narusza przepisów prawa unijnego.

W rozpatrywanej sprawie skarżąca dokonywała dostaw past i frakcji, które sama zaklasyfikowała do grupowania PKWiU ex 38.32.29.0 - surowce wtórne z pozostałych metali - wyłącznie odpady i złom. We wniosku o interpretację wyjaśniła natomiast, że towary te powstają w procesie technologicznym przerobu zużytych akumulatorów kwasowo-ołowiowych prowadzonym na podstawie posiadanego pozwolenia wydanego na podstawie przepisów o ochronie środowiska. Z przedstawionego opisu wynika, że skarżąca dokonuje przetworzenia nabywanych odpadów, a efektem tego procesu są nowe wyroby (pasta i frakcje), będące materiałem produkcyjnym - surowcem do produkcji ołowiu i jego stopów, a strona jest wytwórcą tychże wyrobów. Zdaniem strony skarżącej wyroby te nie mieszczą się w pozycji 8 załącznika 11 do ustawy, gdyż nie stanowią wyłącznie odpadów i złomu z pozostałych metali, a zatem do dostawy tych towarów nie może być stosowany mechanizm odwrotnego opodatkowania. Tylko dostawa surowców wtórnych z pozostałych metali stanowiących wyłącznie odpady i złom zaklasyfikowanych do PKWiU ex 38.32.29.0. objęta jest regulacją wynikająca z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy VAT. Organy podatkowe błędnie zatem zakwestionowały stanowisko podatnika przedstawione w oparciu o ten przepis. Pasta ołowiowa ani frakcja, zdaniem Sądu orzekającego nie stanowią wyłącznie złomu i odpadów zbieranych jako surowiec wtórny, nie są towarami niepotrzebnymi ani zużytymi, gdyż stanowią półprodukt wykorzystywany do dalszej produkcji, nie są też towarem używanym w rozumieniu ustawy VAT. Ustawa, co podkreślił wnioskodawca nie zawiera definicji odpadu ani złomu, co powoduje, że należy posługiwać się definicja ze słownika języka polskiego lub ustawy o odpadach. Tak oceniana pasta oraz frakcje nie mieszczą się w pozycji 8 załącznika 11 do ustawy, który należy czytać stosownie do jego zapisu. Nie bez znaczenia pozostaje fakt zarejestrowania pasty ołowiowej jako półproduktu wyodrębnionego w systemie REACH.

Należy też przypomnieć, że w orzecznictwie sądowym przyjmuje się, iż nawet opinie klasyfikacyjne organów statystyki publicznej zawierające interpretacje standardów i nomenklatur statystycznych nie są formalnie wiążące zarówno dla organów podatkowych, jak i dla podatników. Z uwagi na to, że nie są źródłem prawa, czy też prawem tworzącym określone prawa lub obowiązki podatkowe dla ich adresatów, stanowią one jedynie dowód w postępowaniu podatkowym mającym na celu ustalenie bądź określenie wysokości zobowiązania podatkowego w należnej - zgodnej z prawem wysokości i jak każdy dowód podlegają swobodnej ocenie organu podatkowego (por. postanowienie NSA z dnia 29 maja 2003 r., II SA 2968/02). Należy też pamiętać, że od dnia 29 października 2010 r. ustawodawca odszedł od klasyfikacji PKWiU dla określenia zwolnień z art. 43 ust. 1 ustawy VAT (zobacz Dz. U. Nr 226, poz. 1476)."

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, przytoczone wyżej przepisy oraz rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 grudnia 2013 r. sygn. akt III SA/Gl 1100/13 stwierdzić należy, że powstałe u Wnioskodawcy w procesie przerobu zużytych akumulatorów kwasowo - ołowiowych materiały, tj. pasta ołowiowa i frakcja metaliczna ołowiu, wykorzystywane przez nabywców jako surowce wtórne do produkcji ołowiu, nie stanowią towarów, o którym mowa w wydanym w związku z postanowieniami art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2011 r., załącznika nr 11 do ustawy o VAT.

Tym samym do sprzedaży przez Wnioskodawcę pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu nie ma zastosowania metoda opodatkowania dostawy przez nabywcę stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT.

W konsekwencji sprzedaż przedmiotowych wyrobów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych stawką podatku VAT właściwą dla tych towarów. Wnioskodawca obowiązany jest również do udokumentowania dostaw tych towarów na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy o VAT fakturami VAT (zawierającymi również stawkę i kwotę podatku).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl