IBPP1/443-347/14/AW - Możliwość opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działki na rzecz Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 marca 2014 r. (data wpływu 3 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 1 lipca 2014 r. (data wpływu 8 lipca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki na rzecz Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 kwietnia 2014 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki na rzecz Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad

Wniosek został uzupełniony pismem z 1 lipca 2014 r. (data wpływu 8 lipca 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 20 czerwca 2014 r. nr IBPBI/2/423-400/14/BG, IBPP1/443-347/14/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej) utworzona została na podstawie decyzji Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z dnia 20 kwietnia 1967 r., tj. stosownie do art. 25 ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U. Nr 28, poz. 169 z późn. zm.), a to w celu sprawowania zarządu nad wspólnotą i do właściwego zagospodarowania gruntów wchodzących w skład tej wspólnoty (dalej: Spółka).

Powołana wyżej ustawa reguluje zasady funkcjonowania wspólnot gruntowych, formę prawną, podział dochodów. Ustawa ta nie nadaje Wspólnocie gruntowej formy prawnej stowarzyszenia, lecz nakazuje do celów zarządczych gruntami wspólnoty, powołanie spółki, nie wskazując żadnej ze spółek z kodeksu spółek handlowych, jako formy organizacyjno-prawnej. Spółka działa więc na podstawie i w ramach ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych.

W dniu 30 stycznia 2014 r. doszło do sprzedaży na rzecz Skarbu Państwa (Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad) działki o łącznym obszarze 1,4851 ha za łączną kwotę 2.164.682 zł. Cena sprzedaży została zapłacona na konto Spółki.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że statut spółki jest literalnym odzwierciedleniem statutu, który jako wzorzec zawarty jest w akcie wykonawczym do ustawy regulujących funkcjonowanie wspólnot gruntowych, tj. w zarządzeniu z dnia 29 kwietnia 1964 r. Ministra Rolnictwa oraz Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego (M. P. z 1964.33.145), a który został zatwierdzony przez organ nadzoru w osobie Prezydenta Miasta; tym samym jego legalność nie może budzić najmniejszych wątpliwości - podobnie, jak osoby reprezentujące Wnioskodawcę, które również właśnie brały udział w postępowaniu przed U. W konsekwencji zakres działania poszczególnych organów zawarty jest w statucie Spółki (statucie wzorcowym z zarządzenia).

Wnioskodawca nie nabywa żadnych nieruchomości - dysponuje jedynie tymi, które istnieją jeszcze od lat 60-tych ubiegłego stulecia. Wykorzystywanie i zarządzanie jest zgodne z ustawą o wspólnotach gruntowych, tj. np. koszenie łąk, usuwanie urwanych gałęzi czy połamanych drzew.

Wnioskodawca nie był nigdy podatnikiem podatku VAT.

Zgodnie z art. 14 ustawy "O zagospodarowaniu..." spółkę tworzy się w celu sprawowania zarządu nad wspólnotą; w konsekwencji w rzeczonym akcie notarialnym stroną jest Spółka dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej. Nie zmienia to jednakże faktu, iż spółka jedynie pełni wspomnianą rolę zarządczą.

Nieruchomość będąca przedmiotem wniosku została wniesiona do wspólnoty w latach 60-tych ubiegłego stulecia, gdyż - a co sygnalizowano powyżej - był to jedyny okres, kiedy nieruchomości wchodziły do Wspólnoty. Zatem, nie sposób mówić o nabyciu tej nieruchomości (w ścisłym tego słowa znaczeniu), gdyż przeciwstawia się temu istota posiadania nieruchomości przez Wspólnotę, która wynika z treści art. 8 Ustawy "O zagospodarowaniu...". Z uwagi na fakt, że w latach 60-tych ubiegłego stulecia nie było jeszcze w ogóle podatku VAT, to siłą rzeczy nie sposób nawet mówić, iż była/nie była to czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT. Co za tym, nie było to udokumentowane fakturą. Toteż, nie było obniżenia kwoty podatku należnego nad naliczonym. W dniu "nabycia" przeznaczenie gruntu było przeznaczeniem rolnym.

Na czas "nabycia" w odniesieniu do nieruchomości, nie była wydana decyzja o warunkach zabudowy. Cel ("nabycia" i wykorzystywania) tej nieruchomości, wynikał tylko i wyłącznie z ustawy "O zagospodarowaniu..."; zatem nie miał żadnego związku z zakresem budowlanym.

W ewidencji środków trwałych nieruchomość ta nigdy nie była ujęta.

