IBPP1/443-310/09/EA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Szpitala, przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2009 r. (data wpływu 30 marca 2009 r.), uzupełnionym pismami z dnia 22 kwietnia 2009 r. (data wpływu 23 kwietnia 2009 r.) oraz z dnia 28 kwietnia 2009 r. (data wpływu 4 maja 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania właściwą stawką podatku usług wykonywanych przez Szpital w ramach umowy zawartej ze sponsorem - jest prawidłowe.

W dniu 30 marca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania właściwą stawką podatku usług wykonywanych przez Szpital w ramach umowy zawartej ze sponsorem.

Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 22 kwietnia 2009 r. (data wpływu 23 kwietnia 2009 r.) oraz z dnia 28 kwietnia 2009 r. (data wpływu 4 maja 2009 r.), będącymi odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr... z dnia 15 kwietnia 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, jako ośrodek badawczy, realizuje usługi w ramach umów, zawartych przez Wnioskodawcę ze sponsorami w trybie w § 19 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 11 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych wymagań Dobrej Praktyki Klinicznej (Dz. U. Nr 57, poz. 500) zwanego dalej "Rozporządzeniem". Dla opisu stanu faktycznego istotnym jest fakt, że na podstawie powołanego zapisu prawnego sponsor zawiera dwie odrębne umowy: z badaczem i ośrodkiem badawczym.

Przedmiotem tych dwóch rodzajów umów są odmienne usługi, które w umowie zawartej z badaczem mają charakter stricte medyczny, a w umowie z Wnioskodawcą organizacyjno-techniczny, co potwierdza, że Wnioskodawca nie realizuje części medycznej badania klinicznego, której wykonanie przypisane jest badaczowi. W § 4 ustawodawca precyzyjnie określił obowiązki badacza, do których należy:

Ponadto § 3 stanowi jednoznacznie, że za przeprowadzenie badania klinicznego w danym ośrodku badawczym odpowiada badacz. Powołany akt wskazuje również wprost elementy które winny być przedmiotem umowy sponsora z badaczem, w tym zobowiązujące badacza do:

Ustawodawca nakładając na badacza powyższe obowiązki wskazuje jednocześnie (§ 2 pkt 4 Rozporządzenia), że badanie kliniczne musi być prowadzone przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje co winno gwarantować właściwą jakość prowadzonego badania.

W definicji ustawodawca określił zarazem, że badaczem jest lekarz albo lekarz dentysta, jeżeli badanie kliniczne dotyczy stomatologii, posiadający prawo wykonywania zawodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz odpowiednio wysokie kwalifikacje zawodowe, wiedzę naukową i doświadczenie w pracy z pacjentami, niezbędne do prowadzonego badania klinicznego, odpowiedzialny za prowadzenie tych badań w danym ośrodku.

Konsekwencją powyższych zapisów są uregulowania w zakresie odpowiedzialności za prowadzenie badań klinicznych. W myśl art. 37j Ustawy Prawo farmaceutyczne (zwanej dalej Ustawą) za szkody związane z realizacją badania odpowiedzialni są sponsor i badacz. Podmioty te zobowiązane są do zawarcia stosownej umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z prowadzeniem badania klinicznego (art. 37b ust. 2 pkt 6 Ustawy).

Odrębną od samego badacza prowadzącego badanie kliniczne kwestią jest określenie przez ustawodawcę miejsca prowadzenia badań. Zgodnie z § 2 pkt 5 Rozporządzenia, badanie kliniczne winno być przeprowadzane w ośrodku badawczym, którym jest w szczególności zakład opieki zdrowotnej, w tym przypadku Wnioskodawca.