Nieruchomość ta nie była przez Wnioskodawcę wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca wykorzystywał nieruchomość na cele wynikające z ustawy "O zagospodarowaniu...", tj. na pastwisko.

Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym, sprzedaży produktów rolnych nie dokonywał jako podatnik VAT.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności w zakresie sprzedaży zwierząt hodowlanych, ale - jak powyżej - nieruchomość była wykorzystywana na cele w zakresie pastwiska dla wypasu krów członków wspólnoty.

Nieruchomość nie stanowiła użytku leśnego.

Zgodnie z § 18 statutu fundusze spółki powstają z własnych środków spółki, a w szczególności:

* wpłat dokonywanych przez członków spółki na pokrycie kosztów wykonania zadań spółki,

* z działalności gospodarczej i dochodów z majątku spółki,

* z pożyczek,

* z wpływów ze sprzedaży lub zamiany majątku spółki,

* z darowizn i zapisów.

Rachunkowość spółki prowadzona jest zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad rachunkowości dla niektórych jednostek niebędących spółkami handlowymi, nieprowadzących działalności gospodarczej (Dz. U. z 2001 r. Nr 137, poz. 1539zpóżn. zm.)

W stosunku do nieruchomości, wnioskodawca nie podejmował działań jak wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego terenu, o zmianę przeznaczenia terenu, o decyzję o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej lub jakiegokolwiek innego działania.

Wnioskodawca nie dokonywał jakiegokolwiek uatrakcyjnienia nieruchomości poprzez np. uzbrojenie terenu, wydzielenie lub budowę drogi, ogrodzenie, wyposażenie w kanalizację sanitarną, urządzenia i sieci wodociągowe, energetyczne.

W dniu dostawy przeznaczenie - zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego - było jako użytek zielony.

Na pytanie tut. organu czy - a jeśli tak to kiedy - została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz jakiej zabudowy dotyczyła Wnioskodawca odpowiedział, że w stosunku do przedmiotowej nieruchomości, nie była wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu; należy mieć na względzie, iż - a co jest odzwierciedlone w samym akcie notarialnym sprzedaży - iż sprzedawana nieruchomość zgodnie z decyzją Wojewody... o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej przeznaczona jest na realizację inwestycji pod nazwą "..., a zatem (jak czytamy w akcie notarialnym) niniejszą umowę zawarto na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 7 lit. c ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 721 z późn. zm.) oraz w zw. z art. 2 ustawy z dnia 10 maja 2007 r. "o zmianie ustawy o szczególnych..."

Zatem, należy skonstatować, iż w przedmiotowym rozumieniu, grunt nie był zabudowany.

"Nabyta" nieruchomość, nie była zabudowana i Wnioskodawca jej nie zabudowywał.

Nieruchomość nie była przedmiotem najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze.

Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie nieruchomości w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym.

Uzyskane środki będą przeznaczone na cele związane z zadaniami Spółki, co będzie miało swój wyraz w uchwale Ogólnego Zebrania członkowskiego.

Wnioskodawca posiada jeszcze nieruchomość do sprzedaży, która również jest już wykorzystana na potrzeby autostrady w okolicach...; decyzję w sprawie sprzedaży będzie podejmował Wojewoda....; działka ta znajduje się również na odcinku... i wchodzi w skład autostrady.

Co ważne jest to ostatnia z działek wspólnoty, która będzie podlegać sprzedaży na przedmiotowe cele; a innych działek - co wymaga podkreślenia - Wspólnota, nie zamierza sprzedawać.

Wcześniej, tj. w dniu 2 grudnia 2005 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży nieruchomości, tj. działkę nr 408/7 położoną w...; z tego tytułu nie był odprowadzony podatek VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 1 lipca 2014 r.):

Czy od transakcji zbycia nieruchomości - w sposób szczegółowo ujęty we wniosku - spółka powinna odprowadzić podatek należny VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko uzupełnione w piśmie z dnia 1 lipca 2014 r.), przedmiotowa czynność nie jest objęta podatkiem od towarów i usług, bowiem ustawa o VAT określa nie tylko podatnika, ale i pojęcie działalności gospodarczej. To właśnie ostatnie pojęcie jest przedmiotowo istotne do rozstrzygnięcia w zakresie podatku VAT, choć oczywiście są to pojęcia ze sobą zespolone, gdyż podatkowi VAT podlega podatnik, który działalność gospodarczą prowadzi. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność (podmiotów tam wymienionych) również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo - a co wymaga podkreślenia - w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego a nie jednorazowego wykonania określonych czynności, które składają się na istotę prowadzenia działalności.