W zakresie udostępnienia miejsca do realizacji badań, sponsor działając na podstawie powołanego na wstępie w § 19 ust. 1 Rozporządzenia zawarł odrębną umowę z ośrodkiem badawczym tj. Wnioskodawcą. W ramach zawartej umowy Wnioskodawca, jako zakład opieki zdrowotnej, zapewnia pomieszczenia i wyposażenie niezbędne do realizacji badania przez badacza. Wnioskodawca zobowiązuje się również do innych czynności o charakterze wyłącznie organizacyjno-technicznym tj. przechowywania i archiwizacji dokumentacji z przeprowadzonych badań klinicznych, udostępnienia urządzeń technicznych (telefonów, faksów, kserokopiarek) i udostępnieniu apteki szpitalnej do przechowywania produktów leczniczych. W tym miejscu zaznaczyć należy, że Wnioskodawca korzystając z usług zewnętrznych w tym telekomunikacyjnych, dostarczania ciepła i energii, gazu itd. obciążany jest należnościami powiększonymi o podatek VAT. W ramach umów, o których mowa powyżej Wnioskodawca nie otrzymuje od sponsora środków finansowych za realizację usług medycznych, gdyż w tym zakresie płatnikiem jest Narodowy Fundusz Zdrowia. Jak z powyższego wynika przepisy prawa regulujące zasady prowadzenia badań jednoznacznie wskazują na odrębność umów, ich zakresów i przedmiotu, zawieranych przez sponsora z badaczem i sponsora z ośrodkiem badawczym. Podkreślić należy, iż Wnioskodawca nie ma wpływu na wybór badacza lub współbadaczy.

Nie może również dokonywać kontroli czy badanie prowadzone przez wyznaczonych przez sponsora badaczy realizowane jest zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami. Wreszcie Wnioskodawca z racji wynajęcia (udostępnienia) swoich pomieszczeń dla działalności sponsora i badacza nie ponosi odpowiedzialności tak cywilnej, jak i karnej wynikającej z prowadzonych na jego terenie badań klinicznych.

W żaden sposób zobowiązań określonych w umowie ze sponsorem polegających na wynajmowaniu przez Wnioskodawcę pomieszczeń na prowadzenie badań klinicznych nie można porównać do wykonywanych przez Wnioskodawcę umów zawartych z Narodowym Funduszem Zdrowia stanowiących podstawową działalność Wnioskodawcy.

W przypadku bowiem umów zawieranych przez Wnioskodawcę z NFZ rzeczywiście wprost dochodzi do wykonywania przez Wnioskodawcę usługi złożonej, obejmującej zarówno część stricte medyczną: Wnioskodawca zatrudnia i zwalnia lekarzy i sam decyduje o wyborze lekarza właściwego do wykonywania usług medycznych zgodnie z wymogami NFZ i ponosi za ten wybór odpowiedzialność, jak też część techniczną, w ramach której Wnioskodawca podejmuje decyzje o rodzaju nabywanej aparatury i sprzętu medycznego oraz produktach leczniczych gwarantujących właściwą realizację umów zawartych z NFZ, zabezpiecza warunki sanitarno-techniczne do udzielania świadczeń zgodnie z wymogami płatnika. W odniesieniu do powyższego stwierdzić należy, że charakterowi tych usług można przypisać przymiot kompleksowości, skutkujący także nałożeniem przez ustawodawcę obowiązku ubezpieczenia Wnioskodawcy od odpowiedzialności cywilnej ponoszonej wobec pacjenta za czynności wykonywane przez zatrudnionych przez Wnioskodawcę lekarzy i pielęgniarek a w konsekwencji zwolnieniem tych usług z opodatkowania podatkiem VAT. Do takich działań nie dochodzi w przypadku realizowanej przez Wnioskodawcę umowy zawieranej ze sponsorem, w ramach której Wnioskodawca jedynie udostępnia pomieszczenia i urządzenia do realizacji badań. W tym miejscu zaznaczyć należy, iż ustawodawca wyodrębnia również trzeci podmiot, któremu przypisana jest funkcja monitorowania postępu badania klinicznego (§ 1 pkt 4 Rozporządzenia). Podmiot ten jest jako jedyny uprawniony a zarazem zobowiązany do oceny przeprowadzonego badania i w ramach swoich obowiązków realizuje usługi organizacji, administracji i monitorowania badań klinicznych.

Czynności dokonywane przez monitora chociaż faktycznie pozostają w bezpośrednim związku z badaniem klinicznym, to ze względu na ich charakter podlegają opodatkowaniu 22% stawką VAT, co znajduje odzwierciedlenie w decyzji Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 lutego 2008 r. (sygn. 1401/PH-I/4407/14-19/07/E). Zgodnie z wyjaśnieniami Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu nie budzi również wątpliwości zwolnienie z podatku VAT badacza realizującego badanie kliniczne w ramach prowadzonej przez siebie indywidualnej praktyki lekarskiej. W takim bowiem przypadku badacz i ośrodek badawczy - jako jeden podmiot realizuje kompleksową usługę w zakresie badań klinicznych, obejmującą część medyczną i administracyjno-techniczną.

Podkreślić jednak należy, iż sytuacja taka nie ma jednak miejsca w przypadku realizacji badań u Wnioskodawcy. Zobowiązanie bowiem do realizacji usługi o charakterze stricte medycznym zawarte jest wyłącznie w umowie pomiędzy sponsorem a badaczem, które to czynności badacza są zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT. Wnioskodawca natomiast, jak opisano wyżej w odrębnej umowie zawartej ze sponsorem zobowiązuje się wyłącznie do świadczenia czynności organizacyjno-technicznych, w tym udostępniania, de facto wynajmowania, pomieszczeń sponsorowi do wykonywania zadań polegających na zorganizowaniu prowadzenia badań (art. 37a Ustawy).

Data zaistnienia opisanego stanu faktycznego to 24 kwietnia 2007 r. (data zawarcia umowy o przeprowadzenie badania klinicznego).

Wnioskodawca nie zamierza wykonywać ww. usług na rzecz kontrahenta zagranicznego. Objęte zakresem umowy (pkt 1) usługi polegające na:

* udostępnieniu pomieszczeń Instytucji (ośrodka) dla celów badania oraz zgodnie z protokołem (najem),

* zezwoleniu Badaczowi na użytkowanie sprzętu i aparatury należących do Instytucji (ośrodka), zgodnie z protokołem,

* zapewnieniu Badaczowi odpowiednich warunków do przechowywania badanego leku,podlegają podstawowej stawce podatku od towarów i usług 22% na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

Wnioskodawca podał symbole PKWiU usług będących przedmiotem umowy a podlegających interpretacji:

* 70.20.12 - usługi wynajmowania lub dzierżawy nieruchomości o charakterze niemieszkalnym, stanowiących majątek własny;

* 71.34 - usługi wynajmu pozostałych maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Jednocześnie Wnioskodawca podał, iż z uwagi na opodatkowanie ww. usług podstawową stawką podatku od towarów i usług 22% na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) na fakturze VAT nie wskazuje klasyfikacji PKWiU.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego usługi wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach umowy zawartej ze sponsorem winny być opodatkowane podatkiem od towarów i usług stawką podstawową 22%, tak jak w przypadku pozostałych usług najmu pomieszczeń przez Wnioskodawcę.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie przedstawionego stanu faktycznego umowy zawierane przez sponsora z Wnioskodawcą (ośrodkiem badawczym) służą wyłącznie zapewnieniu techniczno-organizacyjnych warunków umożliwiających realizację każdego badania klinicznego. Reasumując, w opinii Wnioskodawcy czynności realizowane przez niego w ramach zawieranych ze sponsorami umów nie stanowią usług o charakterze medycznym, a co za tym idzie nie mogą korzystać ze zwolnienia opodatkowania podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowa stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT - wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Brzmienie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT do dnia 31 grudnia 2007 r. było następujące: stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT lub obniżenie stawki podatkowej, możliwe jest tylko wówczas, gdy przewiduje to ustawa o VAT lub przepisy wykonawcze do ustawy.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W pozycji 4 tego załącznika zostały wymienione usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe (PKWiU ex 70.20.11).

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem jako usługa wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu.