Zaś Spółka w ogóle była pozbawiona możliwości jakiegokolwiek wpływu na czynność sprzedaży, gdyż sam akt notarialny był jedynie potwierdzeniem po pierwsze - automatycznej konsekwencji realizacji przebiegu autostrady, po drugie - czynność potwierdzała stan faktyczny w postaci już istnienia drogi od kilku lat. Toteż w konsekwencji nie sposób mówić o działalności gospodarczej, której jedną z cech jest możliwość wpływu na działania, które są podejmowane podczas tejże działalności gospodarczej. Skoro zatem, w punkcie I aktu notarialnego, mowa jest o wywłaszczeniu, to zapewne nie można też mówić o czynności sprzedaży w czystej postaci, jak właśnie na rynku, na którym dwa podmioty zawierają umowę sprzedaży. Jest to na tyle czynność odmienna, iż musi być nieobjęta podatkiem VAT. Odszkodowania (wywłaszczenia) nie należy utożsamiać z ceną sprzedaży sensu stricto.

W tym miejscu Wnioskodawca podnosi, iż wiele wątpliwości w praktyce wywołuje status podatkowy osób fizycznych, które nie prowadząc formalnie zarejestrowanej działalności gospodarczej, dokonują sprzedaży działek budowlanych (czy też w ogóle gruntów). Początkowo organy podatkowe uważały, że takie osoby zawsze są podatnikami. Poglądy te zaczęło korygować orzecznictwo sądów administracyjnych. Przyjęto bowiem, że w sytuacji, w której dany podmiot dokonuje sprzedaży towarów z majątku prywatnego (nienabytego w celu odprzedaży, choć z dopuszczeniem takiej możliwości), nie jest podatnikiem VAT w zakresie tych czynności, choćby takich transakcji (sprzedaży gruntów) było kilka lub nawet kilkanaście. Tego rodzaju pogląd odnaleźć można na przykład w wyroku składu 7 sędziów NSA z dnia 29 października 2007 r. (I FPS 3/07, ONSA WSA 2008, Nr 1, poz. 8).

W orzecznictwie sądowym wskazuje się także, iż działalność handlowa (utożsamiana tu z gospodarczą w tym zakresie) nie jest ograniczana w czasie i nie kończy się po sprzedaży z góry określonej ilości towarów. Z tego powodu nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych). Jeżeli sprzedane działki zostały wydzielone z gruntu stanowiącego majątek osobisty sprzedawcy, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedawca nie może być uznany za podatnika w tym zakresie - zob. także wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2010 r. (I FSK 1626/08, LEX nr 558842). Podobnie przyjął NSA w wyroku z dnia 23 stycznia 2009 r. (I FSK 1629/07, LEX nr 508260), w którym podkreślił, że decydujące znaczenie mają zamiar i okoliczności nabycia składników majątku, w szczególności to, czy nabycie dotyczyło zaspokojenia własnych (prywatnych) potrzeb podatnika, czy też miało związek z prowadzoną działalnością handlową. Wnioskodawca podnosi, iż byłoby wręcz nie do pomyślenia, aby próbować twierdzić, że w latach kiedy Wspólnota powstała, miała ona zamiar odsprzedaży którejkolwiek z działek. Istota bowiem każdej wspólnoty gruntowej to zachowanie jej ziemskiego status quo - wszak chodzi w tym wszystkim o prowadzenie na gruntach wspólnoty działalności objętych ustawowo, a nie zmierzających do zbycia.

Już jedynie na zasadzie uzupełnienia należy mieć na względzie, iż istnieje domniemanie, że skoro notariusz (zawód zaufania publicznego i zarazem podmiot zobowiązany do odprowadzenia takiego podatku) tego nie uczynił, to właśnie podatek ten jest niezasadny.

Powyższe ma także odpowiednie uzasadnienie w orzeczeniach: WSA w Gliwicach z dnia 4 lutego 2009 r. sygn. akt III SA/Gl 1334/08 (kładącego nacisk na działalność gospodarczą) oraz NSA z dnia 15 października 2008 r. sygn. akt I FSK 1249/07 (także kładącego nacisk na działalność gospodarczą, która musi mieć miejsce).

Na potwierdzenie zasadności wywodów Spółki w niniejszym piśmie, Wnioskodawca podaje namiary na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 marca 2011 r. znak IPPB5/423-40/11-4/AM i interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 maja 2010 r. znak IPPB2/415-110/10-4/MK.

Reasumując, należy stwierdzić, iż podane podstawy prawne w poz. E.3. są podstawą do zastosowania zwolnień w przedmiotowych podatkach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Z przywołanego powyżej przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, iż przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (nieruchomości) w zamian za odszkodowanie jest objęte podatkiem od towarów i usług (a więc także wówczas, gdy nie jest ono następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa).

Przepis powyższy określa szczególny przypadek dostawy towarów, który ma na celu wskazanie, że dostawą towarów jest nawet tak nietypowa sytuacja, jak władcze działanie organu lub samego przepisu prawa, w którym towar (także wbrew woli) zmienia właściciela za odszkodowaniem. Własność towaru nie jest tu najistotniejszą cechą opisanego przypadku, lecz nierówna pozycja stron takiej specyficznej dostawy, w której jedna niejako "zmuszona" jest poddać się określonym nakazom płynącym z organu lub z mocy prawa.

Zatem jeśli przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel następuje za odszkodowaniem, to wówczas stanowi ono odpłatną dostawę towarów i ze względu na przedmiot czynność taka jest objęta opodatkowaniem. W tym przypadku odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Zaznaczyć należy, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Zatem dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie, dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza bowiem nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe brzmienie wskazuje zatem, że ustawa nie uzależnia opodatkowania danej czynności od częstotliwości jej wykonywania.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U. Nr 28, poz. 169 z późn. zm.) wspólnotami gruntowymi podlegającymi zagospodarowaniu w trybie i na zasadach określonych w ustawie są nieruchomości rolne, leśne oraz obszary wodne:

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy zagospodarowanie wspólnot gruntowych użytkowanych rolniczo oraz nadających się do zagospodarowania rolniczego przeprowadza się w sposób przewidziany w niniejszej ustawie.

W myśl art. 14 ust. 1 i 2 ww. ustawy osoby uprawnione do udziału we wspólnocie gruntowej powinny utworzyć spółkę do sprawowania zarządu nad wspólnotą i do właściwego zagospodarowania gruntów wchodzących w skład tej wspólnoty.

Utworzenie spółki następuje w drodze uchwały powziętej większością głosów uprawnionych do udziału we wspólnocie przy obecności przynajmniej ich połowy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, spółka jest osobą prawną i działa na podstawie statutu.

Jak stanowi art. 15 ust. 2 tej ustawy minister właściwy do spraw rozwoju wsi określi, w drodze rozporządzenia, wzór statutu spółki, biorąc pod uwagę wymagania, o których mowa w art. 17.

W myśl art. 17 ww. ustawy statut spółki powinien określać:

Zgodnie z art. 20 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, za zobowiązania spółki odpowiada spółka całym swoim majątkiem.

Z treści art. 14 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych wynika, iż osoby uprawnione do udziału we wspólnocie gruntowej powinny utworzyć spółkę do sprawowania zarządu nad wspólnotą i do właściwego zagospodarowania gruntów wchodzących w skład tej wspólnoty. Powołana spółka ma charakter osoby prawnej i działa na podstawie statutu, który m.in. powinien określać prawa i obowiązki członków spółki oraz organy spółki, sposób powoływania i zakres ich działania (art. 15 ust. 1 i art. 17 ww. ustawy). Przepisy te wskazują na to, że powołanymi do zarządu, reprezentowania wspólnoty na zewnątrz, a więc również występowania w sprawach dotyczących nieruchomości wchodzących w skład wspólnoty, są wyłącznie przewidziane w statucie organy spółki. Z cyt. przepisów ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych wynika nadto, że wspólnota gruntowa może działać tylko w ramach utworzonej spółki. Skoro więc uprawnienie do działania na zewnątrz należy do statutowych organów spółki, zatem dostawy gruntów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT dokonuje spółka, zaś zbywane nieruchomości gruntowe stanowią składnik majątku tej spółki związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 20 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych, za zobowiązania spółki odpowiada spółka całym swoim majątkiem.

Podkreślenia wymaga fakt, iż Wnioskodawca realizuje cel w zakresie sprawowania zarządu nad wspólnotą oraz racjonalnego zagospodarowania gruntów wchodzących w jej skład, a zatem dysponując określonym, przyznanym jej majątkiem, zarządza nim. W związku z tym uznać należy, iż podejmowane czynności wchodzą w zakres działalności gospodarczej, a Wnioskodawca jest z tego tytułu podatnikiem w rozumieniu ustawy o VAT.