W konsekwencji najem lokalu na cele użytkowe stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, jako ośrodek badawczy, realizuje usługi w ramach umów, zawartych przez Wnioskodawcę ze sponsorami w trybie w § 19 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 11 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych wymagań Dobrej Praktyki Klinicznej (Dz. U. Nr 57, poz. 500) zwanego dalej "Rozporządzeniem". Dla opisu stanu faktycznego istotnym jest fakt, że na podstawie powołanego zapisu prawnego sponsor zawiera dwie odrębne umowy: z badaczem i ośrodkiem badawczym.

Przedmiotem tych dwóch rodzajów umów są odmienne usługi, które w umowie zawartej z badaczem mają charakter stricte medyczny, a w umowie z Wnioskodawcą organizacyjno-techniczny, co potwierdza, zdaniem Wnioskodawcy, że nie realizuje on części medycznej badania klinicznego, której wykonanie przypisane jest badaczowi.

Odrębną od samego badacza prowadzącego badanie kliniczne kwestią jest określenie przez ustawodawcę miejsca prowadzenia badań. Zgodnie z § 2 pkt 5 Rozporządzenia, badanie kliniczne winno być przeprowadzane w ośrodku badawczym, którym jest w szczególności zakład opieki zdrowotnej, w tym przypadku Wnioskodawca.

W zakresie udostępnienia miejsca do realizacji badań, sponsor działając na podstawie powołanego na wstępie w § 19 ust. 1 Rozporządzenia zawarł odrębną umowę z ośrodkiem badawczym tj. Wnioskodawcą. W ramach zawartej umowy Wnioskodawca, jako zakład opieki zdrowotnej, zapewnia pomieszczenia i wyposażenie niezbędne do realizacji badania przez badacza. Wnioskodawca zobowiązuje się również do innych czynności o charakterze wyłącznie organizacyjno-technicznym tj. przechowywania i archiwizacji dokumentacji z przeprowadzonych badań klinicznych, udostępnienia urządzeń technicznych (telefonów, faksów, kserokopiarek) i udostępnieniu apteki szpitalnej do przechowywania produktów leczniczych. W tym miejscu zaznaczyć należy, że Wnioskodawca korzystając z usług zewnętrznych w tym telekomunikacyjnych, dostarczania ciepła i energii, gazu itd. obciążany jest należnościami powiększonymi o podatek VAT. W ramach umów, o których mowa powyżej Wnioskodawca nie otrzymuje od sponsora środków finansowych za realizację usług medycznych, gdyż w tym zakresie płatnikiem jest Narodowy Fundusz Zdrowia. Jak z powyższego wynika przepisy prawa regulujące zasady prowadzenia badań jednoznacznie wskazują na odrębność umów, ich zakresów i przedmiotu, zawieranych przez sponsora z badaczem i sponsora z ośrodkiem badawczym. Podkreślić należy, iż Wnioskodawca nie ma wpływu na wybór badacza lub współbadaczy.

Nie może również dokonywać kontroli czy badanie prowadzone przez wyznaczonych przez sponsora badaczy realizowane jest zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami. Wreszcie Wnioskodawca z racji wynajęcia (udostępnienia) swoich pomieszczeń dla działalności sponsora i badacza nie ponosi odpowiedzialności tak cywilnej, jak i karnej wynikającej z prowadzonych na jego terenie badań klinicznych.

W żaden sposób zobowiązań określonych w umowie ze sponsorem polegających na wynajmowaniu przez Wnioskodawcę pomieszczeń na prowadzenie badań klinicznych nie można porównać do wykonywanych przez Wnioskodawcę umów zawartych z Narodowym Funduszem Zdrowia stanowiących podstawową działalność Wnioskodawcy.