Odnosząc powyższe do okoliczności przedstawionego stanu faktycznego, uznać należy, że sprzedaż na rzecz Skarbu Państwa działki objętej decyzją Wojewody... o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej stanowi przeniesienie części majątku związanego z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, a zatem odbywa się w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Oznacza to, że przedmiotowe przeniesienie na rzecz Skarbu Państwa własności działki stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatna dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Podatnikiem podatku od towarów i usług zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu przedmiotowego przeniesienia własności działki jest Wnioskodawca, gdyż to Wnioskodawca, poprzez swoje organy, działa w imieniu wspólnoty gruntowej, realizując cele dla których został powołany tj. sprawuje zarząd nad wspólnotą, gospodaruje gruntami wchodzącymi w skład wspólnoty.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że określona transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli łącznie spełnione są dwa warunki:

Biorąc zatem pod uwagę powyższe rozważania stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie spełnione zostały przesłanki warunkujące uznanie opisanej transakcji za dostawę towarów dokonywaną przez podmiot, który w odniesieniu do niej działa w charakterze podatnika VAT. Oznacza to, że dostawa taka podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dochodzi bowiem do przeniesienia na inny podmiot - nabywcę - prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Ponadto w przedmiotowej sprawie ma miejsce odpłatna dostawa towarów - sprzedaż, a Spółka działa dla tej czynności w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 146a ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy wskazać, że opodatkowane podatkiem od towarów i usług są, co do zasady, dostawy nieruchomości gruntowych zabudowanych i niezabudowanych, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane, czyli przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego bądź decyzją o warunkach zabudowy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647, z późn. zm.), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W art. 4 ust. 2 ww. ustawy postanowiono, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Rozważenia wymaga zatem, czy decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydana w trybie ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 687, z późn. zm.) określa sposób przeznaczenia danego terenu (działki), podobnie jak decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Należy zaznaczyć, że na podstawie art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 220, poz. 1601 z późn. zm.), tytuł ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych otrzymał brzmienie: "o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych".

Z zapisów wyżej cytowanego przepisu art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że przez decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu należy rozumieć zarówno decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i decyzję o warunkach zabudowy.

W świetle art. 2 pkt 5 tej ustawy, przez inwestycję celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Stosownie do art. 6 pkt 1 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, celami publicznymi w rozumieniu ustawy jest m.in. wydzielanie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji.

Na podstawie art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

Artykuł 11f ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy wskazuje, że decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

Według art. 11i ust. 1 ustawy, w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nieuregulowanych w niniejszej ustawie stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, z wyjątkiem art. 28 ust. 2.

W sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nie stosuje się przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (ust. 2 przywołanego wyżej artykułu).

Fakt, że w przypadku wydawania decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej zostały w całości wyłączone przepisy określone w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oznacza w szczególności, że ustalenie lokalizacji drogi w ramach zezwolenia na realizację inwestycji drogowej może nastąpić niezależnie od tego, czy dla terenu, przez który ma przebiegać ta inwestycja, obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz niezależnie od treści postanowień takiego planu.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zatwierdza się podział nieruchomości.

Jak stanowi art. 12 ust. 3 ww. ustawy, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanowi podstawę do dokonania wpisów w księdze wieczystej i w katastrze nieruchomości.

Według regulacji art. 12 ust. 3 ww. ustawy, nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

- z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Analiza przywołanych regulacji prowadzi do wniosku, że w przypadku realizacji inwestycji drogowych w trybie przepisów ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zastępuje decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, o której mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowego gruntu niezabudowanego nie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż decyzja Wojewody, na podstawie której zezwolono na realizację inwestycji drogowych, przesądziła o charakterze przedmiotowych gruntów jako przeznaczonych pod zabudowę. Z uwagi na fakt, że zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i aktów wykonawczych wydanych na jej podstawie, nie przewidują dla tej czynności zwolnienia od podatku bądź opodatkowania stawką obniżoną, podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według stawki podstawowej w wysokości 23%.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem VAT, jednak zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy o VAT, zwolnień, o których mowa w art. 113 ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych.

Dokonując zatem dostawy przedmiotowej działki o łącznym obszarze 1,4851 ha, Wnioskodawca nie może korzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku VAT.

Tereny budowlane, w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Tym samym Wnioskodawca, jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT winien opodatkować dokonaną czynność 23% stawką podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że przedmiotowa czynność nie jest objęta podatkiem od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ani Naczelnego Sądu Administracyjnego bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych odmiennych od stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszej interpretacji.

Ponadto należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tut. organ nie jest nimi związany.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.