W przypadku bowiem umów zawieranych przez Wnioskodawcę z NFZ rzeczywiście wprost dochodzi do wykonywania przez Wnioskodawcę usługi złożonej, obejmującej zarówno część stricte medyczną: Wnioskodawca zatrudnia i zwalnia lekarzy i sam decyduje o wyborze lekarza właściwego do wykonywania usług medycznych zgodnie z wymogami NFZ i ponosi za ten wybór odpowiedzialność, jak też część techniczną, w ramach której Wnioskodawca podejmuje decyzje o rodzaju nabywanej aparatury i sprzętu medycznego oraz produktach leczniczych gwarantujących właściwą realizację umów zawartych z NFZ, zabezpiecza warunki sanitarno-techniczne do udzielania świadczeń zgodnie z wymogami płatnika. W odniesieniu do powyższego stwierdzić należy, że charakterowi tych usług można przypisać przymiot kompleksowości, skutkujący także nałożeniem przez ustawodawcę obowiązku ubezpieczenia Wnioskodawcy od odpowiedzialności cywilnej ponoszonej wobec pacjenta za czynności wykonywane przez zatrudnionych przez Wnioskodawcę lekarzy i pielęgniarek a w konsekwencji zwolnieniem tych usług z opodatkowania podatkiem VAT. Do takich działań nie dochodzi w przypadku realizowanej przez Wnioskodawcę umowy zawieranej ze sponsorem, w ramach której Wnioskodawca jedynie udostępnia pomieszczenia i urządzenia do realizacji badań.

Wnioskodawca, jak opisano wyżej w odrębnej umowie zawartej ze sponsorem zobowiązuje się wyłącznie do świadczenia czynności organizacyjno-technicznych, w tym udostępniania, de facto wynajmowania, pomieszczeń sponsorowi do wykonywania zadań polegających na zorganizowaniu prowadzenia badań (art. 37a Ustawy).

Data zaistnienia opisanego stanu faktycznego to 24 kwietnia 2007 r. Wnioskodawca nie zamierza wykonywać ww. usług na rzecz kontrahenta zagranicznego.

Wnioskodawca podał symbole PKWiU usług będących przedmiotem umowy a podlegających interpretacji:

* 70.20.12 - usługi wynajmowania lub dzierżawy nieruchomości o charakterze niemieszkalnym, stanowiących majątek własny;

* 71.34 - usługi wynajmu pozostałych maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Wobec powyższego Wnioskodawca dla świadczonych przez siebie usług wynajmu nie może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego wynikającego z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT ustawy w związku z poz. 4 załącznika nr 4 do ustawy, gdyż przepis ten w przedstawionej sytuacji nie znajduje zastosowania. Zatem opisane w stanie faktycznym usługi najmu (o ile zostały prawidłowo przez Wnioskodawcę sklasyfikowane wg właściwego symbolu PKWiU) nie mieszczą się w katalogu zwolnień od podatku od towarów i usług oraz nie są objęte preferencyjną stawką podatku od towarów i usług.

Reasumując, czynności wynajmu lokali na cele inne niż mieszkaniowe oraz usługi wynajmu pozostałych maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowane wykonywane przez Wnioskodawcę jako Stronę umowy (jeśli mieszczą się w PKWiU 70.20.12 oraz 71.34), stanowią odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przy zastosowaniu stawki podstawowej tj. 22%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jak wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), - zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów.

W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania rodzaju prowadzonej działalności, wyrobu lub usługi, towaru, środka trwałego lub obiektu budowlanego zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi, ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Zatem, tutejszy organ podatkowy nie jest organem uprawnionym do dokonywania klasyfikacji statystycznych usług świadczonych przez Wnioskodawcę, czy też weryfikacji prawidłowości klasyfikacji wskazanej przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym to Wnioskodawca obowiązany jest do wskazania właściwych symboli PKWiU dla świadczonych usług.

Ponadto należy stwierdzić, iż powołane przez Wnioskodawcę: decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie oraz wyjaśnienia Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach i odnoszą się do określonych stanów faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Końcowo należy zauważyć, iż zgodnie z przepisem art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Natomiast w myśl w art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (w szczególności, jeśli właściwa klasyfikacja PKWiU przedmiotowych czynności jest odmienna od wskazanej przez Wnioskodawcę) lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.